Την Δήμητρα Ιωάννου την είχαμε γνωρίσει πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Κασσάνδρα: Το μυστικό της μάγισσας", το οποίο και σας είχαμε παρουσιάσει, ενώ η ίδια η συγγραφέας μας είχε μιλήσει δίνοντάς μας μια συνέντευξη την οποία και μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ.
Φέτος επανέρχεται στο λογοτεχνικό προσκήνιο με ένα νέο βιβλίο που αυτή τη φορά ακούει στον τίτλο, "Το τραγούδι της Αννέτας", το οποίο μας ταξιδεύει ανάμεσα στα ενετεκρατούμενα Επτάνησα και την Αθήνα του σήμερα. Η Δήμητρα Ιωάννου, λοιπόν, δέχτηκε να μας μιλήσει -για μία ακόμη φορά- για την Αννέτα της και όχι μόνο.

Δήμητρα, θα ήθελα να μας πεις πως προέκυψε η "Αννέτα". Πώς γεννήθηκε η ιδέα αυτή μέσα στο μυαλό σου και τελικά, πόσο εύκολο ήταν να την αποτυπώσεις στο χαρτί;

Στο σημείωμα της συγγραφέως γράφω περισσότερα για την περίπτωση που ήταν το έναυσμα για να γραφτεί το σύγχρονο κομμάτι του βιβλίου. Όμως η συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι και η μοναδική. Στη δουλειά αλλά και στον κοινωνικό μου περίγυρο συναντώ καθημερινά γυναίκες, οι οποίες, παρότι είναι ιδιαίτερα αξιόλογες, πορεύονται μόνες. Οι ισορροπίες στις σχέσεις των δύο φύλων έχουν κλυδωνιστεί κι εκείνες παλεύουν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους μέσα σε αυτές. Πολλές από αυτές τις γυναίκες, όσο μεγαλώνουν, εγκλωβίζονται από το φόβο της μοναξιάς και κάνουν λάθος επιλογή συντρόφου, για να την πληρώσουν μετά με πολλαπλάσιο πόνο και στενοχώρια. Σε διαβεβαιώνω πως από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω την ιστορία της Άννας του βιβλίου, δε μπορούσα να σταματήσω. Επειδή είναι ένα θέμα που με απασχολεί, οι λέξεις έβγαιναν με απίστευτη ροή από μέσα μου.

Η τελική εικόνα της ιστορίας, ήταν όπως την είχες αρχικά στο μυαλό σου; Στην πορεία της αφήγησής σου, άλλαξες πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις, τα οποία ίσως και να επηρέασαν μελλοντικά το σύνολο της ιστορίας;

 Η κεντρική ραχοκοκαλιά και τα βασικά μηνύματα που ήθελα να περάσω παρέμειναν αλώβητα κατά τη διαδικασία της αποτύπωσης της ιστορίας στο χαρτί. Αυτό συνέβη επειδή η απόφασή μου να μιλήσω για αυτό το θέμα ήταν εκατό τοις εκατό συνειδητή, το ίδιο και τα σημεία που ήθελα να θίξω. Όμως το σίγουρο είναι πως κάποιοι ήρωες διεκδίκησαν από μόνοι τους περισσότερο χώρο στην ιστορία και τελικά έπαιξαν ένα ρόλο πιο νευραλγικό από ότι είχα σχεδιάσει εγώ για εκείνους στην αρχή. Το πιο σημαντικό σημείο που προστέθηκε λες από μόνο του είναι το τελευταίο κεφάλαιο, ο περίφημος ΕΠΙΛΟΓΟΣ!

Στην "Κασσάνδρα" είχες επιλέξει -για την ιστορία του παρελθόντος-, έναν τόπο τον οποίο αγαπάς και γνωρίζεις, δεδομένου ότι κατάγεσαι από την περιοχή της Πρέβεζας. Γιατί αυτή τη φορά επέλεξες τα Επτάνησα και παράλληλα, πόσο εύκολο ήταν να συγκεντρώσεις και να χρησιμοποιήσεις τα απαραίτητα στοιχεία, ώστε το κείμενό σου να είναι πιο ρεαλιστικό;
 
Πέρα του ότι τα Επτάνησα είναι πανέμορφα, οι άνθρωποί τους διαθέτουν εκείνο το είδος της ευγένειας, της γλυκύτητας και της έμφυτης αρχοντιάς που μιλά στη δική μου ψυχοσύνθεση. Επίσης πολλοί εκπρόσωποι της Επτανησιακής Σχολής που έχω μελετήσει και αγαπήσει, αλλά και μεμονωμένοι δημιουργοί που με συγκινούν βαθιά, έλκουν την καταγωγή τους από εκεί. Αν προσθέσει κανείς και το συστατικό της γλώσσας που είναι γεμάτη μουσικότητα το μίγμα γίνεται ακαταμάχητο. Ιδιαίτερα στη Ζάκυνθο πήγα και ξαναπήγα, περπάτησα στα στενά της, μίλησα με τους ανθρώπους της, μελέτησα τα ήθη, τα έθιμα, την ιστορία και πάνω από όλα το γλωσσικό της ιδίωμα. Ο μεγαλύτερος έπαινος για μένα ήταν όταν αναγνώστες ζακυνθινοί μου είπαν πως πράγματι έχω πετύχει να αποδώσω την ντοπιολαλιά τους. Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά.

Θεωρείς πως ο συγγραφέας κατευθύνει τους ήρωες τους κατά πως εκείνος ορίζει, ή πως από ένα σημείο και μετά αποκτούν καθαρά δική τους υπόσταση και ορίζουν εκείνοι τη ζωή τους;

Κάθε ήρωας τοποθετείται για να προωθήσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο την εξέλιξη της ιστορίας. Αυτόν τον τρόπο τον επιλέγει ο δημιουργός. Όσο όμως δομείται η προσωπικότητα τους κι οι ίδιοι αποκτούν υπόσταση, ζωντανεύουν και εμφανίζουν χαρακτηριστικά που δεν τα επέλεξε κατ’ ανάγκη ο συγγραφέας. Προσωπικά έχω την τάση να σέβομαι το "ζωντάνεμα" και τις ιδιαιτερότητες των ηρώων μου. Τις βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ γοητευτικές για να παρεμποδίσω την ελεύθερη έκφρασή τους.

Εκτός από την Αννέτα στην οποία, προφανώς και έχεις αδυναμία, δεδομένου ότι της "χάρισες" τον τίτλο του βιβλίου σου, ποιος είναι ο χαρακτήρας εκείνος που σε κέρδισε λίγο περισσότερο και για ποιο λόγο;

Μπορώ να ξεχωρίσω λίγο και έναν άντρα; Διαλέγω το Μέλιο, το όμορφο αυτό παλικάρι που αγάπησε βαθιά, έμεινε πιστός σε αυτήν την αγάπη, πόνεσε και ράγισε, ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κάπως κάποτε δικαιώθηκε…! 

Υπάρχουν πολλές τραγικές φιγούρες στην ιστορία σου, τόσο στο παρελθοντικό όσο και στο σύγχρονο σκέλος. Ο καθένας καλείται να πληρώσει ένα τίμημα, άσχετα από το τι θα λάβει στο τέλος. Ποιον ήρωα θεωρείς εσύ, ως Δήμητρα, ποιον τραγικό απ' όλους και γιατί;

Φυσικά τη Ζωή αλλά και τη δεκαοκτάχρονη Αννέτα. Δυο νέες γυναίκες που πληρώνουν αδρά το τίμημα της αγάπης και της αθωότητάς τους.

Θεωρείς πως ο καθένας από τους εμπλεκόμενους, και στις δύο ιστορίες, παίρνει τελικά αυτό που του αξίζει, ή ορισμένοι έχουν πιο ευνοϊκό τέλος απ' αυτό που θ' άξιζαν;

Ένα πράγμα που δυσκολεύτηκα να παραδεχτώ μεγαλώνοντας είναι πως η ίδια η ζωή δεν είναι δίκαιη, τουλάχιστον με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Πράγματι, υπάρχουν κάποιοι ήρωες που δε βιώνουν τραγικό τέλος, παρά τις ανάλαφρες ή λάθος επιλογές τους, που όμως τσακίζουν τις ζωές των άλλων. Όμως μια πιο προσεκτική ματιά στο ψυχογράφημά τους θα μας δείξει ότι κουβαλούν καθημερινά τις σκιές και υποφέρουν από τα φαντάσματά τους με ένα διαφορετικό, κεκαλυμμένα οδυνηρό τρόπο. Ένα αγκάθι βαθιά χωμένο στη σάρκα, που πονά ύπουλα και ματώνει καθημερινά, ενώ δε μπορείς να απαλλαγείς ποτέ από αυτό.


"Το τραγούδι της Αννέτας", είναι πάνω απ' όλα μια ανθρωποκεντρική ιστορία, μια ιστορία χαρακτήρων. Και σε αντίθεση με την "Κασσάνδρα", αντιμετωπίζουμε κάτι το... παράξενο. Υπάρχουν οι αμιγώς καλοί ή κακοί χαρακτήρες, εκείνοι που αγαπάς ή αντιπαθείς από την πρώτη κιόλας στιγμή. Κι όμως, υπάρχουν και εκείνοι που ενώ είναι καλοί και θα μπορούσες να τους αγαπήσεις, καταλήγεις να μην τους συμπαθείς ή έστω, να θυμώνεις μαζί τους, γιατί τελικά καταστρέφουν τη ζωή της δικιά τους ή και των ανθρώπων γύρω τους. Ήταν μια συνειδητή επιλογή ή οι ήρωές σου σε οδήγησαν εκεί;

Πιστεύω ακράδαντα ότι ένας άνθρωπος δεν είναι αμιγώς καλός ή κακός. Όλοι μας έχουμε μέσα μας πιο φωτεινά και πιο σκοτεινά κομμάτια. Με ευχαριστεί πολύ που ακούω από σένα ότι έχω φτιάξει «γκρίζους» ήρωες! Αυτό σημαίνει ότι πέτυχα το σκοπό μου και δόμησα πράγματι ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Πρέπει δε να σου πω πως θεωρώ τη διερεύνηση αυτών των χαρακτήρων πολύ πιο ενδιαφέρουσα και ως δημιουργός αλλά και ως αναγνώστρια.

Άλλη μια διαφορά που παρατηρούμε ανάμεσα στην "Αννέτα" και στην "Κασσάνδρα", είναι πως στην ιστορία της δεύτερης, έχεις δώσει -συγκριτικά- μεγαλύτερη βάση στις ιστορικές περιγραφές. Στην "Αννέτα", ναι μεν μας μεταφέρεις στη Ζάκυνθο και μας μυείς στα ήθη και τα έθιμα του τόπου, ωστόσο δεν αναλώνεσαι σε ιστορικές λεπτομέρειες. Υποθέτω πως αυτό ήταν μια καθόλα συνειδητή επιλογή, αλλά θα ήθελα να μάθω το γιατί.

Είμαι ψυχοθεραπεύτρια και έχω αφιερώσει τη ζωή μου στο να μελετώ τις ανθρώπινες διαδράσεις. Ήθελα συνειδητά να ‘εστιάσει ο φακός μου’ στον άνθρωπο και στα προβλήματά του. Μοιραία σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα ο δημιουργός θα κληθεί να περιγράψει και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και αναπόφευκτα θα απομακρύνει την εστίαση, έστω πρόσκαιρα, από τους ήρωες. Στην περίπτωση της ΑΝΝΕΤΑΣ ήθελα να δώσω μια όμορφη γεύση εποχής και για αυτό έκανα πολλή λαογραφική μελέτη αλλά και μελέτη του γλωσσικού ιδιώματος, χωρίς όμως να 'μπουκώσω' το κείμενο με περισσότερα ιστορικά στοιχεία. Νομίζω ότι πέτυχα το σκοπό μου. Η ντοπιολαλιά, τα ήθη και τα έθιμα που περιγράφονται στο βιβλίο φαίνεται να έχουν αγαπηθεί πολύ από τους αναγνώστες. Αυτό μου λένε στα μηνύματα που λαμβάνω καθημερινά.  

Και στα δύο σου βιβλία εμπεριέχονται στοιχεία που αστυνομικού μυστηρίου αλλά και μεταφυσικής, χωρίς ωστόσο το σύνολο των έργων σου ν' ανήκει σε κάποια από τις δύο κατηγορίες. Πόσο εύκολο είναι για σένα, συγγραφικά, να ισορροπήσεις ανάμεσα σε τόσο διαφορετικές έννοιες;

Θεωρώ ότι ο σύγχρονος αναγνώστης είναι μια σύνθετη προσωπικότητα με πολλαπλά ενδιαφέροντα. Προσωπικά οι μονοδιάστατες γεύσεις με κουράζουν. Θέλω η ζωή μου να είναι ένα μίγμα από πολλά συστατικά και με τη σειρά μου προσπαθώ να προσφέρω το ίδιο και σε όσους διαβάζουν και ταξιδεύουν με τις ιστορίες μου.

Πιστεύεις στη μοίρα και στο πεπρωμένο; Πιστεύεις πως ορισμένα πράγματα αποτελούν το "γραμμένο" μας, ή εμείς είμαστε που ορίζουμε τη ζωή μας με τις επιλογές μας;

Θεωρώ ότι τα σταυροδρόμια που ανοίγονται μπροστά μας είναι πολλές φορές σταλμένα από Αλλού, όμως ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε τελικά είναι δική μας προσωπική επιλογή. Θυμάστε το μύθο του Ηρακλή με την οδό της Αρετής και της Κακίας; Δε θα μπορούσα να το τοποθετήσω καλύτερα!

Αλήθεια, η αγάπη, ζει για πάντα; Αυτό είναι το πιο δυνατό μήνυμα που εισπράττει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο σου. Είναι κάτι που βαθιά μέσα σου το πιστεύεις κι εσύ η ίδια;

Η αγάπη είναι πιο δυνατή, η πιο λαμπερή, η πιο υψηλοδονούμενη ενέργεια. Αν είναι αυθεντική, ζει για πάντα και θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί και να ανθίσει, όπως ακριβώς ανθίζει και η ψυχή αυτού που τη βιώνει. Κάτι τελευταίο και πολύ σημαντικό: Η αγάπη είναι συνειδητή επιλογή και καλλιεργείται!

Ξέρω πως ο επίλογος που διαβάσαμε δεν είναι αυτός που είχες γράψει αρχικά. Τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη και να τον γράψεις και πάλι από την αρχή, δίνοντας ένα διαφορετικό φινάλε από αυτό που είχες ήδη αποφασίσει και καταγράψει;

Ενώ θεωρούσα το κεφάλαιο πριν τον Επίλογο αρκετό, μια νύχτα πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και ξεκίνησα να γράφω μανιωδώς τις τελευταίες σελίδες. Δεν πρόκειται τόσο για ένα διαφορετικό τέλος, όσο ένα κομμάτι που τελικά βγήκε μόνο του από μέσα μου για να δοθεί η απαιτούμενη κάθαρση και να αγαλλιάσουν οι ψυχές. Δεν περίμενα να κάνει τόση εντύπωση αυτός ο Επίλογος κι όμως χαίρομαι που ακούω συνεχώς από τους φίλους αναγνώστες πόσο βαθιά τους έχει συγκινήσει.

"Κασσάνδρα" και "Αννέτα". Δύο βιβλία, δύο γυναικεία ονόματα. Δύο διαφορετικές ιστορίες, στο επίκεντρο των οποίων όμως, υπάρχει πάντα η γυναίκα που λειτουργεί ως σύμβολο δύναμης, αλήθειας, θέλησης και αγάπης. Είναι ολοφάνερο πως αγαπάς τις γυναίκες, όπως είναι ολοφάνερο πως κάτι θες να πεις μέσα από τα βιβλία σου. Τι είναι αυτό;

Αγαπώ τους ανθρώπους γενικά και πιστεύω στο καλό μέσα τους. Κι επειδή είμαι γυναίκα και νιώθω τις γυναίκες και τα προβλήματά τους θέλω να τις βοηθήσω να συνειδητοποιήσουν την εσωτερική και εξωτερική ομορφιά τους, τις δυνατότητές τους και την πραγματική τους αξία.

Τι να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον; Έχεις ξεκινήσει την συγγραφή κάποιου άλλου μυθιστορήματος ή έχεις κάποια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό σου; Σκοπεύεις ν' ακολουθήσεις για ακόμα μία φορά το ίδιο συγγραφικό μοτίβο, ή θα προτιμήσεις να δοκιμαστείς σε κάτι καινούργιο;

Η μανιέρα του δισδιάστατου χωροχρόνου με γοητεύει, αλλά νομίζω ότι πήραμε μια καλή γεύση ως εδώ. Θα σου εκμυστηρευτώ πως έχω στο μυαλό μου μια άλλη γυναίκα που περιμένει να πει την ιστορία της και προσωπικά δηλώνω ήδη καταγοητευμένη μαζί της. Ελπίζω να την αγαπήσετε!

Σου αρέσουν οι προκλήσεις της ζωής;

Οι προκλήσεις της ζωής είναι αναπόφευκτες! Θέλω να μου αρέσει ο τρόπος που αντιδρώ και ανταπεξέρχομαι σε αυτές!

Τι όνειρα κάνεις για το μέλλον;

Να ζω σε έναν υγιή κόσμο, να βοηθώ μέσα από την δουλειά μου ως θεραπεύτρια, να γράφω ιστορίες που μιλούν στις καρδιές των πολυαγαπημένων φίλων αναγνωστών και να πορεύομαι με την καρδιά γεμάτη!







Την παρουσίαση του βιβλίου "Το τραγούδι της Αννέτας" στο site μας μπορείτε να την βρείτε στο παρακάτω link:














Την παρουσίαση του βιβλίου "Κασσάνδρα: Το μυστικό της μάγισσας" στο site μας μπορείτε να την βρείτε στο παρακάτω link: