Ai Ore! - Danshikou no Hime to Joshikou no Ouji Vol. 4:
Στο 4ο τεύχος της σειράς, που αποτελείται από 5 κεφάλαια, η ιστορία μας αρχίζει να αλλάζει πορεία. Ο Akira έχει μια μοναδική ευκαιρία να κάνει καριέρα στο τραγούδι. Και παρά που αρχικά έχει σκοπό να παρασύρει και το συγκρότημά του σε αυτό, αποφασίζει να μην το κάνει, βλέποντας πως η Mizuki έχει μπερδεμένα αισθήματα και δεν μπορεί να αφοσιωθεί στη σχέση τους. Η επιστροφή της Kaoru έχει φέρει αναταραχές, τόσο στο συγκρότημα όσο και στην προσωπική της ζωή και η ίδια μοιάζει χαμένη, ειδικά όσο βλέπει πως ο Akira εξελίσσεται και προχωράει. Έτσι, αποφασίζει να δώσει λίγο χρόνο και χώρο στη σχέση τους, ώστε να εστιάσει ο καθένας στη μουσική του κι εκείνη να μπορέσει να αποχαιρετήσει την Kaoru όπως πρέπει. Βέβαια, το γεγονός πως ο Akira παρουσιάζεται στο κοινό ως κορίτσι δεν ευχαριστεί κανέναν, αλλά για διαφορετικούς λόγους, όπως διαφορετικά είναι και τα κίνητρά τους. Ξέρω, ακούγεται κάπως μπερδεμένο όλο αυτό, σωστά; Και είναι, όντως, αλλά δεδομένου ότι η συγγραφέας έχει επιλέξει εξαρχής παράξενα πρότυπα για τους χαρακτήρες της, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Ουσιαστικά, προσπαθεί να αποτυπώσει την εφηβική σύγχυση και σε τι αποφάσεις μπορεί να οδηγήσει αυτή κάτω από πίεση και σε κόντρα με τις επιθυμίες που μπορεί ο καθένας από τους ήρωές της να έχει. Είναι το σημείο εκείνο όπου καλούνται να πάρουν αποφάσεις και που ο χαρακτήρας του Akira, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθότι συγκρούεται με τους δυο του εαυτούς περισσότερο από κάθε άλλον χαρακτήρα. Αν όντως υπήρχε τέτοια προσωπικότητα, θα είχε πάθει κρίση ταυτότητας, το δίχως άλλο, κάτι που ουσιαστικά βλέπουμε να συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση, έστω κι αν δίνεται κάπως επιφανειακά.

Ai Ore! - Danshikou no Hime to Joshikou no Ouji Vol. 5:
Το 5ο και τελευταίο τεύχος της σειράς, αποτελούμενο από 5 βασικά κεφάλαια κι ένα extraδάκι, έρχεται και κλείνει την ιστορία μας με έναν τρόπο κάπως... συμβατικό. Ο μάνατζερ του Akira καταλαβαίνει επιτέλους πως χωρίς το συγκρότημά του και κυρίως, χωρίς την Mizuki, δεν μπορεί να λάμψει κι έτσι, αποφασίζει να ασχοληθεί με το ντεμπουτάρισμα όλης της ομάδας στον κόσμο της δισκογραφίας. Κι εκεί που όλα μοιάζουν να βαίνουν καλώς, μια φωτιά καταστρέφει το σπίτι της Mizuki και μαζί με αυτό, την αγαπημένη της κιθάρα την οποία και κατάφερε να αγοράσει μόνη της με πολύ κόπο. Αναγκασμένη να ζήσει για κάποιο διάστημα στον κοιτώνα των αγοριών, συγκατοικώντας με τον Akira, προσπαθεί να ισορροπήσει σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Αλλά όσο κι αν προσπαθεί, δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά καθώς, χωρίς την κιθάρα της, νιώθει μισή. Και κάπου εδώ, στο κλείσιμο της ιστορίας δηλαδή, υπάρχει το όποιο ενδιαφέρον έχει να προσφέρει το τεύχος που δεν μπορώ να πω, είναι πολύ συγκινητικό καθώς δεν μιλάει μόνο για την συντροφική αγάπη που μπορεί να μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όρια αυτού που μπορούμε, για να βοηθήσουμε τον άνθρωπο που αγαπάμε, αλλά και το τι μπορούμε να κάνουμε για τον οποιονδήποτε νοιαζόμαστε, φίλο ή γνωστό, προκειμένου να είναι ευτυχισμένος και να συνεχίζει να χαμογελάει. Μπορεί, βέβαια, η σχέση των Akira και Mizuki να μην ολοκληρώνεται με όλους τους τρόπους, αλλά τουλάχιστον με παρηγορεί η ιδέα πως το μεγάλο βήμα θα γίνει και είναι απλά θέμα χρόνου. Άλλωστε, συνολικά, ήταν μια ιστορία προσωπικής αναζήτησης, αλλά και μια ιστορία που μας θυμίζει πως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί απέναντι στην αγάπη.