Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Λονδίνο, 1850. Η πόλη ετοιμάζεται για τη Μεγάλη Έκθεση, και τα πλήθη συρρέουν στο Χάιντ Παρκ για να παρακολουθήσουν την ανέγερση του εντυπωσιακού κτιρίου που θα τη φιλοξενήσει. Ανάμεσά τους, η όμορφη, γεμάτη όνειρα Άιρις, και ο Σίλας, ο παράξενος, μονήρης συλλέκτης. Για την Άιρις, η συνάντησή τους είναι μια ασήμαντη στιγμή που ξεχνά αμέσως. Για τον Σίλας, ένα γεγονός που του αλλάζει τη ζωή.
Ο Σίλας δεν είναι ο μόνος που προσέχει την ομορφιά της Άιρις. Ο Λούις Φροστ, ένας νεαρός ζωγράφος από τον κύκλο του Προραφαηλιτών, της ζητά να ποζάρει για έναν πίνακά του. Εκείνη δέχεται με έναν όρο: να τη μάθει να ζωγραφίζει. Και ένας καινούργιος κόσμος γεμάτος υποσχέσεις ανοίγεται μπροστά της…
Όμως ο Σίλας καιροφυλακτεί. Η σκέψη της Άιρις τον στοιχειώνει από τη μέρα που συναντήθηκαν και το πάθος του γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινό.
Η συναρπαστική, αγωνιώδης ιστορία μιας γυναίκας που διεκδικεί την ελευθερία και το δικαίωμα στη δημιουργία ενάντια στις κοινωνικές προκαταλήψεις, κι ενός άντρα που με την αρρωστημένη εμμονή του απειλεί να την καταστρέψει για πάντα. 

Προσωπική άποψη:
Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο πιο κλισέ μπορούν να γίνουν οι εναρκτήριες ατάκες μου, τουλάχιστον όσον αφορά τις βιβλιοαπόψεις μου γι' αυτή την εβδομάδα, αλλά αγαπώ τα γοτθικά μυθιστορήματα, αγαπώ το βικτοριανό Λονδίνο -κάτι που όσοι με ακολουθείτε χρόνια θα το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά, αφού πρέπει να το έχω δηλώσει 18 εκατομμύρια φορές-, πόσο μάλλον όταν αυτά τα δύο στοιχεία συνδυάζονται και, πολύ περισσότερο, όταν η ιστορία αυτή εμπεριέχει στον πυρήνα της μια διαστρεβλωμένη μορφή του έρωτα, από εκείνες που μπορεί να μην αντέχαμε να ζήσουμε στην πραγματική μας ζωή, αλλά που λογοτεχνικά μάς έχουν σημαδέψει και έχουν αλλάξει την κοσμοθεωρία μας γύρω από το κυρίαρχο αυτό συναίσθημα και τη λογική, ή την απουσία αυτής, που μπορεί να διαθέτει, θυμίζοντάς μας κάτι από "Το Φάντασμα της Όπερας" και "Το άρωμα", σε μια ιδιαίτερη μίξη με δική της ταυτότητα.

Η Άιρις και η αδερφή της, Ρόουζ, βιώνουν μια εξαιρετικά δύσκολη καθημερινότητα, προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην ζωγραφίζοντας κούκλες για την εθισμένη κυρία Σάλτερ, ενώ παράλληλα έχουν να αντιμετωπίζουν την καταπιεστική και διόλου υποστηρικτική οικογένειά τους. Και για την Άιρις, που το όνειρό της είναι να γίνει καλλιτέχνης, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, όμως εκείνη παραμένει αποφασισμένη να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Στο Λονδίνο του 1850, λοιπόν, κατά διάρκεια της Μεγάλης Έκθεσης, η Άιρις θα συναντήσει τον Σίλα, έναν παράξενο και ιδιόρρυθμο ταξιμιστή, ιδιοκτήτη ενός καταστήματος με παράξενα αντικείμενα που επισκέπτεται πληθώρα ιατρών και καλλιτεχνών. Για την Άιρις, η συνάντηση αυτή θα περάσει χωρίς ν' αφήσει το παραμικρό ίχνος, όμως για τον Σίλα τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά, αφού θα αναπτύξει μια διεστραμμένη εμμονή με τη νεαρή γυναίκα.

Την ίδια στιγμή, η Άιρις θα συναντήσει τον Λούις Φροστ, έναν νεαρό ζωγράφο, που και αυτός με τη σειρά του θα γοητευτεί από το παρουσιαστικό και την ομορφιά της και θα της ζητήσει να γίνει το μοντέλο του για τον επόμενο πίνακά του. Και η Άιρις δέχεται την πρότασή του, θέτοντάς του, ωστόσο, έναν όρο. Να της διδάξει αυτό που τόσο λαχταρά και που η οικογένειά της τής αρνείται πεισματικά. Να της μάθει να ζωγραφίζει. Και ο Λούις δέχεται, και εκείνη, για πρώτη φορά στη ζωή της, νιώθει πως μπορεί πραγματικά να διεκδικήσει τα όνειρά της, μα και πως μπορεί να ξεφύγει από την ασφυκτική ζωή της και μια κοινωνική τάξη στην οποία βρέθηκε χωρίς επιλογή, μα και χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από τα δίχτυα της, όχι εξαιτίας δικής αδυναμίας, αλλά λόγω της εμμονής των άλλων. Και όσο περισσότερο πλησιάζει το όνειρό της, η Άιρις, τόσο πιο δυνατά αισθήματα αναπτύσσει για τον Λούις, χωρίς να γνωρίζει πως ο Σίλας παραμονεύει, άκρα ενοχλημένος, στις σκιές, περιμένοντας την κατάλληλη ώρα για να κάνει την δικιά του κίνηση.

Πρώτο βιβλίο για την Elizabeth Macneal και θεωρώ πως δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με ένα πολύ καλό πρωτόλειο έργο, ούτε καν με ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά ντεμπούτο της χρονιάς, μα με ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα βιβλία, στο σύνολό τους, για το 2019. Η Macneal, με εξαιρετική τεχνική και μαεστρία, πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την συγγραφή, έχει δημιουργήσει ένα γοτθικό βικτοριανό παραμύθι κλασσικής αισθητικής, που στέλνει ρίγη ανατριχίλας στη ραχοκοκαλιά μας. Παντρεύοντας την ιστορία της Τέχνης και της φιλοδοξίας που αυτή γεννά στους ανθρώπους, μέσα από κάθε της μορφή κι έκταση, με την αγάπη και την συναισθηματική εμμονή που βρίσκονται σε αιώνια κόντρα, με την δεύτερη πολύ εύκολα να μπορεί να διασκελίσει το μονοπάτι εκείνο που θα την στρέψει στη βία και στην φρίκη, μας προσφέρει ένα αφήγημα που με τον ρεαλισμό, την περιγραφικότητα και την παραστατικότητά του μας παρασύρει σε δρόμους που δεν ξέρουμε αν θα θέλαμε να διαβούμε, αλλά που αδυνατούμε να μείνουμε μακριά τους.

Πολύ μεγάλη έμφαση φαίνεται να έχει δώσει η συγγραφέας και στην μελέτη της Ιστορίας της περιόδου εκείνης, όπου μέσα από την δική της αφήγηση ξετυλίγεται σαν κουβάρι, μένοντας στις πιο σημαντικές εξελίξεις, εκείνες που σχετίζονταν με τα γράμματα, τις Τέχνες και τις Επιστήμες, αλλά και στις ταξικές διαιρέσεις και την ανισότητα αυτών, στα κοινωνικά πρότυπα και στις τάσεις της εποχής, πολύ περισσότερο δε όσον αφορούσαν τις γυναίκες που, καλώς ή κακώς, ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν όπως θα έπρεπε και κυρίως όπως τους άξιζε, πόσο μάλλον τα σκοτεινά εκείνα χρόνια που το ν' ακουστεί η φωνή κάποιας εξ αυτών δεν ήταν απλά όνειρο απατηλό, αλλά μια αυθάδεια που κανείς δεν μπορούσε να είναι βέβαιος το που θα καταλήξει. Εξού και η φωνή της Άιρις, στην προκειμένη περίπτωση, είναι τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη, όχι μόνο επειδή είναι δυνατή και παθιασμένη, αλλά γιατί ξέρει πότε και πως πρέπει να την αφήσει ελεύθερη ν' ακουστεί. 

Εξαιρετικός είναι, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο έχει χειριστεί, η συγγραφέας, τους ήρωές της μέσα στην αφήγησή της, μα και ο τρόπος που έχει δομήσει και αναπτύξει τα ψυχογραφήματά τους, ειδικά όσο περισσότερο κορυφώνονται τα πάθη και οι εμμονές τους. Ειδικά ο Σίλας είναι ένας τρομακτικά έξυπνα χτισμένος χαρακτήρας, από εκείνους που κάνουν το αίμα σου να παγώνει και που την ίδια στιγμή σε γοητεύει με έναν άρρωστο τρόπο η διαστροφή τους, η οποία προσπαθείς απεγνωσμένα να κατανοήσεις από που μπορεί να πηγάζει. Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με ένα ανθρώπινο δράμα χαρακτήρων, τοποθετημένο στην καρδιά μιας ιστορικής μυθοπλασίας με όλο τον ρεαλισμό που αυτή μπορεί να αποτυπώνεται, που όσο περισσότερο προχωρά κι εξελίσσεται, μετατρέπεται σε ένα θρίλερ μυστηρίου με στοιχεία εποχής. Ένα θρίλερ που παίζει με το μυαλό μας και με τα όρια της φρίκης, μα και με εκείνα της ανθρώπινης ακρότητας. Ένα βιβλίο που συστήνω ανεπιφύλακτα στους φίλους του είδους και όχι μόνο.
Βαθμολογία 9,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Elizabeth Macneal
Μεταφραστής: Μακρόπουλος Μιχάλης
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 408
ISBN: 978-618-01-3085-0