Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
«Είσαι ευτυχισμένος με τη ζωή σου;»
Αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις που ακούει ο Τζέισον Ντέσεν πριν ο μασκοφόρος απαγωγέας του τον αφήσει αναίσθητο. Πριν ξυπνήσει και ανακαλύψει πως είναι δεμένος σε ένα φορείο και περιτριγυρίζεται από άγνωστους ανθρώπους με στολές βιολογικής προστασίας. Πριν ένας άνθρωπος, που ο Τζέισον δεν είχε ποτέ ξανά συναντήσει, του πει χαμογελώντας: «Καλώς ήρθες πίσω, φίλε μου».
Στον κόσμο όπου ξυπνά, η ζωή του Τζέισον δεν είναι αυτή που γνωρίζει.
Η γυναίκα του δεν είναι η γυναίκα του. Ο γιος του δεν γεννήθηκε ποτέ. Κι εκείνος δεν είναι πια ένας συνηθισμένος καθηγητής Φυσικής, αλλά μια βραβευμένη ιδιοφυΐα με αξιόλογα επιτεύγματα. Επιτεύγματα του ακατόρθωτου.
Τελικά ποιος είναι ο πραγματικός κόσμος, αυτός που θυμάται ή αυτός που ζει τώρα; Πώς μπορεί να γυρίσει πίσω στους ανθρώπους που αγαπάει;
Η απάντηση βρίσκεται σε μια διαδρομή πιο εξωφρενική και τρομακτική απ’ οτιδήποτε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Μια διαδρομή που θα τον αναγκάσει να αντιμετωπίσει το βαθύτερο έρεβος του εαυτού του σαν να έπρεπε να πολεμήσει έναν τρομερό, φαινομενικά ανίκητο εχθρό.

Προσωπική άποψη:
Ο Blake Crouch είναι από τους συγγραφείς που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, όχι, τουλάχιστον, τα τελευταία χρόνια, αφού τα βιβλία του βρίσκονται συνεχώς στις λίστες των best sellers, ενώ ουκ ολίγα σενάριά του έχουν βρει το δρόμο τους για την τηλεόραση. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως νέο Stephen King, αν και προσωπικά τέτοιες συγκρίσεις μ' ενοχλούν, όχι επειδή έχω τον King θεό, σε καμία περίπτωση, αλλά επειδή πιστεύω πως ο καθένας αφήνει το δικό του στίγμα, όσο επηρεασμένος κι αν είναι από το έργο ενός άλλου δημιουργού. Κάτι που συμβαίνει ξεκάθαρα και στην περίπτωση του Crouch, οι επιρροές του οποίου είναι απόλυτα ξεκάθαρες, ωστόσο, έχει το ολότελα δικό του χαρακτήρα, πράγμα το οποίο περνάει και στα κείμενά του. Στη χώρα μας, οι περισσότεροι, τον γνώρισαν μέσω της τριλογίας της "Πόλης", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα και που όπως ίσως θυμάστε, δεν μου άρεσε, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Θα περιμένατε, λοιπόν, να μην μου αρέσει ούτε η "Σκοτεινή ύλη", πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί, αν δεν ήταν τόσο διαολεμένα καλή.

Κεντρικό ήρωας της ιστορίας μας, ο Τζέισον Ντέσεν, καθηγητής Φυσικής, παντρεμένος με ένα γιο, ένας άνθρωπος που ζει μια καθ' όλα φυσιολογική ζωή. Αυτό, όμως, πρόκειται ν' αλλάξει, τη μέρα που ένας μασκοφόρος άντρας τον κάνει να χάσει τις αισθήσεις του και τον απαγάγει. Όταν ο Τζέισον καταφέρνει ν' ανακτήσει τις πρώτες, ξυπνάει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, αντικρίζοντας ένας άντρα που δεν γνωρίζει, και ο οποίος τον καλωσορίζει πίσω σε μια ζωή που ο Τζέισον δεν γνωρίζει. Σ' αυτή τη ζωή, ο Τζέισον, δεν παντρεύτηκε ποτέ με τη γυναίκα του, κατά συνέπεια δεν απέκτησε ποτέ παιδί μαζί της, ενώ ο ίδιος κάθε άλλο παρά συνηθισμένος είναι, όντας βραβευμένη Φυσική διάνοια, έχοντας καταφέρει επιτεύγματα πέραν απ' αυτά που χωράει ο ανθρώπινος νους. Και όσο ο Τζέισον αμφιβάλλει για το ποια ζωή του είναι η πραγματική, αυτή που ζει τώρα ή αυτή που θυμάται, τόσο επιθυμεί να γυρίσει πίσω σ' αυτούς που αγαπάει, ένα εγχείρημα που διόλου εύκολο δεν θ' αποδειχθεί, μα αντίθετα, εξαιρετικά τρομακτικό κι επικίνδυνο.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το βιβλίο χωρίζεται σε τρία -σχεδόν- ίσα μέρη, και ο λόγος που το κάνουμε αυτό είναι, όχι μόνο για να το αναλύσουμε καλύτερα, αλλά για να κατανοήσουμε βαθύτερα, την ουσία και την σημαντικότητα κάθε επιμέρους ενότητας. Στο πρώτο σκέλος έχουμε την εισαγωγή στη δράση, η οποία γίνεται γρήγορα και άμεσα, χωρίς πολλές περιττές φλυαρίες, αλλά και χωρίς η αφήγηση να ξεχειλώνει και ν' αναλώνεται σε μακροσκελείς, επαναλαμβανόμενους διαλόγους, πράγμα που το βλέπουμε να συμβαίνει πολύ συχνά σε ψυχολογικά θρίλερ αυτού τους είδους, με τους πρωταγωνιστές να καταβροχθίζονται από τα ίδια τους τα ερωτήματα, που τα θέτουν ξανά και ξανά, αντί να δράσουν. Όμως, ο Τζέισον, κάνει ακριβώς τ' αντίθετο! Δεν περιμένει από κανέναν να του δώσει τις απαντήσεις που ζητάει, ούτε παραμένει αδρανής απέναντι σ' αυτό που βιώνει. Αντίθετα, προσπαθεί με κάθε τρόπο ν' ανακαλύψει την αλήθεια, αλλά και να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο μέσα στον οποίο έχει βρεθεί, κάτι που προκαλεί δράση και εκείνη με τη σειρά της αντίδραση, και που οι δύο μαζί δημιουργούν ένα έντονα αγωνιώδες κλίμα.

Το δεύτερο σκέλος είναι το πιο ιδιαίτερο, μα και το πιο σημαντικό του βιβλίου. Είναι το σημείο εκείνο όπου σταδιακά αρχίζουν να δίνονται απαντήσεις στα ερωτήματα που δημιουργήθηκαν κατά την ανάγνωση του πρώτου. Και όπως σε κάθε ψυχολογικό θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του, και που είναι καλογραμμένο και με σωστά μελετημένη και δομημένη πλοκή, έτσι και στη "Σκοτεινή ύλη", οι απαντήσεις αυτές δεν είναι εύκολες, ούτε ως προς την ανάγνωση, αλλά ούτε και ως προς την κατανόησή τους. Μ' αυτό δεν εννοώ πως κάποιος πρέπει να έχει κάνει μεταπτυχιακό στην Αστροφυσική για να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά ένας αναγνώστης που διαβάζει τέτοια βιβλία εστιάζοντας αποκλειστικά στη δράση και όχι στη γνώση που αυτά μπορούν να προσφέρουν, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χάσει το ενδιαφέρον του, να κουραστεί, και πολύ περισσότερο, να μπερδευτεί. Αν, όμως, ανήκετε στην κατηγορία εκείνη που γοητεύεται από τα μυστήρια της ζωής και της ύλης που την αποτελεί, θα βρείτε εξαιρετικά γοητευτικές τις απαντήσεις του Crouch, σε ερωτήματα που δεν θίγονται μόνο μέσα από το βιβλίο του, αλλά και που εσείς οι ίδιοι μπορεί να έχετε θέσει στον εαυτό σας σε ανύποπτες στιγμές.

Το τελευταίο σκέλος είναι αυτό που διαθέτει, όπως είναι φυσικό επόμενο, και τη μεγαλύτερη δράση. Ο ήρωάς μας, κατέχοντας πλέον τις απαραίτητες γνώσεις, πρέπει ν' αγωνιστεί για να πετύχει τους στόχους που ο ίδιος έχει θέσει, αλλά και να παλέψει ενάντια σε όλους εκείνους που θέλουν να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο του. Είναι εξαιρετικά ευφυής ο τρόπος που ο Τζέισον χειρίζεται τις καταστάσεις, και σε επίπεδο αγωνίας, ο πήχης βρίσκεται αρκετά ψηλά, με τη ροή της ιστορίας ν' ακολουθεί γρήγορο, έντονο ρυθμό, να υπάρχουν τόσες ανατροπές όσες χρειάζονται προκειμένου να διατηρηθεί το ενδιαφέρον μας σε υψηλό επίπεδο, χωρίς όμως η εξέλιξη της ιστορίας να φαντάζει εξωπραγματική -στα πλαίσια, πάντα, του ρεαλιστικού που μπορεί να χαρακτηρίζει ένα μυθιστόρημα του είδους αυτού-, παίζοντας, ωστόσο, με το μυαλό μας αρκετές φορές, σε στρατηγικά επιλεγμένα σημεία, πράγμα που μπορεί να φαντάζει κάπως στοχευμένο -και είναι-, εξυπηρετεί όμως το σκοπό του οπότε και οφείλουμε να του το δώσουμε.

Εν κατακλείδι, κι επειδή πολλά είπα, και φοβάμαι μην αποκαλύψω περισσότερα απ' όσα πρέπει, η "Σκοτεινή ύλη" είναι ένα αριστοτεχνικά γραμμένο ψυχολογικό θρίλερ, από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, με τον Crouch ν' αποφεύγει όλα εκείνα τα λάθη που -κατά την προσωπική μου κρίση- έκανε στην τριλογία της "Πόλης", με αποτέλεσμα να προσφέρει ένα έργο μικρότερης αξίας απ' αυτήν που θα μπορούσε πραγματικά να έχει. Σκοτεινό και τρομακτικό, ευφυές και ενδιαφέρον στις επιστημονικές του πτυχές και στην ανάλυση αυτών, με έντονη δράση και αγωνία, αλλά και με μια βαθιά εσωτερική τρυφερότητα που πηγάζει από την ψυχή του ήρωά μας και τις βαθιά εσωτερικές του ανάγκες που δεν διστάζει να εξωτερικεύσει όταν είναι απαραίτητο, είναι ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα που αν το διαβάζεις όσο προσεκτικά χρειάζεται, σίγουρα θα σε κερδίσει αφού, ακόμα κι αν δεν ανήκει στο είδος που προτιμάς, έχει τόσες προεκτάσεις που δεν μπορεί, από κάποια θ' αγκιστρωθείς, παρασυρόμενος σ' έναν κόσμο που παίζει με το υποσυνείδητό σου και σε κάνει να αναρωτιέσαι, ν' αμφισβητείς, να προβληματίζεσαι.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Blake Crouch
Μεταφραστής: Αλεξίου Δημήτρης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-960-605-184-5