Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η ζωή της Μίνας δεν ήταν εύκολη. Τίποτα δεν της χαρίστηκε, όταν σχεδόν από παιδί αναγκάστηκε να παλέψει για να κερδίσει μια θέση στην κοινωνία, χωρίς να σκύψει το κεφάλι ή να υποκύψει στις διαθέσεις κάποιων ανδρών επειδή ήταν νέα και όμορφη. Με πείσμα, αργά και σταθερά, έφτασε εκεί όπου ήθελε. Κατέκτησε την αναγνώριση, την καταξίωση, την οικονομική άνεση∙ όμως υποτίμησε τον έρωτα, αδιαφόρησε για εκείνον. Μα αυτός παραμόνευε. Η Μίνα κοίταξε τον Μάνο. Κάτι της θύμιζαν τα μάτια του, κάτι πολύ οικείο και γνώριμο, μα δεν της έδωσαν απαντήσεις. Όταν επιτέλους το έκαναν, ήταν αργά∙ πολύ αργά για να σταματήσει τον χρόνο που βάραινε στη δική της πλάτη. Ο έρωτας όμως δε μίλησε ποτέ στον χρόνο. Τον αγνοούσε πάντα, από γενέσεως κόσμου. Αυτοί οι δύο είναι εχθροί. Ο έρωτας είναι τυφλός. Ο έρωτας είναι τρελός. Ο έρωτας δε γνωρίζει σύνορα. Ξεχύνεται σαν άνεμος και γίνεται πόλεμος, μέχρι εκείνο που διεκδικεί να γίνει δικό του ή μέχρι να του περάσει. Μα σαν γίνει αγάπη, θα κρατήσει για πάντα.

Προσωπική άποψη:
Επανέκδοση του βιβλίου "Πόθοι στα φτερά των αγγέλων" -τον οποίο τίτλο, προσωπικά, τον προτιμώ από το νέο του-, το "Έρωτας σε λάθος χρόνο" είναι ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα στο βιογραφικό της Χρυσηίδας -Χρύσας, τότε- Δημουλίδου, το οποίο με φέρνει σε αρκετά δύσκολη θέση, όπως και κάθε επανέκδοση βιβλίου της δεκαετίας εκείνης, σχεδόν 20 χρόνια μετά. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε για τον λόγο, αυτός δεν είναι άλλος από την διαφορά αισθητικής μα και κοινωνικών καταστάσεων και προτύπων ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, που αναπόφευκτα με μπερδεύει ως προς την κατεύθυνση που πρέπει να έχει η κριτική μου. Η δεκαετία του '90 όχι μόνο φαντάζει, αλλά είναι εξαιρετικά μακριά από το σήμερα, όπου οι ισορροπίες είναι πολύ διαφορετικές απ' αυτές που αποτυπώνονταν τότε μέσω της γυναικείας λογοτεχνίας η οποία, κατά μία έννοια, προσπαθούσε να συμβάλλει στην "επανάσταση" μιας ολόκληρης γενιάς κι εποχής.

Επιλέγοντας, λοιπόν, να διατηρήσω όσον το δυνατόν μεγαλύτερη ισορροπία γίνεται ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, θα ξεκινήσω λέγοντας πως το βιβλίο αυτό εκπροσωπεί μία ολόκληρη γενιά η οποία, στην προσπάθειά της ν' αποτινάξει από πάνω της τα καλούπια και τα στερεότυπα που της είχαν φορτώσει με τη βία οι προηγούμενες γενιές, προσπαθεί ν' αποκτήσει τη δικιά της ταυτότητα, μα και να διεκδικήσει μεγαλύτερη ισότητα για την ίδια, σε κάθε έκφανση και προέκταση της ζωής της. Στη δουλειά της, στις σχέσεις της, στην καθημερινότητά της, στο σπίτι της, στην οικογένειά της, στον έρωτα... Γιατί, μπορεί η δεκαετία του '90 να μην φαντάζει σήμερα στα μάτια μας τόσο οπισθοδρομική, αποτέλεσε, όμως, ένα πολύ κομβικό σημείο στην πορεία της γυναικείας ιστορίας, ενώ επηρέασε και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τις έννοιες των ταυτοτήτων των φύλων μέσα από μία έκρηξη καταπιεσμένου "φεμινισμού".

Η Μίνα δεν είναι η πρωταγωνίστρια εκείνη με την οποία προσωπικά θα μπορούσα να ταυτιστώ, οφείλω, ωστόσο, να παραδεχτώ πως πολλές γυναίκες του τότε θα μπορούσαν να το κάνουν. Σήμερα μπορεί καν να μην το παραδεχτούν, όμως είμαι βέβαιη πως για αρκετές, γυναίκες σαν τη Μίνα, λειτούργησαν ή ως πρότυπα απελευθέρωσης των εσωτερικών αναγκών τους που δεν εκφράζονταν με τόλμη, ή έστω, ως αντικατοπτρισμός των κρυφών αυτών πόθων που ποτέ δεν βρήκαν διέξοδο. Όπως και να 'χει, δεν μπορώ να αρνηθώ πως στην πρώτη της εμφάνιση εκπροσωπούσε με άκρως δυναμικό τρόπο ένα γυναικείο πρότυπο που καλούσε άλλες γυναίκες σε αλλαγή, στο να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους και να διεκδικήσουν τα θέλω τους ενάντια στα πρέπει, όσο παρωχημένο κι αν φαντάζει αυτό σήμερα, χωρίς όμως να χάνει την γυναικεία ευαισθησία που θα έπρεπε να διαθέτει, μα και χωρίς να στερείται αδυναμιών που είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.

Η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά κρύβει μέσα της την αλήθεια μιας εποχής, μα και μιας ολόκληρης γενιάς. Η γραφή της κυρίας Δημουλίδου δεν είναι τόσο καλή όσο σήμερα, μπορείς εύκολα να διακρίνεις μια κάποια ανωριμότητα, πράγμα άκρως φυσιολογικό δεδομένου ότι μιλάμε για ένα βιβλίο που γράφτηκε και κυκλοφόρησε πριν από 18 χρόνια. Όπως και να 'χει, όμως, δεν παύει να είναι ένα αρκετά ευχάριστο, καλοκαιρινό, ανάλαφρο ανάγνωσμα, που μπορεί να μην σε προβληματίσει, ούτε ν' αλλάξει την κοσμοθεωρία σου γύρω από το τι σημαίνει φεμινισμός, ωστόσο μπορεί να σου προσφέρει αρκετά χαλαρές αναγνωστικές στιγμές σε μια ξαπλώστρα στην παραλία, ειδικά αν είσαι fan της συγγραφέως.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρυσηίδα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 256
ISBN: 978-618-01-2003-5