Μία από τις σειρές εκείνες που περίμενα φανατικά να δω το δεύτερο μέρος της, ήταν αναμφίβολα το "Aldnoah.Zero", που με την προβολή των 12 πρώτων επεισοδίων του, αποφάσισε πως το καλύτερο ήταν να κόψει τη σειρά στη μέση, παρατείνοντας έτσι την αγωνία μας, και αφήνοντάς μας σε ένα κομβικό σημείο της ιστορίας, χωρίς να γνωρίζουμε επί της ουσίας τι ακριβώς είχε συμβεί στους ήρωές μας. Φυσικά, αυτό είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, να είμαστε δηλαδή στην τσίτα για μήνες, αλλά όσον αφορά την πορεία του anime, οι απόψεις διίστανται.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗΣ:
Η 2η season ξεκίνησε να προβάλλεται στις 11 Ιανουαρίου 2015 και ολοκλήρωσε τον κύκλο της μετά από 12 επεισόδια, όσα και εκείνα της 1ης, στις 29 Μαρτίου 2015. Τα δικαιώματα προβολής στην Αμερική είχε για μία ακόμα φορά η Aniplex,  ενώ στην Ιαπωνία προβλήθηκε και πάλι μέσω των δικτύων Tokyo MX, BS11, Asahi Broadcasting Corporation, Gunma TV και AT-X, αλλά ήταν διαθέσιμο και σε streaming μέσω του Nico Nico Douga και για την Αυστραλία μέσω του Hanabee.

ΤΟ STORY ΤΗΣ 2ης SEASON:
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα της 1ης season, και οι δύο κόσμοι βρίσκονται ακόμα σε πόλεμο που φαντάζει πιο άγριος και επίμονος από ποτέ. Οι μεν θέλουν να κατακτήσουν τη Γη, παίρνοντας πίσω όσα θεωρούν πως τους στέρησαν, ενώ οι δε είναι αποφασισμένοι να προστατέψουν το σπίτι τους. Ο Slaine, που έχει καταφέρει να αποκτήσει κύρος αλλά και την εύνοια του Count Saazbaum, έχει τα δικά του σχέδια για την κατάκτηση της Γης, έχοντας στο πλευρό του την πριγκίπισσα Allusia που υποστηρίζει την εισβολή αυτή. Όμως ο Inaho, που έχει καταφέρει να ξεφύγει από τον θάνατο, είναι πεπεισμένος πως κάτι άλλο συμβαίνει και είναι αποφασισμένος να το αποδείξει με όποιο κόστος.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ 2η SEASON:
- Θα ξεκινήσω από το κομμάτι που θέλω να σταθώ λιγότερο, και αυτό επειδή το ανέλυσα σε προηγούμενο post που αφορούσε την σειρά, και δεν είναι άλλο από το τεχνικό και σχεδιαστικό. Πραγματικά, το "Aldnoah.Zero" ίσως ήταν ότι καλύτερο είδαμε φέτος, σε σχέδιο, εικόνα και ανάλυση. Καλοδουλεμένο από την αρχή μέχρι το τέλος, δίνοντας ένα αποτέλεσμα άκρως ρεαλιστικό που δε κάνει πολλές φορές να αναρωτιέσαι αν όντως πρόκειται για ψηφιακό σχέδιο, ή αν απλά έχουν ενσωματώσει κομμάτια του πάνω σε πραγματικές εικόνες. Ναι, δηλώνω μαγεμένη, και δεν νομίζω πως μπορείς κανείς να αμφισβητήσει την ποιότητα του anime αυτού.
- Πάμε τώρα στην ιστορία, η οποία μεταφέρεται κατά το μεγαλύτερός της μέρος στο διάστημα. Αυτό
από μόνο του είναι αρκετό για να προσφέρει μια αχανή αίσθηση, αφού δεν υπάρχει περιορισμένος χώρος μέσα στον οποίο κινούνται οι ήρωές μας άρα, δεν υπάρχει κανένας απολύτως περιορισμός στις κινήσεις τους, αλλά και στο πως θα λειτουργήσουν γενικότερο. Αυτό το στοιχείο βοηθάει ιδιαίτερα στις σκηνές μάχης που, πραγματικά, κόβουν την ανάσα, έστω και αν είναι θεωρητικά λιγότερες σε σχέση με τα πρώτα 12 επεισόδια. Αν είδατε τις σκηνές αυτές και δεν σφίχτηκε το στομάχι σας από αγωνία, ειλικρινά, εκπλήσσομαι.
- Όσον αφορά τους χαρακτήρες, την μεγαλύτερη εξέλιξη, και ντρέπομαι που το λέω, την είχε ο Slaine. Εκεί που μέχρι ένα σημείο μπορούσα να νιώσω μια κάποια συμπάθεια για εκείνον, την εξαφάνισε στο τελευταίο επεισόδιο του πρώτου μέρους, και σε αυτό το δεύτερο, δεν άφηνε ίχνος της ούτε για ανάμνηση. Αντιπαθητικός και εγωιστής από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι η απόδειξη πως τα μεγάλα θέλω μπορούν πολλές φορές να μας κυριεύσουν και να γίνουν καταστροφικά για εμάς του ίδιους, αλλά και για όσους επιλέγουν να σταθούν στο πλευρό μας και να μας στηρίξουν. Παρ' όλα ταύτα, οφείλω να του αναγνωρίσω την ικανότητα χειραγώγησης ανθρώπων, που του επέτρεψε να φέρει τα πράγματα εκεί που ήθελε προς δικό του όφελος, έστω και αν η κατάληξη δεν ήταν αυτή που επιθυμούσε.
- Ο Inaho από την άλλη, γίνεται ακόμα πιο αγαπητός από πριν. Βασικά, χαιρόμαστε που κατάφερε να
επιζήσει, και φυσικά τασσόμαστε μαζί του σε αυτόν τον αγώνα. Κάπως nerd, ατάραχος και με συγκροτημένη σκέψη που τον οδηγεί σε στρατηγικά μελετημένες και εκτελεσμένες κινήσεις και πράξεις, είναι ο ορισμός του ήρωα που δεν μπορείς να μην λατρέψεις, ειδικά σε ένα sci-fi anime, όπου οι περισσότεροι πρωταγωνιστές συνηθίζουν να βάζουν μπροστά το υπερφίαλο εγώ τους και να πράττουν παρορμητικά, χωρίς να σκεφτούν καλά τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι πράξεις τους. Ο Inaho δεν το κάνει αυτό, ακόμα και όταν τα προσωπικά του συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια, επιτρέποντάς μας να πάρουμε μόνο μία γεύση από αυτά, και όχι να εστιάσουμε σε αυτά.
- Αν με κάτι ξενέρωσαν πολλοί κατά την διάρκεια του δεύτερου μέρους της σειράς, ήταν το ότι εστίασε ιδιαίτερα στο ρομαντικό τρίπτυχο που είχε δημιουργηθεί στην προηγούμενη. Προσωπικά, διαφωνώ με την άποψη αυτή, καθώς πιστεύω πως οι ισορροπίες διατηρήθηκαν και πως το ερωτικό αυτό τρίγωνο έπαιξε τόσο μεγάλο ρόλο όσο χρειαζόταν, χωρίς να έχουμε υπερβολές. Προφανώς και υπάρχουν αισθήματα αγάπης και μίσους ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις και, προφανώς, είναι αυτά που τους κατευθύνουν και τους καθοδηγούν. ως εκ τούτου, είναι ένα σημαντικό στοιχείο της πλοκής που δεν μπορούμε να το ακυρώσουμε επειδή μερικοί δεν θέλουν καθόλου romance. Βασικά, δεν νομίζω να υπάρχει σειρά που να μην έχει έστω υπόνοια romance.
- Αν κάτι με εξέπληξε, ήταν το φινάλε της σειράς. Δεν λέω, μπορεί να φταίει το ότι μισούσα
θανάσιμα τον Slaine και να ήθελα να υποφέρει με τρόπο διαφορετικό, αλλά όσο το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, ίσως όλο αυτό να ήταν τελικά πολύ στοχευμένο και στην πραγματικότητα η τιμωρία του να ήταν μεγαλύτερη. Επιπλέον, με έξυπνο τρόπο, δίνεται ένα διαφορετικό τέλος από αυτό που ίσως να περίμενε η πλειοψηφία, όσον αφορά το love story, που ναι μεν με άφησε με μια πίκρα, αλλά πιστεύω πως με τον δικό του τρόπο βοηθάει στο να κλείσουν τα στόματα των κακοπροαίρετων. Άλλωστε, η ουσία δεν βρισκόταν εκεί, αλλά στα συναισθήματα, ερωτικά ή μη, και το πως αυτά μας επηρεάζουν και αλλάζουν την πορεία της ζωής μας και το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι.

ΤΟ OST ΤΗΣ 2ης SEASON:
Σε ό,τι αφορά το ost της σειράς, χρησιμοποιήθηκε το ίδιο με εκείνο του πρώτου κύκλου επεισοδίων και για μένα, πολύ σοφά έπραξε η παραγωγή αφού στο σύνολό του, ήταν ίσως και το καλύτερο που ακούσαμε τον τελευταίο χρόνο. Το μοναδικό που άλλαξε, ήταν το opening και το ending, κάτι μάλλον αναμενόμενο αφού και να είχαν παιχτεί όλα τα επεισόδια μονοκοπανιά, αυτό ήταν κάτι που θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς. Το opening theme του δεύτερου κύκλου είναι το "&Z" από τους Sawano και Mizuki, γνωστοί μαζί ως SawanoHiroyuki [nZk]. Το ending theme για τα επεισόδια 13-22 ήταν το "Genesis" από την Eir Aoi, το "Harmonious" από την Sora Amamiya για το επεισόδιο 23, ενώ για το 24ο και τελευταίο επεισόδιο χρησιμοποιήθηκε το 1ο opening του πρώτου κύκλου, "heavenly blue" από την Kalafina.

Aldnoah.Zero Season 2 - Opening



Aldnoah.Zero Season 2 - Opening Full



Aldnoah.Zero Season 2 - Ending 1



Aldnoah.Zero Season 2 - Ending 2



ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:
Όπως είχα αναφέρει και στο προηγούμενο review μου, είχα πάρα πολλά χρόνια να δω μια sci-fi σειρά που να καταφέρει να με κερδίσει και να με καθηλώσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Το "Aldnoah.Zero" το πέτυχε αυτό στον απόλυτο βαθμό, και αναμφίβολα αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου -πλέον- στο είδος του anime. Και ακόμα και δεν δεν είστε fan του συγκεκριμένου είδους, θα σας πρότεινα να το δείτε χωρίς καμία επιφύλαξη, καθώς είμαι σίγουρη πως θα σας κερδίσει και εσάς, όπως ακριβώς έκανε και με μένα, και εκτός όλων των άλλων θα έχετε δει μία από τις καλύτερες τεχνικά σειρές των τελευταίων ετών.