"Μπορείς;" της Έρσης Σωτηροπούλου

Subject: Περί ομορφιάς πίνοντας δυνατό καφέ μετά από 60 ώρες αγρύπνιας
From: ifarsa@hotmail.com
Sent: 11/5/2015
To: spourgitis@gmail.com
Θυμάσαι τότε που συζητούσαμε στην Κιβωτό; Ότι η ποίηση δεν ανήκει στους ποιητές – η ποίηση ανήκει σ’ αυτούς που τη χρειάζονται. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ομορφιά πιστεύω. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ομορφιά. Μια μέρα χωρίς κάποιο ερέθισμα, χωρίς έμπνευση, είναι μια νεκρή μέρα. Με ισοπεδώνει. Γίνομαι κέλυφος άδειο. Θέλω να πω. Η ομορφιά μού ανήκει. Τι λες; Προχωράμε καθόλου;

Re: Τα σημεία
From: spourgitis@gmail.com
Sent: 5/7/2015
To: ifarsa@hotmail.com
Η ποίηση ενώ δεν μπορεί ν’ αντέξει τον συμβατικό μετρήσιμο λόγο, ενίοτε τον ερωτεύεται. Σ’ αυτή την περίπτωση, απλώς επιβιώνει ίσως χωρίς να προδίδεται και να προδίδει. Ένα σύννεφο που αντί για την υγρασία που ευφραίνει την αμπελιά, μου φέρνει θλίψη ανεξήγητη και εξηγήσιμη. Πάντως θέλω να σε δω σύντομα.

"Η ιεραποστολική στάση" της Μαρίας Παπαθανασοπούλου

Δεν έχω µεγάλη ερωτική πείρα, όµως κάποια πράγµατα τα θεωρώ αυτονόητα. Για εµένα το φιλί ξεκινά από τον εγκέφαλο, όχι από το στόµα, και αποτελεί από µόνο του ολοκληρωµένη εµπειρία. Δεν µπορώ να το σκεφτώ απλώς σαν τον προθάλαµο της απόλαυσης. Δεν είναι ο υπαινιγµός, αλλά η καταδήλωση. Το φιλί είναι έµπνευση. Ο Άγετς και ο Κλιµτ το ζωγράφισαν, ο Ροντέν το σκάλισε στο µάρµαρο, ο Πρινς το τραγούδησε πέρυσι. Έγινε χαρντ ροκ συγκρότηµα το 1973. Οι κοµµουνιστές ηγέτες, για να δηλώσουν την αλληλεγγύη του Ανατολικού Μπλοκ, δίνουν το λεγόµενο «αδελφικό φιλί» στο µάγουλο, και οι πιο θερµόαιµοι στο στόµα, ακολουθώντας µια χριστιανική παράδοση αιώνων, αν και οι ίδιοι είναι άθεοι. Επειδή ποτέ δε θα µε µνηµονεύσουν για τις υπηρεσίες µου στην οδοντιατρική, ίσως αποκτήσω υστεροφηµία µε άλλο τρόπο. Μπορεί στο µακρινό µέλλον να λένε για εµένα: «Έγινε γνωστή επειδή φιλούσε υπέροχα». Στα µέσα της δεκαετίας του ’80, η δεκαεννιάχρονη Ζαΐρα βρίσκεται στο Ανατολικό Βερολίνο για σπουδές οδοντιατρικής, ακολουθώντας τις βουλές των γονιών της και καταπνίγοντας το δικό της όνειρο να γίνει ζωγράφος. Στο Βερολίνο των απαγορεύσεων, εκείνη βιώνει µια ανέλπιστη ελευθερία µακριά από το αποστειρωµένο περιβάλλον του σπιτιού της. Υψώνει τη φωνή της σε µια πόλη που φιµώνει τα στόµατα των αντιφρονούντων, πιάνει τα πινέλα και τα χρώµατα και ζωγραφίζει δελφίνια που κολυµπούν ελεύθερα, διαδηλώνει µαζί µε όσους διεκδικούν ένα καλύτερο µέλλον. Μέχρι που γνωρίζει τον Μάρτιν, έναν γοητευτικό νεαρό που τα έχει καλά µε το σύστηµα…

"Κι εσύ δεν ξαναγύρισες" των Marceline Loridan-Ivens & Judith Perringnon

Έζησα, επειδή εσύ ήθελες να ζήσω. Έζησα, όμως, όπως το έμαθα εκεί κάτω, μέρα με τη μέρα. Υπήρξαν κι όμορφα πράγματα, παρ’ όλα αυτά. Το να σου γράφω, μου έκανε καλό. Μιλώντας σου, δεν παρηγοριέμαι. Απλώς χαλαρώνει αυτό που μου σφίγγει την καρδιά. Θα ήθελα να δραπετεύσω από την ιστορία του κόσμου, του αιώνα, να ξαναγυρίσω στη δική μου ιστορία, την ιστορία του Σλόιμε και της αγαπημένης του κορούλας.
Ήταν σε απόσταση δύο χιλιομέτρων ο ένας από τον άλλο. Εκείνος στο Άουσβιτς, εκείνη στο Μπίρκεναου. Κι ανάμεσά τους οι θάλαμοι αερίων, το μίσος, η μυρωδιά καμένης σάρκας και η αβάσταχτη αβεβαιότητα για την τύχη του άλλου. Μια μέρα, ο πατέρας καταφέρνει να περάσει στην κόρη του ένα μήνυμα, λίγες λέξεις σ’ ένα χαρτάκι. Θησαυρός και διαθήκη μαζί για το κορίτσι των 15 χρονών. Σήμερα, όμως, της είναι αδύνατο να θυμηθεί, οι λέξεις αυτές έχουν σβηστεί από τη μνήμη της. Η ζωή συνεχίστηκε, η Μαρσελίν Λοριντάν-Ίβενς έζησε, ταξίδεψε, γύρισε ταινίες. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτές οι λέξεις την αναζητούν. Κι η Μαρσελίν αρχίζει να αφηγείται: το κοριτσάκι μόνο του, με την κούκλα στα χέρια, που περπατάει προς τους θαλάμους αερίων. Η νεαρή γυναίκα που σπρώχνεται από τις άλλες δίπλα της και εκτελείται από τον ναζί αξιωματικό. Ο Μένγκελε, ο εφιάλτης του στρατοπέδου, ως Εωσφόρος με τη ρομφαία στο χέρι. Κι ύστερα η επιστροφή, ο κόσμος μετά...

"Τιμές στον μικρό θεό της ειρωνείας" των Χάρη Βλαβιανού & Zbigniew Herbert

Κορυφαία μορφή της σύγχρονης πολωνικής λογοτεχνίας, ο Zbigniew Herbert (1924-1998) αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές του αιώνα μας. Το έργο του διέπεται από ισχυρές ηθικές και ανθρωπιστικές αξίες. αυτόπτης μάρτυς ο ίδιος της ωμής βίας του Β/ Παγκοσμίου πολέμου, του ολοκληρωτισμού και της αποτυχίας των ιδεολογιών να βελτιώσουν την ανθρώπινη κατάσταση, ο Herbert αντιπαραθέτει την ποίηση στη στυγνή πραγματικότητα της ζωής. Συχνά επιστρατεύει την ειρωνεία και την πειραματική φόρμα, καταστρατηγώντας τους κανόνες της σύνταξης και της στίξης, προκειμένου να ελευθερώσει την ποίησή του από τη ρητορεία και να πραγματευθεί με αμεσότητα κοινωνικά, καλλιτεχνικά και μεταφυσικά ζητήματα. Και ενώ ο στίχος του είναι γυμνός και αντιρομαντικός, ο Herbert καταφεύγει συχνά στη φαντασία, στο χιούμορ και στον πνευματώδη σαρκασμό, για να μετριάσει την αγριότητα του θέματός του. Ο Robert Hass τον περιγράφει ως «είρωνα και μινιμαλιστή συγγραφέα, που θεωρεί ότι καθήκον του ποιητή, σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψέματα, είναι να μιλήσει με μετρημένη φωνή για όσα θεωρεί αδιαμφισβήτητες αλήθειες». Ο Seamus Heaney, από την πλευρά του, χαρακτηρίζει τον Herbert «έναν Άτλαντα που κουβαλάει όλο τον κόσμο στους ώμους του, έναν ποιητή κατεξοχήν ηθικό, που ενδιαφέρεται, πάνω απ’ όλα, για την αξιοπρέπεια και την ατομική ευθύνη».

"Σταματήστε την Άιβυ Πόκετ!" του Caleb Krisp

Την Άιβυ Πόκετ βρέθηκε κάποιος να την υιοθετήσει –να την υιοθετήσει!– και περισσότερο ευχαριστημένη με τη μοίρα της δε θα μπορούσε να είναι. Οι αξιολάτρευτοι θετοί της γονείς είναι κατασκευαστές φερέτρων στο Λονδίνο και η Άιβυ δεν έχει καμιά αμφιβολία πως η ίδια αποτελεί την ενσάρκωση της τέλειας κόρης, ακόμα κι αν η μητέρα Σνάγκσμπυ τη βάζει συνέχεια να καθαρίζει την αίθουσα τελετών – λες κι είναι υπηρέτρια! Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η Άιβυ έχει μερικά μυστήρια να λύσει. Πρέπει να αποκαλύψει σκοτεινές αλήθειες, να σώσει φίλους, να θάψει πτώματα και να θέσει περίεργα ερωτήματα. Καταλαβαίνετε τι σημαίνουν όλα αυτά; Καταλαβαίνετε ότι ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να σταματήσει αυτό το σκανταλιάρικο κορίτσι, αυτή την κινούμενη καταστροφή πριν να είναι αργά, σωστά;
Αλίμονο… Σε αυτό το βιβλίο τα πράγματα δε συμβαίνουν ακριβώς έτσι…