Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Τέσσερις φίλες. Μία υπόσχεση. Κάποια κρύβει την αλήθεια. Ξεκίνησε σαν ένα αθώο παιχνίδι. Μόνο εκείνες γνώριζαν τους κανόνες. Αλλά παύει να είναι παιχνίδι όταν κάποιος… πεθαίνει.
Η Άισα, μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, που μένει με τον άντρα της στο Λονδίνο, δέχεται μέσα στη νύχτα ένα μήνυμα «Σε χρειάζομαι» και χωρίς δεύτερη σκέψη φεύγει για το Ριτς. Το ίδιο κάνουν ταυτόχρονα άλλες δύο γυναίκες, η Θία και η Φατίμα. Το μήνυμα έχει στείλει η τέταρτη της παρέας, η Κέιτ, γιατί στο Ριτς έχει μόλις ξεβραστεί από τη θάλασσα ένα ανθρώπινο οστό...
Οι τέσσερις φίλες στα σχολικά τους χρόνια έπαιζαν το «Παιχνίδι των Ψεμάτων»: ποια θα πει το μεγαλύτερο ψέμα και θα ξεγελάσει κάποιον –άλλοτε για να αποφύγουν μια τιμωρία, άλλοτε απλώς για να σπάσουν πλάκα– αλλά με απαράβατο κανόνα να μη λένε μεταξύ τους ψέματα. Τώρα καλούνται να διαχειριστούν το βαθιά κρυμμένο μυστικό τους.
Μια ιστορία αγάπης και αλληλεγγύης με γερή δόση μυστηρίου.

Προσωπική άποψη:
Η σχέση μου με την Ruth Ware, καθώς και με το συγγραφικό της έργο, έχει περάσει από σαράντα κύματα. Τα συναισθήματά μου, τόσο γι' αυτήν όσο και για τα βιβλία της, είναι ιδιαίτερα μπερδεμένα και κυμαίνονται μεταξύ ύψους και βάθους. Η πρώτη μας γνωριμία έγινε με το "Βαθιά στο σκοτεινό δάσος", το οποίο με είχε κάνει έξαλλη σε πολλαπλά επίπεδα, μα κυρίως εξαιτίας του νευρωτικού γυναικείου πρότυπου που παρουσίαζε ως κανόνα, πράγμα απαράδεκτο, κατ' εμέ, από μία γυναίκα. Αργότερα, έφτασε η ώρα της "Γυναίκας στην καμπίνα 10", που με έκανε να αναθεωρήσω, όχι γιατί παρουσίαζε ένα καλύτερο γυναικείο πρότυπο, αλλά γιατί ως βιβλίο, συνολικά, είχε καλύτερες ισορροπίες. Και σήμερα, φτάνουμε στο "Παιχνίδι των ψεμάτων", ένα βιβλίο που με άφησε αρκετά προβληματισμένη, για αρκετούς και διαφορετικούς λόγους.

Η Άισα, η Θία, η Φατίμα και η Κέιτ γνωρίστηκαν όταν ήταν μόλις 15 ετών, και λίγο μετά την μετακόμιση της πρώτης στο παραθαλάσσιο Σάλτεν, προκειμένου να φοιτήσει στο εκεί σχολείο. Σύντομα, τα κορίτσια, θα ξεκινήσουν ένα παιχνίδι, το παιχνίδι των ψεμάτων, κάτι που θα τις απομονώσει από τους συμμαθητές τους, ενώ θα τις καταστήσει μισητές στα μάτια της εκεί κοινωνίας. Και όλο αυτό φαίνεται να μην τις επηρεάζει, όχι μέχρι τη στιγμή που ένα τραγικό γεγονός θα οδηγήσει στην αποβολή τους, μα και το παράλογο παιχνίδι τους στο τέλος του. Τα κορίτσια ορκίζονται να μην αποκαλύψουν ποτέ τι πραγματικά συνέβη, και συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους. Μέχρι που 17 χρόνια αργότερα, η Κέιτ, ειδοποιεί τις άλλες τρεις να επιστρέψουν στον τόπο που συνέβησαν όλα, καθώς ένα φρικιαστικό περιστατικό, απειλεί το καλά κρυμμένο μυστικό τους.

Οι κανόνες του παιχνιδιού των ψεμάτων είναι πέντε και φαντάζουν αρκετά απλοί. Πες ένα ψέμα, μείνε πιστός στην ιστορία σου, φρόντισε να μην σε πιάσουν, ποτέ δεν πρέπει να πει ψέμα η μία στην άλλη, μα και να ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις να λες ψέματα. Σε θεωρητικό επίπεδο, αν και άκρως ενοχλητικό, φαντάζει ως κάτι αρκετά ακίνδυνο. Όμως, όπως αποδεικνύει καθημερινά η ίδια η ζωή, οι μεγαλύτερες τραγωδίες μπορούν να συμβούν μέσα σε μία μόνο στιγμή, από το πουθενά, απ' το τίποτα, απλά και μόνο επειδή κάποιες κακές συγκυρίες που κανείς δεν είχε προβλέψει οδήγησαν στο μοιραίο. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στην ιστορία των τεσσάρων κοριτσιών, που σε μία πολύ ευαίσθητη ηλικία αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωπες με τις συνέπειες των πράξεών τους, να ωριμάσουν μέσα σε μια στιγμή και να πάρουν αποφάσεις που θα καθορίσουν την ύπαρξή τους για πάντα.

Οφείλω να ομολογήσω πως αν και βρήκα την εν λόγω ιστορία, τόσο στον πυρήνα της όσο και στην εξέλιξη αυτής, αρκετά προβλέψιμη (ίσως γιατί στα νιάτα μου παρακολουθούσα Mega και σειρές της Ακρίτα), με έναν παράξενο τρόπο κατάφερε να κρατήσει σε σταθερά υψηλά επίπεδα το ενδιαφέρον μου. Αυτό δεν έχει να κάνει με τις ανατροπές και τις εκπλήξεις που σου επιφυλάσσει η εξέλιξή της, γιατί δεν θα λέγαμε πως υπάρχουν και πολλές, αλλά με το ότι η συγγραφέας μοιάζει να το γνωρίζει αυτό, έχοντας αποφασίσει να επενδύσει σε άλλα πράγματα. Το πρώτο είναι το να χτίσει ένταση, πράγμα που το επιτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό, ενισχύοντας τόπους τόπους τις μυστηριακές πινελιές της αφήγησής της, δημιουργώντας ατμόσφαιρα. Το δεύτερο, και σημαντικότερο, είναι ότι έχει επικεντρωθεί στις πρωταγωνίστριές της, στους χαρακτήρες τους -στην ανάπλαση και στην εξέλιξη αυτών-, μα πάνω απ' όλα, στον ψυχισμό τους, σε πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο, επιτρέποντάς μας να έχουμε μια άκρως σφαιρική εικόνα του τι σκέφτονται και τι νιώθουν.

Όλα τα παραπάνω, συνδυαστικά με το ότι η Ware έχει επιλέξει -περιέργως- αυτή τη φορά να κρατήσει τις πρωταγωνίστριές της σε χαμηλότερα επίπεδα εκρήξεων και συναισθηματικής παράνοιας, οδηγούν σε μία ολοκληρωμένη εικόνα του ποιες πραγματικά είναι -και πως έφτασαν εκεί που βρίσκονται-, του επιπέδου της συναισθηματικής τους κατάστασης, μα και του πως αντιμετωπίζουν τη ζωή τους, μα και τη σχέση που έχουν μεταξύ τους. Ουσιαστικά, πέραν από μια τρομακτική ιστορία, η Ware φαίνεται να θέλει ν' αφηγηθεί μια ανθρωποκεντρική, ρεαλιστική ιστορία ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που εξαιτίας ενός λάθους έδεσαν τις ζωές τους με τρόπους που δεν φαντάζονταν, και που βίωσαν τη φιλία σε όλες της τις διαστάσεις, φτάνοντας στο σημείο χωρίς επιστροφή όπου πρέπει ν' αποδείξουν το πόσο σημαντική είναι αυτή για τις ίδιες. Και αν αυτός ήταν πραγματικά ο στόχος της, ναι, θα έλεγα πως τον πέτυχε.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφείς: Ruth Ware
Μεταφραστής: Καλλιοντζή Αναστασία
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2016
Αρ. σελίδων: 496
ISBN: 978-960-461-839-2