Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Σκέφτομαι συνεχώς εμένα, τις φίλες μου και όλες τις γυναίκες που τέτοια ώρα είναι μόνες. Γυναίκες που δεν τους λείπει τίποτε κι όμως έχουν ένα τίποτε στο κρεβάτι τους. Είναι μισές. Όπως και να το κάνουμε, άνθρωπος χωρίς ταίρι είναι μισός άνθρωπος. Είναι μορφή αναπηρίας κι αυτό.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Η Μέριλιν, η γάτα μου, πετάγεται από δίπλα μου κοιτάζοντας κι αυτή τον καθρέφτη.
«Μέριλιν, είμαι ανάπηρη», της λέω.
Με κοιτάει στα μάτια και προσπαθεί να καταλάβει.
«Κι εσύ είσαι ανάπηρη», συνεχίζω. «Δεν έχουμε σύντροφο. Είμαστε ανάπηρες».
Η Μέριλιν ξαναξαπλώνει και συνεχίζει τον ύπνο της. Αδιαφορεί. Σαν να μου λέει: «Άντε, κοπέλα μου, σύνελθε και κοιμήσου. Μια χαρά άνθρωπος είσαι. Σιγά μην τρελαθούμε για τα αρσενικά».
Συνέρχομαι. Τι με έπιασε ξαφνικά; Γιατί τόσος πεσιμισμός; Δηλαδή, επειδή οι άντρες είναι νούμερα, πρέπει κι εγώ να γίνω νούμερο νυχτιάτικα; «Βρε, δεν πάνε στα τσακίδια!» 

Προσωπική άποψη:
Και συνεχίζοντας με τις επανεκδόσεις των βιβλίων της κυρίας Δημουλίδου, ας περάσουμε στο "Άντρες; Ευχαριστώ, δε θα πάρω!", ένα από τα λίγα παλιά της βιβλία που δεν είχα διαβάσει ως σήμερα και που, πραγματικά, μου έκαψε τον εγκέφαλο. Θα ήθελα πάρα πολύ να το παίξω καλούλα, αλλά ειλικρινά, ζεσταίνομαι, είμαι κουρασμένη, η χαρτούρα της δουλειάς έχει φτάσει στο ταβάνι και δεν έχω άλλη ενέργεια. Γιατί, εκεί που περίμενα πως θα διαβάσω κάτι ανάλογης αισθητικής με το "Μην πυροβολείτε τη νύφη", που είναι πολύ ρεαλιστικό, για τα δεδομένα της εποχής του, μα και αρκετά καλαίσθητο ως προς το χιούμορ του και τη χρήση αυτού, βρέθηκα μπροστά σε ένα δήθεν φεμινιστικό παραλήρημα που δεν ξέρω αν και πως μπορώ να το δικαιολογήσω, αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να το κάνω. 

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε σε μία εποχή που όλα, βιβλία γυναικείας λογοτεχνίας, ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ακόμα και πληθώρα θεατρικών παραστάσεων, ήταν γραμμένα και δομημένα με τέτοιον τρόπο ώστε ν' απευθύνονται αποκλειστικά και μόνο σε γυναίκες οι οποίες ήταν ικανές για όλα, πολύ διαφορετικές από τους άντρες (συγνώμη κιόλας, αλλά είναι το λογικό...), που δεν έχουν ανάγκη τους τελευταίους για να είναι ολοκληρωμένες, και που μπορούν να ευτυχίσουν ακόμα και μακριά από τους τελευταίους, αφού καμία σχέση δεν είναι ικανή να εξασφαλίσει την γυναικεία πληρότητα, που κάθε θηλυκό που σέβεται τον εαυτό του μπορεί να την κερδίσει από μόνο του. Και ναι, ίσως να μπορούσε να θεωρηθεί αυτή η άποψη τάση, όμως εγώ δεν θα την χαρακτηρίσω έτσι, ούτε καν κυνισμό μιας γενιάς που ήθελε να ξεχωρίσει και να κάνει τη διαφορά. Θα την χαρακτηρίσω ως κόμπλεξ γυναικών που στάθηκαν ανίκανες να χτίσουν μία σταθερή σχέση στη ζωή τους.

Προσέξτε! Δεν εννοώ πως υπάρχουν ιδανικές σχέσεις και άνθρωποι που ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους. Φυσικά και δεν υπάρχουν! Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να προσπαθούμε να πετύχουμε το αδύνατον, αλλά να προσπαθούμε να ευτυχίσουμε με το δυνατό που έχουμε στα χέρια μας, φέρνοντάς το στα μέτρα εκείνα που θα μας ολοκληρώσουν και θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Θεωρώ πολύ κυνικό, έως και κακό, κάθε ένα από τα δύο φύλα να ισχυρίζεται πως δεν έχει ανάγκη το άλλο, πως υπερέχει του άλλου, πως μπορεί να επιβιώσει χωρίς την ύπαρξη του άλλου στη ζωή του. Κάτι τέτοιες ηλίθιες θεωρίες είναι που μας έχουν αποξενώσει, και κάτι τέτοιες νοοτροπίες είναι που έχουν οδηγήσει στην αλλοίωση των σύγχρονων σχέσεων, μα και της ταυτότητας και της έννοιας των φύλων.

Και θα μπορούσα, ίσως, να κάνω τα στραβά μάτια, σ' έναν βαθμό, απέναντι σε όλα αυτά αν, έστω, το χιούμορ του βιβλίου κατάφερνε να διατηρήσει κάπως τις ισορροπίες και να μην είναι χονδροειδές, χυδαίο σε πολλές περιπτώσεις, κομπλεξικό σε ακόμα περισσότερες, βουτηγμένο στον μισανδρισμό (ok, δεν υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξικό αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη για να περιγράψω αυτό που θέλω να πω), στοιχεία που με εκνεύρισαν, μου χάλασαν τη διάθεση και που με έκαναν να σκεφτώ πως το βιβλίο αυτό είναι όχι μόνο εκτός εποχής και σύγχρονων αντιλήψεων -μιλώντας πάντα για ανθρώπους με μυαλό και κρίση-, αλλά κι εκτός ανθρώπινης ηθικής και αποδοχής του άλλου γι' αυτό που είναι. Με λίγες λέξεις... ούτε για την παραλία.
Βαθμολογία 2/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρυσηίδα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 360
ISBN: 978-618-01-2005-9