Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Όταν η τριαντατριάχρονη Άννα λαμβάνει προσκλητήριο γάμου από τη συμμαθήτριά της Μαριάνθη, που είναι μέχρι στιγμής ανύπαντρη όπως και η ίδια, πανικοβάλλεται. Μένει η μοναδική πλέον αστεφάνωτη της παλιοπαρέας και το γεγονός ότι θα παραστεί σε ακόμη έναν γάμο ασυνόδευτη και θα πρέπει να εισπράξει τα γεμάτα συμπόνια αλλά και ερωτηματικά βλέμματα όλων τη φτάνει στα όριά της. Τα λόγια της συγχωρεμένης γιαγιάς της, της Αννιώς, τη στοιχειώνουν: «Κοίταξε μη μείνεις στο ράφι σαν τη θεία σου τη Χρυσούλα». Κι όμως, από μικρό κοριτσάκι ονειρευόταν τη μέρα που θα φορούσε το λευκό νυφικό. Πώς τα κατάφερε και είναι ακόμη όχι μόνο χωρίς σύζυγο, αλλά και χωρίς σύντροφο; Νόστιμη είναι, μορφωμένη είναι, καλή δουλειά και δικό της σπίτι έχει, τι φταίει λοιπόν; Πώς θα δικαιολογήσει ξανά την απουσία ενός άντρα δίπλα της; Αυτή τη φορά η Άννα είναι αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα.
Όταν μπροστά από τις μεγαλύτερες επιθυμίες σου γιγαντώνονται αξεπέραστα εμπόδια, δύο πράγματα συμβαίνουν: Ή εγκαταλείπεις ή πεισμώνεις. Κι η Άννα πεισμώνει. Σε αυτό τον γάμο πρέπει να εμφανιστεί με έναν σύζυγο… ή έστω με έναν αρραβωνιαστικό. Της μένουν μόνο δύο εβδομάδες για να τον βρει. Δε γνωρίζει όμως πως κάποιες φορές ο μεγαλύτερος πόθος μας μπορεί να καταλήξει στον χειρότερο εφιάλτη…

Προσωπική άποψη:
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που πρωτοδιάβασα το "Μην πυροβολείτε τη νύφη", στην πρώτη έκδοση του βιβλίου. Ακόμα θυμάμαι πόσο είχα διασκεδάσει με τις περιπέτειες της Άννας, που είναι μια καθ' όλα σύγχρονης γυναίκα η οποία, παρά που έχει όλα τα φόντα ώστε να είναι ανεξάρτητη, δένεται ασυνείδητα με τα κοινωνικά πρέπει, που εγκλωβίζουν τις γυναίκες μέσα σε στενά κλουβιά περιορισμένων επιλογών. Ένα από αυτά, είναι ο γάμος, όχι η δημιουργία οικογένειας, αλλά η ολοκλήρωση του ατόμου μέσω του έτερον ήμισύ του, με έναν χαλκά στο δάχτυλο κι ένα στεφάνι στο κεφάλι, να πιστοποιούν πως τα κατάφερες, πέτυχες τον στόχο σου.

Θυμάμαι πως κατά την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου, ως μέλλουσα νυφούλα τότε, υπήρχαν στιγμές που είχα απορροφηθεί τόσο πολύ, ώστε αυτό που διάβαζα, με άγχωνε, δημιουργώντας μου δεύτερες σκέψεις και προβληματισμούς αφού, θεωρητικά, και η δική μου σχέση ήταν ιδανική, όπως της Άννας με του μέλλοντα συζύγου της. Και όμως, η πραγματικότητας της καθημερινότητας ενός γάμου είναι διαφορετική, όσο και η αλήθεια των δύο μελών που τον συνθέτουν. Τότε είχα απορήσει που παρασύρθηκα σε τέτοιες σκέψεις μέσω ενός τόσο ανάλαφρου βιβλίου, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι αυτού του είδους τα βιβλία, μερικές φορές, ίσως να μας αγγίζουν σ' ένα δεύτερο επίπεδο επειδή είναι πιο κοντά σε εμάς, στη δική μας αλήθεια. Και αυτό βίωσα και τώρα, καθώς είχα να κάνω με μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι δικιά μου ή κάποιοι οικείου μου. Δέκα χρόνια μετά, οι σχέσεις και η αντιμετώπισή τους δεν έχει αλλάξει, και ΄δεν νομίζω να συμβεί ποτέ.

Πολλές αναγνώστριες θα βάλουν τον εαυτό τους στη θέση της Άννας και θα καταλάβουν τι και πως σκέφτεται, γιατί κι αυτές κάποια στιγμή θα έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση ή θα έχουν βιώσει σχετικά όμοιες καταστάσεις. Ειδικά το ηλικιακό target group άνω των τριάντα, θα αναγνωρίσει σε συζητήσεις κι επιτιμητικά βλέμματα, κομμάτια της δικιάς του ζωής, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τον καθρέπτη των άλλων. Δυστυχώς, όσο προοδευτική κι αν θέλει να το παίξει η κοινωνία μας, ο πουριτανισμός και οι παλαιολιθικές απόψεις υφίστανται ακόμη κι αυτό φαίνεται καθαρά μέσα απ' τις σελίδες του βιβλίου. Κι είναι η πραγματικότητα γιατί για τον κόσμο αν μια γυναίκα καβατζάρει τα 30 και δεν έχει παντρευτεί και δεν έχει κάνει ένα στόλο παιδιά είναι γεροντοκόρη και θα μείνει στο ράφι. Κι αυτή η πίεση που δημιουργείται μπορεί να σπρώξει σε λάθος επιλογές όπως έκανε κι η Άννα.

Και το μεγάλο ερώτημα που γεννά το βιβλίο, έστω κι αν δεν το κάνει πατώντας πάνω σε κάποιο φιλοσοφικό υπόβαθρο, είναι: πρέπει να κάνουμε αυτά που θέλουν και περιμένουν οι άλλοι από 'μας ή ό,τι πραγματικά μας γεμίζει και μας κάνει ευτυχισμένους, έστω κι αν είναι κόντρα σε όλα τ' άλλα, ακόμα και στα κοινωνικά πρότυπα σύμφωνα με τα οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές; Πρέπει να καταπιεζόμαστε τόσο από τα "πρέπει" ή πρέπει να περιμένουμε να μας βρει η ευτυχία, γιατί όταν την κυνηγάς, τότε είναι που εκείνη φεύγει μακριά σου, σαν τιμωρία για την επιμονή σου; Βέβαια, στο σημείο αυτό οφείλω να κάνω μια παρένθεση, καθώς η τόσο κακή συζυγική ζωή σχεδόν όλων των φιλενάδων της, είναι λίγο τραβηγμένη. Αν η πλειοψηφία του κύκλου μου είχε τέτοια προβλήματα στις σχέσεις του, ή δεν θα παντρευόμουν ή θα χώριζα μια ώρα αρχύτερα.

Μέσα όμως σε όλη τη μαυρίλα της ζωής, έρχεται πάντα μια ηλιαχτίδα να φωτίσει κάθε σκοτεινή της γωνία. Γιατί στη ζωή δεν όλα άσπρα ή μαύρα... Υπάρχουν κι άλλα χρώματα! Κι αυτό είναι το ωραίο... Κι εκτός αυτού, ο Θεός, πάντα φροντίζει να βρούμε το δρόμο μας. Καλογραμμένο, άμεσο, ανθρώπινο και πάνω απ' όλα, όχι έξω απ' τα πλαίσια της πραγματικότητας. Κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο, όμως, διασκεδαστικό, έστω κι αν καταπιάνεται με ένα θέμα που άλλες εποχές, όχι απλά θα αποτελούσε ταμπού, αλλά ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας με κόρη στο γενεαλογικό δέντρο της. Αν μη τι άλλο, θα περάσετε ευχάριστα την ώρα σας διαβάζοντάς το, και θα χαμογελάσει λίγο το χειλάκι σας, ενώ δεν αποκλείεται να συνειδητοποιήσετε για μια ακόμη φορά πως δεν βασανίζεστε μόνο εσείς, αλλά λίγο πολύ, όλοι μας.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρύσα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2016
Αρ. σελίδων: 344
ISBN: 978-618-01-1720-2