"Τρίτος κύκλος ἀρδεύσεων" του Δημήτρη Ορφανίδη

Ὁ Δημήτρης Ὀρφανίδης γεννήθηκε τὸ 1964 στὴν Θεσσαλονίκη. Σπούδασε νομικὰ στὸ Δη­μοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Κατόπιν ἐξε­τάσεων τὸ 1995 εἰσῆλθε στὸ Δικαστικό Σῶμα. Σήμερα ὑπηρετεῖ μὲ τὸν βαθμὸ τοῦ Ἐφέτη στὸ Ἐφετεῖο Ἀθηνῶν. Ἔχει ἐκπονήσει μεταπτυχιακὴ ἐργασία καὶ διδακτορικὴ διατριβὴ στὴν Γερμανία, στὸ Ἐργατικό Δίκαιο. Κατὰ τὴν τριετία 2008-2011 ἐκπροσώπησε τὴν Ἑλλάδα στὴν ΕΕ στὸν τομέα νομοθεσίας τοῦ Οὐσιαστικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου. Ἀπό τὸ 2004 ἕως σήμερα ἔχει δημοσιεύσει στὸν νομικὸ τύπο εἴκοσι μελέτες. Τὸν Μάιο τοῦ 2019 κυκλοφόρησε ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Σάκκουλα τὸ ἔργο του “Ἡ κοινωνικὴ ἀρχὴ καὶ ἡ δεσμευτικότητά της στὶς ἔννομες τάξεις τῆς παγκοσμιοποίησης”. Δίδαξε στὴν Ἐθνικὴ Σχολὴ Δικαστῶν ἀπὸ τὸ 2015 ἕως τὸ 2018. Μιλᾶ ἀγγλικά, γαλλικά, γερμανικὰ καὶ ρωσικά.
Ποιήματά του ἔχουν βραβευθεῖ σὲ ποιητικοὺς διαγωνισμοὺς καὶ δημοσιευθεῖ στὴν Μεγάλη Ἐγκυκλοπαίδεια Νέας Ἑλληνικῆς Λογοτεχνίας Χάρη Πάτση το 2013, 2015 καὶ 2017, καθὼς καὶ στὸ λογοτεχνικὸ περιοδικὸ “Περιήγηση”. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2014 ἐξέδωσε σὲ ψηφιακὴ μορφὴ τὴν πρώτη του ποιητικὴ συλλογὴ μὲ τὸν τίτλο “Δασυνόμενον Ἔψιλον” ἀπὸ τὶς Ἐπίλε­κτες Ψηφιακές Εκδόσεις 24grammata καὶ τὸν Δεκέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους προέβη σὲ ἔντυπη αὐτοέκδοσή της. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2016 δη­μοσιεύθηκε στὴν ἠλεκτρονικὴ ποιητικὴ σελίδα “Ποιεῖν” ἄρθρο του μὲ τίτλο “Τὸ δυνατὸν γενέσθαι τῆς φωτεινότητας καὶ τῆς διαφάνειας - Ὁ κοινὸς πυρῆνας τῆς ποίησης τοῦ Καβάφη καὶ τοῦ Ἐλύτη”. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 2017, στὸ πλαίσιο τῶν ἐκδηλώσεων “documenta14” καὶ εἰδικότερα γιὰ τὸ κεφάλαιο “Μαθαίνοντας ἀπὸ τὴν Ἀθήνα”, δημοσιεύθηκε στὴν ἠλεκτρονικὴ σελίδα “diablog.eu” στὰ γερμανικὰ καὶ στὰ ἑλληνικὰ τὸ ἄρθρο του “Στοχασμοὶ γιὰ τὴν Νεωτερικότητα καὶ Μετανεωτερικότητα”.
Εἶναι Πρόεδρος τοῦ Κύκλου Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν Δικαστῶν [ΚΕΛΔ, www.keld.gr], ὁ ὁποῖος ἔχει συσταθεῖ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2017 καὶ ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο πανελληνίως καὶ στὰ πλαίσια τῆς ΕΕ λογοτεχνικὸ σωματεῖο ποὺ ἀπαρτίζεται ἀπὸ ποιητὲς καὶ πεζογράφους δικαστικοὺς καὶ εἰσαγγελικοὺς λειτουργούς. Συμμετέχει μὲ ποιήματά του –μαζὶ μὲ ἄλλους ἕντεκα συναδέλφους του– στὸ πρῶτο Ἀνθολόγιο Ποίησης καὶ Λογοτεχνίας τοῦ ΚΕΛΔ μὲ τίτλο “Ποιητικῇ ἀδείᾳ” καὶ ὑπότιτλο “Ἐν ἀμφιβολία ποιητές”, τὸ ὁποῖο κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο τῆς Θεσσαλονίκης “Ἀνάτυπο”. Στὴν παρουσίαση τοῦ Ἀνθολογίου αὐτοῦ στὴν Ἀθήνα στὶς 30 Σεπτεμβρίου 2018 στὸ Ἵδρυμα Β. & Μαρίνας Θεοχαράκη ὁ Βασίλης Βασιλικὸς τὸν χαρακτήρισε “ὁλοκληρωμένο ποιητή”. Ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις “Τὸ Ροδακιὸ” κυκλοφόρησε τὸ 2018 τὸ πρῶτο του δοκίμιο μὲ τίτλο: “Ὁ 21ος αἰώνας τοῦ Κ. Π. Καβάφη - Μία discipline de vie”. Ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὀ οἶκο της Θεσσαλονίκης “ΕΛΚΥΣΤΗΣ” κυκλοφόρησε τὸ 2019, ἡ νουβέλα “Ἐγγαστρίμυθος Θεός” καὶ τὸ φθινόπωρο τοῦ 2020 τὸ δεύτερο Ἀνθολόγιο τοῦ ΚΕΛΔ, στὸ ὁποῖο συμμετέχει μὲ εἴκοσι πέντε ἄλλους συναδέλφους του.

"Ατιμώρητο έγκλημα" της Καίτης Δροσίνη

Μια απρογραμμάτιστη αγορά βιβλίων έκρυβε ένα μυστικό. Ένα κλασικό μυθιστόρημα φιλοξενούσε μέσα στις σελίδες του ένα συγκλονιστικό φωτογραφικό ντοκουμέντο. Η Κατερίνα, όταν το ανακάλυψε, δεσμεύτηκε να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας. Από τη στιγμή που άγγιξε τη φωτογραφία, έβαλε σκοπό να εντοπίσει την πηγή των βιβλίων, την ιδιοκτήτρια και όσους κρύβονται πίσω από αυτήν, με συνέπεια να ξεκινήσει μια περιπετειώδη αναζήτηση…

"Αγαπητή μου Ευδοξία…" της συγγραφέως μας Αθανασίας Π. Θεοδωρίδου!

Η Ευδοξία φύλαγε τα γράμματα του Θανάση, όλα τα γράμματα, τις λέξεις που έκλειναν τον έρωτα στο καλό επιστολόχαρτο, τα λόγια που ήρεμα κυλούσαν στο χαρτί απ’ το πακέτο των τσιγάρων όταν έφυγε, όταν δε γύρισε.
Μα πάνω πάνω είχε αυτό που ήρθε τελευταίο, αυτό που ξερίζωσε τη ζωή τους, αυτό που έγραφε «9 Μαρτίου 1941». Αυτό που η περιέργεια μιας εγγόνας έφερε στο φως 37 χρόνια μετά κι έγινε η αφορμή κι η αιτία για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία για τον έρωτα, για τον πόνο της απώλειας, για τη δύναμη, την ακόρεστη δίψα για ζωή, για τη μνήμη, την προσωπική, τη συλλογική.
Γιατί η ιστορία μαθαίνεται απ’ την αφήγηση των γενεών, από τον λόγο που μιλά για το έργο, το δύσκολο, το άγνωστο γνώριμο, αυτό των ανθρώπων που επέλεξαν να προχωρήσουν κρατώντας μόνο “μια ψίχα θυμό”, αυτόν τον θυμό που δεν έχει μίσος, που θρέφεται μόνο απ’ αγάπη, αυτόν που τον λένε πείσμα, αυτόν που σπρώχνει τη ζωή μπροστά. Τον θυμό που μετατρέπει τη θύμηση σε προτροπή ζωής.