Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μετά το τέλος του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ένας συγγραφέας συναντά τον σύζυγο της πρώην ερωμένης του, ο οποίος του αποκαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατά.
Τότε ο συγγραφέας αναθέτει σε έναν ντετέκτιβ την υπόθεση για να μάθει για ποιο λόγο τον εγκατέλειψε αυτή η γυναίκα πριν από χρόνια.

Προσωπική άποψη:
Συνήθως, και ειδικά όταν μιλάμε για κλασσικά λογοτεχνικά έργα, η μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη, όχι μόνο δεν είναι μια εύκολη υπόθεση αλλά συνήθως, καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα που αν θα αγγίξει το μέτριο θα λέγαμε ότι είναι ευτύχημα. Μια από τις πιο ευχάριστες εξαιρέσεις του είδους είναι αναμφίβολα "Το Τέλος Μιας Σχέσης" όπου ο δημιουργός της ταινίας, Neil Jordan, πετυχαίνει σε δύο επίπεδα. Το πρώτο, είναι να καθηλώσει τους θεατές εκείνους που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, βυθίζοντάς τους στη δίνη των συναισθημάτων των τραγικών πρωταγωνιστών του. Το δεύτερο, σχετίζεται απόλυτα με την προσέγγιση του αναγνώστη ο οποίος, δεν αισθάνεται στο ελάχιστο να βεβηλώνονται οι σκέψεις που του προκάλεσε το βιβλίο αλλά αντίθετα, έχει τη δυνατότητα να δει με εικόνες, πιστά αποτυπωμένες, μια ιστορία που τον γοήτευσε.

Το να έχει κανείς ως πρώτη ύλη ένα από τα σημαντικότερα και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα του Graham Greene σίγουρα δεν είναι απλή ούτε εύκολη υπόθεση. Ο πήχης βρίσκεται πολύ ψηλά και οι απαιτήσεις είναι μεγάλες. Όμως φαίνεται πως ο Jordan δεν άφησε τίποτα στην τύχη θέλοντας εμφανέστατα να 'χτυπήσει' τον επιτυχημένο, ανάλογου ύφους, "Άγγλο Ασθενή" και παράλληλα, να αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να δημιουργήσει μια ταινία οσκαρικών προδιαγραφών χωρίς ωστόσο η πρόθεσή του αυτή να συνοδεύεται από σκηνοθετικές μανιέρες. Επιφανειακά, μπορεί να πλάθει μια ακόμα καταδικασμένη από τις κοινωνικές συμβάσεις ερωτική ιστορία όμως, αν ψάξει κανείς κάτω από την επιφάνεια αυτή, μπορεί να διακρίνει το λογοτεχνικό όραμα του Greene ο οποίος θέλησε να αφηγηθεί μια ιστορία πολύ πιο ουσιαστική και με ρίζες βαθύτερες στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και πως αυτή μπορεί να συνδέεται άμεσα με την πίστη και την υπόσχεση. Με πιο απλά λόγια, δεν έχουμε μια ακόμα ιστορία παράνομου έρωτα αλλά, μια ιστορία βαθιάς και αληθινής αγάπης που οδηγεί σε σύγκρουση την τον έρωτα και την πίστη.

Ο Jordan ξεκινάει την ιστορία του οδηγώντας την αφήγηση στο παρελθόν, μέσα από τα μάτια του αυτοτιμωρούμενου εραστή που βασανίζεται από το μίσος της εγκατάλειψης. Κομμάτι-κομμάτι, οι δικές του σκέψεις και αναμνήσεις είναι αυτές που συνθέτουν το παρελθόν για να οδηγήσουν στο πληγωμένο παρόν όπου μοιάζει άδειο συναισθηματικά. Και εκεί είναι που η ροή του έργου αλλάζει και τα ηνία του πρωταγωνιστή περνάνε στα χέρια της ηρωίδας, της Sarah, και η αφήγηση γίνεται πλέον μέσα από τις δικές τις αναμνήσεις και τον τρόπο που αυτή τις βίωσε οδηγώντας την σε μια απόφαση που δεν μπορούσε να αποφύγει και έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα το μέλλον όλων των εμπλεκόμενων σε αυτό το ερωτικό δράμα. Είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι η πίστη μπορεί να μετουσιωθεί σε θαύμα και το θαύμα με τη σειρά του σε παράδεισο ή κόλαση. Η αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα, μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις σε δυνάμεις που αμφισβητούσες όμως πάντα υπάρχει ένα τίμημα και εξαρτάται από το ψυχικό και συναισθηματικό σθένος του καθένα αν μπορεί να το αντιμετωπίσει ή όχι.

Η επιλογή των πρωταγωνιστών ρόλων δεν ήταν καθόλου τυχαία αφού ουσιαστικά ο Jordan, πάνω στα πρόσωπα αυτών βασίστηκε για να αφηγηθεί την ιστορία του Greene όπως εκείνος μπόρεσε να την αντιληφθεί και να την βιώσει. Σίγουρα πέτυχε στο να αναβιώσει την Αγγλία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όμως ο χώρος είναι απλά ένα όμορφο σκηνικό στο οποίο εξελίσσεται το δράμα. Ο καμβάς της αφήγησης είναι τα ίδια τα πρόσωπα των ηρώων, τα συναισθήματα και οι σκέψεις που εκφράζονται μέσα από αυτά και όλα τα άλλα φαντάζουν απλά ευτελή. Ο Ralph Fiennes αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή στον ρόλο του Maurice, όντας ο άντρας εκείνος που μπορεί να βρίθει ελαττωμάτων ωστόσο, έχει μια βαθύτερη εσωτερική γοητεία που δεν είναι εύκολο να της αντισταθείς και να μην παραδοθείς σε αυτήν. Στον ρόλο της Sarah συναντάμε την απόλυτη θεά Julianne Moore και δεν απορούμε λεπτό για την υποψηφιότητα του Oscar Α' Γυναικείου Ρόλου εκείνη τη χρονιά, έστω κι αν ο Jordan προσδοκούσε σίγουρα κάτι περισσότερο. Γήινη, ανθρώπινη και βαθιά συναισθηματική, η Moore ενσαρκώνει την απόλυτη τραγική ηρωίδα, με μια σπαρακτική ερμηνεία που δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα. Φυσικά δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε τον Stephen Rea ο οποίος στέκεται επάξια στον ρόλο του αποστειρωμένου απατημένου συζύγου.

Μπορεί η ταινία να μην γνώρισε την εισπρακτική επιτυχία που της άξιζε όπως η προκάτοχός της δια χειρός Edward Dmytryk το 1955 και μπορεί η Ακαδημία να την τίμησε μόνο με δύο χρυσά αγαλματάκια, συμπεριλαμβανομένων εκείνο της Καλύτερης Φωτογραφίας ωστόσο, ο Jordan πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος γιατί ολοκλήρωσε έναν άθλο, αποτυπώνοντας σε όλο του το μεγαλείο το εσωστρεφές μυθιστόρημα του Greene, καταφέρνοντας να μεταφέρει ατόφια πάσης φύσεως συναισθήματα και οδηγώντας παράλληλα τον θεατή ένα βήμα πέρα από το να αντιμετωπίσει την εν λόγω ταινία ως ένα ακόμα ερωτικό δράμα. Μπορεί αυτός να είναι ο άξονας ωστόσο, οι προεκτάσεις του είναι βαθύτερες γιατί ας μην ξεχνάμε ότι στο βάθος της είναι μια απόλυτα ειλικρινής ιστορία αγάπης που έχει το κουράγιο να θυσιαστεί για χάρη του Θεού. Και εκεί γεννάτε ο σημαντικότερος προβληματισμός καθώς, η έννοια του Θεού συνοδεύεται ολοκληρωτικά με εκείνη της αγάπης και όμως, επί του πρακτέου, φαντάζει να λειτουργεί αντίστροφα ζητώντας την απόδειξη της ύπαρξής της με το να την στερήσει, όχι συναισθηματικά αλλά πρακτικά. Και άραγε, πιο από τα δύο είναι πιο σημαντικό;
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Τέλος Μιας Σχέσης
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Neil Jordan
Πρωταγωνιστές: Julianne Moore, Ralph Fiennes, Stephen Rea, Ian Hart, James Bolam, Simon Fisher-Turner, Jason Isaacs, Deborah Findlay, Cyril Shaps
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 102'

Επίσημο site: