Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Παρακαλώ, κάνε μια λίστα με οτιδήποτε θεωρείς βασικό στη ζωή σου.
Το ζητούμενο της αγγελίας φαίνεται παράξενο, ίσως και αδιάκριτο• και για τις δύο γυναίκες που θα απαντήσουν οι συνέπειες θα είναι ολέθριες.
ΕΜΑ
Προσπαθώντας να ξεπεράσει μια τραυματική διάρρηξη, η Έμα μετακομίζει στο διαμέρισμα στον Αριθμό Ένα της Οδού Φόλγκεϊτ, ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό μοντέρνο αριστούργημα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κανόνες. Ο αινιγματικός αρχιτέκτονας που το σχεδίασε έχει τον απόλυτο έλεγχο: δεν επιτρέπονται βιβλία, διακοσμητικά μαξιλάρια, φωτογραφίες ή οποιοδήποτε προσωπικό αντικείμενο. Ο χώρος έχει στόχο να μεταμορφώσει τον ένοικο – και όντως το κάνει.
ΤΖΕΪΝ
Έπειτα από μια προσωπική τραγωδία, η Τζέιν χρειάζεται μια νέα αρχή. Όταν βρίσκει το διαμέρισμα στον Αριθμό Ένα της Οδού Φόλγκεϊτ, το ερωτεύεται ακαριαία – όπως και τον σαγηνευτικό δημιουργό του. Αφού μετακομίζει, η Τζέιν σύντομα μαθαίνει για τον πρόωρο χαμό της προηγούμενης ενοίκου, μιας κοπέλας παρόμοιας ηλικίας και εμφάνισης με την ίδια. Καθώς προσπαθεί να βρει την αλήθεια, άθελά της ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια και βιώνει τις ίδιες εμπειρίες με το προηγούμενο κορίτσι.
Στα χνάρια του παγκόσμιου μπεστ σέλερ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ, ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ για τη ζωή δύο γυναικών μέσα από ένα καλειδοσκόπιο διπροσωπίας, εξαπάτησης και θανάτου.

Προσωπική άποψη:
Όταν πρέπει να σχολιάσω ένα βιβλίο που έχει κάνει τεράστια εμπορική επιτυχία, πάντα έχω έναν εσωτερικό προβληματισμό. Ο προβληματισμός αυτός γίνεται ακόμα πιο έντονος, όταν οι κριτικές που έχει λάβει το βιβλίο αυτό, ακροβατούν ανάμεσα στο να το παρουσιάζουν αριστούργημα ή για τα σκουπίδια, έστω κι αν το να κατατάσσω, προσωπικά, λογοτεχνικά έργα στη δεύτερη κατηγορία, είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει. "Το προηγούμενο κορίτσι" είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που, όπως διαφημίστηκε, παντρεύει κάτι από "Το κορίτσι του τρένου" και το "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι", μία θεωρία που δεν απέχει και πολύ απ' αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Μπορούν, όμως, τα δύο αυτά διαφορετικά είδη να συνυπάρξουν σε ένα βιβλίο, που κατά μία έννοια αποσκοπεί στο να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο και καινούργιο; Η απάντηση, μάλλον, είναι: και ναι και όχι.

Το διαμέρισμα στον Αριθμό Ένα της Οδού Φόλγκεϊτ, δημιούργημα ενός εκκεντρικού και παράξενου σχεδιαστή, αποτελεί το κέντρο δράσης, θα λέγαμε, της ιστορίας δύο γυναικών, που θεώρησαν, στο ξεκίνημα μιας νέας ζωής, πως ο συγκεκριμένος χώρος ήταν ιδανικός για να χτίσουν το μέλλον του από το μηδέν, κάνοντας μια νέα αρχή. Όμως, είναι πράγματι έτσι; Γιατί, για να μείνει κανείς στο σπίτι αυτό, όχι απλά πρέπει, οφείλει ν' ακολουθήσει τους κανόνες που θέτει ο δημιουργός του. Κανόνες ακραίοι πολλές φορές, ίσως και παρανοϊκοί. Κανόνες που δεν σου επιτρέπουν ν' αποφασίσεις εσύ ποιος θες να γίνεις, αλλά το ίδιο σου το σπίτι καλείται να γίνει η κολυμπήθρα μέσα στην οποία θα ξαναβαπτιστείς, έτσι ώστε ξεκινήσεις από το σημείο μηδέν. Γιατί, σκοπός του σχεδιαστή δεν είναι να σου παραδώσει έναν χώρο που θα τον αλλάξεις εσύ κατά πως θες, αλλά έναν χώρο που θα σ' αλλάξει εκείνος, ίσως, μάλιστα, με τρόπους που ποτέ δεν περίμενες και δεν φανταζόσουν.

Σ' έναν καφέ με φίλους, βρέθηκα μ' έναν άνθρωπο τη γνώμη του οποίου σέβομαι κι εκτιμώ. Έχοντας διαβάσει, λοιπόν, "Το προηγούμενο κορίτσι", δήλωσε εξαιρετικά απογοητευμένος απ' αυτό που συνάντησε. Η άποψή του αυτή, βέβαια, σαφέστατα είναι επηρεασμένη από δύο παράγοντες. Πρώτον, από το ότι λάτρεψε "Το κορίτσι του τρένου", οπότε περιμένοντας να διαβάσει κάτι ανάλογο, δεν ικανοποιήθηκε όσο θα ήθελε, και δεύτερον, από το ότι ένιωσε πως η ιστορία στερούνταν συναισθηματικού βάθους. Ως προς το πρώτο σκέλος, δεν μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα, ίσως γιατί ανήκω στη μερίδα εκείνη των αναγνωστών που "Το κορίτσι του τρένου" δεν τους ενθουσίασε -ίσως επειδή κι εγώ με τη σειρά μου το συνέκρινα με "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε"-, όσον αφορά, όμως, το δεύτερο σκέλος, δεν μπορώ να διαφωνήσω, έστω κι αν δεν είμαι τόσο απόλυτη όσο εκείνος. Τι ακριβώς εννοώ; Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως!

Όπως προανέφερα, "Το προηγούμενο κορίτσι" είναι ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ, που αν και  υποπέφτει στη χρήση αρκετών κλισέ του είδους, πράγμα που δεδομένου του υλικού του θα μπορούσε να το έχει αποφύγει, ωστόσο, επιτυγχάνει, τελικά, να συστήσει κάτι αρκετά το διαφορετικό από τα συνηθισμένα, τουλάχιστον στο σύνολό του. Είναι πολύ ιδιαίτερος, μα και ενδιαφέρων, ο τρόπος με τον οποίο ο Delaney έχει επιλέξει ν' αφηγηθεί τα δραματουργικά γεγονότα της ιστορίας του αυτής, η οποία βρίθει ψυχαναγκασμών από μεριάς του σχεδιαστή, μα κι από μια παράλογη υποταγή, δυναμικών κατά τ' άλλα γυναικών, στα θέλω και στις απαιτήσεις του. Θεωρητικά, η Έμα και η Τζέιν έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν θα έπρεπε να τους επιτρέπουν λεπτό να γίνουν υποχείριο κάποιου άλλου κι όμως, σαν υπνωτισμένες, ακολουθούν τα προστάγματα που εκείνος τους δίνει, εγκλωβίζοντας τους εαυτούς τους σε μια κατάσταση που πραγματικά τις μεταμορφώνει.

Ως προς αυτό, λοιπόν, η ιστορία του Delaney έχει ενδιαφέρον, ενώ δίνει αρκετή τροφή για σκέψη και περισυλλογή, μα και για ανάλυση των κεντρικών ηρωίδων, καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε όχι μόνο τον τρόπο που σκέφτονται, αλλά και το πως αυτές λειτουργούν συναισθηματικά. Γιατί, όσο εγκεφαλικό κι αν φαντάζει το "παιχνίδι" του σχεδιαστή, στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο εσωτερικό, "χτυπώντας" την ενσυναίσθηση των δύο γυναικών κατάστηθα, καλώντας τες να τον ακολουθήσουν σε μια διαδρομή που, αν κι εκείνες δεν το αντιλαμβάνονται αρχικά, έχει ως απώτερο σκοπό να τις οδηγήσει στην προσωπική τους κόλαση. Βέβαια, στο σημείο αυτό, έρχεται και το αρνητικό σκέλος της ιστορίας, που δεν είναι άλλο από το ότι ο συγγραφέας, δεν καταφέρνει τελικά να μας πείσει σε μεγάλο βαθμό, τόσο ως προς το πως σκέφτονται οι ηρωίδες του, όσο και ως προς το τι νιώθουν αυτές. Με πιο απλά λόγια, δεν υπάρχει αρκετό συναισθηματικό βάθος, κάτι που δεν μας επιτρέπει κι εμάς με τη σειρά μας, να δεθούμε μαζί τους.

Όσον αφορά την επιλογή της διττής αφήγησης, που πότε μας ταξιδεύει πίσω στην εποχή που ζούσε η Έμα στο συγκεκριμένο σπίτι, και πότε μας μεταφέρει στο παρόν, με την Τζέιν ν' ακολουθεί σχεδόν πιστά τα βήματα της πρώτης, θεωρώ πως ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να επιλέξει να κάνει ο συγγραφέας, επιτρέποντάς μας με τον τρόπο αυτό να έχουμε μια πλήρη εικόνα δύο περιόδων, δύο γυναικών, δύο καταστάσεων, που εκεί που συγκλίνουν, άλλο τόσο αποκλίνουν στην ουσία τους. Μπορεί ο πυρήνας να είναι κοινός, όμως η Τζέιν έχει κάτι που δεν διέθετε η Έμα. Τη γνώση του παρελθόντος στα χέρια της, η οποία μπορεί και να είναι το εισιτήριό της για την διέξοδό της από την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί μπλεγμένη, έχοντας επιτρέψει στον εαυτό της να χειραγωγηθεί. Και, άραγε, την ευκαιρία αυτή θα την αξιοποιήσει ως πρέπει; Αυτό, μάλλον, είναι κάτι που πρέπει ν' ανακαλύψετε μόνοι σας.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: J.P. Delaney
Μεταφραστής: Αργυρίου Αναστάσιος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 408
ISBN: 978-618-01-1982-4