Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Παρακολουθούσε τις τελευταίες ώρες της περφόρμανς "Η καλλιτέχνις είναι εδώ", να περνούν, τον έναν επισκέπτη μετά τον άλλον να κοιτάζουν τη γυναίκα απέναντί τους. Η Τζέιν ένιωθε ότι είχε δει ένα πράγμα ανεξήγητης ομορφιάς στους ανθρώπους που τους τραβούσε αυτή η τέχνη, και είχε βρει την αντανάκλαση ενός μεγάλου μυστηρίου. Τι είμαστε; Πώς θα ’πρεπε να ζούμε;
Κι αν ήταν όνειρο, τότε ο Άρκι ήθελε να ξέρει πώς θα τελείωνε. Ίσως θα τελείωνε αν πήγαινε να δει τη Λίντια. Αλλά ήταν το μόνο που δεν επιτρεπόταν να κάνει.
Ο Άρκι Λέβιν είναι ένας συνθέτης που ζει στη Νέα Υόρκη. Βρίσκεται σε διάσταση με τη γυναίκα του, αλλά κρατάει μια υπόσχεση που της έχει δώσει, όσο κι αν τον συνθλίβει το βάρος της. Την πρώτη μέρα της άνοιξης του 2010 ο δρόμος του τον φέρνει στο ΜοΜΑ και βλέπει τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς να εκτελεί το Η καλλιτέχνις είναι εδώ. Για τις επόμενες εβδομήντα πέντε μέρες, όσο κρατάει η περφόρμανς, ο Άρκι νιώθει κάτι να τον τραβάει στο ΜοΜΑ, όπως και ένα σωρό άλλους ανθρώπους, που πηγαίνουν να τη δουν ξανά και ξανά, μαγνητισμένοι. Και μέσα από το θέαμα που ξεδιπλώνεται μπροστά του αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί τι μπορεί να του λείπει από τη ζωή του και τι πρέπει να κάνει.
Εμπνευσμένο από τη θρυλική περφόρμανς της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, αυτό το εκπληκτικό μυθιστόρημα θέτει εξαιρετικής σημασίας ερωτήματα για τη φύση της τέχνης, τη ζωή και τον έρωτα – και βρίσκει τον τρόπο να δώσει απαντήσεις.

Προσωπική άποψη:
Ήταν την άνοιξη του 2010 όταν το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης φιλοξένησε την πολύ μεγάλη, μα και αμφιλεγόμενη, καλλιτέχνη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, σε μία από τις πλέον δημοφιλείς και γνωστές παραστάσεις της με τίτλο, "Η καλλιτέχνις είναι εδώ», στην οποία, όποιος άνθρωπος το επιθυμούσε, μπορούσε να σταθεί απέναντί της για ένα λεπτό κοιτάζοντάς την στα μάτια, χωρίς να ανταλλάξουν την παραμικρή λέξη μεταξύ τους. Η Αμπράμοβιτς κάθισε σε μία καρέκλα, αμίλητη, για 736 ώρες, ενώ απέναντί της βρέθηκαν 1554. Πώς τα ξέρω όλα αυτά; Πέραν του ότι έχω μελετήσει αρκετά το έργο της καλλιτέχνιδας, στη συγκεκριμένη παράσταση εμφανίστηκε ο επί 12 χρόνια άλλοτε σύντροφός της, επίσης καλλιτέχνης, Ουλάι, με τον οποίο δεν είχαν συναντηθεί για 22 ολόκληρα χρόνια, όταν στο μέσο του Σινικού Τείχους, έδωσαν την τελευταία τους παράσταση με τίτλο, «Το Μεγάλο Περπάτημα» -την οποία ετοίμαζαν 8 ολόκληρα χρόνια-, και μαζί έδωσαν και τέλος στη σχέση τους λέγοντας "αντίο", αντί για να παντρευτούν όπως ήταν το αρχικό τους σχέδιο όταν γεννήθηκε αυτή η ιδέα. Η πρώτη στιγμή, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, μετρώντας εκατομμύρια προβολές, κι αν την δείτε νομίζω πως θα καταλάβετε και το γιατί.

Τώρα, θα μου πείτε: Γιατί μας τα λες όλα αυτά και τι σχέση έχουν με το συγκεκριμένο βιβλίο; Σας καταλαβαίνω και δεν σας αδικώ, σε καμία περίπτωση. Όμως, δεδομένου ότι όλη η ιστορία εξελίσσεται κατά την διάρκεια της συγκεκριμένης παράστασης, αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε έτσι, και στα έντονα συναισθήματα που αυτή προκάλεσε, συναισθήματα που προκλήθηκαν μόνο μέσα από την ανταλλαγή βλεμμάτων που έσκισαν τη σιωπή στη δύο φωνάζοντας πιο δυνατά και ηχηρά από τις λέξεις, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε μία από τις πλέον χαρακτηριστικές στιγμές αυτής που νομίζω περικλείει όλη την αλήθεια της ανθρώπινης ψυχής και της ύπαρξής της. Γιατί, καμιά φορά, οι αλήθειες που αναζητάμε κι έχουμε περισσότερο ανάγκη, δεν βρίσκονται στις λέξεις, αλλά στη σιωπή, στην Τέχνη, βαθιά μέσα μας.

Ο Άρκι Λέβιν, αναγνωρισμένος μουσικοσυνθέτης ταινιών, που βλέπει σιγά σιγά την καριέρα του να οδεύει προς τη δύση της, με νεότερους επαγγελματίες να κατακτούν τα ηνία στον χώρο του, βρίσκεται σε διάσταση με τη σύζυγό του που πάσχει από μια εκφυλιστική ασθένεια, η οποία την αναγκάζει να νοσηλευτεί. Παρά που ο Άρκι καίγεται από επιθυμία να πάει να την δει, της έχει δώσει όρκο πως δεν θα το κάνει, όμως αδυνατεί να τηρήσει το δεύτερο μέρος του όρκου αυτού που δεν είναι άλλο από το να αφιερωθεί στη μουσική του. Με την κρίση της μέσης ηλικίας να του έχει χτυπήσει για τα καλά την πόρτα, με τον ίδιο να αμφιβάλλει για τον εαυτό του και για την Τέχνη του, πρέπει να βρει το θάρρος να κοιτάξει την αλήθεια που βρίσκεται βαθιά μέσα του και να καταλάβει ποιος είναι, τι πραγματικά θέλει, που βαδίζει. Το ίδιο θάρρος, όμως, απαιτείται και για να καθίσει απέναντι από την Μαρίνα Αμπράμοβιτς όταν θα βρεθεί στην παράστασή της.

Ο Άρκι θα βρεθεί ξανά και ξανά στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, με τον καθέναν από αυτούς ν' αναζητά τη δικιά του αλήθεια, τη λύτρωση που χρειάζεται, τη δύναμη που απαιτείται για να προχωρήσει στη ζωή του. Άνθρωποι από διαφορετικές τάξεις, με διαφορετικό τρόπο ζωής, με διαφορετικά βιώματα, με διαφορετικό τρόπο σκέψης. Κι όμως, όλοι τους, κατά βάθος, αναζητούν τα ίδια πράγματα, έχουν τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες επιθυμίες, την ίδια λαχτάρα να ζήσουν ή και να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή. Και μέσα από την ιστορία καθενός από αυτούς, μα και μέσα από τις δικές τους αλήθειες, αρχίζουμε ν' αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι και που πραγματικά βρίσκεται το νόημα της ζωής, της ύπαρξής μας, της προσωπικής ανάγκης που βιώνει ο καθένας, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, να ξεχωρίσει και ν' αφήσει το σημάδι του.

Η Heather Rose, με την άδεια της ίδιας της Αμπράμοβιτς, μέσα από ένα πραγματικό γεγονός γεννά μία ιστορία με πολλές προεκτάσεις και αποτελούμενη από πολλές υποϊστορίες, γεμάτη ζωντάνια, ενέργεια, δύναμη, πάθος. Βλέπουμε τους ήρωές μας, απλούς καθημερινούς ανθρώπους όπως είμαστε κι εμείς, να βρίσκονται σε έναν συνεχή διάλογο με τον εαυτό του, εκφράζοντας απορίες, αμφισβητώντας επιλογές, αναθεωρώντας πράξεις κι αποφάσεις τους, κάνοντας ψυχανάλυση στο ίδιο το εγώ τους, ρισκάροντας να έρθουν αντιμέτωποι ακόμα και με τους μεγαλύτερούς τους φόβους και απογοητεύσεις, μα και με τις πιο σκοτεινές πλευρές τους. Ακόμα και η ίδια η Αμπράμοβιτς συμμετέχει σε αυτό, έστω και νοητά, τόσο με σκέψεις όσο και με αναδρομές στην ίδια της τη ζωή και στα βήματα που έκανε για να φτάσει στο σήμερα. Και μπορεί να μην ξέρουμε πόσο ειλικρινές είναι όλο αυτό, καταφέρνει, ωστόσο, να μας αγγίξει και να μας συγκινήσει με δεκάδες τρόπους, κάνοντάς μας να θέλουμε να κοιτάξουμε κι εμείς κάποιον βαθιά μέσα στα μάτια, ξεγυμνώνοντας το εγώ μας και ανακαλύπτοντας την εσωτερική μας αλήθεια.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Heather Rose
Μεταφραστής: Τζανακάρη Βάσια
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 312
ISBN: 978-618-01-2697-6