Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ένας Απρίλης πλανευτής, μια γυναίκα που ωριμάζει σαν ακριβό κρασί, ένα νησί γεννημένο από λάβα η Σαντορίνη κι ένας οριστικός έρωτας που δεν κουράστηκε ποτέ να περιμένει, συνθέτουν το παζλ των τριάντα ωρών που θα χρειαστεί η Στέλλα μέχρι να δει ολοκάθαρα μέσα της και γύρω της.
Πώς περνάνε έτσι εύκολα κι απλά ολόκληρα κομμάτια μιας ζωής, που θεωρείς απροσμέτρητη σε μάκρος, αλλά κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι καθόλου;
Σαράντα εννέα χρόνια ωριμότητας είναι αναγκαία για να καθαρίσει αίφνης η ομίχλη που κουκουλώνει συναισθήματα, ανάγκες και όσα η ίδια αντιλαμβάνεται ως φυσικό κόσμο γύρω της.
Ίσως γιατί τη στιγμή που αισθάνεται ότι έχει κατορθώσει την αντιστροφή του χρόνου, τα πάντα φαντάζουν φωτεινά, ανεπηρέαστα από τις στροφές των ρολογιών.
Τριάντα ώρες στην καρδιά ενός Απρίλη υπόσχονται να φυσήξουν καινούριο άνεμο, να ξεσκονίσουν μνήμες που χρειάστηκε να κρατηθούν κρυμμένες, εγκλωβισμένες στο κουτάκι με τα παλιά θέλω της, που ξέμειναν απραγματοποίητα.
Γιατί έρχεται κάποτε η ώρα, που αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει ν’ αντιστρέψεις τον χρόνο, να κερδίσεις όσα δεν έπαψες να διεκδικείς στ’ αλήθεια ποτέ.

Προσωπική άποψη:
Μπορεί να μπήκε το φθινόπωρο όμως η διάθεσή μας είναι ανοιξιάτικη, οπότε και σκέφτηκα να μιλήσουμε για ένα βιβλίο που τιμάει τον πιο αντιπροσωπευτικό μήνα της εποχής αυτής. Τον Απρίλη! Ένας Απρίλης, ωστόσο, που στέκεται "αλήτης" στο δρόμο της Στέλλας και μάλιστα, με περισσότερους τρόπους απ' όσους φανταζόμαστε αρχικά παίρνοντας το βιβλίο στα χέρια μας, το οποίο, όσον αφορά εμένα την ίδια, με εξέπληξε αφού ήταν πολύ καλύτερο και αρκετά διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Βέβαια, γνωρίζοντας την πληθωρική προσωπικότητα του συγγραφέα του, Γιάννη Φιλιππίδη, κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να με ξαφνιάζει.

Η Στέλλα, λοιπόν, είναι μια ώριμη και -φαινομενικά- δυναμική γυναίκα, στο κατώφλι των πενήντα της χρόνων, που διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο της ζωής της. Ή μήπως, δεν είναι ακριβώς έτσι και αυτή δεν είναι παρά μονάχα η εικόνα; Η καθημερινότητα της Στέλλας ως μητέρα, αδερφή, ερωμένη, καριερίστρια είναι άκρως απαιτητική και απομυζά το μεγαλύτερος μέρος του είναι, της ύπαρξης και της συνείδησής της. Μέχρι που φτάνει εκείνη η στιγμή που ανοίγει τα μάτια της και βλέπει πως -ίσως- τα πάντα γύρω της, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πλασματική εικόνα αυτού που πραγματικά επιθυμούσε στη ζωή της. Ανατρέχοντας στο παρελθόν της, αναζητά τα λάθη της και επανεξετάζει τις επιλογές της, αναθεωρεί τις ανάγκες και τα θέλω της και αποφασίζει, τελικά, το πως θέλει να πορευτεί στο υπόλοιπο της ζωής της, αναζητώντας και βιώνοντας την πραγματική για εκείνη ευτυχία.

"Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης" είναι ένα βιβλίο το κείμενο του οποίου θα αποκαλούσαμε μεστό και ώριμο, με κάποιες δόσεις σύγχρονου, καυστικού -ίσως και κυνικού ορισμένες φορές- χιούμορ, το οποίο ωστόσο δεν αγγίζει τα όρια της σάτιρας, κάτι που στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν μάλλον άστοχο. Η γραφή του Γιάννη Φιλιππίδη χαρακτηρίζεται από μία δωρικότητα που προσωπικά με γοητεύει ιδιαίτερα, αλλά και από έναν αέρα λυρισμού που χαρίζει στο σύνολο του κειμένου έναν αέρα νοσταλγικότητας, σαν να 'ναι βγαλμένος από άλλες εποχές, πιο ρομαντικές κι ευαίσθητες. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει επ' ουδενί πως το κείμενο είναι παλιομοδίτικο. Το ακριβώς αντίθετο, κι εκεί είναι που εντοπίζει κανείς -συγγραφικά- την επιτυχία του συγγραφέα. Στο ότι συνδύασε με αριστοτεχνικό τρόπο δύο εκ δια μέτρου αντίθετες λογοτεχνικές αισθητικές.

Περνώντας στους χαρακτήρες, ο συγγραφέας έχει μπει βαθιά στη γυναικεία ψυχολογία και ψυχοσύνθεση της μέσης Ελληνίδας του σήμερα, καταφέρνοντας να αποτυπώσει με ρεαλισμό και ευαισθησία το πως αυτή αισθάνεται, νιώθει, σκέφτεται, αντιδρά στις καταστάσεις. Ουσιαστικά, μέσα από τα μάτια της Στέλλας, δεν βλέπουμε μόνο τη δική της ζωή τα πενήντα αυτά χρόνια της ύπαρξής της, αλλά την εξελικτική πορεία όλων των γυναικών της ηλικίας αυτής στο σήμερα, που προσπαθώντας να υποστηρίξουν δεκάδες ταυτότητες και τίτλους, αλλά και να αντεπεξέλθουν σε απαιτήσεις άλλων και ευθύνες που είτε επιφορτίστηκαν από μόνες είτε επέτρεψαν να τους τις φορτώσουν, έχασαν το πιο σημαντικό απ' όλα. Τον ίδιο τους τον εαυτό, ξεχνώντας ποιες ήταν, ποιες ήθελαν να γίνουν και με ποια όνειρα πορεύτηκαν μέχρι αυτά να σβήσουν κάτω από το βάρος της μίζερης καθημερινότητας.

Με ρεαλιστικό, άμεσο και όχι φλύαρο τρόπο, ο Γιάννης Φιλιππίδης αποτυπώνει μέσα στις 520 σελίδες του νέου του βιβλίου, την αλήθεια της σύγχρονης πραγματικότητας. Η κοινωνία και πως αυτή αντιμετωπίζει γεγονότα και καταστάσεις -με έναν τρόπο στερεοτυπικό που καταστρέφει όνειρα και συνειδήσεις-, η οικογένεια και το πως μας καθορίζει, ο έρωτας που καμιά φορά δεν τον βιώνουμε όπως του αξίζει και που άλλες έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και σαρώνει τα πάντα, είναι μόνο ορισμένα από τα θέματα που θίγονται. Πάνω απ' όλα, όμως, το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στη γυναίκα που ακόμα κι αν το ξεχνάει καμιά φορά, είναι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει τα πάντα. Η γυναίκα, που όπως η Άνοιξη, προσφέρει ζωή και γεμίζει τον τόπο με φως, μυρωδιές και χρώματα. Και η Στέλλα είναι μια τέτοια γυναίκα και το μόνο που έχει να κάνει για να το αποδείξει είναι να απεγκλωβιστεί από τον εγωισμό των γύρω της και να ενισχύσει τον δικό της, και να ζήσει. Θα το πετύχει, άραγε; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψτε το μόνοι σας.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Φιλιππίδης Γιάννης
Εκδόσεις: Άνεμος
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2014
Αρ. σελίδων: 520
ISBN: 978-960-9585-34-7