Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η μάχη δεν έχει τελειώσει ακόμη…
Πάνω που η Φέι πίστεψε ότι όλα ήταν εντάξει, η ίδια της η ύπαρξη απειλείται ακόμα μια φορά. Έχει φτιάξει τη ζωή της στο εξωτερικό, ο πρώην σύζυγός της είναι στη φυλακή και η εταιρεία της Revenge καλπάζει προς την επιτυχία. Τη στιγμή όμως που η Revenge ετοιμάζεται να κατακτήσει τις ΗΠΑ, μια νέα απειλή κάνει την εμφάνισή της και η Φέι αναγκάζεται να επιστρέψει στη Στοκχόλμη.
Θα ρισκάρει να αφήσει πίσω της όλα αυτά για τα οποία πάλεψε τόσο σκληρά; Ή θα καταφέρει να αναγεννηθεί από τις στάχτες και να ανακτήσει τον έλεγχο; Με τη βοήθεια μιας επίλεκτης ομάδας γυναικών ξεκινάει να μάχεται για να σώσει ό,τι της ανήκει – για να σώσει τα αγαπημένα της πρόσωπα αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.
Τα Ασημένια φτερά είναι το δεύτερο μέρος της διλογίας με πρωταγωνίστρια τη Φέι. Μια δραματική ιστορία προδοσίας, εκδίκησης και γυναικείας αλληλεγγύης. Το πρώτο μέρος, Το χρυσό κλουβί, ήταν το απόλυτο μπεστ σέλερ στη Σουηδία το 2019.

Προσωπική άποψη:
Όταν κυκλοφόρησε "Το χρυσό κλουβί", επικράτησε μια απίστευτη διχογνωμία στο αναγνωστικό κοινό. Όσοι γνώρισαν και αγάπησαν την Camilla Lackberg μέσα από τα αστυνομικά της μυθιστορήματα, αντέδρασαν έντονα στην απόφασή της να αλλάξει συγγραφική κατεύθυνση και να προσανατολιστεί σε ένα είδος πολύ διαφορετικό απ' αυτό που την καθιέρωσε -και που προφανώς δεν ήταν του δικού τους γούστου. Από την άλλη, υπήρχαν εκείνοι που απλά είχαν ακούσει θετικά σχόλια για τη συγγραφέα, αλλά που δεν είχε τύχει ποτέ ως τότε να διαβάσουν κάποιο βιβλίο που έφερε την υπογραφή της, πράγμα που τους προσέφερε την ελευθερία της αντικειμενικής και ανεπηρέαστης κρίσης. Σε κάποιους άρεσε, σε άλλους όχι και τόσο, αλλά είναι απολύτως βέβαιο πως η τελική τους απόφαση δεν επηρεάστηκε από το παρελθόν της Lackberg, ούτε από τις πολύ δυνατές αστυνομικές στιγμές που ίσως και να λησμονούσαν.

Ωστόσο, κάπου ανάμεσα σε αυτούς υπήρξαμε κι εμείς οι λίγοι, ομολογουμένως, που υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του καθενός να γράφει ό,τι θέλει, τον εκφράζει και τον ευχαριστεί, χωρίς να μένει προσκολλημένος στα ίδια και στα ίδια, διαφυλάσσοντας έτσι τη φήμη του, αλλά στερώντας από τον εαυτό του το δικαίωμα της δημιουργικότητας. Αυτό δε σημαίνει πως "Το χρυσό κλουβί" άρεσε σε όλους μας, αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν στήσαμε την Lackberg στον τοίχο, ούτε αρχίσαμε να την λιθοβολούμε. Όσον αφορά εμένα, κι επειδή δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους, όπως ίσως θυμάστε όσοι είχατε διαβάσει τότε την άποψή μου, βρήκα το συγκεκριμένο βιβλίο εξαιρετικά ενδιαφέρον, σαφέστατα διαφορετικό απ' όσα είχα διαβάσει από την Lackberg μέχρι εκείνη τη στιγμή, σίγουρα υπερβολικό και ακραίο στα σημεία του, αλλά σκληρά ρεαλιστικό ως προς την αποτύπωση μιας -δυστυχώς- σύγχρονης γυναικείας πραγματικότητα που κανονικά δεν θα έπρεπε να υφίσταται, έστω κι αν αυτή διανθίστηκε με τα στοιχεία της προαναφερόμενης υπερβολής, όχι απαραίτητα για να υπερτονιστεί, αλλά περισσότερο για να μας τραβήξει την προσοχή.

Φτάνουμε στο σήμερα, λοιπόν, για να σχολιάσουμε το δεύτερο κεφάλαιο στη ζωή της Φέι. Αυτό το νέο κεφάλαιο που άνοιξε στο προηγούμενο βιβλίο, με την ίδια να ηγείται μιας εταιρείας κολοσσού, να είναι εξαιρετικά αυτόνομη, δημιουργική και ανεξάρτητη, μα πάνω απ' όλα ελεύθερη από τα δεσμά ενός γάμου που την είχε κάνει να χάσει τον εαυτό και την ταυτότητά της, και με τον πρώην σύζυγό της να βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα. Γοητευτική, μυστηριώδης, πλούσια και χωρίς να πρέπει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, πορεύεται με νέο νόημα στη ζωή της, μέχρι τη στιγμή εκείνη που έρχονται τα πάνω κάτω και όλα αρχίζουν, αν όχι απαραίτητα να ανατρέπονται, να απειλούνται και μαζί με αυτά, απειλείται και εκείνη. Πολλοί μέτοχοι της εταιρείας αρχίζουν να πουλούν τις μετοχές τους, πράγμα που σημαίνει πως η Φέι κινδυνεύει να χάσει την πλειοψηφία αυτών, άρα και τον έλεγχο της Revenge, γεγονός που την αναγκάζει να αφήσει τις Η.Π.Α. και να επιστρέψει στην Στοκχόλμη προκειμένου να ανακαλύψει ποιος είναι ο αντίπαλός της και να δημιουργήσει το ιδανικό σχέδιο για να τον ξεφορτωθεί και να προστατέψει όλα όσα με κόπο έχτισε.

Αυτό που δεν θα προσπαθήσω λεπτό να αρνηθώ είναι το ότι η Φέι είναι ένας χαρακτήρας που μόνο συμπαθής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι γεγονός που σου προκαλεί, αν όχι απαραίτητα αντιπάθεια, μια κάποια ενόχληση, ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύεις πως ποτέ δεν θα μπορούσες να γίνεις σαν κι εκείνη, ακόμα κι αν είχες αντιμετωπίσει όλα τα δεινά του κόσμου -και κακά τα ψέματα, η Φέι αντιμετώπισε ζόρια, αλλά αποφάσισε να τα πολεμήσει στα άκρα, πράγμα που στον πραγματικό κόσμο δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Ωστόσο, δε νομίζω πως η αρχική πρόθεση της συγγραφέως ήταν έτσι κι αλλιώς να σε κάνει να ταυτιστείς με την ηρωίδα της, μα μέσω των ακραίων αποφάσεων, συναισθημάτων και συμπεριφορών της, να καταφέρεις να έρθεις αντιμέτωπος με ένα σύγχρονο φεμινιστικό πρότυπο, μέσω του οποίου υμνείται η πανουργία και η ευφυΐα των γυναικών, ο δυναμισμός αυτών όταν θέσουν πραγματικά στόχους για τους οποίους είναι πρόθυμες να κάνουν τα πάντα προκειμένου να τους εκπληρώσουν, με δυναμισμό και πάθος, αλλά και να αποδείξει πως παρά τα όσα λέγονται, η γυναικεία αλληλεγγύη υπάρχει, αρκεί να βρει κανείς κάτι για το οποίο πράγματι αξίζει ν' αγωνιστεί.

Ναι, όπως προείπα, όλα αυτά αποτυπώνονται μέσα από έναν κυκεώνα υπερβολών, τόσο όσον αφορά την συμπεριφορά των χαρακτήρων, και ενίοτε την ψυχολογική και συναισθηματική τους κατάσταση, αλλά και όσον αφορά το λεκτικό σκέλος και αυτό της αφήγησης, αλλά εν τέλη πιστεύω πως όλο αυτό συμβαίνει εξαιρετικά στοχευμένα, αφού οι άνθρωποι τείνουμε να προσπερνάμε πράγματα που είναι δεδομένα, αλλά δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτά που στα μάτια μας μπορεί να φαντάζουν ακραία. Και τελικά, ακόμα και μέσα στην ακρότητα, μπορεί μέχρι και αυτός που στέκεται αρνητικός απέναντί της να βρει στοιχεία που θα τα παρατηρήσει , θα τα μελετήσει και θα τα εξετάσει μέσα από ένα άλλο πρίσμα, και κάπως έτσι να οδηγηθεί σε συμπεράσματα και δεδομένα που αν όχι δεν τα είχε σκεφτεί ποτέ, δεν τους είχε αφιερώσει μια δεύτερη σκέψη πέραν της πρώτης.

Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω περισσότερο και να σας κουράσω, θέλω να πω κλείνοντας την άποψη αυτή πως όχι μόνο τα "Ασημένια φτερά", ως αυτόνομο βιβλίο, αλλά όλη η διλογία στο σύνολό της, είναι μια αναγνωστική επιλογή που δεν αφορά το συντριπτικό σύνολο του αναγνωστικού κοινού -κάτι που αφορά ίσως λίγο περισσότερο τους άντρες. Έχει μια ιστορία που αν και ρεαλιστική στον πυρήνα της διαθέτει ακραίες προεκτάσεις. Εξίσου ακραία είναι και η κεντρική της ηρωίδα, που πολλές φορές μοιάζει να μην έχει καν ηθικούς ενδοιασμούς, πράγμα που συνήθως δεν αποτελεί θετικό στοιχείο. Είναι μια ιστορία χαρακτήρων που υπερασπίζονται στα άκρα την ιδέα του φεμινισμού και προσπαθούν να προστατέψουν τη θέση της γυναίκας, τόσο στην κοινωνία, όσο και μέσα στην οικογένεια ή τον επαγγελματικό τους χώρο, με μια καθαρά Σουηδική ματιά που σίγουρα δεν ταιριάζει στα ελληνικά δεδομένα, αλλά και χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι λάθος επειδή είναι ξένη σε εμάς. Με άλλα λόγια, είναι μια σειρά βιβλίων που για να την διαβάσεις και για να την κρίνεις όπως πραγματικά είναι, πρέπει να είσαι έτοιμος να το κάνεις και συνειδητοποιημένος γιατί το κάνεις, αλλά και τι πραγματικά διαβάζεις.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Camilla Lackberg
Μεταφραστής: Κονδύλης Γρηγόρης
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-618-03-2037-4