Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Τίνα Έβανς έχει περάσει έναν χρόνο προσπαθώντας να αποδεχτεί τον θάνατο του γιου της. Η πληγή δε θα κλείσει ποτέ, αλλά πρέπει να προχωρήσει παρακάτω. Καθώς πλησιάζει η πρεμιέρα της παράστασης που σκηνοθετεί στο Λας Βέγκας, νιώθει έτοιμη για μια καινούργια αρχή.
Ως το βράδυ, που βλέπει δυο λέξεις γραμμένες στον μαυροπίνακα στο δωμάτιο του Ντάνι: ΟΧΙ ΝΕΚΡΟΣ. Κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζει; Αν το παιδί της δε σκοτώθηκε πραγματικά μαζί με τους άλλους προσκόπους σ’ εκείνο το φρικτό δυστύχημα; Η ανάγκη να ανακαλύψει την αλήθεια θα οδηγήσει την Τίνα από τα φώτα του Λας Βέγκας στις σκιές της Νεβάδα. Και σ’ έναν εφιάλτη που η αρχή του βρίσκεται ακόμα πιο μακριά, σ’ ένα εργαστήριο στην Ουχάν της Κίνας.
Το θρίλερ του Dean Koontz που συζητήθηκε όσο κανένα άλλο το 2020, καθώς αναφέρεται, αν και γραμμένο χρόνια πριν, στην πόλη από την οποία ξεκίνησε η πανδημία…

Προσωπική άποψη:
Όταν εμφανίστηκε ο covid-19, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άρχισαν να μιλάνε για οργανωμένα σχέδια, για θεωρίες συνωμοσίας, για επιστημονικά όπλα που δημιουργήθηκαν με σκοπό τον αφανισμό μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού και άλλα παρανοϊκά -δεν αποκλείω καθολικά κάθε άποψη, απλά δεν υπερασπίζομαι και τις ακρότητες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δεν είναι σε καμία περίπτωση της παρούσης. Όπως και να 'χει, τότε ήταν που διάφοροι άρχισαν να μιλάνε για βιβλία που αναφέρονταν σε δολοφονικούς ιούς και τα οποία είχαν γραφτεί πολλά χρόνια νωρίτερα, προσπαθώντας να στηρίξουν τις θεωρίες τους γύρω από ένα παγκόσμιο και καλά οργανωμένο σχέδιο πάνω σε αυτά. Το όνομα αυτού του μυθιστορήματος που τροφοδότησε περισσότερο από κάθε άλλο αυτή την παράνοια, δεν είναι άλλο από το "Μάτια του σκότους", που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Τίνα Έβανς, όπου τον τελευταίο χρόνο έχει παλέψει πολύ σκληρά για ν' αποδεχθεί τον πρόωρο χαμό του δωδεκάχρονου γιου της -το σώμα του οποίου ποτέ δεν είδε με την δικαιολογία πως ήταν υπερβολικά παραμορφωμένο για να συμβεί κάτι τέτοιο-, εργάζεται πάνω σε μια παράσταση που σκηνοθετεί και πρόκειται να ανέβει στο Λας Βέγκας, γεγονός που της προσφέρει μια καλή ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Και είναι πραγματικά έτοιμη να το πραγματοποιήσει, μέχρι που στον μαυροπίνακα που βρίσκεται στο δωμάτιο του Ντάνι βρίσκει ένα μήνυμα που την αναστατώνει, μα και γεννά και πάλι μέσα της την ελπίδα πως ο γιος της ίσως να ζει ακόμα και να μην σκοτώθηκε σ' εκείνο το μοιραίο ατύχημα μαζί με τους άλλους προσκόπους. Και όσο τα μηνύματα αυτά αυξάνονται, τόσο περισσότερο πείθεται πως πρέπει να ψάξει και να μάθει την αλήθεια. Γι' αυτό και καταφεύγει στον φίλο της Έλιοτ, νυν δικηγόρο και πρώην πράκτορα του στρατού, ζητώντας του την βοήθειά του.

Όπως αντιλαμβάνεστε, η αναζήτησή τους αυτή δεν θα είναι διόλου εύκολη αλλά αντίθετα, γεμάτη προβλήματα, εμπόδια και δυσκολίες, πράγμα αναμενόμενο, πόσο μάλλον όταν διακυβεύονται πολύ περισσότερα απ' όσα θα μπορούσαν να φανταστούν ποτέ οι ήρωές μας. Πράγματα τα οποία ακροβατούν ανάμεσα στον ρεαλισμό και στο παραφυσικό, όπως στις περισσότερες ιστορίες του Koontz άλλωστε, με το πρώτο, ωστόσο, να υπερισχύει έναντι του δεύτερου -και με το δεύτερο να αναλύεται μέχρι εκεί που μπορούν να βρεθούν λογικές εξηγήσεις, ή έστω αρκετά ικανοποιητικές για να το στηρίξουν, αλλά που σιγά σιγά εγκαταλείπονται και μένουν πίσω, χωρίς τελικά να εξηγούνται επαρκώς, αφήνοντάς μας με την απορία -που και αυτή, όμως, με τη σειρά της δεν είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μας προβληματίσει σε ένα δεύτερο επίπεδο.

Με όλα τα παραπάνω δεν εννοώ πως η πλοκή του βιβλίου είναι κακή ή αδιάφορη, του εναντίον, αλλά είναι κάπως άνιση όσον αφορά την ανάπτυξη των υπό μέρους θεματικών που συνθέτουν τον βασικό της πυρήνα, πράγμα που δεν βοηθάει πάντα τις ανατροπές να δουλέψουν έτσι όπως θα έπρεπε, ιδίως όταν αυτές έρχονται φέρνοντας λύσεις και προσφέροντας απαντήσεις με περισσότερη ευκολία απ' όση θα έπρεπε. Αλλά μετά θυμάσαι πως το βιβλίο γράφτηκε το 1981 -όταν πρωτοκυκλοφόρησε με τον συγγραφέα να υπογράφει με ψευδώνυμο-, όπου και συνειδητοποιείς πως στο σήμερα μπορεί να μην είναι εξαιρετικά αγωνιώδες, αλλά για την εποχή του ήταν ένα αρκετά έντονο θρίλερ, που ειδικά στην επανακυκλοφορία του, όπου ο συγγραφέας έκανε κάποιες αφηγηματικές διορθώσεις, προσέφερε τίμια αυτό που έπρεπε και που υποσχόταν.

Τώρα, σε ότι αφορά τους χαρακτήρες, πάλι σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής, θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα καλοί και με αρκετά ενδιαφέρον υπόβαθρο, αν και λίγο πιο ιδανικοί απ' όσο θα τους θέλαμε στο σήμερα, αλλά ακριβώς τόσο όσο επέβαλλαν τα 80's. Ωστόσο, ο Koontz θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει πως όταν μας χτίζει ορισμένους χαρακτήρες, δεν μπορεί απλά να τους ξεφορτώνεται όταν πλέον δεν εξυπηρετούν την πλοκή. Μπορεί κάλλιστα είτε να μην αφιερώνει σε αυτού τόσο χρόνο, είτε να κάνει πιο ομαλή την αποχώρησή τους. Εν κατακλείδι, τα "Μάτια του σκότους" είναι ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ με κάποια στοιχεία αστυνομικής περιπέτειας και με μια δόση επιστημονικής φαντασίας, επιστήμης και μεταφυσικού, και σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο τρόμου -πόσο μάλλον υποστήριξης καταστροφολογίας, βασισμένο απλά σε τυχαία γεγονότα τα οποία, μάλιστα, διαφοροποιήθηκαν από την πρώτη στη δεύτερη έκδοση, λόγω εποχής και δεδομένων που επικρατούσαν τότε, άρα μπορούσαν να υποστηρίξουν το όλο plot καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ένα από τα θρίλερ εκείνα που θα σας αλλάξουν τη ζωή, αλλά ακόμα και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, διαβάζεται ευχάριστα.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Dean Koontz
Μεταφραστής: Τραϊκόγλου Ρόζα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 400
ISBN: 978-618-01-3593-0