"Αναπλάθοντας τον παράδεισο: Το ελληνικό ταξίδι 1937- 1947" του Edmund Keeley

O µεγάλος νεοελληνιστής Edmund Keeley γράφει ένα βιβλίο όπου η Ιστορία γίνεται λογοτεχνία και κατόπιν προσωπική αποκάλυψη. Παρουσιάζοντας µια σύνθεση προσωπικών αναµνήσεων, λογοτεχνικής κριτικής και ερµηνευτικής αφήγησης, αποτιµά ότι η αφοσίωση µιας λογοτεχνικής συντροφιάς τη δεκαετία του 1940 διατήρησε τη σαγήνη της Ελλάδας ζωντανή στη Δύση, τη στιγµή που η γερµανική κατοχή, ο Εµφύλιος, αλλά και ο µαζικός τουρισµός απειλούσαν να καταστρέψουν ό,τι εκείνοι είχαν αγαπήσει.
Ο Χένρυ Μίλλερ και ο Λόρενς Ντάρρελ συναντούν στην Ελλάδα τον Γιώργο Σεφέρη, τον Γιώργο Κατσίµπαλη και άλλους συγγραφείς της θρυλικής γενιάς του 1930. Όλοι µαζί, υπό τη βαριά απειλή του πολέµου, αναζητούν το νόηµα της ελληνικής ζωής, της ελευθερίας και της τέχνης - και δείχνουν αποφασισµένοι να αναπλάσουν τον παράδεισο. Συζητώντας ατέλειωτα βράδια στις αθηναϊκές ταβέρνες, τριγυρνώντας την Πελοπόννησο και κολυµπώντας στα νησιά, ο Μίλλερ και ο Ντάρρελ απαλλάσσονται από τη δηµιουργική απόγνωση στην οποία βούλιαζαν εκείνη την εποχή, ενώ οι Έλληνες φίλοι τους επαναβεβαιώνουν τη ζωτικότητα του τόπου τους.

"Ο μισός ήλιος" του Άρη Φιορέτου

Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ένας νεαρός στα δεκαεννιά του χρόνια εγκαταλείπει τον τόπο του στη νότια Ελλάδα για σπουδές στο εξωτερικό. Στη Βιέννη σπουδάζει ιατρική, στη Σουηδία παντρεύεται µια φοιτήτρια από την Αυστρία και δηµιουργεί τη δική του οικογένεια. Η τύχη και η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα τον κρατούν µακριά της. Καταφέρνει πια να επιστρέψει τη δεκαετία του ’80, για να συµβάλει στην ίδρυση µιας σχολής ιατρικής σε περιφερειακό πανεπιστήµιο και να στήσει ένα ακόµα σπιτικό. Ο Άρης Φιορέτος εξιστορεί λογοτεχνικά τη ζωή του πατέρα του –που σχετίζεται µε τον µεταπολεµικό εκπατρισµό των Ελλήνων στις χώρες της Ευρώπης– από το τέλος προς την αρχή: από τον θάνατό του στη Σουηδία µέχρι τότε που δεν είχε ακόµη αποκτήσει το πρώτο του παιδί, που δεν ήταν ακόµη πατέρας. Μια ζωή που τη σφραγίζει η περιπλάνηση µισού αιώνα µεταξύ Σουηδίας, Αυστρίας και Ελλάδας – καθώς και ένα µυστικό από την εποχή της πρώτης του νεότητας. Ένα κείµενο τρυφερό και δυνατό, που φωτίζει µε οξυδέρκεια και αφηγηµατική µαεστρία τη σχέση ενός γιου µε τον πατέρα του.

"Σκοτεινός Βαρδάρης" της Έλενας Χουζούρη

Αρχές του 20ού αιώνα. Μια ιστορία έρωτα και απώλειας την εποχή των Βαλκανικών Πολέµων στη Θεσσαλονίκη, στο Μελένικο (σηµερινό Μέλνικ στη Βουλγαρία), στη Σόφια, στο Βουκουρέστι και στο Παρίσι. Η αφήγηση, που παρακολουθεί τη σχέση ανάµεσα στην ωραία αρχοντοπούλα Ελένη και τρεις φίλους, τον Στέφανο, τον Θεόδωρο και τον Βούλγαρο Γκεόργκι, ξεκινά µε τη φωτογραφία του Γάλλου φωτογράφου Ωγκύστ Λεόν στο Σιδηρόκαστρο, το 1913: «Έλληνες πρόσφυγες από το Μελένικο».
Με ολόκληρη την τότε οθωµανική Μακεδονία σε αναβρασµό καθώς ο βαλκανικός κόσµος γεννιόταν από την αρχή, σε µια ατµόσφαιρα που µυρίζει µίση, καταστροφή και προσφυγιά, ο πόλεµος φέρνει βίαιες ανατροπές στη ζωή των ηρώων. Όµως, ένας αιρετικός, ανεπίτρεπτος έρωτας έρχεται να υπενθυµίσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να ρίξει άλλο φως στη φωτογραφία των προσφύγων από το Μελένικο που, διασχίζοντας τον χρόνο, συνδέει το παρελθόν µε το παρόν µέσω της µνήµης.

"Γιαννούλης Χαλεπάς: Ο μύθος της νεοελληνικής γλυπτικής" των Δημήτρη Βανέλλη & Θανάση Πέτρου

Λένε ότι η ιδιοφυΐα βρίσκεται πολύ κοντά στην παράνοια. Πράγματι, αρκετοί μεγάλοι καλλιτέχνες κατέληξαν σε ιδρύματα με αμφίβολη θεραπευτική αξία. Στη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά όμως, του σημαντικότερου ίσως Νεοέλληνα γλύπτη, δεν υπάρχουν μόνο μια ελπιδοφόρα άνοιξη και μια κατάβαση στην κόλαση.
Υπάρχει και μια αναπάντεχη ανάσταση, μια απρόσμενη επανεμφάνιση της ιδιοφυΐας, η οποία μάλιστα μας έδωσε έργα πολύ πιο προσωπικά από τα παλιά. Η βασανισμένη του ζωή, ακόμα και μετά την αναζωπύρωση της δημιουργικότητας, είναι που μας συγκίνησε τόσο πολύ, γι’ αυτό και προσπαθήσαμε να τη μεταφέρουμε σε εικόνες. Μερικοί πιστεύουν ότι ο Χαλεπάς είναι κάτι σαν άγιος. Ποιος ξέρει;
Το σίγουρο είναι ότι η ιστορία του δεν μοιάζει με καμιά άλλη.

"Ο κόσμος του Προυστ" των Laura El Makki, Antoine Compagnon, Raphaël Enthoven, Michel Erman, Adrien Goetz, Nicolas Grimaldi, Julia Kristeva, Jerome Prieur & Jean-Yves Tadié

Το "Αναζητώντας τον χαµένο χρόνο" είναι ένα έργο ακατάτακτο, τόσο βαθύ, που το διαβάζουµε και το ξαναδιαβάζουµε για να ανακαλύψουµε µέσα του "την αληθινή ζωή, τη µόνη ζωή εποµένως που έχουµε ζήσει ολοκληρωτικά", δηλαδή τη λογοτεχνία.
Προλογίζοντας τον "Κόσµο του Προυστ", η Λορά Ελ Μακκί γράφει: "Αυτό το απίστευτο µυθιστόρηµα, που αναστάτωσε το λογοτεχνικό τοπίο, µας µεταφέρει έναν αιώνα πίσω, στα παρισινά σαλόνια της Μπελ Επόκ, σε µια πλαζ της νορµανδικής ακτής ή στη λιµνοθάλασσα της Βενετίας. Μας µιλάει για την ύπαρξη, τα σκιρτήµατα της µνήµης, τη λεπτεπίλεπτη φύση των ανθρώπινων σχέσων, την αµφισηµία του ερωτικού αισθήµατος, τα ευεργετήµατα της φαντασίας, αλλά και για την οµορφιά των τεχνών. Ο καθένας µπορεί να στεγάσει εκεί τα όνειρά του, να αναγνωρίσει τις χαρές και τους φόβους του, ακόµη και να ανακαλύψει µερικές αλήθειες".
"Προσπαθήστε να κρατήσετε πάντα ένα κοµµάτι ουρανό πάνω απ’ τη ζωή σας" έγραφε ο Προυστ στο "Από τη µεριά του Σουάν".
Mε την επιµέλεια της Λορά Ελ Μακκί, οκτώ µυθιστοριογράφοι, βιογράφοι και ακαδηµαϊκοί, µεταξύ των επιφανέστερων ειδικών, ο Αντουάν Κοµπανιόν, ο Ραφαέλ Αντοβέν, ο Μισέλ Ερµάν, ο Αντριέν Γκετζ, ο Νικολά Γκριµαλντί, η Τζούλια Κρίστεβα, ο Ζερόµ Πριέρ και ο Ζαν-Υβ Ταντιέ, προσεγγίζουν τις πολλαπλές όψεις της ζωής και του έργου του Προυστ και αναδεικνύουν τα ερωτήµατα που υποκρύπτει το "Αναζητώντας τον χαµένο χρόνο": Πώς να συγκρατήσουµε τον χρόνο που περνάει; Γιατί ο έρωτας µας κάνει να υποφέρουµε; Μπορούµε να ξέρουµε πράγµατι έναν άνθρωπο;

"Η τέχνη της καλής ζωής" του Rolf Dobelli

Πριν από µερικά χρόνια άρχισα να συλλέγω διανοητικά εργαλεία για την καλή ζωή. Ήθελα να αποκτήσω πρόσβαση στην πληθώρα των µισοξεχασµένων µοντέλων σκέψης της κλασικής αρχαιότητας καθώς και στις πρόσφατες ιδέες που έχουν προκύψει από την ψυχολογική έρευνα. Αν θέλουµε, µπορούµε να περιγράψουµε αυτό το βιβλίο ως "κλασική φιλοσοφία ζωής για τον 21ο αιώνα".
Χρησιµοποιώ λοιπόν αυτά τα εργαλεία καθηµερινά για να ξεπεράσω τις µικρές και µεγάλες προκλήσεις της ζωής µου. Και δεδοµένου ότι η ζωή µου έχει βελτιωθεί σχεδόν από κάθε άποψη (έχω λιγότερα µαλλιάσήµερα και περισσότερες ρυτίδες στο πρόσωπο, αλλά δεν µε έχουν επηρεάσει αρνητικά), σας τα συνιστώ µε καθαρή συνείδηση: 52 εργαλεία σκέψης που δεν µπορούν να σας εγγυηθούν την καλή ζωή, µπορούνόµως να αυξήσουν τις πιθανότητες να τη ζήσετε.