Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
«Είμαστε αντίπαλοι;» ρώτησε χαμογελώντας ο Δημήτρης. «Πάντα θα είμαστε. Φαντάσου να παίζατε μόνο με τον εαυτό σας. Βαρετό δε θα ήταν;» του απάντησε η Άρτεμις με νάζι.
Η τελευταία επιθυμία του Σταμάτη ήταν να βάλει τα Ρεμάλια ξανά στο παιχνίδι. Τα Ρεμάλια. Μια ποδοσφαιρική ομάδα εφήβων, που διαλύθηκε νωρίς, όπως κάθε εφηβικό όνειρο. Κι ύστερα… χάθηκαν. Τους πήρε ο χρόνος από το χέρι και τους έβαλε να παίξουν μπάλα με έναν δύσκολο κι επικίνδυνο αντίπαλο: τη γυναίκα. Δύσκολος παίκτης η γυναίκα, με όπλα άλλοτε φανερά και άλλοτε μυστικά, που τα επιστρατεύει σε κάθε αγώνα και σε κάθε ρόλο της. Είτε είναι μάνα είτε γιαγιά, είτε είναι σύζυγος ή ερωμένη, είτε κόρη ή εγγονή. Αέναος ο αγώνας αυτός που αιώνες τώρα δίνεται μες στης ζωής το γήπεδο. Ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος, καμία σημασία. Γιατί είναι ο αγώνας που μετράει! Ένα είναι σίγουρο. Μπορεί ο αγώνας να είναι γένους αρσενικού, μα η ζωή είναι πάντα γυναίκα.

Προσωπική άποψη:
Τα σύγχρονα ελληνικά μυθιστορήματα συνηθίζουν να επικεντρώνονται στη γυναίκα. Καλή, κακή, όμορφη, άσχημη, ευτυχισμένη, δυστυχισμένη, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, αρκεί να βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων, να είναι η πρωταγωνίστρια μιας αφηγηματικής πορείας που μπορεί να οδηγήσει σε δεκάδες μονοπάτια. Τι γίνεται, όμως, με τον άντρα; Η υπόστασή του είναι λιγότερο σημαντική στην Τέχνη; Ο λογοτεχνικός του ρόλος, ένας ρόλος που ουσιαστικά μετουσιώνει στο χαρτί την φυσική του κατάσταση, την πραγματικότητά του, τη σημασία του στον κύκλο της ζωής, είναι λιγότερο σημαντικός; Αυτές οι σκέψεις με έχουν προβληματίσει πολλάκις στο παρελθόν, όμως η κυρία Πένυ Παπαδάκη έρχεται με το νέο της μυθιστόρημα ν' αποδείξει πως και άλλοι έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με μένα, καθώς και την ανάγκη να μιλήσουν για όλα όσα μιλάνε και οι άλλοι, μέσα, όμως, από ένα πρίσμα διαφορετικό.

Έξι φίλοι, που στα νιάτα τους έπαιζαν σε ποδοσφαιρική ομάδα, συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια προκειμένου να δώσουν έναν ακόμα αγώνα. Αυτή ήταν η υπόσχεση που έδωσαν στο φίλο τους, Σταμάτη, πριν αυτός φύγει από τη ζωή, χτυπημένος από τον καρκίνο. Έξι αγόρια που έγιναν άντρες και που με το πέρασμα του χρόνου, άρχισαν να ζουν μια ζωή που ίσως να μην ήταν αυτή που ονειρεύτηκαν. Μια ζωή όπου η αγάπη τους για τη μπάλα αντικαταστάθηκε με την αγάπη τους για τη γυναίκα, μια αγάπη που άλλους τους ωρίμασε και άλλους τους τσάκισε, οδηγώντας τους σε μονοπάτια σκοτεινά και δύσβατα, σε δρόμους δαιδαλώδεις από τους οποίους δεν μπορούν να ξεφύγουν. Και όμως, ο αγώνας αυτός που καλούνται να παίξουν, δεν είναι μόνο για να ικανοποιήσουν το τελευταίο αίτημα του φίλου τους. Είναι η ευκαιρία τους να κοιτάξουν πίσω, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, να ξαναβρούν τον εαυτό τους, ακόμα και να θυσιάσουν, αν χρειαστεί, αυτό που έχουν γι' αυτό που μπορούν να διεκδικήσουν και ν' αποκτήσουν.

Ξεκινώντας να διαβάζω το βιβλίο, και όσο συστηνόμουν με τους πρωταγωνιστές του και μάθαινα τις προσωπικές τους ιστορίες, η αρχική αίσθηση που μου δημιουργήθηκε, δεν ήταν άλλη από το ότι η συγγραφέας έχει προσεγγίσει το θέμα με μια ελαφριά διάθεση μισογυνισμού, γεγονός που δεν σας κρύβω πως με ξάφνιασε και με στεναχώρησε. Όσο, όμως, συνέχιζα την ανάγνωση, κατάλαβα πως η αρχική μου εκτίμηση δεν ήταν και η σωστή. Ναι μεν οι γυναίκες των ηρώων της είναι, στην πλειοψηφία τους, σκληρές, απόμακρες, γεμάτες αρνητικά χαρακτηριστικά, κάτι που ναι μεν τις καθιστά κάπως μονοδιάστατες αλλά σε καμία περίπτωση αδιάφορες, όμως η πρόθεση της συγγραφέως δεν είναι να δείξει απέχθεια στα πρόσωπά τους, αλλά να υπερθεματίσει την συμπάθειά της απέναντι στους άντρες ήρωές της. Άντρες που άφησαν πίσω τους τα εφηβικά παιχνίδια προς χάριν των ενήλικων, που αποδείχτηκαν πιο σκληρά και δύσκολα απ' όσο φαντάζονταν. Άντρες που αν και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, είχαν κάποτε δύο κοινά στοιχεία, Την αγάπη τους για τη μπάλα και όνειρα για το μέλλον τους.

Το στοιχείο αυτό που εγώ θα ήθελα να είναι λίγο διαφορετικά δουλεμένο, είναι η μορφή της αφήγησης. Θα προτιμούσα οι ιστορίες των ηρώων να μην αφηγούνταν σε παράλληλους χρόνους, αλλά να είχαν κάποια στοιχεία σύνδεσης μεταξύ τους, και όχι να γίνουν ξεχωριστά, φτάνοντας σε ένα κομβικό σημείο όπου τα νήματα των ζωών τους τέμνονται για να οδηγήσουν σ' ένα κοινό μονοπάτι. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί την τρυφερότητα που απορρέει από το κείμενο, ούτε και τους βαθύτερους προβληματισμούς που αυτό προσφέρει, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε εσωτερικό, συναισθηματικό και ψυχαναλυτικό επίπεδο. Τα ψυχογραφήματα των τόσο διαφορετικών αυτών αντρών, ξετυλίγονται μπροστά μας με τρόπο ειλικρινή, ουσιαστικό, άμεσο, που δεν γίνεται να μην μας φέρει αντιμέτωπους με διλήμματα και συγκρούσεις των θέλω με τα πρέπει, του επιθυμώ με του μπορώ.

Μικρό σε έκταση αλλά αρκούντως περιεκτικό, το "Αντίπαλοι στην αγάπη" είναι ένα μυθιστόρημα που γεννά μέσα σου όμορφα και τρυφερά συναισθήματα, που σε προβληματίζει σε πολλαπλά επίπεδα, αλλά και που σου επιτρέπει, ειδικά αν είσαι από μία ηλικία και πάνω, να ταυτιστείς με τους ήρωες και τις ζωές τους, επειδή αυτές είναι καθόλα αληθινές, ρεαλιστικές, αυθεντικές. Είναι ένα μυθιστόρημα βγαλμένο μέσα από την ίδια τη ζωή, που σε καλεί να κοιτάξεις κατάματα τους γύρω σου, αλλά και τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ν' αναλογιστείς τα σωστά και τα λάθη σου, τις επιλογές σου και τι θα μπορούσες να έχεις κάνει διαφορετικά, μα και ποιο είναι τελικά το μερίδιο της ευθύνης του καθενός μας, σε όλες τις πράξεις εκείνες που χώρια δεν είναι παρά μεμονωμένες στιγμές στο ατέρμονο του χρόνου, και που όλες μαζί, συνθέτουν την ίδια τη ζωή.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Παπαδάκη Πένυ
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 280
ISBN: 978-618-01-1947-3