
Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Γκρέις και ο Σαμ ξέρουν καλά ότι πρέπει να παλέψουν για να μείνουν μαζί. Για τον Σαμ, αυτό σημαίνει το ξεκαθάρισμα με το παρελθόν του ως λυκάνθρωπου. Για την Γκρέις, την αντιμετώπιση ενός μέλλοντος που γίνεται όλο και πιο αβέβαιο.
Στον κόσμο τους έρχεται ένας νέος λύκος με το όνομα Κόουλ. Το παρελθόν του είναι γεμάτο πόνο. Παλεύει με τους δικούς του δαίμονες αγκαλιάζοντας τη ζωή του λύκου, ενώ αρνείται κάθε ανθρώπινο δεσμό.
Για την Γκρέις, τον Σαμ και τον Κόουλ, η ζωή είναι μια συνεχής μάχη μεταξύ δύο δυνάμεων - του λύκου και του ανθρώπου. Καθώς ο κόσμος τους καταρρέει, η αγάπη είναι το μόνο που μένει σταθερό. Είναι, όμως, αρκετή;
Προσωπική άποψη:
Το "Ρίγος" της Maggie Stiefvater, ήταν ένα από τα βιβλία εκείνα που λάτρεψα με το που το είδα στο ράφι του βιβλιοπωλείου. Από το εξώφυλλο του κι όλας, άσκησε πάνω μου μια επιρροή τόσο έντονη που θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σχεδόν ανεξήγητη. Η επιρροή αυτή άρχισε να γίνεται όλο και πιο δυνατή με την ανάγνωση του βιβλίου το οποίο και κατάφερε, όχι μόνο να με βάλει για τα καλά σε έναν κόσμο που μέχρι εκείνη την στιγμή μου ήταν αδιάφορος αλλά, να με κάνει να συγκινηθώ, να σπαράξω και να βιώσω μαζί με τους ήρωες το δράμα τους σε όλο του το μεγαλείο. Και μπορεί το τέλος του βιβλίου να ήταν απότομο, αφήνοντας έτσι ανοιχτή την πόρτα σε μια ακόμα συνέχεια όμως, κατά βάθος δεν ήμουν σίγουρη αν την ήθελα. Φοβόμουν ότι η ιστορία έτσι όπως εξελίχθηκε δεν θα μπορούσε να δώσει κάτι περισσότερο και όμως, έκανε τεράστιο λάθος.
Στην σχετική ανάρτηση για το "Ρίγος", είχα αναφέρει πόσο αντιπροσωπευτικός μπορεί να είναι ο τίτλος ενός βιβλίου. Αν αυτό λοιπόν μας προκάλεσε το συναίσθημα του τίτλου σε όλη του τη διάσταση τότε η "Άπνοια" μας αφήνει κυριολεκτικά χωρίς ανάσα στα πνευμόνια μας. Ένα δυσσάρεστο προαίσθημα πλανιέται στην ατμόσφαιρα από το ξεκίνημα της ιστορίας και σταδιακά ανακαλύπτουμε τα στοιχεία εκείνα που μας οδηγούν όχι στην υπόθεση αλλά, στο συμπέρασμα ότι τα βάσανα για τον Σαμ και την Γκρέις δεν τελείωσαν έτσι απλά. Ο λύκος μέσα τους βρίσκεται ακόμα εκεί και όσο και αν νομίζουν ότι κατάφεραν να τον τιθασεύσουν και να τον οδηγήσουν σε έναν αιώνιο ύπνο, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Βρίσκεται ακόμα εκεί, κάτω από το δέρμα τους, στη μυρωδιά τους, πίσω από τα μάτια τους, σε κάθε καρδιοχτύπι τους, σε κάθε παλμό του αίματος που κυλάει στις φλέβες τους. Βρίσκεται στην αίσθηση του να χάνεις την ανάσα σου, από φόβο και αγωνία, μήπως γίνεις αυτό που δεν θέλεις ή έστω, αυτό που θα ήθελες αλλά δεν μπορείς να επιτρέψεις.
Από το πρώτο κι όλας βιβλίο η Stiefvater είχε κάνει ξεκάθαρη την άποψή της για την μυθολογία των λυκανθρώπων. Δεν τους χρησιμοποιεί και δεν τους αντιμετωπίζει ως αιμοδιψή μεταφυσικά πλάσματα του σκότους αλλά, ως ανθρώπους που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, μολύνθηκαν από το δάγκωμα ενός λύκου, γεγονός που τους οδήγησε στο να μεταμορφώνονται σε λύκους ανάλογα με τις συνθήκες θερμοκρασίας, μέχρι το στάδιο της ολοκληρωτικής τους μεταμόρφωσης όπου δεν υπάρχει γυρισμός στο ανθρώπινο σώμα. Το πιο τραγικό όμως αυτής της κατάστασης δεν είναι η αδυναμία ελέγχου της μεταμόρφωσης ή της τελικής κατάληξης. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι χάνουν το σώμα τους με την οριστική τους μεταμόρφωση αλλά, χάνουν το κομμάτι εκείνο της ανθρώπινης ψυχής, της μνήμης, της θύμισης και τελικά, της αγάπης και όλων όσων έζησαν ως άνθρωποι. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που το είχαμε αντιληφθεί στο "Ρίγος", νομίζω ότι στην "Άπνοια" το καταλαβαίνουμε σε όλη τους διάσταση και νιώθουμε έναν εσωτερικό τρόμο.
Σε αναφορά με τα παραπάνω, η συγγραφέας αυτή τη φορά, δε μένει μόνο στη μόλυση ως ένα γεγονός με συνέπειες αλλά, ως ένα γεγονός με ιατρικές προεκτάσεις. Φαίνεται ότι έχει μελετήσει πολύ καλά τον κεντρικό άξονα της ιστορίας της θέλοντας προφανώς να την εντάξει σε ένα άλλο επίπεδο, πιο ρεαλιστικό, πιο προσιτό και πιο κατανοητό για τον αναγνώστη. Μέσα από την περιπλοκότητα των αναλύσεων, καταλήγουμε σε απλά συμπεράσματα που δεν δίνουν την λύση στα όποια προβλήματα, δίνουν όμως ένα καλό έναυσμα προκειμένου οι ήρωές της να μπουν σε μια νέα διαδικασία αναζήτησης, μια αναζήτηση που ίσως να τους επιτρέψει να ζήσουν και να ξεφύγουν επιτέλους από την ανελέητη μοίρα που τόσο άδικα τους σημάδεψε. Όλα αυτά θα μπορούσαν να κάνουν την ιστορία να φαίνεται αλλόκοτη όμως προς τιμήν της Stiefvater, καταφέρνει να γίνει ακόμα πιο γοητευτική κι ενδιαφέρουσα, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα του μεταφυσικού είδους.
Όπως την προηγούμενη φορά, έτσι και τώρα, η αφήγηση της ιστορίας γίνεται αμφότερη, τόσο από τη μεριά του Σαμ, όσο και από τη μεριά της Γκρέις. Ο Σαμ έχει γίνει άνθρωπος και προσπαθεί να ενταχτεί και πάλι στην ανθρώπινη ζωή του όμως δεν μπορεί να αποφύγει έτσι εύκολα τα φαντάσματα του παρελθόντος. Από τη μία μεριά βασανίζεται από τις μνήμες των γονιών του και την προσπάθειά τους να τον σκοτώσουν όταν άρχισε να μεταμορφώνεται. Από την άλλη βασανίζεται από την σκιά του Μπεκ και την βαριά κληρονομιά που του άφησε φεύγοντας. Μπορεί να μην νιώθει θλίψη που άφησε πίσω του το σώμα του λύκου ωστόσο, δεν μπορεί να μην νιώθει θλίψη για τους συντρόφους και φίλους που έχασε. Η αγάπη του βέβαια για την Γκρέις και το όνειρο για ένα κοινό μέλλον μαζί της είναι πιο σημαντικά και πολύτιμα από κάθε τι αυτό όμως δεν του στερεί το δικαίωμα να θρηνεί και να παλεύει να βρει τις ισορροπίες που τόσα χρόναι στερήθηκε και που τώρα τόσο απρόσμενα, φαίνεται να αλλάζουν.
Η Γκρέις από την άλλη προσπαθεί να χαρεί κάθε λεπτό που έχει κοντά της τον Σαμ. Δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή της χωρίς αυτόν, έστω και αν ένα κομμάτι βαθιά μέσα της λυπάται που δεν έζησε την εμπειρία που κλάπηκε μέσα από τα χέρια της. Όμως έχει εκείνον και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Όχι τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που μια τρομερή υπόννοια, ένας φόβος που διαπερνάει κάθε σου κύτταρο, ένα τέρας που αδυμονεί να ξυπνήσει μέσα της, κάνουν την εμφάνισή τους. Μπορεί να το μυρίσει, μπορεί να το νιώσει να πάλεται στις φλέβες της και όσο και αν εκείνη μάχεται να το πολεμήσει, ξέρει ότι στο τέλος εκείνο θα αποδειχτεί νικητής, όντας πιο δυνατό από εκείνη. Δεν ξέρει αν έχει το κουράγιο και την δύναμη να κερδίσει χρόνο, ξέρει όμως ότι αξίζει να προσπαθήσει για να είναι όσο περισσότερο κοντά γίνεται στον Σαμ, τον άνθρωπο πίσω από τον λύκο της που αγάπησε όσο τίποτα από την πρώτη φορά που αντίκρυσε το βλέμμα του.
Δεν είμαι όμως μόνο η οπτική των πραγμάτων του Σαμ και τη Γκρέις που παρουσιάζεται μέσα από το βιβλίο. Η Ίζαμπελ παίρνει αυτή τη φορά ενεργό ρόλο στην αφήγηση και έτσι, όχι μόνο καταλαβαίνουμε περισσότερα πράγματα για εκείνη αλλά, μπορούμε να καταλάβουμε τον πόνο και την θλίψη που κρύβεται κάτω από το σκλητρό παρουσιαστικό της. Μπορούμε να νιώσουμε τις τύψεις της για τον θάνατο του αδελφού της και την ανάγκη της να προστέψει τους λύκους και να μην επιτρέψει να συμβεί ποτέ ξανά κάτι κακό σε κάποιον που νοιάζεται. Στην ιστορία προστίθεται και ο Κόουλ, ένας νέος λύκος της αγέλης, πρώην ροκ σταρ και ναρκωμανής. Σε αντίθεση με τον Σαμ, ο Κόουλ επέλεξε το μέλλον του ως λύκος και αυτό, όχι για να ζήσει την εμπειρία αλλά, για να μπορέσει να ξεχάσει εκείνες που σημάδεψαν το γεμάτο λάθη παρελθόν του. Θέλει ή να σκοτωθεί ή να λησμονήσει και δεν δείχνει να διστάζει μπροστά σε όποια από τις δύο επιλογές αναγκαστεί να κάνει. Εκτός όμως από μια τραγική φιγούρα που αντί να προκαλέσει την αντιπάθειά μας, κερδίζει τον οίκτο μας, είναι και ο άνθρωπος εκείνος που θα μπορεί να σκεφτεί λογικά, όταν όλοι θα έχουν βουλιάξει στην απελπισία τους.
Η ιστορία παραμένει ρομαντική, σπαρακτική θα λέγαμε σε πολλές στιγμές της, βαθιά ανθρώπινη και συναισθηματική. Ο έρωτας των δύων νέων συγκινεί και η τραγικότητα που σημαδεύει στην σχέση τους μας κάνει να μοιραζόμαστε τον πόνο, τα άγχη, τις ανησυχίες, τους φόβους τους. Δεν είναι όμως μόνο μια αισθηματική ιστορία αλλά, μια ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη και παράλληλα, για τις ανθρώπινες αδυναμίες. Είναι μια ιστορία για τα μπορώ και τα θέλω, για τη μοίρα και το πεπρωμένο, γι' αυτό στα οποία είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε και αυτά τα οποία μπορούμε να αλλάξουμε ή ακόμα και να καθορίσουμε. Είναι μια ιστορία για ανθρώπους συναισθηματικά πληγωμένους, με ένα παρελθόν γεμάτο σημάσια και κενά της ανθρώπινης κατανόησης, της αίσθησης της αγάπης. Μια ιστορία ανθρώπων που προσπαθούν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο για τους ίδιους, όχι γιατί το στερήθηκαν αλλά γιατί, πραγματικά τους άξιζε. Μια ιστορία ανθρώπων καταδικασμένων στη μοίρα τους, στο κάλεσμα των λύκων που τελικά, είναι άγνωστο αν θα το νικήσουν ή όχι.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Maggie Stiefvater
Μεταφραστής: Μποζινάκης Περικλής
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Σύγχρονη Λογοτενχία
Έτος Έκδοσης: 2011
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 960-16-4106-8
56 Σχόλια:
Γίωτα φοβερή κριτική! Έχω το πρώτο στην βιβλιοθηκή και έχω παραγγειλεί και το δεύτερο γιατί το βιβλιοπωλειό μου δεν το είχε αλλά ακόμη δεν έχω διαβάσει κανένα.
Μου έχουν πει πολλοί ότι η συγγραφέας έχει λυρική γραφή. Ισχύει; Μάλλον θα τα διαβάσω και αυτά στις διακοπές από ότι προβλέπω.
@ Σ' ευχαριστώ Γεράσιμε! :)
Η αλήθεια είναι πως η συγγραφέας σε παρασύρει με την γραφή της. Απίστευτα λυρική, υπέροχα παραστατική, μοναδικά συναισθηματική... Τι να πω άλλο; Απλά τα λατρεύω, τόσο για την ιστορία, όσο και για τους χαρακτήρες της.
πω πω πολύ ωραίο φαίνεται!!!
μου δίνεις την εντύπωση πως θα έχω αγωνία καθόλη την διάρκεια! μ'αρέσει αυτό! Εγώ το ρίγος το διάβασα και έχω πολύ περιέργεια για το τι θα συμβεί....άμεση προτεραιότητα λοιπόν!!!
πραγματικά και εμένα μου άρεσε το εξώφυλλο όταν το πρωτοείδα!
@ Αλεξία δεν κατάλαβα πότε το ξεκίνησα και πότε το τελείωσα. Με απορρόφησε ολοκληρωτικά. Είναι πραγματικά ανατρεπτικό... σου κόβει την ανάσα!
Σήμερα το πρώι πέρασα από το βιβλιόπωλειο και το είχαν επιτέλους φέρει και το πήρα.
Προτίμω το εξώφυλλο του πρώτου αλλά και αυτό καλό είναι. Σαν το πρώτο όμως δεν με μάγεψε.
Το πρώτο by the way μόλις συνειδητοποίησα ότι το έχω στο ράφι σχεδόν ένα χρόνο!! Θα το σπρώξω μπρόστα στο πρόγραμμα :)
@ Γεράσιμε ένα χρόνο;;; Νττροπή και αίσχος!
Πάντως όντως, το 1ο εξώφυλλο ήταν πιο όμορφο αλλά και αυτό καλό είναι.
Το 3ο βιβλίο θα λέγεται "Παντοτινά"... λέτε να είναι κόκκινο;
Πες τα βρε Γίωτα ντροπή και αίσχος να το έχω ένα χρόνο και να μην το έχω διαβάσει τς τς τς :Ρ
Το ξένο κόκκινο είναι το ελληνικό θα δείξει τα κάνουν λίγο πιο ανοιχτοχρώμα ένα πορτοκαλόκοραλλί θα βγει κάτσε να δεις..
Αν και μπόρει να διαλέξουν και το UK cover που ακόμα δεν ξέρουμε πως είναι..
Λες να περιμένουμε κανα χρόνο και για αυτό;;
@ Χα, χα, χα...
Η περιγραφή του χρώματος Γεράσιμε, γκαλερί Μυραράκη μου θύμισε! :P
Γενάρη 2012 λέει στο οπισθόφυλλο! :/
Και αν θα είναι συνεπείς...
Έλα μου ντε :Ρ
Το είδα και έχω φουρκιστει. Πόσο να περιμένουμε πια οι άμοιροι;
Mε την άπνοια πάντως μόνο συνεπεις δεν ήταν!!!
Άσχετο αλλά ο φανταστικός κόσμος σήμερα έκανε κάτι φοβέρο. Είπαν οτι θα κάνουν προσπάθεια να εκδόσουν το silence σχεδόν μάζι με την ξένη έκδοση. Δεκέμβρη το πολύ θα το έχουμε.. Αυτές είναι εκδόσεις!!
@ Βρε Γεράσιμε... συγκεντρώσου... :P
Πόσες φορές σας έχω πει ότι Ιούνη βγαίνει το 2ο και Χριστούγεννα το 3ο πρώτα ο θεός!!!
Αφού έχω τα βίσματα εκεί μέσα... από το Πάσχα το λέω!!! Χα, χα, χα!
Δίκιο έχει το έχεις πει η καημένη τόσες φόρες!! :Ρ
Χα,χα,χα...
@ Θα βγάλει μαλλιά η γλώσσα μου Γεράσιμε! Χα, χα, χα...
Τον Ιούνιο ετοιμάζουν και ένα άλλο που φαίνεται καλό. Για να δούμε...
Ανάμενουμε..
Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε..Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι Γίωτα μου και Αλεξία φυσικά!!!!!
@ Δίκιο έχεις Gerrako!!!
Καλό μήνα να έχουμε παιδάκια!!! :)
προσπαθώ με νύχια και με δόντια να απαντάω στα σχόλια σας όπου και αν είναι αυτά! γι'αυτό καθυστέρησα να εμφανιστώ εδώ!!! δεν πιστεύω να νομίζατε οτι δεν θα έσκαγα μύτη???!!!
καλό μήνα παιδιά !!! όσο για το ρίγος ντροπή σου και από μένα Γεράσιμε!!
Για το silence που λέτε εννοείτε την συνέχεια της αγγελικής σιωπής?? σας έχασα λίγο!
Όσο για το χρωμα του εξωφύλλου συμφωνώ ..και εγώ μυραράκειο το περιμένω! "πορτοκαλοκοραλλοκόκκινο"!!!
Χα, χα ,χα Αλεξία μου ακριβώς πορτοκαλοκοραλλοκόκκινο θα είναι!!
Το silence είναι το τρίτο βιβλίο στην τριλογία αγγελική σιώπη δεν έχει βγει ούτε στο εξωτερικό ακόμη.
Το δεύτερο είναι το κρεσέντο.
Αλεξία ξέραμε ενοείτε οως θα εμφανιστείς, αλλά με τόσα σχόλια που εχουμε αφήσει από το πρωί που να προλάβεις μα απαντήσεις σε όλα!!
Εγώ όπως βλέπετε σήμερα τεμπελίαζω λίγο, γιατί την λογοτεχνία της κατέχω πιστεύω που γράφουμε αύριο :)
ΥΓ. Ρεκορ έκανα τόσα λάθη σε ένα σχόλιο. Για το ρίγος δίκιο έχεις!! :Ρ Εσύ Αλεξία το έχεις διαβάσει; Αν ναι θέλουμε κριτικη!! :Ρ
ναι το έχω διαβάσει φυσικά!!!
υπόσχομαι ανάρτηση μέσα στην εβδομάδα!!
εεε στην λογοτεχνία πρέπει να πάρεις 20αρι!! και όσο για τα λάθη σιγά μωρέ! μεταξύ μας είμαστε! χα, χα, χα! σιγά μην σε παρεξηγήσουμε!
Δίκιο έχεις Αλεξία..Μετάξυ μας είμαστε. Το 20 το έχω στο τσεπάκι θα σας πώ αποτέλεσματα μόλις βγουν. Την άλλη εβδομάδα τελειώνουμε μέχρι τις 15 δεν θα έχουν βγει;
Αναμένουμε την ανάρτηση :))
αναμένουμε αποτελέσματα λοιπόν!
Θέλω να ελπίζω ότι θα έχει βγεί! Δεν πιστεύω να φάμε τον Ιούνιο! αλλά η Γιώτα που είναι και βισματάκι θα μας πει καλύτερα!
Εγώ για τα αποτέλεσματα λεω εσύ το Κρεσεντο ενοείς; Συνεννόηση μπουζούκι!! Χα,χα,χα :)
@ Πω, πω... ούτε να γυρίσω από την δουλειά στο σπίτι δε μπορώ! Χα, χα, χα...
Γεράσιμε έτσι... να σκίσεις!
Μη νομίζεις πάντως... όπως βλέπεις λίγο-πολύ, όλοι κωλοβαράμε εδώ και ώρα! Χα, χα, χα...
@ Αλεξάκι φυσικά και δεν αμφιβάλαμε ότι θα έσκαγες μύτη! :P
Μην ανησυχείτε... ως βισματίας, προνομιούχος, θα σας ενημερώσω μόλις μάθω νέα! :)
πω, πω ναι Gerry δικιο έχεις! ότι να'ναι κατάλαβα! χα, χα! πράγματι όλοι το κωλοβαράμε εδώ και ΩΡΕΣ!
Γιώτα φυσικά και δεν μπορείς! έπρεπε πρώτα να πάρεις άδεια από εμάς!!!
@ Συγνώμη Αλεξία μου... δεν θα επαναληφθεί! :S
Χα, χα, χα...
(να μην αναφέρω ότι μόλις τσάκισα ένα κομμάτι πίτσα και ετοιμάζομαι να ρίξω κάτι πλατάρια κοτόπουλου στο φούρνο για να τα τσακίσουμε το βράδυ με παρεούλα και dvd).
Να μην ξανασυμβεί! και ναι
να μην το αναφέρεις γιατι είμαι σε διαιτα και πεινάω! σκασμένη ...ε σκασμένη!
Τι θα δείτε?
@ Αλεξία να μην αναφέρω επίσης ότι τώρα τρώω κεράσια, ήδη άπλωσα ένα πλυντήριο, ετοίμασα φαγητό του γιου μου για μόλις τον πάρω από τον σταθμό και έχω ξεκινήσει να φτιάχνω γίγαντες για αύριο. :P
Τον "Μαύρο Κύκνο" θα δούμε εκτός απροόπτου και ο θεός βοηθός!
ΠΟΣΑ ΧΕΡΙΑ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ????
Ο μαύρος κύκνος είναι σκέτη τσόντα!!
χα, χα!
@ Έλα μου ντε Αλεξία μου! Και μετά λένε οι άντρες 'έλα μωρέ, τι κάνετε πια και γκρινιάζετε όλη μέρα;'
Και μετά έχω:
Να πάρω το παιδί, να τον πάω στον πατέρα του, βόλτα στην πλατεία να παίξει μπάλα, super market, σπίτι ξανά για φαγητό-μπάνιο, συμμάζεμα και να τελειώσω τα φαγητά, συν τα παιχνίδια του μικρού μάζεμα στο τέλος!
Ααα... θα πάρουμε μάτι τουλάχιστον δηλαδή; Χα, χα, χα!
Ήθελα να τον δω τον μαύρο κύκνο αλλά τελικά δεν τον είδα. Να αναμένουμε κριτική; Μα καλά βρε Γίωτα η θεα Κάλη είσαι;
Ποπο βρε Αλεξία κουράγιο. Και μόλις ετοιμάζομουν να αναφέρω ότι τρωω ένα παγωτάκι να μην το αναφέρω ε; Χα, χα ,χα :)
@ Έτσι είναι Γεράσιμε όλες οι γυναίκες, ειδικά οι μαμάδες! Ευτυχώς που είμαι 26 γιατί αν ήμουν 40, σαν τις σύγχρονες μικρομαμάδες, θα με μάζευαν.
Παγωτάκι ε; Εγώ λέω να κάνω κράτη... μέχρι το βράδυ... για μετά το φαγητό... για την κουφάλα στο δόντι! Χα, χα, χα...
Ναι, αν τελικά το δούμε και δεν αλλάξουμε γνώμη τελευταία ώρα, θα έχω κριτική αύριο.
ααα ντροπή και στους δυό σας! μου έχετε ανοίξει την όρεξη! χα, χα! αλλά θα αντισταθώ! τελεία και παύλα!
αναμένουμε την κριτική σου λοιπόν! άντε και καλό κουράγιο με όλο αυτό το υπερφορτωμένο πρόγραμμα!
@ Να ΄σαι καλά κοριτσάκι μου! Μην ανησυχείς... σε λίγο καιρό θα είναι και το δικό σου κάπως έτσι! :P
@ Τι δίαιτα κάνεις Αλεξία μου; Από που να τα χάσεις; Απ' τ' αυτιά;
@ να είσαι καλά για τις ευχές σου! κάνε φίλη να δείς καλό!!
@ ε θέλω να χάσω μαρι! από τον κ@λο χαχαχα!!!!
@ Ναι... αν τα πισινά σου είναι τόσο μεγάλα όσο φαίνονται στο fb, σίγουρα θες αυστηρή δίαιτα!
Άι μαρί από 'κει... :P
@ Παιδάκια καλημέρα!!!
Μέσα πέσαμε με το χρώμα...
Να το official εξώφυλλο:
http://www.goodreads.com/book/show/9409458-forever
@ Και εγώ σ'αγαπώ Γιωτάκι μου!!
@ Καλημερούδια! Όσο για το εξώφυλλο..εγώ το είχα δει αυτό..απλά αναρωτιώμουν πως θα είναι στην ελληνική έκδοση..μάλλον λιγάκι πιο ανοιχτόχρωμο πιστεύω..!
@ Αμοιβαία η αγάπη Αλεξάκι μου! :))
Εγώ τώρα το είδα άρα, είχα καλή έμπνευση! :P
Ωραία σειρά,αλλά θα προτιμούσα να τελείωνει στο πρώτο βιβλίο,που ήταν και το πιο ολοκληρωμένο.Έχω διαβάσει και το τρίτο και αφήνει τις ιστορίες κάπως μετέωρες,να φανταστείς εσύ την κατάληξη.
@ Ως ένα σημείο δεν διαφωνώ. Τι εννοώ με αυτό; Δεν θα με ενοχλούσε καθόλου να τελείωνε στο πρώτο βιβλίο γιατί κι εμένα με κάλυψε, με ολοκλήρωσε και μου προκάλεσε πολύ όμορφα συναισθήματα. Από 'κει κι έπειτα, κι εφόσον υπήρξε συνέχεια, μου άρεσε επίσης πάρα πολύ. Για το 3ο μέρος δεν έχω άποψη, δεν το έχω διαβάσει ακόμα αλλά αν είναι έτσι όπως τα λες, ναι, αυτό είναι λίγο σπαστικό!
I need to say, as very much as I enjoyed reading what you had to express, I couldnt support but lose interest following a while. Its as should you had a good grasp on the subject matter matter, but you forgot to include your readers. Perhaps you should think about this from more than one angle. Or perhaps you shouldnt generalise so much. Its far better if you take into consideration what others may have to say rather than just going for the gut reaction for the theme. Consider adjusting your own thought procedure and giving other people who may study this the benefit of the doubt.
@ Daer friend I'm only express my thoughts and my feelings everytime I read a book or I see a film. Nothing more, nothing less. I don't want to make other people think like me, only tell them my opinion! :)
Ειμαι με αυτους που θα προτιμουσε να ειχε ολοκληρωθει η ιστορια στο 1ο βιβλιο,αλλα διαβαζοντας κ το 2ο προ καιρου το βρηκα εξισου ρομαντικο κ συγκινητικο με το 1ο κ ισως λιγο περισσοτερο...
Πολυ αδικο μετα απο οσα περασανε να ξαναχασουν ο ενας τον αλλον..
Οι τελευταιες σελιδες ηταν συγκλονιστικες..αλλη μια μαχη με το χρονο να ειναι κι εδω εναντιον τους κ καποιος που πρεπει παντα να μενει πισω κ να περιμενει...
Ειμαι περιεργη να δω πως θα εξελιχτουν τα πραγματα με Ιζαμπελ-Κοουλ που η πρωτη τους συναντηση ηταν αν μη τι αλλο επεισοδιακη!!! ;-)
@ Ειρηνάκι τα έχουμε πει και στο τηλέφωνο αλλά όντως, κι εμένα δεν θα με χάλαγε να τελείωνε στο πρώτο βιβλίο.
Ωστόσο αγάπησα εξίσου και τα επόμενα βιβλία, κυρίως γιατί δέθηκα εξαιρετικά με τους ήρωες που περνάνε τα πάνδεινα και όμως, είναι πάντα μαζί, κόντρα στις συνθήκες και τις προβλέψεις!
Καταλαβαινω τι εννοεις κ παρολο που το εχουμε συζητησει πολυ στο τηλ οπως λες κι εσυ,θα συμφωνησω μαζι σου ηταν εξισου υπεροχα! Κι εγω τα αγαπησα!!
@ Ειρήνη μην το λες σε 'μένα! Στη φίλη σου πες το! :P
Σκεφτομαι να την δεσω χειροποδαρα κ να της το διαβαζω δυνατα,τι λες? χα χα
@ Ειρηνάκι, μου αρέσει... βιτσιόζικο! Χα, χα, χα...
Όντως μας άφησε πάλι με κομμένη την ανάσα η άπνοια... Το φινάλε ήταν ανατριχιαστικό, ο Κόουλ ο τρελοεπιστήμονας φοβερός, η ίζαμπελ με το μόνιμο υφάκι και τη μάσκαρα να τρέχει θεά!! Γενικά αυτό που μου άρεσε πολύ σε αυτό το βιβλίο, εκτός από την ανατροπή της ιστορίας, ήταν οτι ο χρόνος μοιράστηκε σε 4 και όχι σε 2 πρωταγωνιστές.Φοβεροι χαρακτήρες ο Κόουλ και η Ιζαμπελ, γιατί και οι δύο είναι έξω από τα καθιερωμένα (ο ένας ρεμάλι, η άλλη η ξινή και όμορφη του σχολείου), είναι αντιήρωες απο μόνοι τους, κι όμως η συγγραφέας μας έβαλε τόσο βαθιά μες την ψυχή τους που είναι αδύνατο να μην τους αγαπήσεις...
Στα μείον του βιβλίου, όπως και στο ρίγος, μου φαίνεται ότι κυλάει αργά η ιστορία μέχρι να κορυφώσει. Αλλά νομίζω ότι στην άπνοια το παράκανε. Δλδ ήταν ολόκληρα κεφάλαια που αναρωτιόμουν γιατί υπάρχουν. Ή κάποιες περιγραφές τοπίων, που το παραδέχομαι αν και ντρέπομαι, διάβαζα μόνο την πρώτη και την τελευταία γραμμή της παραγράφου για να τελειώνω (χαχα, απαίσια ε;;)
Τέλος πάντων. Με έχει φάει η αγωνία, οπότε θα το πάρω άμεσα και το τρίτο. Θα είναι στην επομενη παραγγελία. Αυτά!
@ Εύα για μένα, ο μοναδικός λόγος να μην αγαπήσει κανείς αυτά τα βιβλία, είναι να μην είναι λάτρης αυτού του τρόπου γραφής. Προσωπικά, λατρεύω την λυρική αφήγηση και αυτή η τριλογία, είναι η επιτομή. Απλά τα λατρεύω...
Γιώτα έχεις απόλυτο δίκιο (πάλι!). Είναι αυτή η λυρική αφήγηση που μάλλον δεν είμαι κι ο μεγαλύτερος φαν...Και πάλι όμως μου άρεσαν...Όχι από τα αγαπημένα μου πάντως...
@ Βρε Ευάκι, αφού τα έχουμε πει... εγώ και ο θεός έχουμε απόλυτο δίκιο... χα, χα, χα! <3
Χαχαχαχαχαχααχα!!
Θεά!!!!!
@ Ευάκι... το ξέρω! Χα, χα, χα... :P
Δημοσίευση σχολίου