Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Αφού περίμενε οχτώ χρόνια τον Πιρς Μπράντον –τον πολυταξιδεμένο Μαρκήσιο του Γκράνβιλ– να ορίσει την ημερομηνία του γάμου τους, η Κλίο Γουίτμορ έχασε την υπομονή της. Έχοντας κληρονομήσει ένα κάστρο, επιστρατεύει όση περηφάνια της έχει απομείνει και αποφασίζει να διαλύσει τον αρραβώνα τους.
Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί όσο περνάει από το χέρι του Ρέιφ Μπράντον. Ο Ρέιφ, ένας ανελέητος επαγγελματίας πυγμάχος και διαβόητος για τις ασωτίες του, είναι αποφασισμένος να παντρέψει την Κλίο με τον αδελφό του – ακόμα και αν χρειαστεί να διοργανώσει ο ίδιος τον αναθεματισμένο γάμο.
Πώς, λοιπόν, ένας σκληροτράχηλος πυγμάχος αλλάζει γνώμη σε μια μέλλουσα νύφη που είναι έτοιμη να διαλύσει τον αρραβώνα της;
• Ξεκινάει με λουλούδια. Όσο περισσότερα λουλούδια έχει μια γαμήλια τελετή τόσο το καλύτερο. Ή άρπες. Ή τούρτες.
• Την κάνει να πιστέψει πως θα γίνει μια υπέροχη, ποθητή νύφη – ενώ προσπαθεί να μην τη φαντασιώνεται ως δική του.
• Δεν τη φιλάει.
• Σε περίπτωση που τη φιλήσει, δεν την ξαναφιλάει.
• Αν αποτύχουν όλα τα άλλα, την ντύνει με ένα εξαίσιο νυφικό. Και δίνει όρκο πως δεν θα βρίσκεται κοντά της όταν το βγάλει.
• Και, ό,τι κι αν συμβεί, δεν νιώθει έναν καταστροφικό, ανέλπιδο έρωτα για τη μοναδική γυναίκα που δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει δική του.

Προσωπική άποψη:
Τα τελευταία 4-5 χρόνια, αρκετές συγγραφείς του ρομαντικού, ιστορικού μυθιστορήματος έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον... στίβο. Κι αν όχι γενικά, έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν το είδος που τις καθιέρωσε, μια απόφαση διόλου παράλογη σε ορισμένες περιπτώσεις, αφού το να αναλώνεις όλη σου τη φαιά ουσία σε ένα και μόνο είδος, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, θα σε οδηγήσει σε συγγραφικό τέλμα λόγω έλλειψης ιδεών, και μόνο. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως το είδος μένει, ή θα έπρεπε να μείνει, χωρίς νέους εκπροσώπους αυτού, με πολλούς απ' αυτούς να έχουν να προσφέρουν, αν όχι νέες ιδέες, νέες προτάσεις ως προς την λογοτεχνική προσέγγιση του είδους, μα και του χαρακτήρα που αυτό θα έπρεπε να έχει στο σήμερα. Αρκετές οι νέες πένες που έχουν ξεχωρίσει και ανάμεσά τους και η Tessa Dare, που μπορεί να μην είναι στην κορυφή της λίστας, αυτή τη στιγμή, έχει, όμως, πολύ καλές προοπτικές για να φτάσει εκεί μέσα στα επόμενα χρόνια.

Οι εκδόσεις Elxis, λοιπόν, πέντε μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου της σειράς της "Παραμυθένιοι έρωτες", έφερε στα ράφια των βιβλιοπωλείων, και από εκεί στα ράφια των σπιτιών μας, το δεύτερο βιβλίο της εν λόγω σειρά με τίτλο "Η πολιορκία της καρδιάς". Και απ' την ώρα που έφτασα στην τελευταία του σελίδα και το έκλεισα, προσπαθώ να καταλάβω, όχι αν μου άρεσε, αλλά αν μου άρεσε περισσότερο από το "Ένα φιλί για καληνύχτα". Σίγουρα, όσον αφορά αυτό, το δεύτερο βιβλίο της σειράς, έχουμε να κάνουμε με μια πιο πρωτότυπη ιδέα και με ένα πιο ευφάνταστο, συνολικά, concept. Από την άλλη, όμως, έχω την εντύπωση πως το ρομάντζο εξελίχθηκε λίγο πιο βεβιασμένα απ' όσο έπρεπε, στα σημεία, παρά που ως αναγνώστρια μπορώ να ταυτιστώ λίγο περισσότερο με αυτή την ερωτική ιστορία παρά με την προηγούμενη. Οπότε, με κάποιες μικρές επιφυλάξεις, θα πω πως και τα δύο μού άρεσαν ισάξια, αλλά για διαφορετικούς λόγους το καθένα, όπως διαφορετικά είναι τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του καθενός.

Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με ένα ερωτικό τρίγωνο, ο πυρήνας του οποίου, όμως, δεν θα λέγαμε πως είναι ο τετριμμένος που έχουν αυτές οι ιστορίες. Αυτό οφείλεται, κυρίως, στο γεγονός πως το ένα μέλος του τριγώνου αυτού, αρχικά, προσπαθεί να αποτρέψει το να μπει ένα "τέλος" ανάμεσα στα άλλα δύο μέλη, που στην πραγματικότητα δεν τα συνδέει κάτι βαθύ και ουσιαστικό, παρά μονάχα μια παλιά υπόσχεση που ίσως, τελικά, λίγη σημασία και ουσία να έχει. Και όσο το μέλος αυτό προσπαθεί να κατευθύνει τα άλλα προς την πορεία που θαρρεί πως πρέπει να ακολουθήσουν, και που εκείνος οφείλει να υποστηρίξει, η ζωή και η μοίρα τού αποδεικνύουν πως τα πράγματα μπορούν όχι μόνο να είναι διαφορετικά απ' ότι τα έχουμε εμείς δομημένα μέσα στο μυαλό μας, αλλά και πως μπορούν να εξελιχθούν πολύ διαφορετικά απ' όσο υπολογίζουμε. Γιατί, μπορεί να είμαστε σε θέση να ελέγξουμε το μυαλό και τη λογική μας, η καρδιά, όμως, πηγαίνει -και μας πηγαίνει, παράλληλα- όπου αυτή ορίζει.

Η Dare δεν ακολουθεί πιστά την συνταγή του ιστορικού μυθιστορήματος, κρατώντας κάποια στοιχεία αυτού και προσαρμόζοντας το σύνολο περισσότερο στο σήμερα, ενώ διαθέτει μια έντονη, πληθωρική κι άκρως χιουμοριστική προσωπικότητα, στοιχείο που αφήνει να φανεί έντονα μέσα από τις αφηγήσεις της, κάτι που την κάνει να φαντάζει σαν τη δημιουργό μιας ειδικής, ξεχωριστής κατηγορίας, της οποίας είναι αρχηγός και μπροστάρης. Αυτή του χιουμοριστικού, ρομαντικού μυθιστορήματος εποχής. Κι αν με ρωτάτε, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, αυτό είναι κάτι που μου αρέσει, γιατί η κυνικότητα και ο σαρκασμός, αν γνωρίζει κάποιος πως να τα χειριστεί σωστά, μπορεί ν' αποδειχθεί μεγάλο και δυνατό εργαλείο. Όπως ακριβώς αποδεικνύεται και το δυνατό χαρτί στην "Πολιορκία της καρδιάς", όπου ο καθένας παλεύει για τα δικά του θέλω και για τη δική του ηθική, με πάθος, αυτοσαρκασμό και πείσμα, κάτι που οδηγεί σε απίστευτα σέξι και αστείες καταστάσεις που δεν μπορείς να μην απολαύσεις.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Tessa Dare
Μεταφραστής: Γκαρτζονίκα Όλγα
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-618-5229-82-5