"Χιονισμένος Μάης" της Sarah Jio

Σιάτλ, 1933. Η Βέρα Ρέι, η οποία μεγαλώνει μόνη το παιδί της, αποχαιρετά τον τρίχρονο γιο της Ντάνιελ με ένα φιλί και πάει να δουλέψει τη βραδινή βάρδια στο τοπικό ξενοδοχείο. Όταν τελειώνει τη δουλειά, πυκνό χιόνι έχει καλύψει την πόλη ανήμερα Πρωτομαγιάς• και, επιστρέφοντας σπίτι, ο γιος της δεν είναι πουθενά. Βρίσκει το αρκουδάκι του πεσμένο στον παγωμένο δρόμο, το χιόνι όμως έχει καλύψει κάθε ίχνος είτε του Ντάνιελ είτε του δράστη.
Σιάτλ, 2010. Η δημοσιογράφος της Σηάτλ Χέραλντ Κλερ Όλντριζ καλύπτει την αναπάντεχη χιονοθύελλα που πλήττει την πόλη 1η Μαΐου αλλά και την τελευταία φορά που είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο, 77 χρόνια νωρίτερα. Μέσα από την έρευνά της μαθαίνει για την ανεξιχνίαστη απαγωγή του μικρού αγοριού και ορκίζεται να βρει τη λύση του μυστηρίου. Στην πορεία, όμως, θα ανακαλύψει ότι με τη Βέρα τη συνδέουν πράγματα που ούτε που φανταζόταν…

"Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία" της Βίβιαν Μάρκου

Η Δήμητρα Κορίνη –στα τριάντα πέντε, μόνη, με έναν σκύλο και αρκούντως απελπισμένη– είναι στέλεχος εκδοτικού οίκου. Ενός μικρού εκδοτικού οίκου. Πολύ μικρού, για την ακρίβεια. Τόσο μικρού, που ασφυκτιά εκεί μέσα. Για να μην πούμε ότι ο τομέας των ενδιαφερόντων του εκδοτικού οίκου είναι τελείως άσχετος με τα δικά της εκδοτικά ενδιαφέροντα. Και για να μην πούμε, επίσης, πως η βασική της δουλειά ως στελέχους είναι να φτιάχνει καφέδες και να γράφει οδηγούς αυτοβοήθειας και αυτοβελτίωσης.
Το όνειρο της Δήμητρας είναι να κάνει μια σειρά λογοτεχνίας, μια σειρά στην οποία θα εκδίδει τα καλύτερα σύγχρονα ελληνικά μυθιστορήματα, ανακαλύπτοντας και βγάζοντας από την αφάνεια νέους συγγραφείς που ίσως δε θα είχαν διαφορετικά καμία τύχη στην καριέρα τους. Όταν όμως θα ξεκινήσει να το υλοποιεί, ούτε που φαντάζεται σε τι περιπέτεια πρόκειται να μπλέξει.
Και όταν μάλιστα κάνει την εμφάνισή του ο καλύτερος συγγραφέας της, ο Αύγουστος Γιανναράς, ένας νέος άντρας με εμφάνιση μοντέλου, η Δήμητρα θα τα χάσει τελείως –και δικαίως–, θα αποδιοργανωθεί και θα αποφασίσει πως πρέπει επειγόντως να το σκάσει από έναν εξαεριστήρα στον τοίχο, πριν να είναι αργά. Αλλά βέβαια πάντα είναι αργά σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ή όχι;
Ένα διασκεδαστικό ερωτικό μυθιστόρημα γύρω από τον χώρο των εκδόσεων, τους συγγραφείς, τα βιβλία και όσους τα αγαπάνε.

"Στης καρυδιάς τον ίσκιο" της Γιώτας Φώτου

Πικρό δέντρο η καρυδιά. Βαρύς ο ίσκιος της. Αν κάποιος χαλαρώσει κάτω από αυτόν, κινδυνεύει να χαθεί.
Η Θάλεια Λυμπέρη και ο Δημοσθένης Ταρούσης, παιδιά ακόμα, συναντιούνται κάτω από μια καρυδιά, σε ένα ορεινό χωριό της Ευρυτανίας. Οι οικογένειές τους, το κράτος και η μοίρα έχουν κληροδοτήσει και στους δυο ασήκωτο φορτίο. Απελπισμένοι και βλέποντας τα όνειρά τους να πνίγονται, κάνουν λανθασμένες επιλογές, φτάνοντας στην άκρη του γκρεμού. Θα ξαναβρεθούν, ενήλικοι πλέον, στο Τορόντο του Καναδά, έχοντας επάνω του ο καθένας βαθιές πληγές που δύσκολα μπορούν να σβήσουν.
Ένα ταξίδι στα δύσκολα χρόνια 1908-1958, μέσα από τα οποία έρχονται στο φως κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις, οι πόλεμοι, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, ο αγώνας για επιβίωση σε απομονωμένες περιοχές της χώρας και η νοοτροπία των κατοίκων τους, η μετανάστευση αλλά και τα προβλήματά της μέσα από τη συγκλονιστική πορεία δύο οικογενειών και την ανατρεπτική ιστορία μιας λαβωμένης αγάπης.

"Στην παγίδα του νερού" της Paula Hawkins

«Τζούλια, εγώ είμαι. Πάρε με, είναι ανάγκη. Σε παρακαλώ, Τζούλια, είναι σημαντικό».
Λίγες μέρες πριν τον θάνατό της, η Νελ Άμποτ τηλεφώνησε στην αδερφή της.
Η Τζουλς δεν το σήκωσε, αγνοώντας την έκκληση της αδερφής της για βοήθεια.
Τώρα η Νελ είναι νεκρή. Λένε ότι πήδηξε. Και η Τζουλς αναγκάζεται τώρα να επιστρέψει στο μέρος με το οποίο ήλπιζε ότι είχε ξεμπερδέψει οριστικά, για να φροντίσει την έφηβη κόρη που άφησε πίσω η αδερφή της. Η Τζουλς, όμως, φοβάται. Φοβάται πολύ. Τις καλά θαμμένες αναμνήσεις της, τον παλιό Μύλο, τη γνώση ότι η Νελ αποκλείεται να πήδηξε. Και πάνω απ’ όλα, φοβάται το νερό και εκείνο το μέρος που ονομάζουν Κολυμπήθρα των Πνιγμών…
Με την ίδια καταιγιστική γραφή και βαθιά κατανόηση των ανθρώπινων ενστίκτων που μάγεψαν εκατομμύρια αναγνώστες παγκοσμίως στο εκρηκτικό ντεμπούτο της ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ, η Πόλα Χόκινς υπογράφει ένα ακόμα απολαυστικό μυθιστόρημα που αντλεί από τις ιστορίες που λέμε για το παρελθόν μας και τη δύναμή τους να καταστρέψουν τη ζωή που ζούμε στο παρόν.

"Έρωτας σε λάθος χρόνο" της Χρυσηίδας Δημουλίδου

Η ζωή της Μίνας δεν ήταν εύκολη. Τίποτα δεν της χαρίστηκε, όταν σχεδόν από παιδί αναγκάστηκε να παλέψει για να κερδίσει μια θέση στην κοινωνία, χωρίς να σκύψει το κεφάλι ή να υποκύψει στις διαθέσεις κάποιων ανδρών επειδή ήταν νέα και όμορφη. Με πείσμα, αργά και σταθερά, έφτασε εκεί όπου ήθελε. Κατέκτησε την αναγνώριση, την καταξίωση, την οικονομική άνεση∙ όμως υποτίμησε τον έρωτα, αδιαφόρησε για εκείνον. Μα αυτός παραμόνευε.
Η Μίνα κοίταξε τον Μάνο. Κάτι της θύμιζαν τα μάτια του, κάτι πολύ οικείο και γνώριμο, μα δεν της έδωσαν απαντήσεις. Όταν επιτέλους το έκαναν, ήταν αργά∙ πολύ αργά για να σταματήσει τον χρόνο που βάραινε στη δική της πλάτη.
Ο έρωτας όμως δε μίλησε ποτέ στον χρόνο. Τον αγνοούσε πάντα, από γενέσεως κόσμου. Αυτοί οι δύο είναι εχθροί. Ο έρωτας είναι τυφλός.
Ο έρωτας είναι τρελός. Ο έρωτας δε γνωρίζει σύνορα. Ξεχύνεται σαν άνεμος και γίνεται πόλεμος, μέχρι εκείνο που διεκδικεί να γίνει δικό του ή μέχρι να του περάσει. Μα σαν γίνει αγάπη, θα κρατήσει για πάντα.
Επανέκδοση του βιβλίου Πόθοι στα φτερά των αγγέλων (Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1999)

"Άντρες; Ευχαριστώ, δε θα πάρω!" της Χρυσηίδας Δημουλίδου

Σκέφτομαι συνεχώς εμένα, τις φίλες μου και όλες τις γυναίκες που τέτοια ώρα είναι μόνες. Γυναίκες που δεν τους λείπει τίποτε κι όμως έχουν ένα τίποτε στο κρεβάτι τους. Είναι μισές. Όπως και να το κάνουμε, άνθρωπος χωρίς ταίρι είναι μισός άνθρωπος. Είναι μορφή αναπηρίας κι αυτό.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Η Μέριλιν, η γάτα μου, πετάγεται από δίπλα μου κοιτάζοντας κι αυτή τον καθρέφτη.
«Μέριλιν, είμαι ανάπηρη», της λέω.
Με κοιτάει στα μάτια και προσπαθεί να καταλάβει.
«Κι εσύ είσαι ανάπηρη», συνεχίζω. «Δεν έχουμε σύντροφο. Είμαστε ανάπηρες».
Η Μέριλιν ξαναξαπλώνει και συνεχίζει τον ύπνο της. Αδιαφορεί. Σαν να μου λέει: «Άντε, κοπέλα μου, σύνελθε και κοιμήσου. Μια χαρά άνθρωπος είσαι. Σιγά μην τρελαθούμε για τα αρσενικά».
Συνέρχομαι. Τι με έπιασε ξαφνικά; Γιατί τόσος πεσιμισμός; Δηλαδή, επειδή οι άντρες είναι νούμερα, πρέπει κι εγώ να γίνω νούμερο νυχτιάτικα; «Βρε, δεν πάνε στα τσακίδια!»