"Η Βαρκελώνη του Μανόλο" του Manuel Vazquez Montalban

Kανείς στη Βαρκελώνη δεν αναφέρει τον Μονταλµπάν µε το επίθετο ή το πλήρες όνοµά του. Όλοι τον λένε Μανόλο, ακόµα και σήµερα, χρόνια µετά τον θάνατό του. Ο Μανόλο συµβολίζει για τους Βαρκελωνέζους την ψυχή της Βαρκελώνης…
Οι θάλασσες του Νότου, Ο ελληνικός λαβύρινθος και Το βραβείο είναι τρία εξαιρετικά µυθιστορήµατα. Ο αναγνώστης θα τα απολαύσει.
(Aπό το πρoλογικό σηµείωµα του Πέτρου Μάρκαρη)
Ο ανά χείρας τόµος περιλαµβάνει τρία από τα δηµοφιλέστερα αστυνοµικά µυθιστορήµατα του Μανόλο (Μονταλµπάν) στα οποία πρωταγωνιστεί η Βαρκελώνη και φυσικά το άλτερ έγκο του συγγραφέα, ο απολαυστικός Πέπε Καρβάλιο, ένας ιδιόρρυθµος ιδιωτικός ντετέκτιβ, πρώην κοµµουνιστής και πρώην πράκτορας της CIA, λάτρης του καλού φαγητού και των ωραίων γυναικών, που συνηθίζει να καίει στο τζάκι του τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα έργα της παγκόσµιας λογοτεχνίας.

"Ο βασιλεύς των ορέων" του Edmond About

Στο θέατρο σκιών του ηττημένου ηρωισμού η Ληστεία που έζησε στιγμές δόξας τον 19ο αιώνα κατέχει περίοπτη θέση. Την επάνδρωναν οι πρώην κλέφτες και αρματολοί που δεν δέχθηκαν να ενταχθούν στην οργάνωση του νέου κράτους. Παλικάρια με τις φουστανέλες τους και τις ψείρες τους που ζούσαν φορολογώντας το κράτος από το οποίο δεν δέχονταν να φορολογηθούν. Αυτούς ανεβάζει στη σκηνή ο Αμπού με το μικρό αριστούργημα που κρατάτε στα χέρια σας. Ο Χατζησταύρος και ο μικρός στρατός που διατηρεί στην Αττική απαγάγουν πλουσία Αγγλίδα και την κόρη της, καθώς και πτωχό Γερμανό βοτανολόγο για να ζητήσουν λύτρα για την απελευθέρωσή τους. Αυτή είναι η δουλειά τους, και η δουλειά τους πάει καλά. Ο Χατζησταύρος ο οποίος έχει κερδίσει επαξίως τον τίτλο του «Βασιλιά των ορέων» έχει συγκεντρώσει σημαντικά κεφάλαια στην Αγγλία, στον οίκο συγγενούς της κυρίας Σίμσονς την οποία έχει απαγάγει. Πρώτης τάξεως υλικό για κωμωδία παρεξηγήσεων.
Πρώτης τάξεως υλικό για τη σαρκαστική πένα του Εντμόντ Αμπού ο οποίος μέσα από την αφήγηση της αιχμαλωσίας τους και της απελευθέρωσής τους φτιάχνει την προσωπογραφία της Ελλάδας. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της; Είναι μια χώρα η οποία υποτίθεται έχει εξαφανίσει τη ληστεία από την επικράτειά της, όπου όμως η χωροφυλακή συνεργάζεται με τους ληστές οι οποίοι υποτίθεται δεν υπάρχουν. Είναι μια χώρα όπου οι ληστές είναι λαοφιλείς. Είναι μια χώρα όπου ο αρχιληστής όχι μόνον αποδεικνύεται επιτυχημένος επιχειρηματίας, αλλά στο τέλος καταφέρνει να γίνει και διεκδικητής της θέσης του υπουργού Δικαιοσύνης.
(από τον πρόλογο του Τάκη Θεοδωρόπουλου)

"Η φόνισσα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Σήµερα, σε µια εποχή όπου η φύση, η τόσο εγκωµιασµένη από τον Αλέξανδρο Παπαδιαµάντη, έχει εγκαταλείψει τον άνθρωπο στο έλεος της µοναξιάς και της αυτοκαταστροφικής του µανίας, όπου η ζωή δεν είναι πια µοναδική και αναντικατάστατη, ο δε θάνατος έχει ευτελιστεί, η Φόνισσα είναι µια κιβωτός, από τις ελάχιστες που έχουν αποµείνει, για να µπορέσει ο άνθρωπος να παρηγορηθεί και να ξαναθυµηθεί την πραγµατική αξία και τον αληθινό του προορισµό: την πραγµάτωση της αγάπης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαµάντης, όπως και ο ισοϋψής του Γεώργιος Βιζυηνός, δεν δίστασε να βάψει τα συγγραφικά του χέρια µε τα πιο άνοµα και ανόσια αίµατα. Και πράττοντάς το, άνοιξε εσαεί τις πύλες του αναγνωστικού παραδείσου.
(Aπόσπασμα από το προλογικό σημείωμα του Κώστα Ακρίβου)

"Πώς λειτουργεί ο φασισμός" του Jason Stanley

Η φασιστική πολιτική δεν είναι υπόθεση μόνο των φασιστικών κρατών. Ο καθηγητής φιλοσοφίας του πανεπιστημίου Γέιλ Jason Stanley εντοπίζει τις βασικές στρατηγικές της φασιστικής πολιτικής και καταγράφει την τρομακτική τους διάδοση και τη μακρά τους ιστορία στις ΗΠΑ και στον κόσμο – καταλήγοντας ότι ο φασισμός παραμένει ζωντανός.
Αντλώντας στοιχεία από την ιστορία, τη φιλοσοφία, την κριτική φυλετική θεωρία, και παραδείγματα από όλο τον κόσμο (από την Αμερική του 19ου έως τη Γερμανία του 20ού και την Ινδία του 21ου αιώνα) ο Stanley αναλύει τους βασικούς πυλώνες της φασιστικής πολιτικής όπως αυτοί ανιχνεύονται σε πρακτικές σύγχρονων ηγετών: προπαγάνδα για το μυθικό παρελθόν, αντιδιανοουμενισμός, ψέμα, ιεραρχία, θυματοποίηση, νόμος και τάξη, σεξουαλικό άγχος, διάλυση της κοινωνικής πρόνοιας και της ενότητας. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει με την εφαρμογή τέτοιων διχαστικών πρακτικών είναι η αφαίρεση της ανθρώπινης υπόστασης από μερίδες του πληθυσμού και η συνακόλουθη δικαιολόγηση απάνθρωπης μεταχείρισης, η οποία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, από καταπίεση της ελευθερίας, φυλακίσεις, απελάσεις μέχρι και μαζική εξόντωση σε ακραίες περιπτώσεις. Παιδί προσφύγων του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου ο ίδιος, ο συγγραφέας επιδιώκει να παράσχει τα κατάλληλα εργαλεία στους πολίτες, ώστε να μπορούν να αντιστέκονται στον φασιστικό μύθο βρίσκοντας καταφύγιο στις δημοκρατικές ιδέες.

"Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης: Τι μας λένε και σήμερα οι τρεις τραγικοί" των Ίνας Αναγνωστοπούλου & Λίας Μπουσούνη-Γκέσουρα

Στις αρχαίες τραγωδίες ανατέµνεται η ίδια η ζωή. Ο άνθρωπος, ως σύνθεση αντιθέσεων, παρουσιάζεται να υποφέρει, να χαίρεται, να ερωτεύεται, να µισεί, να καταριέται, να µετανιώνει, να συµπαραστέκεται, να παρατηρεί, να υπακούει, να αντιτάσσεται, να τιµωρεί, να τιµωρείται, να αδικεί, να αδικείται, να εύχεται, να επικαλείται, να ορκίζεται, να εκδικείται, να φιλοσοφεί.
Κατά την ενασχόλησή µας µε τα κείµενα σκεφτήκαµε να ξεχωρίσουµε κάποιες από τις ωραιότερες «στιγµές» τους, δηλαδή τα λόγια που «µιλάνε» πέραν του µύθου κάθε τραγωδίας και που µας αγγίζουν και σήµερα σαν να µην έχει περάσει ούτε µια µέρα από τότε που γράφτηκαν. Ακόµα και µέσα από τα επιλεγµένα µόνο αποσπάσµατα έχει την ευκαιρία ο αναγνώστης να προσεγγίσει τον τρόπο σκέψης όχι µόνο των τραγικών ποιητών αλλά και γενικά των αρχαίων Ελλήνων στην καθηµερινότητά τους, να γνωρίσει τον πολιτισµό τους και να διαµορφώσει προσωπική άποψη για τη βιοθεωρία τους• σε κάθε περίπτωση θα προβληµατιστεί, θα εκπλαγεί από την καθαρότητα της σκέψης, αλλά και θα συγκινηθεί από την αλήθεια του περιεχοµένου.
(Από το εισαγωγικό σηµείωµα των συγγραφέων)
Στην παρούσα έκδοση παρουσιάζεται θεµατικά υλικό, που µετέφρασαν και ανθολόγησαν η Ίνα Αναγνωστοπούλου και η Λία Μπουσούνη-Γκέσουρα, από τις τριάντα τρεις σωζόµενες τραγωδίες των τριών µεγάλων τραγικών. Συγκεκριµένα περιλαµβάνονται κυρίως γνώµες αλλά και ευχές, κατάρες, παρακλήσεις, επικλήσεις, καθώς και όρκοι και χαιρετισµοί.

"Ένας έρωτας" του Dino Buzzati

Τώρα αντιλαµβάνεται ότι, όσο κι αν προσπαθεί να εξεγερθεί, η σκέψη της τον καταδιώκει κάθε χιλιοστοµετρική στιγµή της µέρας... Και καταλαβαίνει ότι η υπόθεση είναι γελοία, χαζή και ολέθρια, ότι είναι η κλασική παγίδα στην οποία πέφτουν οι χωριάτες απ’ την επαρχία, που οποιοσδήποτε θα τους περνούσε για ηλίθιους και γι’ αυτό δεν έχουν να περιµένουν παρηγοριά, βοήθεια ή έλεος από κανέναν, η παρηγοριά και η βοήθεια µπορούν να έρθουν µόνο από εκείνη, αλλά εκείνη δεν νοιάζεται γι’ αυτόν, όχι από κακία ή επειδή της αρέσει να τον κάνει να υποφέρει, µόνο που για κείνη αυτός δεν είναι παρά ένας τυχαίος πελάτης, εξάλλου πού να ξέρει η Λάιντε ότι ο Αντόνιο είναι ερωτευµένος; Δεν µπορεί καν να της περάσει απ’ το µυαλό, ένας άντρας από ένα τόσο διαφορετικό περιβάλλον, ένας άντρας σχεδόν πενήντα χρονών.
Και οι άλλοι; Η µητέρα του, οι φίλοι; Αλίµονο αν ήξεραν. Κι όµως, ακόµα και στα πενήντα του µπορεί κανείς να είναι παιδί, αδύναµος, χαµένος και τροµαγµένος ακριβώς όπως το παιδί που χάθηκε στο σκοτεινό δάσος. Η ανησυχία, η δίψα, ο φόβος, το σάστισµα, η ζήλια, η ανυποµονησία, η απελπισία. Ο έρωτας!
Το Μιλάνο της δεκαετίας του 1960, ένα σύμβολο της Βαβέλ κάθε εποχής, είναι το φόντο στο οποίο εκτυλίσσεται αυτή η μικρή ερωτική ιστορία. Πρωταγωνιστές της ο μεσήλικας αρχιτέκτονας Αντόνιο Ντορίγκο και η Λάιντε, μια νεαρή πόρνη. Εκείνος την ερωτεύεται παράφορα και εμμονικά, εκείνη του φέρεται σαδιστικά υποβάλλοντάς τον σε διάφορους εξευτελισμούς.
Μια ιστορία για τη λαχτάρα της αληθινής αγάπης μεταξύ ανθρώπων με γήινες φιλοδοξίες.