Στην άκρη της πόλης, αποµονωµένο και σιωπηλό, στέκεται το χάρτινο σπίτι. Σ’ αυτό το σπίτι δεν κατοικούν άνθρωποι, παρά µόνο χαρτιά. Ο καλύτερος φίλος τους είναι ο άνεµος.
Μια µέρα, ένα µικρό χαρτί βρέθηκε καθισµένο στο περβάζι του ανοιχτού παραθύρου. Ο άνεµος, που είχε κοιµηθεί δυο ολόκληρες µέρες και ξύπνησε φρέσκος φρέσκος, µόλις το είδε το ρώτησε:
«Τι κάνεις εδώ, µικρό χαρτί;»
«Βλέπω τον κόσµο».
«Ποιον κόσµο;»
«Αυτόν που είναι έξω από το παράθυρο».
«Μα αυτό δεν είναι κόσµος!»
«∆εν είναι; Και πού είναι ο κόσµος;»
«Μπορώ να σε ταξιδέψω και να τον δεις, αν µου το ζητήσεις!»
«Σ’ το ζητάω. Θέλω να γνωρίσω τον κόσµο!»
Τα παιδάκια θέλουν η µανούλα τους να βρίσκεται συνέχεια κοντά τους.
Πόσες και πόσες φορές δεν της λένε λυπηµένα: «Μαµά, µην πας στη δουλειά!»
Έτσι και η Ευτυχία. Μόνο που η µεγαλύτερη αδερφή της, η Μαργαρίτα, βρίσκει έναν έξυπνο και όµορφο τρόπο για να της εξηγήσει γιατί οι µανούλες δε βρίσκονται συνέχεια κοντά στα παιδιά τους.
Θέλετε κι εσείς, να µάθετε το γιατί;
Ναι; Ωραία λοιπόν.
Ας διαβάσουµε για την Ευτυχία και τη Μαργαρίτα...
Τι κι αν είσαι διαφορετικός;
Έρχεται µια στιγµή που τα αλλάζει όλα.
Ένα χάδι, µια τρυφερή αγκαλιά, ένα µαγικό άγγιγµα σου δίνει δύναµη.
Και όλα φαίνονται µαγικά, καινούρια.
Και πάνω από όλα ο αλτρουισµός, η αγάπη χωρίς όρια και χωρίς ανταλλάγµατα για όλα τα πλάσµατα της γης.
Και να θυµάσαι ότι όλα τα όνειρα γίνονται αληθινά αν τα πιστέψεις.
Η Χαρά γέρασε στα δεκάξι της. Ο έρωτας που μπήκε φυσικά στη ζωή της πέθανε αφύσικα κι όχι από δικό της χέρι. Μετά την καταιγίδα της απογοήτευσης όμως η απάνεμη αγάπη του Νικόλα της έδωσε πίσω πολλά απ’ όσα είχε χάσει.
Μαζί του προχώρησε μπροστά, μέχρι που έμεινε πάλι μόνη και προδομένη απ’ όλους εκείνους που δεν είχαν όνομα πια. Μετά τη βροχή για ποιους τυχερούς άραγε βγαίνει το ουράνιο τόξο;
Η αποτυχημένη πολιτική μνημονίων συνεχίζεται για τρίτη φορά, με συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ, παράταση της Μεγάλης Υφέσεως και περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Η χώρα παραμένει αναξιόχρεος και εγκλωβισμένη στην ανακυκλωμένη στασιμότητα, η οποία αυξάνει το εξωτερικό χρέος. Νέο πρόβλημα συνιστά η αστάθεια του τραπεζικού συστήματος.
Αμφότερα, στασιμότητα και αχρηματία, αντιμετωπίζει η πρόταση εξόδου από το ευρώ, διά της εθνικοποιήσεως της Τραπέζης της Ελλάδος και της αναγκαστικής κυκλοφορίας της «νέας δραχμής» (fiat money). Με αναπροσαρμογή της ισοτιμίας και ορισμένες πρόνοιες το πιστωτικό σύστημα θα επαναλειτουργήσει, παρέχοντας χρήμα στην αγορά. Τα τρία τέταρτα της μεταβάσεως στο εθνικό νόμισμα έχουν ήδη συντελεστεί από τα «κάπιταλ κοντρόλ». Απομένει η δραχμοποίηση του εξωτερικού χρέους, που θα περικόψει τις φαινομενικές του διαστάσεις.
Την παρελθούσα επταετία οι ευρωδανειστές αναχρηματοδότησαν κατά 95% τις τράπεζες της ΕΕ μην πτωχεύσουν και μόνον κατά 5% την Ελλάδα, η οποία όμως απεδέχθη το 100% του νέου χρέους.
Εφέτος εισήλθαν στην Ελλάδα άνω των 100.000 λαθρομεταναστών, ενώ η λεόντειος συμφωνία Τουρκίας - ΕΕ είναι ετοιμόρροπος. Η απαλλαγή της χώρας μας από το οθνείο νόμισμα θα τους αποθαρρύνει να ελκύονται από το ευρώ και η ανάληψη της φυλάξεως των συνόρων υπό του εθνικού στρατού να τα διαβαίνουν.
Μια ακριβοδίκαιη δίκη της πολιτικής ηγεσίας αναγκαία και για λόγους αξιοπιστίας και παραδειγματισμού θα αποκαλύψει τους νέους δωσίλογους.
Μετά το δημοψήφισμα της βρετανικής αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) οι αυταπάτες χρειάζεται να αποκαλυφθούν πλήρως. Η «ηνωμένη» Ευρώπη δεν συνήψε, την 23η Μαΐου 2016 στις Βρυξέλλες, μια νέα συμφωνία με την Ελλάδα, αλλά με το… Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) να «παραμείνει» στο διασωστικό πρόγραμμα αντί τμηματικής χορηγήσεως στην Ελλάδα νέων δανείων 86 δισ. ευρώ, υπό όρους πλήρους «αποικιοποιήσεώς» της. Πλην όμως και τούτο εματαιώθη. Το ΔΝΤ παρέμεινε στο «ελληνικό πρόγραμμα»… μόνον συμβουλευτικώς!
Με το νέο «τσουνάμι» φόρων και το ξεπούλημα δημοσίας περιουσίας το αποτυχημένο ελληνικό κράτος παίρνει πίσω τις συντάξεις και ακυρώνει τις κοινωνικές παροχές. Η γερμανική άρνηση μειώσεως του εξωτερικού χρέους εμποδίζει την Ελλάδα να μετάσχει στην πιστωτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης, η οποία βελτίωνε την παροχή ρευστού χρήματος στην οικονομία.
Η μετατόπιση της εξουσίας στην Γερμανία, προς την πλευρά των υποστηρικτών της αποχώρησης από την ευρωζώνη, και η αναβίωση του εθνικολαϊκού φρονήματος (Voelkisch) εναντίον των λαθρομεταναστών θα συσπειρώσουν τον γερμανόφωνο χώρο.
Ενδεχομένως η Ιταλία πρώτη, οι ιβηρικές χώρες εν συνεχεία και μετά η Γαλλία θα ακολουθήσουν το βρετανικό παράδειγμα, μετέχοντας σε μια χαλαρή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, διαφορετική όμως προς την σημερινή διακυβέρνηση της ΕΕ από μια ανεξέλεγκτη «ελίτ» των Βρυξελλών. Τότε η Ελλάς από πειραματόζωο θα γίνει καταλύτης της.
Ο Ράιχ αποκαλύπτει τους μύθους που συνέβαλαν στην υπονόμευση της δημοκρατίας από τις μεγάλες εταιρείες: ότι όλοι οι εργαζόμενοι αμείβονται ανάλογα με την «αξία» τους, ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού έχει ως συνέπεια τη μείωση των θέσεων εργασίας, ότι οι εταιρείες πρέπει να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μετόχων και όχι των εργαζομένων.
Μας δείχνει ότι οι κρίσιμες επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε δεν αφορούν το μέγεθος του κράτους, αλλά υπέρ ποιου λειτουργεί το κράτος: ότι δεν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην ελεύθερη αγορά και το «μεγάλο» κράτος, αλλά ανάμεσα σε μια αγορά που είναι οργανωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί μια εκτεταμένη ευημερία και σε μια αγορά που είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να διοχετεύει τα περισσότερα κέρδη σε όσους βρίσκονται στην κορυφή της εισοδηματικής κλίμακας.
Ο πραγματιστής και αισιόδοξος Ράιχ θεωρεί ότι, αν αυξηθεί η αντισταθμιστική ισχύς όλων μας, θα μπορέσουμε να αναστρέψουμε τη διολίσθηση προς την ανισότητα και τον περιορισμό των ευκαιριών.
Ίσως κανείς δε γνωρίζει τόσο καλά πώς αλληλοτέμνονται τα οικονομικά με την πολιτική όσο ο Ρόμπερτ Ράιχ και στο βιβλίο αυτό μάς αποκαλύπτει πώς η ισχύς και η επιρροή δημιούργησαν μια νέα ολιγαρχία, συρρίκνωσαν τη μεσαία τάξη και ευθύνονται για την αύξηση της ανισότητας στα εισοδήματα και τον πλούτο τα τελευταία ογδόντα χρόνια.
Ο Ράιχ καθιστά απολύτως σαφές ότι η λατρεία μας για την «ελεύθερη αγορά» είναι προβληματική, αλλά και ότι συγκαλύπτει την ισχύ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που στρεβλώνουν την αγορά προς όφελός τους.
Mια ανάλυση που διαλύει τους μύθους, μας δείχνει πώς το οικονομικό σύστημα που βοήθησε την Αμερική να γίνει τόσο ισχυρή μάς απογοητεύει πλέον και μας προτείνει τι να κάνουμε για να το διορθώσουμε.
"Οι καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής" του Σπύρου Φωτάκη
Το βιβλίο αυτό είναι κατάθεση ψυχής. Από παιδί, για να μην πούμε από την κοιλιά της μάνας μου, ασχολούμαι με τη μουσική και τα τραγούδια της Κρήτης. Ασχολούμαι όμως με πάθος, με μεγάλο μεράκι. Και ο ίδιος, ερασιτεχνικά βέβαια, ερμηνεύω αυτά τα τραγούδια, με κιθάρα, μαντολίνο, λαγούτο και μπουζούκι. Αποφάσισα λοιπόν να δημοσιοποιήσω αυτές τις εμπειρίες μου, αλλά και όσα γνωρίζω για τους καλλιτέχνες της κρητικής μουσικής και το έργο τους και να σας καταστήσω κοινωνούς αυτών των εμπειριών και γνώσεων. Ελπίζω να έχω επιτύχει τον στόχο μου, ο οποίος είναι όχι μόνο η μύησή σας στη μουσική της Κρήτης, αλλά και η ευχαρίστηση που θα προκύψει από το διάβασμα του βιβλίου.
Σ.Φ.
Το βιβλίο είναι ένα απόσταγμα εμπειριών και αγάπης προς τη μουσική της Κρήτης, που αποτελεί έναν ακρογωνιαίο λίθο της δημοτικής μας μουσικής. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί έναν συνδυασμό των αυτοβιογραφικών μας στοιχείων και της γνώσης που έχουμε σχετικά με την καλλιτεχνική πορεία και την απήχηση που είχε στον κόσμο το έργο των σπουδαίων εργατών της τέχνης αυτής. Έτσι ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να σχηματίσει ολοκληρωμένη εικόνα για το έργο των ανθρώπων που με τα ταλέντα τους και την τέχνη τους ανέβασαν πιο ψηλά την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Αξίζει να τους θυμόμαστε γι’ αυτό που ήταν και γι’ αυτό που μας έδωσαν τόσο απλόχερα και να συνειδητοποιήσουμε την πολύτιμη προσφορά τους στο μεγαλύτερο κεφάλαιό μας, που είναι ο αιώνιος και ακατάλυτος πολιτισμός μας.
Ο Κοστολόγος είναι ένα εμπεριστατωμένο εγχειρίδιο προς έναν/μια κοστολόγο που αρχίζει την καριέρα του/της στον τομέα της κοστολόγησης. Είναι το αποτέλεσμα 30 ετών επαγγελματικής ενασχόλησης με το αντικείμενο σε διάφορους τομείς της βιομηχανίας. Στόχος του είναι να επιμείνει στα θέματα που πραγματικά αντιμετωπίζουν οι κοστολόγοι στην πράξη και όχι στη θεωρία. Εστιάζει, δε, την προσοχή του σε προβλήματα τα οποία δεν παρουσιάζονται στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, είτε γιατί τα θεωρούν δεδομένα είτε γιατί δεν τα αντιμετώπισαν ποτέ.
Θέματα όπως η κοστολόγηση δραστηριότητας και η ανάλυση ευαισθησίας παρουσιάζονται με τρόπο πρακτικό, έτσι ώστε η εφαρμογή τους σε πραγματικά περιστατικά να είναι δυνατή.
Ο Κοστολόγος επιμένει στην εκτενή παρουσίαση των αναλώσεων α? υλών και υλικών γιατί, σήμερα, είναι το σημαντικότερο τμήμα του κόστους παραγωγής και το μόνο απόλυτα μεταβλητό χωρίς αμφισβητήσεις. Οι άλλοι συγγραφείς θεωρούν τις αναλώσεις λίγο πολύ δεδομένες, ενώ στην πράξη αυτό δεν ισχύει.
Αντίθετα, στον Κοστολόγο δεν υπάρχει αναφορά σε θέματα αναλυτικής λογιστικής, διότι αυτά έχουν παρουσιασθεί με τρόπο εξαντλητικό, ιδιαίτερα στην ελληνική βιβλιογραφία.
Καλωσορίζουμε τους νέους κοστολόγους σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι και τους ευχόμαστε ό,τι καλύτερο για τη συνέχεια.
Πολλοί πιστεύουν ότι η κοστολόγηση είναι ένα μείγμα λογιστικής και πολύπλοκων υπολογισμών με στόχο τον μερισμό των στοιχείων του κόστους στα προϊόντα ή στις υπηρεσίες που παράγονται από έναν οικονομικό οργανισμό. Αυτό ισχύει μεν, αλλά λείπει ένα κρίσιμο στοιχείο. Ο μερισμός πρέπει πάντα να γίνεται με τον δικαιότερο δυνατό τρόπο. Αν αυτό δεν επιτευχθεί και υπάρχουν αδικίες και ορισμένα προϊόντα επιβαρυνθούν με κόστος που δεν τους αναλογεί, τότε η κοστολόγηση είναι αποτυχημένη και οδηγεί τη διοίκηση σε λανθασμένες αποφάσεις. Είναι η αίσθηση του δικαίου που υποκινεί τον κοστολόγο να επανεξετάζει συστηματικά τις μεθόδους που χρησιμοποιεί όταν γίνονται αλλαγές, οργανωτικές ή άλλες, στην επιχείρηση. Να αναθεωρεί, όταν χρειάζεται, τη δομή των κέντρων κόστους, τα κριτήρια κατανομής και τα στάδια εκτέλεσης της εργασίας του.
Όλα τα παραπάνω απαιτούν πολλές ανθρωποώρες εργασίας όχι μόνο από τον κοστολόγο αλλά και από όλα τα σχετικά τμήματα του οργανισμού. Η προφανής, η εύκολη τάση να μην αλλάξουμε τίποτα διότι θα αναστατώσουμε τη λειτουργία της επιχείρησης δεν είναι λύση για τον κοστολόγο, διότι η αίσθηση του δικαίου είναι ισχυρότερη.
Εάν το σύστημα κοστολόγησης δεν είναι ακριβοδίκαιο, τότε οι επιπτώσεις είναι σοβαρές. Όχι μόνο οι αποφάσεις της διοίκησης μπορεί να είναι λανθασμένες, για παράδειγμα, εάν πρέπει να καταργηθεί ένα προϊόν ή μια ομάδα προϊόντων, αλλά, επιπλέον, η άστοχη κοστολόγηση οδηγεί και στη δημιουργία προσφορών προς πελάτες που θα είναι εκτός πραγματικότητας.
Οδεύοντας προς τον ολοκληρωτικό έλεγχο.
Σας αρέσει να ξεγυμνώνεστε μπροστά στον τραπεζικό σας σύμβουλο; Όχι; Κι όμως, στο μέλλον θα στέκεστε εντελώς γυμνοί απέναντί του, καθώς θα γνωρίζει και την παραμικρή πληρωμή που κάνετε. Το ίδιο και το Υπουργείο Οικονομικών. Όπως και οι χάκερ.
Οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες σε όλο τον κόσμο έχουν βαλθεί να καταργήσουν τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα, επικαλούμενες την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και της φοροδιαφυγής. Ωστόσο, τα μετρητά όχι μόνο δεν απειλούν την ασφάλεια και την ελευθερία μας, αλλά συμβάλλουν στη διασφάλισή τους.
Μας εξασφαλίζουν τα τελευταία ψήγματα ελευθερίας και ιδιωτικότητας που μας έχουν απομείνει. Περιορίζουν τη στέρηση των δικαιωμάτων μας, τον έλεγχο και την παρακολούθηση από το κράτος και τις μυστικές του υπηρεσίες, τον χρηματοπιστωτικό τομέα και τους συλλογείς προσωπικών δεδομένων από τον κλάδο της πληροφορικής. Γιατί κάθε φορά που πληρώνουμε τοις μετρητοίς αποκλείουμε τους σπιούνους που θέλουν να ξέρουν τα πάντα για μας. Τα μετρητά δεν αφήνουν πίσω τους κανένα ηλεκτρονικό ίχνος. Και ό,τι αφήνει ηλεκτρονικά ίχνη είναι πλέον –ή έστω θα είναι σε μερικά χρόνια– δημόσια προσβάσιμο.
Ο δημοσιογράφος Νόρμπερτ Χέρινγκ αναλύει διεξοδικά πώς η πολιτική και ο χρηματοπιστωτικός τομέας μετέρχονται κάθε μέσο για να αποκτήσουν απόλυτο έλεγχο όλων των πληροφοριών που αφορούν εμάς και τις ζωές μας.
Μόνο τα μετρητά είναι αληθινά. Δεν πρόκειται για κάποιο απόφθεγμα των νοσταλγών του παρελθόντος που αρνούνται να προσαρμοστούν στον σύγχρονο κόσμο. Τα μετρητά είναι χειροπιαστά και μετρήσιμα. Βοηθούν να κρατάμε υπό έλεγχο τα έξοδά μας. Τα μετρητά είναι κανονικό χρήμα, υποστηριζόμενο από το κράτος. Αντίθετα, πίσω από το λογιστικό χρήμα των τραπεζών κρύβεται μόνο μια δέσμευση για μετρητά, μια υπόσχεση σε περιόδους ευνοϊκής οικονομικής συγκυρίας. Από τη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ξέσπασε το 2008, και έπειτα έχουμε αρχίσει και πάλι να το αντιλαμβανόμαστε.
Από τα μετρητά επωφελούμαστε τόσο ως πολίτες όσο και ως φορολογούμενοι. Διότι με κάθε τραπεζογραμμάτιο και κέρμα ευρώ που θέτουν σε κυκλοφορία οι κεντρικές μας τράπεζες αυξάνονται τα κέρδη που αυτές αποφέρουν στον κρατικό προϋπολογισμό. Αντίστοιχα, το κράτος συλλέγει χαμηλότερους φόρους. Με το χρήμα όμως που διακινούν οι τράπεζες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κερδισμένοι βγαίνουν μόνο οι τραπεζίτες.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου