"Θησέας" του Μενέλαου Λουντέμη

Ο Θησέας ήταν «γενναίος σαν τον Ηρακλή και όμορφος σαν τον Απόλλωνα». Έτσι μιλούσαν για τον Αθηναίο ήρωα στον καιρό του. Και, καθώς φαίνεται, έτσι θα ήταν. Γιατί, ολόκληρους αιώνες τώρα, οι ποιητές και οι ραψωδοί τον τραγουδούν κι ακόμη δεν κουράστηκαν. Ως και ναό τού χτίσανε εκεί κάτω στα πόδια της Ακρόπολης, ενώ δεν ήταν θεός. Και με στεφάνια τον στεφανώσανε, χωρίς να είναι ολυμπιονίκης. Γιόμισε με τ’ όνομά του όλη την Αθήνα, ύστερα όλη την Ελλάδα και, τέλος, όλο τον κόσμο.








"Μαίρη" του Άρη Φιορέτου

Νοέµβριος 1973. Η Μαίρη είναι 23 χρονών, τελειόφοιτη της Αρχιτεκτονικής. Λίγες ώρες πριν κορυφωθούν οι µάχες µε την αστυνοµία και τον στρατό, µαθαίνει ότι είναι έγκυος. Ο πρώτος που πρέπει να το µάθει είναι ο Δήµος, του οποίου η φωνή αντηχεί από τα µεγάφωνα στην πολιορκηµένη πόλη. Κι όταν προσπαθεί να διαπεράσει τον κλοιό που περικυκλώνει τους καταληψίες φοιτητές, η Μαίρη συλλαµβάνεται. Αρνούµενη να αποκαλύψει ακόµη και το όνοµά της, θα βρεθεί, µαζί µε άλλες πέντε γυναίκες κι ένα µικρό παιδί, στο νησί της εξορίας.







"Ο ζυθοποιός του Πρέστον" του Andrea Camilleri

Ο Καμιλλέρι επινοεί ελάχιστα από αυτά στα οποία αναφέρεται και, όταν τα μεταφέρει στις σελίδες των βιβλίων του, άνθρωποι και γεγονότα γίνονται σαν τα ξύλινα αλογάκια του λούνα παρκ που γυρίζουν σ' έναν κύκλο ακολουθώντας το ένα το άλλο. Στο βιβλίο αυτό, το πραγματικό γεγονός, που έγινε γνωστό μετά τη δημοσίευση μιας εργασίας με τίτλο: «Έρευνα γύρω από τις συνθήκες της Σικελίας του 1875-76», είναι οι ραδιουργίες, τα εγκλήματα και οι αναταραχές μετά την ανεξήγητη απόφαση του νομάρχη της Καλτανισσέττα -ο οποίος καταγόταν από την Τοσκάνη και ονομαζόταν Μπορτούτζι- να εγκαινιάσει το θέατρο της Καλτανισσέττα ανεβάζοντας μια άγνωστη λυρική όπερα με τον τίτλο «Ο ζυθοποιός του Πρέστον». Ο Καμιλλέρι στήνει ένα απολαυστικό μυθιστόρημα, μέσα από το οποίο αναδύεται όλη η σικελική πραγματικότητα. Κι αν οδηγός του είναι η Ιστορία η ίδια, αυτό συμβαίνει γιατί για κείνον η πορεία της ανθρωπότητας και ο χρόνος, εκφράζονται απρόσμενα και παράλογα, όπως η κωμωδία στις καλύτερες στιγμές της...