Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ξάπλωσα στο σκοτεινό δωμάτιο νιώθοντας απεγνωσμένη λύπη για τον εαυτό μου. Η επιλεκτική αμνησία μου δεν βοηθά τα φαντάσματα της μνήμης να συναρμολογήσουν τη μέρα του ατυχήματος.
Από εκείνο το καλοκαίρι θυμάμαι…
Να ερωτεύομαι τον Γκατ.
Το τριαντάφυλλό του για τη Ρακέλ και τη νύχτα μου γεμάτη κρασί και θυμό.
Το νυχτερινό κολύμπι.
Να φιλάω τον Γκατ στη σοφίτα.
Την κούνια από λάστιχο αυτοκινήτου, το υπόγειο, το περιμετρικό μονοπάτι.
Τον Γκατ να με βλέπει να αιμορραγώ.
Το χέρι της Μίρεν να κρατάει ένα δοχείο με βενζίνη.
Τα πόδια του Τζόνι να τρέχουν κατεβαίνοντας προς το λεμβοστάσιο.
Και εμάς τους τέσσερις Ψεύτες να γελάμε.
Εγώ, ο Τζόνι, η Μίρεν και ο Γκατ.
Ποιοι ήμασταν;
Πού ήμασταν;
Δεν ξέρω…

Προσωπική άποψη:
Η Young Adult λογοτεχνία είναι ένα είδος που αγαπώ εξαιρετικά πολύ. Μάλιστα, η αγάπη μου γι' αυτό γεννήθηκε πολύ μετά τα εφηβικά και μετα-εφηβικά μου χρόνια, γεγονός που θα μπορούσε κανείς να πει πως αποτελεί απόδειξη για το ότι οι ταμπέλες υπάρχουν απλά για να "βαφτίζουν" ορισμένα πράγματα και όχι απαραίτητα για να εκφράζουν το αντίκτυπο που αυτά μπορούν να έχουν. Κι αν η λογοτεχνία, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια και δεν έχει όρια, τότε δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε και στις υποκατηγορίες της, γιατί όσο κι αν προσπαθούμε να τις θέσουμε μέσα σε ηλικιακά πλαίσια, αν η ιστορία που έχουν να πουν είναι είναι αρκετά δυνατή, τότε θα "μιλήσει" στην καρδιά μας άσχετα απ' την ημερομηνία γέννησης που αναγράφεται στην ταυτότητά μας.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του "Ήμασταν ψεύτες", που αν και φέρει την ταυτότητα του YA, στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερα από ένα απλό νεανικό μυθιστόρημα και καταφέρνει να μας μεταφέρει την αλήθεια του με έναν άκρως ειλικρινή και σπαρακτικό τρόπο, έτσι όπως μονάχα ένας νέος μπορεί να κάνει, ειδικά όταν συνειδητοποιεί την τραγικότητα της αλήθειας του και των πράξεών του που, κατευθυνόμενα από βαθιά κρυμμένα συναισθήματα και καταπιεσμένα ένστικτα, τον έχουν οδηγήσει εδώ που βρίσκεται στο σήμερα, ακροβατώντας ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, αναζητώντας την ισορροπία αυτή που θα καταφέρει να τον απελευθερώσει προσφέροντάς του τη λύτρωση που επιζητά με τόση λαχτάρα, με όλο του το είναι.

Ένα ιδιωτικό νησί. Τέσσερα νέα παιδιά, όλα τους στην ηλικία των δεκαπέντε ετών. Κάθε καλοκαίρι το περνάνε όλοι μαζί, σε αυτό το θέρετρο, στον δικό τους παράδεισο. Τουλάχιστον, αυτό ήταν για εκείνους, μέχρι το καλοκαίρι εκείνο που συνέβη κάτι τρομερό κι όλα άλλαξαν για πάντα. Κάτι που η Κέιντενς δεν μπορεί να θυμηθεί. Οι μνήμες της είναι θολές και το μόνο για το οποίο είναι βέβαιη, είναι το ότι ξύπνησε στην παραλία σε ημίγυμνη κατάσταση κι από 'κει και μετά... σκοτάδι. Δύο καλοκαίρια μετά, οι τέσσερις νέοι θα βρεθούν και πάλι στο νησί, θέλοντας να γυρίσουν πίσω σε εκείνο το καλοκαίρι που ανέτρεψε τα πάντα και ν' ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη, ενώνοντας μεταξύ τους τα κομμάτια που ο καθένας έχει στα χέρια του. Το τι θα συμβεί μετά... Είναι κάτι που σίγουρα δεν μπορώ να σας το πω, που πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας, αλλά να είστε βέβαιοι πως ό,τι κι αν σκεφτείτε, θα είστε πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Η Lockhart έχει γράψει μια υπέροχη ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την αφήγησή της είναι εξαιρετικός, με τις λέξεις να ρέουν αέρινα πάνω στο χαρτί κι εμείς να τις ακολουθούμε σε ένα ταξίδι του οποίου ο προορισμός μπορεί να φαντάζει προβλέψιμος κι αναμενόμενος στο μυαλό μας, αλλά που όταν φτάνουμε εκεί συνειδητοποιούμε πως οι σκέψεις μας απέχουν απίστευτα πολύ απ' αυτό με το οποίο ερχόμαστε πραγματικά αντιμέτωποι. Πραγματικά, αν φτάσετε μέχρι το πρωτελευταίο μέρος της αφήγησης κι ακόμα αναρωτιέστε τι συμβαίνει ή γιατί πολλοί αναγνώστες σάς έχουν πει νωρίτερα πως σπάραξε η καρδιά τους, τότε το τελευταίο θα έρθει να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά σας και να σας πάρει μαζί του εκεί που η καρδιά χτυπάει λίγο πιο γρήγορα και που τα δάκρυα με δυσκολία συγκρατούνται στις άκρες των ματιών.

Άλλο ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τη γραφή της Lockhart, είναι οι έντονες και ποικίλες μεταφορές που χρησιμοποιεί στην αφήγησή της, η χρήση των οποίων γίνεται με τρόπο μαεστρικό, θυμίζοντας έντονα κείμενα μιας άλλης εποχής, που ως πυρήνα τους έχουν τον μαγικό ρεαλισμό, σαν να αξιοποιεί την ιδέα αυτών στο σήμερα, διαμορφώνοντάς την και φέρνοντάς την στα μέτρα του παρόντος, αλλά και στα μέτρα της δικής της ιστορίας. Μιας ιστορίας που στην πραγματικότητα αποτελείται από πολλές μικρότερες ιστορίες, που όλες μαζί συνθέτουν ένα υφαντό, η κάθε κλωστή του οποίου φανερώνει και μια πτυχή της ίδιας της ζωής, του ίδιου του ανθρώπου, που τολμά να ονειρεύεται, να ποθεί, ν' αγαπά, να κάνει λάθη, του ανθρώπου που παλεύει ενάντια στους δαίμονές του και πολλές φορές ακόμα κι ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, στο πρόσωπο του οποίου μπορεί ν' αντικρίσει τον χειρότερο εχθρό του.

Αυτή είναι η ιστορία των "Ψευτών". Μια ιστορία γεμάτη συναίσθημα, που μας καλεί να περπατήσουμε με τα παπούτσια της Κέιντενς σε μια διαδρομή που δεν έχει γυρισμό, αλλά που μας υπόσχεται έναν προορισμό έξω από τα συνηθισμένα, πέρα από τα τετριμμένα. Και πράγματι, η συγγραφέας, με την εξαιρετική της πρόζα, με την άψογη ροή της αφήγησής της και της τοποθέτησης των λέξεων μέσα σε αυτή, με την σιγουριά που αναδίδει κάθε της πρόταση, όχι απλά σαν να έχει προσχεδιάσει τα πάντα, αλλά έχοντας δώσει σημασία ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια που θα μπορούσε να κάνει το έργο της να καταρρεύσει αν προβαλλόταν με τρόπο που δεν έπρεπε, έχει δημιουργήσει κάτι που δεν χρειάζεται να είσαι νέος για να καταλάβεις, αλλά αρκετά ευαίσθητος για να νιώσεις κι αρκετά οξυδερκής για να το εκτιμήσεις για τα μικρά εκείνα στοιχεία του που κάνουν τη διαφορά. Μια εξαιρετική επιλογή από τις εκδόσεις Διόπτρα, σε μια ακόμα πιο εξαιρετική μετάφραση από τον αγαπημένο Πολυχρόνη Κουτσάκη. Διαβάστε το, χθες!
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Emily Lockhart
Μεταφραστής: Κουτσάκης Πολυχρόνης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 312
ISBN: 978-960-653-511-6