Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ένας άντρας βρίσκεται δολοφονημένος στο διαμέρισμά του στο Ρέικιαβικ. Τα μόνα στοιχεία που υπάρχουν είναι ένα κρυπτικό σημείωμα πάνω στο πτώμα και η φωτογραφία του τάφου ενός νεαρού κοριτσιού.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν του νεκρού ο επιθεωρητής Έτλεντουρ ανακαλύπτει ότι πριν από σαράντα χρόνια το θύμα είχε κατηγορηθεί για ένα αποκρουστικό έγκλημα για το οποίο όμως δεν είχε καταδικαστεί. Μήπως τον είχε στοιχειώσει το παρελθόν του;
Καθώς ο Έτλεντουρ παλεύει να χτίσει τη σχέση του με τη δυστυχισμένη κόρη του, η έρευνα θα τον οδηγήσει στο Ερευνητικό Κέντρο Γενετικής της Ισλανδίας όπου θα ανακαλύψει κάποια πολύ ανησυχητικά μυστικά που είναι ακόμα ζοφερότερα από τον φόνο ενός ηλικιωμένου άντρα.

Προσωπική άποψη:
Αν και η "Φορμόλη" δεν είναι η πρώτη μου γνωριμία με την πένα του Arnaldur Indridason, ο οποίος διαθέτει ένα πολύ χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο στυλ, τόσο ως προς τον τρόπο γραφής του όσο και ως πως προσεγγίζει τις ιστορίες που αφηγείται -και οι οποίες ξεφεύγουν αρκετά από τα τετριμμένα-, είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς "Inspector Erlendur" που διαβάζω. Δεδομένου, λοιπόν, πως δεν είναι το πρώτο, αλλά το τρίτο κατά σειρά έκδοσης, νιώθω πως μου λείπουν κάποια κομμάτια του παζλ της προσωπικότητας του επιθεωρητή Έτλεντουρ, αλλά θα προσπαθήσω να μην σταθώ πολύ σε αυτό καθώς, ως σύνολο, η "Φορμόλη" είναι μία ξεχωριστή ιστορία, όχι ξεκάθαρα αστυνομική, που σε κερδίζει από τις πρώτες της σελίδες.

Ένας άντρας βρίσκεται νεκρός στο διαμέρισμά του στο Ρέικιαβικ. Κι αυτό μπορεί να μην ήταν τόσο παράξενο, αν πάνω στο άψυχο σώμα του δεν είχε βρεθεί ένα κρυπτογραφημένο σημείωμα και μία φωτογραφία που απεικονίζει τον τάφο ενός νεαρού κοριτσιού. Η υπόθεση, φυσικά, περνάει στα χέρια του επιθεωρητή Έτλεντουρ, ο οποίος δεν αργεί ν' ανακαλύψει πως σαράντα χρόνια πριν, το θύμα, είχε κατηγορηθεί για ένα αποτρόπαιο έγκλημα για το οποίο, όμως, ποτέ δεν καταδικάστηκε. Την ίδια στιγμή που προσπαθεί ν' αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την κόρη του, και να την βοηθήσει να βγει από την προσωπική της δυστυχία, τα στοιχεία των ερευνών του θα τον οδηγήσουν στο Ερευνητικό Κέντρο Γενετικής της Ισλανδίας, όπου και θ' αρχίσει να συνειδητοποιεί πως η υπόθεση αυτή κρύβει περισσότερα μυστικά απ' όσα περίμενε, και πως ο φόνος του ηλικιωμένου άντρα δεν είναι αυτό που δείχνει.

Όπως όλα τα σκανδιναβικά μυθιστορήματα του είδους, έτσι και η "Φορμόλη", σου προκαλεί ένα μικρό πονοκέφαλο διαβάζοντάς την, αφού τα ονόματά τους είναι γλωσσοδέτης και τα αντιμετωπίζεις, από ένα σημείο κι έπειτα, καθαρά οπτικά και όχι γλωσσικά. Αν ξεπεράσεις αυτόν τον σκόπελο, ή αν είσαι πλέον αρκετά εκπαιδευμένος σε όλο αυτό, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα μυθιστόρημα με καθαρά νουάρ αισθητική, ιδιαίτερα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, ίσως και άρρωστα διεστραμμένο στα σημεία του, μα τρομακτικά αληθινό και σύγχρονο. Η αφήγηση έχει το απαραίτητο νεύρο ώστε να διατηρεί σε εγρήγορση τον αναγνώστη, είναι κινηματογραφική πράγμα που την κάνει να ρέει και να μην βαλτώνει, ενώ η εξελικτική πορεία της πλοκής μόνο προβλέψιμη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που μας ξαφνιάζει, ομολογουμένως, ευχάριστα, προσφέροντάς μας κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είχαμε κατά νου.

Ωστόσο, αν έπρεπε να κατατάξω σε ένα είδος την "Φορμόλη", τότε, μάλλον, αυτό δεν θα ήταν το αστυνομικό. Θα την χαρακτήριζα περισσότερο ως ένα κοινωνικό δράμα μυστηρίου -όπως, μεταξύ μας, και τα περισσότερα βιβλία του Indridason- με μια αστυνομική διάθεση. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι ο συγγραφέας δεν επιλέγει να εστιάσει στο έγκλημα της ιστορίας μας, αλλά στο γιατί αυτό συνέβη και τι πραγματικά κρύβεται πίσω του, καθώς, εν τέλει, δεν υποκινείται από στυγνά εγκληματικά ένστικτα, αλλά από βαθύτερα και πιο ουσιαστικά κίνητρα. Ο Indridason κάνει μια βουτιά και διεισδύει στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα της Ισλανδίας, θίγοντας κοινωνικοπολιτικά θέματα που με μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να σκεφτούμε πως δεν μας αφορούν, αλλά που αν αναλύσουμε σε ένα δεύτερο επίπεδο, αναθεωρούμε και προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα. Γιατί, ορισμένα πράγματα -ή προβλήματα- δεν είναι τοπικιστικά, δεν μετριάζονται ανά περιοχές, αλλά βάσει συνθηκών, πράγμα που σε κάνει να μην γνωρίζεις πότε θα γίνει η έκρηξή τους.

Καλογραμμένη, μένοντας στην ουσία της αλήθειας της και των μηνυμάτων, σκέψεων και κοινωνικών προβληματισμών που θέλει να περάσει, χωρίς να αναλώνεται σε περιττές και άνευ ουσίας φλυαρίες, η "Φορμόλη" είναι ένα πολύ καλό, στο είδος του, μυθιστόρημα, που διαθέτει ταυτότητα μένοντας άκρως πιστή σε αυτήν. Ένας ενδιαφέρων κεντρικός χαρακτήρας, που σίγουρα θα ήθελα να μάθω περισσότερα σχετικά με αυτόν -και, ίσως, να είχα λίγο καλύτερη διαχείριση της προσωπικής του ιστορίας που "τρέχει" παράλληλα με την αστυνομική του δράση. Συνολικά, ένα νουάρ, κινηματογραφικό μυθιστόρημα που αποδεικνύεται καλύτερο απ' όσο περίμενες, πιο ανατρεπτικό -σίγουρα- απ' όσο είχες φανταστείς, και που, το δίχως άλλο, σε κάνει να ανυπομονείς για περισσότερες περιπέτειες του επιθεωρητή Έτλεντουρ.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Arnaldur Indridason
Μεταφραστής: Παπαδημητρίου Χίλντα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 320
ISBN: 978-618-03-1281-2