"Ελληνοτουρκικές σχέσεις" του Άγγελου Μ. Συρίγου

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις προσδιορίζουν σταθερά την ελληνική εξωτερική πολιτική από τη γένεση του νεοελληνικού κράτους. Το παρόν βιβλίο καλύπτει σημαντικό κενό πολλών ετών στη σχετική επιστημονική βιβλιογραφία. Παρουσιάζει συγκροτημένα όλες τις πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων από την επομένη ημέρα της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 2010.
Ξεκινώντας από την τύχη των αιχμαλώτων μετά το 1922 το βιβλίο αναλύει τη συνδιάσκεψη και τη συνθήκη της Λωζάννης, την περίοδο της ελληνοτουρκικής προσεγγίσεως κατά τον μεσοπόλεμο, το Κυπριακό από το 1955 μέχρι και τη διαχείριση μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, τη διαμάχη για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, την αιγιαλίτιδα ζώνη, τον εναέριο χώρο και το FIR Αθηνών, το νομικό καθεστώς αλλά και την αντιμετώπιση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη και της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία καθώς και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αναπτύσσονται επίσης τα σημερινά προβλήματα με τα κοιτάσματα αερίου της Κύπρου, τους αγωγούς υδρογονανθράκων, την ΑΟΖ και το Καστελόριζο.
Το βιβλίο δεν περιορίζεται σε παράθεση γεγονότων. Αναλύει τα θέματα, θέτει προβληματισμούς και καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις για την πορεία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας.

"Ιστορία του χωριού που ο καθένας μπορεί να είναι όπως είναι και να κάνει ό,τι θέλει" της Αγάπης Παπουτσάκη

Ένας σκύλος µε τη ρετσινιά του άπιστου (Μπάµπης), ένα µαύρο περιστέρι (Μελανή) κι ένα κοράκι που τραγουδάει σαν αηδόνι (Ορφέας) ασφυκτιούν ζώντας σε ένα χωριό που αρνείται πεισµατικά να τους δεχτεί για αυτό που είναι. Η Πέρα Σβούρα είναι ένα µέρος, όπως πολλά άλλα, όπου η διαφορετικότητα τροµάζει, πολεµιέται, θάβεται και θυσιάζεται για χάρη µιας ψεύτικης αρµονίας και ασφάλειας. Όταν ο Μπάµπης, η Μελανή και ο Ορφέας τελικά συναντηθούν µετά από ένα ταραχώδες κυριακάτικο µεσηµέρι, θα αποφασίσουν να διεκδικήσουν το δικαίωµά τους στη διαφορετικότητα, εγκαταλείποντας την Πέρα Σβούρα και τα καλούπια που προσπαθεί να τους φορέσει, για να φτιάξουν µια κοινωνία από την αρχή. Η ιστορία τους θα πάρει ενδιαφέρουσα τροπή, όταν θελήσουν να µεταδώσουν τις ιδέες τους στα ζώα, τα πτηνά και τα έντοµα της γύρω περιοχής. Θα ανακαλύψουν πως η διαφορετικότητα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση και πως η ανάγκη για ελευθερία είναι πάντα ικανή να συνθλίψει τον φόβο. Η ιστορία τους δε θα τελειώσει, γιατί µια ιστορία τελικά δεν τελειώνει όταν γίνει η αφορµή να ξεκινήσει µια άλλη...

"Ο Τρύφωνας από τη Δρακολανδία" του Σπύρου Γιαννακόπουλου

Ο Τρύφωνας είναι ένας δράκος. Και έχει όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός κανονικού δράκου. Είναι πολύ ψηλός, έχει φολίδες σκληρές σαν ατσάλι, έχει φτερά και πετάει. Αλλά σε αντίθεση µε τους άλλους δράκους της ?ρακολανδίας, ο Τρύφωνας είναι ένας καθωσπρέπει δράκος. ?εν τριγυρίζει αποδώ κι αποκεί για να καίει καστροπολιτείες και να µασαµπουκώνει ανθρώπους, ζει ήρεµα και µοναχικά στη σπηλιά του, ασχολείται µε τον κήπο του και διαβάζει βιβλία, πολλά βιβλία. Όµως θα έρθει αντιµέτωπος µε ένα πρόβληµα δρακολογικής φύσης και θα ζητήσει τη βοήθεια ενός µάγου… Τότε κάποιοι θα τον δουν και θα τροµάξουν. Κι άντε ο Τρύφωνας να τους πείσει ότι δεν έχει καµία πρόθεση να τους µασαµπουκώσει.



"Ρωμαίος και Ιουλιέττα μαζί και ζωντανοί επιτέλους..." του Avi

Η πληρέστερη γλώσσα που διαθέτουμε για να κατανοήσουμε την αφύπνιση του έρωτα-τη μέχρις εσχάτων και έως θανάτου υπερβολή του - εξακολουθεί να είναι αυτή η ευωχία των αισθήσεων που μας παρέχει η συντροφιά των νέων από τη Βερόνα: η γενναιόδωρη Ιουλιέττα, ο παρορμητικός Ρωμαίος, ο πληθωριακός και ανελέητα είρων Μερκούτιος.










"Γυρεύοντας στην εξορία την πατρίδα σου" του Γιάννη Κιουρτσάκη

Εξορία: να είσαι ξένος στον κόσµο που φτιάχνεται γύρω σου και στον ίδιο σου τον τόπο. Σήµερα περισσότερο πα­ρά ποτέ. Και να γυρεύεις, µέσα σ’ αυτή την εξορία, µια πατρίδα: έναν τόπο –ή µήπως µια ου-τοπία;– για να δώσεις στη ζωή σου νόηµα. Ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Σήµερα περισσότερο παρά ποτέ, όταν όλα σε υποχρεώνουν να γυµνωθείς από τις αυταπάτες σου και να κοιτάξεις κατάµατα τον εαυτό σου. Να σκεφτείς από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις, για να καταλάβεις το πώς και το γιατί της εξορίας σου.
Τότε ίσως γεννηθούν µέσα σου κάποια απρόσµεναερωτήµατα για σένα και για όλους τους εξόριστους σαν εσένα: Μήπως µπορούµε να ανακαλύψουµε, µέσα στην παρακµή και στην απελπισία µας, την ευλογία να είµαστε Έλληνες – να είµαστε άνθρωποι;
Μήπως το σηµερινόοικουµενικόδράµα θα µπορούσε να αναστήσει τη νεκρή ελπίδα για µιαν άλλη Ελλάδα, µιαν άλλη Ευρώπη, έναν άλλον κόσµο;
Μήπως πλησιάζει η ώρα να χτίσουµε πάνω στα ερείπια της οικονοµίας, της κοινωνίας και της πολιτικής έναν ανθρώπινο πολιτισµό ικανό να αναζωογονήσει την κοινή ζωή;