Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μέλλον. Ο Thomas ξυπνάει σε έναν ανελκυστήρα χωρίς στην αρχή να θυμάται έστω το όνομά του. Ξαφνικά βρίσκεται σε ένα άγνωστο περιβάλλον μαζί με μια ομάδα αγοριών που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε ένα κλειστό περιβάλλον, αρκούμενα στις δικές τους καλλιέργειες και προμήθειες.
Ένα νέο αγόρι καταφτάνει κάθε 30 ημέρες. Όλα ξεκίνησαν πριν τρία χρόνια κι όλοι εκεί μέσα προσπαθούν να δραπετεύσουν μέσω ενός λαβύρινθου που τους περιβάλλει. Ενώ κάθε ελπίδα φαίνεται αδιανόητη, φτάνει ένα κορίτσι με ένα μυστηριώδες σημείωμα κι όλα φαντάζουν να αλλάζουν.

Προσωπική άποψη:
Δεν συνηθίζω να ξεκινάω τα reviews μου κατ' αυτό τον τρόπο, αλλά τα έχω πάρει στο κρανίο. Όταν πριν από δύο χρόνια διάβασα πως το "The Maze Runner" του James Dashner, το πρώτο βιβλίο μιας εξαιρετικής τριλογίας που κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πλατύπους με τίτλο "Το τεστ", θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, ενθουσιάστηκα, ίσως και να συγκινήθηκα. Για μένα, η συγκεκριμένη τριλογία είναι από τις αγαπημένες μου, όχι μόνο στον κόσμο της δυστοπικής λογοτεχνίας αλλά γενικότερα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ξεκίνησε η παραγωγή και αρχίζοντας να βλέπω έναν-έναν τους συντελεστές, ενθουσιαζόμουν όλο και περισσότερο. Όταν, δε, η πρεμιέρα πήρε αναβολή κι αντί για τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, ανακοινώθηκε πως θα προβαλλόταν τον Σεπτέμβριο, ήμουν να σκάσω, αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα κάνω υπομονή βουβά κι αθόρυβα. Μέχρι σήμερα, όμως, που πλέον έχω δει την ταινία και το κυριότερο... μπορώ να αντικρούσω όσα διάβασα γι' αυτήν πριν την θέασή της.

Ο αγόρι ξυπνάει μέσα σε ένα ασανσέρ, τρομαγμένος και αποπροσανατολισμένος, χωρίς να ξέρει που βρίσκεται. Το ασανσέρ σταματάει την ξέφρενη πορεία του και εκείνος βρίσκεται ανάμεσα σε μια ομάδα αγοριών, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα από εκείνον, τα οποία τον ενημερώνουν πως βρίσκεται στην Κοιλάδα, το μοναδικό ασφαλές μέρος μέσα στον Λαβύριθνο που τους περιβάλλει. Κανένας δεν θυμάται τίποτα από το παρελθόν του, παρά μονάχα το όνομά του κι αυτό μερικές μέρες μετά την άφιξή του στην Κοιλάδα. Τόμας! Αυτό είναι το όνομα του μυστηριώδες αγοριού που είναι περίεργο να ανακαλύψει τι υπάρχει στον Λαβύρινθο μα πολύ περισσότερο, μια έξοδο για να μπορέσουν να βγουν από αυτόν, ξεφεύγοντας από όποιον τους αιχμαλώτισε εκεί μέσα. Και πράγματι, ο Τόμας μοιάζει να είναι ξεχωριστός αφού για πρώτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Ίσως ο Τόμας να είναι το κλειδί στο να βρεθεί μια λύση στο μυστήριο που μπορεί να τους οδηγήσει στην ελευθερία ή στο θάνατο.

Ξεκινάμε από το γεγονός πως πολύ κακώς η ταινία συγκρίνεται με τους "Αγώνες πείνας". Βέβαια, θα μου πείτε, στην Ελλάδα των "έξυπνων", οι "Αγώνες πείνας" παραλληλίστηκαν με το "Twilight" -αν είναι ποτέ δυνατόν!- και καταδικάστηκαν πριν να κυκλοφορήσουν καλά-καλά στις αίθουσες. Τώρα που οι "Αγώνες" έγιναν επιτυχία, κάθε άλλο δυστοπικό concept, απλά αντιγράφει την ιδέα. Μέγα λάθος, γιατί για να συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπάρχουν ομοιότητες, όχι ως προς το είδος στο οποίο υπάγονται, αλλά στον βασικό κορμό της ίδιας της ιστορίας των δύο αυτών σειρών. Οι "Αγώνες" είναι μια σειρά με καθαρά πολιτικές και κοινωνικές βάσεις ενώ από την άλλη, το "The Maze Runner" είναι μια πιο καθαρόαιμη ιστορία επιστημονικής φαντασίας, τοποθετημένη σε έναν δυστοπικό κόσμο, η οποία αναγκάζει τους ήρωές της να συμμετάσχουν εν αγνοία τους σε ένα πείραμα που έχει πολύ περισσότερες προεκτάσεις από αυτές που μπορεί να υποθέσει κανείς, όχι μόνο παρακολουθώντας την πρώτη αυτή ταινία, αλλά διαβάζοντας και τα ίδια τα βιβλία, που σου αποκαλύπτουν νέα στοιχεία, ακόμα και στην τελευταία τους σελίδα.

Σίγουρα η απόδοση του σεναρίου δεν είναι ιδανική, αλλά ειδικά για μεταφορά ενός τόσο δύσκολου βιβλίου, κάνει το καλύτερο δυνατόν, προσπαθώντας να εστιάσει στα πραγματικά ζωτικά σημεία της ιστορίας. Όσο για τον Wess Ball, καταφέρνει να σκηνοθετήσει την ταινία με έναν τρόπο εντυπωσιακά στιβαρό, δημιουργώντας ένα νευρώδες αποτέλεσμα, μια αφήγηση με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, σκοτεινό και άγριο, ζωώδες και ενίοτε τρομακτικό, κάνοντας την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά κάθε λεπτό που περνάει, ακόμα κι αν γνωρίζεις τι πρόκειται να συμβεί. Παράλληλα, το CGI που χρησιμοποιήθηκε είναι ομολογουμένως εκπληκτικό, αποτυπώνοντας την πολυπλοκότητα και την πολυμορφία του Λαβύρινθου, έτσι ακριβώς όπως την περιγράφει ο συγγραφέας -και όπως την φανταζόμασταν οι αναγνώστες-, κλέβοντας τις εντυπώσεις στο τεχνικό σκέλος. Ναι, ναι... υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με τον "Κύβο", αλλά ως προς τον πυρήνα τους τα stories δεν έχουν καμία απολύτως σχέση, άρα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο να μπούμε στην διαδικασία της σύγκρισης.

Βέβαια, άκουσα και το άλλο! Πως αν η ταινία είχε πιο διάσημο cast, θα ήταν καλύτερη. Για να καταλάβω... αν δεν έχεις κάνει τρελή καριέρα, δεν μπορείς να παίξεις σε μια blockbusterιά; Από πότε; Συν του ότι όταν χρειάζεσαι μικρούς ηλικιακά πρωταγωνιστές, δεν μπορεί να θέλεις τον Di Caprio για κεντρικό χαρακτήρα. Προσωπικά, ο Dylan O' Brien μου άρεσε πάρα πολύ ως επιλογή για τον ρόλο του Thomas, δίνοντας μάλιστα μια αρκετά συμπαθητική ερμηνεία που όσο η ταινία προχωρούσε, είχε και ορισμένες πολύ δυνατές στιγμές. Ο Thomas Brodie-Sangster είναι μια παρουσία που πάντα χαίρομαι να βλέπω -στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη- και ερμηνεύει κι έναν αγαπημένο ρόλο, αυτόν του Newt, με την ηρεμία και την συγκρότηση που απαιτείται. Η Kaya Scodelario μπορεί να μην είναι η Jennifer Lawrence, αλλά παρ' όλα ταύτα είναι ένα πολύ όμορφο κορίτσι που κάνει αργά και προσεχτικά βήματα στον χώρο του κινηματογράφου και μάλιστα χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Δεν θέλω να αναλύσω τα ονόματα ένα προς ένα, αλλά η ουσία είναι μία. Δεδομένης της ηλικίας τους, οι ηθοποιοί που συμμετείχαν στην εν λόγω παραγωγή, άγνωστοι δεν είναι και γι' αυτό που επιλέχθηκαν να κάνουν ήταν πολύ καλοί.

Εν κατακλείδι, κι επειδή πολλά τα είπα και σήμερα, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να συγκρίνουμε την πάστα με το παστίτσιο. Πρέπει να πάψουμε να χωρίζουμε τις ταινίες σε αυτές που μπορούν να τις παρακολουθήσουν οι 18 και κάτω και σε αυτές που απευθύνονται στους 18 και άνω. Δεν αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τη δράση μεγαλώνοντας. Αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τον κόσμο και τις ιδέες μέσα σε αυτόν. Παρ' όλα ταύτα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ευχαριστήθηκα το "The Maze Runner" όχι μόνο ως ταινία, αλλά και ως μεταφορά βιβλίου, άσχετα από το γεγονός πως πλησιάζω επικίνδυνα τα 30. Δεν σημαίνει πως πάσχω από παλιμπαιδισμό, ούτε πως δεν μπορώ να εκτιμήσω κάτι λιγότερο blockbusterιάρικο. Ξέρω τι πάω να δω! Είναι απλά τα πράγματα! Και προσπαθώ με γνώμονα αυτό να τα απολαμβάνω εξίσου. Έτσι, λοιπόν, απόλαυσα και την συγκεκριμένη παραγωγή που είναι καλοσκηνοθετημένη, με σφιχτό μοντάζ, γεμάτη ένταση, σασπένς και αγωνία, ορισμένες πολύ συγκινητικές στιγμές και άλλες πολύ αστείες και χιουμοριστικές, και μια κεντρική ιδέα όχι απλά έξυπνη, αλλά που τόσο τώρα, όσο και στο μέλλον, θα παίξει πάρα πολύ με το μυαλό μας.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Λαβύρινθος
Είδος: Επιστημονικής φαντασίας
Σκηνοθέτης: Wess Ball
Πρωταγωνιστές: Dylan O' Brien, Kaya Scodelario, Thomas Brodie-Sangster, Will Poulter, Aml Ameen, Patricia Clarkson, Ki Hong Lee, Blake Cooper, Alexander Flores, Jacob Latimore, Chris Sheffield, Dexter Darden
Παραγωγή: 2014
Διάρκεια: 113'

Επίσημα sites:
http://themazerunnermovie.com/
http://www.wckdisgood.com/#!/thomas