Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Το όµορφο παιδικό πρόσωπο της Τζοβάννα έχει αλλοιωθεί, σιγά σιγά µεταµορφώνεται σε µια άσχηµη, επιθετική έφηβη. Άραγε έτσι έχουν στ’ αλήθεια τα πράγµατα; Και σε ποιον καθρέφτη πρέπει να κοιταχτεί για να ξαναβρεί τον εαυτό της και να σωθεί; Μετά την ευτυχισµένη όψη των παιδικών της χρόνων, η Τζοβάννα αναζητά ένα νέο πρόσωπο, ακροβατώντας ανάµεσα σε δύο γειτονιές της Νάπολης στις οποίες κυλά το ίδιο αίµα, δυο γειτονιές που φοβούνται και απεχθάνονται η µία την άλλη: τη Νάπολη ψηλά στον λόφο, που φορά το εκλεπτυσµένο της προσωπείο, και τη Νάπολη χαµηλά, που παριστάνει την αχαλίνωτη, την αγοραία. Η Τζοβάννα παραπαίει από τα ψηλά στα χαµηλά, άλλοτε πέφτοντας µε ορµή κι άλλοτε σκαρφαλώνοντας σιγά σιγά, σαστισµένη µπροστά στο γεγονός πως, είτε πάνω είτε κάτω, η Νάπολη µοιάζει µια πόλη δίχως απαντήσεις, δίχως διαφυγή.

Προσωπική άποψη:
Ποτέ δεν υπήρξα από τα παιδιά εκείνα που πέρασαν δύσκολη εφηβεία. Ίσως γιατί τα εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα έχοντας ενηλικιωθεί πριν την ώρα μου, όπως έλεγαν πολλοί, πράγμα που αν όντως ισχύει δεν θα έλεγα πως μου βγήκε σε κακό. Αντίθετα, μου επέτρεψε να έχω μια πιο καθαρή ματιά απέναντι σε πολλά πράγματα και πιο ήρεμο μυαλό όταν οι φίλοι μου χρειαζόντουσαν να πάρουν αποφάσεις και κατέφευγαν σε μένα, σαν μια άλλη θεία Λένα. Και κάπως έτσι, έγινα μάρτυρας ιστοριών ανθρώπων που βήμα βήμα αναζητούσαν τον εαυτό τους και τα θέλω τους, αλλά και κάποιων άλλων που κυνηγώντας έναν στόχο που δεν ήταν καν πραγματικός, χάνονταν ανάμεσα στα "θέλω" τους και σε αυτά που νόμιζαν πως ήθελαν, θέλοντας να φτάσουν μια ενηλικίωση για την οποία δεν ήταν έτοιμοι και δεν ήξεραν τίποτα.

Αυτές τις σκέψεις μού έφερε στο μυαλό και το "Η απατηλή ζωή των ενηλίκων" της Elena Ferrante, αφού η κεντρική της ηρωίδα, η Τζοβάννα, μου θύμισε πολύ εκείνα τα γνώριμα παιδιά της δεύτερης κατηγορίας που ανέφερα και παραπάνω, με την ίδια να ψάχνει να βρει τον δρόμο της ακολουθώντας, όμως, τα λάθος μονοπάτια, πνίγοντας την γλύκα των παιδικών της χρόνων μέσα στην οργή της εφηβείας της, αναζητώντας μια ευτυχία που τελικά ήταν πλασματική και που δεν θα μπορούσε να γεμίσει την ψυχή της. Όχι όταν η καρδιά της θα είχε μείνει άδεια και η ίδια θα είχε χάσει τον στόχο της, ξεχνώντας μέσα στο πέρασμα των χρόνων ποια ήταν, αλλά και το ποια θα μπορούσε να έχει γίνει αν είχε κάνει άλλες επιλογές.

Η Ferrante, αν κάτι γνωρίζει να κάνει πολύ καλά, είναι να σκιαγραφεί χαρακτήρες, να διεισδύει βαθιά μέσα τους, να τους αναλύει και τελικά να τους ξεγυμνώνει μπροστά στα μάτια μας λίγο λίγο, αποκαλύπτοντάς μας το πραγματικό τους πρόσωπο, τα πιο κρυφά θέλω τους, τις πιο καλά θαμμένες αλήθειες τους, αναγκάζοντας παράλληλα και τους ίδιους να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, ν' αναγνωρίσουν όσα πάσχιζαν ν' αποφύγουν, να ομολογήσουν όσα σφράγισαν μέσα στην ψυχή τους, φτάνοντας στο τέλος στην πολυπόθητη λύτρωση, που ίσως να μην τους οδηγήσει στο ιδανικό τους, αλλά που θα τους προσφέρει έστω κι ένα μέρος της ελευθερίας εκείνης που στερήθηκαν.

Για μια ακόμα φορά, φόντο της ιστορίας της Ferrante αποτελεί η Νάπολι, η πόλη αυτή που τόσο αγαπά, παρά τα ελαττώματά της, και που τόσο όμορφα ξέρει να τονίζει τις αντιθέσεις της και να την φέρνει ολοζώντανη μπροστά στα μάτια μας, σαν να βρισκόμαστε και εμείς οι ίδιοι εκεί, μοιρασμένη ανάμεσα στις δυο πλευρές της, που λειτουργούν όπως η σκοτεινή και η φωτεινή πλευρά του ήλιου. Ουσιαστικά, η Νάπολι δεν είναι ένας προορισμός, δεν είναι απλά μια πόλη στην οποία λαμβάνουν χώρα μια σειρά γεγονότων, δεν είναι μόνο ο τόπος των ηρώων της ιστορίας αυτής -και κάθε άλλης ιστορίας της Ferrante-, αλλά μια ηρωίδα και η ίδια που δεν στέκεται απλά και παρατηρεί τις εξελίξεις, αλλά που με τον τρόπο συμβάλλει ραγδαία σε αυτές και καθορίζει την πορεία και την κατάληξή τους.

Πιάνοντας και αναλύοντας πολλά κοινωνικά και προσωπικά ζητήματα, όπως είναι η σημασία της ομορφιάς και η δύναμη της εξωτερικής ομορφιάς στη ζωή μας, η εκπαίδευση και η επιρροή της μόρφωσης ως προς τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα κάθε ανθρώπου, η δύναμη της θρησκείας και ο ορισμός της πίστης για τον καθέναν από εμάς, η Ferrante μάς προσφέρει ένα βιβλίο μέσα στις σελίδες του οποίου εκτυλίσσεται μια ιστορία ενηλικίωσης από την όχι και τόσο όμορφη πλευρά της ζωής, γεγονός που μπορεί να μην την καθιστά πάντοτε ευχάριστη, αλλά ρεαλιστική και αυτό ίσως να είναι πιο σημαντικό, αφού αγωνιώντας για το μέλλον της Τζοβάννα μπορεί να μην καλούμαστε ακριβώς να φιλοσοφήσουμε τη ζωή, αλλά να προβληματιστούμε γύρω από τις αλήθειες αυτής που πολλές φορές βλέπουμε αλλά δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία ή προσοχή. Και μερικές φορές κάτι τέτοιο είναι αρκετό.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Elena Ferrante
Μεταφραστής: Δότση Δήμητρα
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 497
ISBN: 978-960-16-9000-1