"Δόκτωρ Σαξ " του Jack Kerouac

Σε αυτό το μυθιστόρημα που στοιχειώνει τον αναγνώστη και καταπιάνεται με μιαν εφηβεία σημαδεμένη από έντονα βιώματα, ο Τζακ Κέρουακ αφηγείται την ιστορία του Τζακ Ντουλουόζ, ενός Γαλλοκαναδού πιτσιρικά που μεγαλώνει, όπως και ο ίδιος ο Τζακ Κέρουακ, στο Λόουελ της Μασσαχουσέττης, αυτή τη μουντή εργατούπολη. Ο Δόκτωρ Σαξ, με την κάπα του να ανεμίζει, με το πλατύγυρο καπέλο του και το διεισδυτικό του βλέμμα, είναι η δεσπόζουσα μορφή ανάμεσα στα πολλά φαντάσματα και τους δαίμονες που κατακλύζουν τον κόσμο της φαντασίας του Τζακ. Ο Κέρουακ, αναμειγνύοντας επιδέξια μνήμες και όνειρα, συλλαμβάνει και αποδίδει τους τονισμούς και την υφή των παιδικών του χρόνων στο Λόουελ καθώς ιστορεί τις περιπέτειες του Τζακ και του μυστηριακού, αποκαλυψιακού χίπστερ φαντάσματός του.


"Όλα τα τραγούδια (νέα, αναθεωρημένη έκδοση)" του Νίκου Γκάτσου

Η νέα αναθεωρημένη έκδοση του τόμου «Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια», εμπλουτισμένη με περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες, με φωτογραφίες και άλλα ντοκουμέντα που προσδίδουν στο βιβλίο έναν χαρακτήρα πιο «προσωποπαγή», παραδίδεται σήμερα ως οριστική με σκοπό να αποτελέσει βασικό εργαλείο για μελετητές και ερμηνευτές των στίχων του ποιητή καθώς και πηγή ευχαρίστησης, ακόμα και έμπνευσης, για παλιούς και νέους αναγνώστες.
Έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι στίχοι του Γκάτσου, είτε πρωτότυποι είτε σε απόδοση? είτε πρωτογενείς είτε οριοθετημένοι από τις ανάγκες κάποιας κινηματογραφικής ταινίας ή θεατρικής παράστασης είτε ευτύχησαν να τραγουδηθούν, οπότε παρατίθενται όπως δισκογραφήθηκαν ή και σε προγενέστερη καταγραφή, είτε παρέμειναν στο συρτάρι και μοιάζουν με παραλλαγές στο ίδιο θέμα ή στο ίδιο μέτρο, υπόλοιπα συνεργασιών, μα και απόπειρες για μια γραφή πιο λαϊκή. Επίσης, έχουν προστεθεί τέσσερα ποιητικά έργα –δύο προσωπικά και δύο σε απόδοση– που μελοποιήθηκαν υπό μορφή ορατορίου ή καντάτας.

"Ο Παπαδιαμάντης, η Ελλάδα και ο κόσμος μας. Διάλογος φιλίας με τον Λάκη Προγκίδη" του Γιάννη Κιουρτσάκη

Έναν διάλογο με το πρόσφατο δοκίμιο του Λάκη Προγκίδη "Υπό τήν παπαδιαμαντικήν δρυν" ανοίγει εδώ ο Γιάννης Κιουρτσάκης, πιστεύοντας ότι, πέρα από τις όποιες αντιρρήσεις, μας κάνει να δούμε με νέο βλέμμα και τον Παπαδιαμάντη και την Ελλάδα και τον σημερινό μας κόσμο.
Δείχνοντας πως το μυθιστόρημα –τέχνη γεννημένη στην ατομοκεντρική Δύση των Νέων Χρόνων– αντιπαραθέτει το μυστήριο του συγκεκριμένου ατόμου στη χρησιμοθηρική αφαίρεση ενός Ανθρώπου αφέντη και καταναλωτή της φύσης, ο Προγκίδης αγγίζει τη ρίζα της ύβρεως που ρημάζει σήμερα τον πλανήτη.
Θεωρώντας, εξάλλου, ότι το παπαδιαμαντικό έργο μπολιάζει τούτη την τέχνη με το παράδειγμα ενός μη ατομοκεντρικού προσώπου, φωτίζει τον νεοελληνικό ψυχισμό ως ιδιόμορφο σύμπλεγμα ελληνισμού και χριστιανισμού.
Βλέποντας, τέλος, την τέχνη ως αυθυπέρβαση του εγώ και μήτρα της ανθρώπινης δημιουργίας, ο κριτικός ξανοίγεται σ’ έναν ευρύτερο στοχασμό για τον πολιτισμό, που είναι συνάμα ένα ανθρωπολογικό πρόταγμα: «Δημιουργείς, άρα υπάρχω» αναφωνεί ο Προγκίδης, αντιτάσσοντας στο καρτεσιανό εγωκεντρικό αξίωμα «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω» το συν-ανθρώπινο «εγώ-εσύ», ως θεμέλιο ενός φιλικού εμείς. Αυτό το –ουτοπικό, ίσως– πρόταγμα, απαντά ο Κιουρτσάκης, είναι σήμερα η πιο αξιόπιστη πυξίδα για να πορευτούμε σ’ έναν κόσμο που βαδίζει στα τυφλά.
Ένας διάλογος με πολλούς παραλήπτες, που αξίζει να ανοιχτεί σε πολύ περισσότερους γιατί μας αφορά όλους.

"Η Κασσάνδρα στη Μαύρη Άμμο" του Μάνου Κοντολέων

Έψαχνα πάντα τις λέξεις. Πρώτα εκείνες που θα πείθανε… Τους άλλους. Μετά όσες θα μπορούνε να παρηγορήσουνε… Εμένα. Πάντα λέξεις έψαχνα. Λέξεις που μου κρυβόντουσαν… Κι άφηνα τον καιρό να αποφασίζει… Και τώρα κι εγώ πεθαίνω… Η Κασσάνδρα εγώ είμαι. Η Κασσάνδρα… Μετά. Μετά από μια πτώση. Και ακόμα πιο πολύ μετά… Ίσως ως το σήμερα Η καταστροφή μιας ομαδικής παράκρουσης και το αδιέξοδο ενός ατομικού πάθους μέσα από την αφήγηση μιας γυναίκας που τα χνάρια της από το τότε φτάνουν ως τις μέρες μας. Το μυθιστόρημα ανασκαλεύει τους μύθους, αναζητά στιγμές από αρχαίες τραγωδίες και με μια απροσδόκητη αυθαιρεσία δημιουργεί το πορτρέτο ενός ατόμου που επιλέγει τη μοίρα του, την ώρα που ένας ολάκερος κόσμος χάνεται και στη θέση του γεννιέται ένας νέος. Ένας ιδιότυπος πολιτικός προβληματισμός του χτες, έτσι όπως αντανακλάται στο σήμερα – ιδιότυπα πάντα.