Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Με την αποκάλυψη πως η Λίνα είναι μάγισσα και ίσως η τελευταία απόγονος και διάδοχος μιας αρχαίας μαγικής φυλής, όλοι εμφανίζονται πρόθυμοι να την προστατέψουν. Ισορροπώντας, όμως, ανάμεσα σε δύο κόσμους και με όλα όσα θεωρεί μέχρι τώρα δεδομένα για τη ζωή και τον ίδιο τον εαυτό της να καταρρέουν, η Λίνα αισθάνεται πιο μόνη και χαμένη από ποτέ. Μόνο ο Ντάνιελ δείχνει να αντιλαμβάνεται τους φόβους και τα συναισθήματά της. Αλλά είναι τα δικά του συναισθήματα αληθινά ή κάθε πράξη του αποτελεί μέρος ενός διαβολικού σχεδίου με έπαθλο την απόλυτη εξουσία;
Σε μια κοινωνία με άλλους νόμους και κανόνες, μυστικά του παρελθόντος συγκρούονται με το παρόν. Οι ήρωες, εκτελεστές και θύματα μιας αιώνιας διαμάχης για την εξουσία και τη δύναμη, που γράφτηκε πάνω στις στάχτες του έρωτα. Πιόνια, σε ένα παιχνίδι που στήθηκε πριν καν γεννηθούν και ορίστηκε με μια τελευταία διαθήκη.
Με ανατρεπτική πλοκή, γεμάτη ίντριγκα και αγωνία, "Η πληγή του δράκου" αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, όπου το φανταστικό στοιχείο συναντά τον σύγχρονο κόσμο, δίνοντας νέα οπτική στην έννοια του απαγορευμένου έρωτα.

Προσωπική άποψη:
Το ότι η λογοτεχνία του φανταστικού χαίρει ιδιαίτερης αγάπης και εκτίμησης στο εξωτερικό, είναι κάτι που έχουμε αναφέρει και συζητήσει πάμπολλες φορές. Όπως και ότι στη χώρα μας, το αναγνωστικό κοινό αυτού του είδους, αναπόφευκτα, δεν είναι τόσο μεγάλο. Φυσικά, όλα αυτά έχουν να κάνουν με την κουλτούρα, την αναγνωστική γαλούχηση, τα ήθη, τα έθιμα, τις ευρύτερες επιρροές και, σαφέστατα, με το σύνολο των αναγνωστών -με αριθμητικούς, πλέον, όρους- που είναι πολύ μικρότερο απ' ότι στην Αμερική ή στην Αγγλία, για παράδειγμα. Παρ' όλα ταύτα, όλο και περισσότεροι, νέοι, Έλληνες συγγραφείς, επιχειρούν ν' αφήσουν το δικό τους σημάδι στον χώρο της Σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας του Φανταστικού, και η Μαρία Μουστοπούλου είναι ένα από τα πρόσωπα αυτά.

Βρισκόμαστε στο παρόν, όπου ο θάνατος του επιχειρηματία Αιμίλιου Δαμιανού αναγκάζει τους δρόμους του Ντάνιελ και της Λίνας να διασταυρωθούν, και τις ζωές τους ν' ανταμώσουν και να συνδεθούν με τρόπους που κανείς από τους δυο τους δεν φανταζόταν. Η Λίνα ανακαλύπτει πως είναι μάγισσα και πως ίσως είναι και η τελευταία απόγονος και διάδοχος μια φυλής που τείνει να εξαφανιστεί και να ξεχαστεί. Και την ίδια ώρα που καλείται να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στη ζωή που γνώριζε και σε αυτήν που της συστήνεται βίαια και απότομα, πρέπει να βρει τρόπο να ισορροπήσει και τα συναισθήματά της, που ακροβατούν ανάμεσα στην παράδοση και την λογική. Είναι πράγματι ο Ντάνιελ αυτός που φαίνεται, ή μήπως πίσω τους κρύβονται σκοτεινά μυστικά που στοχεύουν στην απόλυτη εξουσία και τη δόξα;

Η γραφή της Μαρίας είναι απλή, άμεση, φρέσκια και σύγχρονη, ενώ η ιστορία της διακρίνεται από έντονο ρομαντισμό και ισχυρές δόσεις περιπέτειας. Είναι σαφές πως έχει επιρροές, τόσο όσον αφορά την ίδια την ιστορία όσο και τον τρόπο γραφής της, από άλλες ιστορίες της επικής ξένης φανταστικής λογοτεχνίας, από τις οποίες έχει υιοθετήσει στοιχεία τα οποία έχει αξιοποιήσει με τον δικό της τρόπο, διαμορφώνοντάς τα έτσι ώστε να τα κατακτήσει και να τα κάνει δικά της μέσα στην αφηγηματική της πορεία. Και όχι, δεν μιλάω για αντιγραφή, αλλά για άντληση έμπνευσης και ιδεών. Άλλωστε, στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και τελικά, αυτό που πραγματικά έχει σημασία, δεν είναι η αυτού καθ' εαυτού πρωτοτυπία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο κάνεις μια ήδη χρησιμοποιημένη ιδέα, μια ήδη πετυχημένη συνταγή, δικιά σου, και η Μαρία τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά στην πρώτη της αυτή προσπάθεια.

Οι χαρακτήρες της ιστορίας αυτής είναι αρκετά ρεαλιστικοί και καλά δομημένοι, με αποτέλεσμα εύκολα να μπορεί να ταυτιστεί ο αναγνώστης μαζί τους. Προσωπικά, τείνω να ταυτίζομαι περισσότερο με τον Ντάνιελ, και να είναι ο χαρακτήρας στον οποίο έχω εγώ, ως Γιώτα, περισσότερη αδυναμία, αλλά αυτό σίγουρα διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, και τα ευρύτερα χαρακτηριστικά των ηρώων επιτρέπουν στον εκάστοτε αναγνώστη το περιθώριο της επιλογής. Βέβαια, έχω κάποιες μικρές ενστάσεις όσον αφορά ορισμένους διαλόγους και το που αυτοί οδηγούν, αφού θα τους ήθελα περισσότερο πιστούς στο ευρύτερο σύγχρονο πνεύμα της ιστορίας -και στην νεανικότητα των χαρακτήρων-, αλλά αυτή είναι μια λεπτομέρεια που μπορεί να δουλευτεί καλύτερα στο μέλλον.

Συνολικά, το πρώτο μέρος της τριλογίας των "Διαδόχων", είναι μια ιδιαίτερα αξιόλογη συγγραφική προσπάθεια, που χαρακτηρίζεται από την φρεσκάδα και το πάθος της συγγραφέως του. Όσον αφορά εμένα, θα ήθελα την ιστορία λίγο πιο ξεκάθαρη στα σημεία και, ίσως, λιγότερο "φορτωμένη". Παρατηρώ συχνά στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, άσχετα με το είδος που μπορεί να ανήκει το κάθε έργο, πως ειδικά οι γυναίκες -και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, ως συγγραφέα- έχουμε μια τάση προς την περιττή φλυαρία. Τι εννοώ με αυτό; Πως θα μπορούσαμε να αφηγηθούμε μια ιστορία έχοντας παρακάμψει ορισμένες λεπτομέρειες που εκτός από το να επεκτείνουν τον όγκο του βιβλίου μας, δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην πλοκή της ιστορίας που θέλουμε να αφηγηθούμε. Αλλά αυτό, είναι κάτι που -συνήθως- βελτιώνεται με τον χρόνο και την εμπειρία, εκεί που συνειδητοποιούμε πως η ουσία βρίσκεται αλλού και όχι στα πολλά λόγια. Περιμένω, λοιπόν, με ιδιαίτερη αγωνία το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας αυτής, που δεδομένου ότι μας άφησε στην κόψη του ξυραφιού, αναμένεται καθηλωτική.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Μουστοπούλου Μαρία
Εκδόσεις: Πηγή
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 694
ISBN: 978-960-9599-51-1