"Ουίλλιαμ Μπλέικ" του Peter Ackroyd

Το βιβλίο αυτό είναι μια συναρπαστική εξιστόρηση της ζωής και του έργου του μεγαλοφυούς Λονδρέζου ποιητή, ζωγράφου και χαράκτη Ουίλλιαμ Μπλέικ (1757-1827). Ο βραβευμένος βιογράφος και λογοτέχνης Peter Ackroyd αποκαλύπτει την αληθινή φύση της ζωής και της τέχνης του Μπλέικ: Αρνείται τον ισχυρισμό ότι το οραματικό –ποιητικό και εικαστικό– έργο του Μπλέικ είναι απλώς ο προάγγελος του αγγλικού ρομαντισμού και το ερμηνεύει δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο απώτατο μα και κοντινό παρελθόν από το οποίο πήγασε.
Διαψεύδοντας την αβασάνιστη μομφή για την «τρέλα» του Μπλέικ, ο Ackroyd μάς προσφέρει ένα εμβριθές, τεκμηριωμένο και ολοκληρωμένο πορτρέτο του ποιητή, ζωγράφου και χαράκτη, όπου η φαντασία, η ευρηματικότητα, η ατέρμονη δουλειά και η στέρεη γνώση της τέχνης του παρελθόντος αποδεικνύονται τα βασικά γνωρίσματα τα οποία συνδύασε ο Μπλέικ προκειμένου να δημιουργήσει το έργο του. Ο Ουίλλιαμ Μπλέικ, που στην εποχή του αντιμετώπισε τη χλεύη και την περιθωριοποίηση, ανήκει σήμερα στους κολοσσούς της παγκόσμιας τέχνης, μια θέση που, όπως κατορθώνει να αποδείξει ο Ackroyd, αναμφίβολα του αξίζει.

"Ο κοινωνιολόγος και ο ιστορικός" των Pierre Bourdieu & Roger Chartier

ΡΟΖΕ ΣΑΡΤΙΕ: Μου φαίνεται ότι το σχέδιό σου είναι να δώσεις εργαλεία που θα επιτρέπουν την αποδιάρθρωση των µηχανισµών κυριαρχίας, οι οποίοι λειτουργούν σαν διαχωρισµοί φυσικοί, κανονικοί, προγονικοί, πράγµα που, πιστεύω, είναι µάλλον αντίθετο στη στερεότυπη εικόνα που έχει δηµιουργηθεί για το έργο σου, το οποίο αντιµετωπίζεται σαν να αποκαλύπτει περιορισµούς που συντρίβουν τα άτοµα χωρίς να τους παραχωρούν καµία θέση.
ΠΙΕΡ ΜΠΟΥΡΝΤΙΕ: Αν ήθελα να απαντήσω µε µια φράση σ’ αυτό που είπες, θα έλεγα: γεννιόµαστε προκαθορισµένοι και έχουµε µια µικρή ευκαιρία να καταλήξουµε ελεύθεροι. Καταλογίζω σ’ εκείνους που επικαλούνται υπερβολικά την ελευθερία, το υποκείµενο, το άτοµο κτλ. ότι εγκλωβίζουν τους κοινωνικούς δρώντες στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας, δηλαδή σε έναν από τους δρόµους µέσω των οποίων εφαρµόζεται ο ντετερµινισµός. Μόνο υπό τον όρο να οικειοποιηθούµε τα εργαλεία σκέψης, καθώς και τα αντικείµενα σκέψης που προσλαµβάνουµε, µπορούµε να γίνουµε κάπως το υποκείµενο των σκέψεών µας? υπό τον όρο, µεταξύ άλλων, να επανοικειοποιηθούµε τη γνώση των ντετερµινισµών.
Το 1988, ο ιστορικός Ροζέ Σαρτιέ κάλεσε τον κοινωνιολόγο Πιερ Μπουρντιέ στον ραδιοφωνικό σταθµό France Culture για µια σειρά πέντε συνεντεύξεων, που αυτό το βιβλίο αναπαράγει και αποκαθιστά µέσα στο διανοητικό και πολιτικό συγκείµενό τους. Σ’ έναν διάλογο όπου φανερώνονται ταυτοχρόνως η σύγκλισή τους και η σαφής συνείδηση των διαφορών τους, ο κοινωνιολόγος και ο ιστορικός αντιπαραβάλλουν τις δύο επιστήµες τους και τους αντίστοιχους ρόλους τους στην κοινωνία.

"Ποιητική, τεύχος 18 (Φθινόπωρο - Χειμώνας 2016)"

Αφιέρωμα στον Υπερρεαλισμό ΙΙ με ανέκδοτα κείμενα του Ανδρέα Εμπειρίκου.

"Πήραν την Πόλη, πήραν την…" της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου

Είκοσι ένα µυθιστορήµατα σε πολλαπλές ανατυπώσεις. Έξι βιβλία ποιητικής πρόζας. Δύο δοκιµίου (Beckett, Ελύτης). Θεατρικά της έργα έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αµέτρητες συνεργασίες σε εφηµερίδες και περιοδικά. Επίσης, έχει γράψει ποίηση, δώδεκα ποιητικές συλλογές και τον συγκεντρωτικό τόµοΜαζεύω τα υπάρχοντά µου. Βιβλία της έχουν µεταφραστεί και εκδοθεί στα γαλλικά, σουηδικά και αγγλικά και διδάσκονται σε πανεπιστήµια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έξι διδακτορικές εργασίες έχουν γίνει πάνω στα βιβλία της, στα πανεπιστήµια Αθηνών, Πάτρας και Μπάρι. Είναι πτυχιούχος του Παντείου και της Σορβόννης, όπου, µε υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, σπούδασε αισθητική και ιστορία θεάτρου. Πατρίδα της η Λήµνος φιλτάτη. Πήραν την Πόλη, πήραν την... είναι το ιστορικό µυθιστόρηµα που µίλησε στην ψυχή του αναγνώστη. Ίσως γιατί ο σηµερινός άνθρωπος, της παγκοσµιο­ποίησης και της αβεβαιότητας, αισθάνεται την ανάγκη να βρει τις ρίζες του και την ιστορία του, την καθαρότητα της ελληνικότητάς του.