Τελετουργικοί δολοφόνοι

Se7en (1995): Ο Fincher κάνει το μεγάλο θριλερικό μπαμ με μια ιστορία ενός ανθρώπου που εκτελεί μια σειρά δολοφονιών έχοντας σκοπό να τιμωρήσει χαρακτηριστικά δείγματα των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων. Με τελετουργικό τρόπο παρακολουθούμε την διαταραγμένη μεν, ευφυή δε δράση ενός κακού που θέλει να τιμωρήσει στο όνομα της θρησκείας αλλά και να μας κάνει να παραδειγματιστούμε από την δράση του. Μια καλοδουλεμένη ταινία, με σφιχτό σενάριο, εξαιρετική φωτογραφία και χρήση του φωτός και των χρωμάτων και δυνατές ερμηνείες και το κυριότερο, έμφαση στις λεπτομέρειες, παίζοντας με τα οπτικά μας αισθητήρια οδηγώντας την αγωνία μας στα ύψη μέσω μιας άρτιας κι αψεγάδιαστης κινηματογράφησης, ακολουθώντας τα προσεχτικά μελετημένα βήματα ενός κακού που τρομοκρατεί με την απόλυτη και παρανοϊκή ηρεμία του.

Saw (2004): Δύο άντρες αλυσοδεμένοι και η επιλογή του να ζήσουν ή να πεθάνουν είναι δική τους αφού, για να σωθεί κάποιος από τους δύο πρέπει να σκοτώσει τον άλλον. Και οι δυο τους θύματα του πιο αρρωστημένου αλλά ταυτόχρονα, περίπλοκα έξυπνου δολοφονικού μυαλού που συνάντησε ο κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια. Μέσω των διαστραμμένων, βίαιων κι αιματηρών του ψυχολογικών παιχνιδιών μας συστήθηκε ο Jigsaw ένας δολοφόνος που ουσιαστικά δεν διαπράττει τα εγκλήματα αλλά, τα στήνει αφήνοντας στα θύματά του την επιλογή αλλά και τις συνέπειές της. Δεν έχει σκοπό να δολοφονήσει αλλά να δώσει ένα μάθημα ζωής, να κάνει τα θύματά του να εκτιμήσουν το δώρο αυτό και να μάθουν. Τι ξύπνησε με αυτόν τον τρόπο στους εμπλεκόμενους αλλά και στους θεατές; Το κλειστοφοβικό, βρώμικο και σκοτεινό περιβάλλον δράσης του; Τον απόλυτο φόβο, την αναζοπύρωση του ενστίκτου της επιβίωσης που όμως έρχεται παράλληλα αντιμέτωπο με ηθικά ζητήματα. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για τα sequels που ακολούθησαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα.

Δολοφόνοι βγαλμένοι απ’ την ζωή

The Boston Strangler (1968): Από ένας ήσυχος οικογενειάρχης, ο Albert DeSalvo βρέθηκε κατηγορούμενος, ομολόγησε και καταδικάστηκε για τα κατά συρροήν εγκλήματα του Στραγγαλιστή της Βοστώνης που είχε στόχο νεαρές γυναίκες. Η σύλληψή του πραγματοποιήθηκε το 1965 και ήταν πραγματικά σοκαριστικό για την αμερικάνικη ιδίως κοινωνία ότι 3 μόλις χρόνια αργότερα, η ιστορία του έλαβε χώρα στον κινηματογράφο. Στην ταινία ο DeSalvo παρουσιάζεται ως ένας ψυχοπαθής με διπλή προσωπικότητα που δεν έχει συναίσθηση των πράξεών του. Ωστόσο αυτή η άποψη αμφισβητήθηκε έντονα, ιδιαίτερα μετά την δολοφονία του το 1973 στο αναρρωτήριο των φυλακών όπου ήταν έγκλειστος. 11 φόνοι που όμως σήμερα, κανείς δεν είναι σίγουρος ότι διέπραξε. Ένα είναι μόνο σίγουρο! Ο Στραγγαλιστής σκόρπισε τον τρόμο στις γυναίκες της Βοστώνης και ο Tony Curtis τον έκανε ακόμα πιο ζωντανό με μια δυνατή και παθιασμένη ερμηνεία που προκάλεσε έκπληξη ακόμα κι αν το περιεχόμενο της ταινίας αμφισβητήθηκε.

The Texas Chain Saw Massacre (1974): Η ιστορία του Σχιζοφρενούς Δολοφόνου με το Πριόνι βασίζεται στην πραγματική ιστορία της δολοφονικής δράσης του Ed Gein, η οποία κι έλαβε τέλος το 1954 με την σύλληψή του από τις αρμόδιες αρχές. Μια ιστορία 5 φίλων που στη διάρκεια ενός ταξιδιού τους με σκοπό την διασκέδαση, πέφτουν θύματα μιας οικογένειας κανιβάλων, με κορυφαίο όλων τον έναν γιο της οικογένειας ο οποίος τους κάνει φιλετάκια προς διευκόλυνση των υπολοίπων. Η ταινία είχε πολύ μικρός κόστος παραγωγής όμως απέφερε μεγάλα κέρδη κι έγινε μεγάλη επιτυχία. Όμως ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να την αποδεκτεί μαζικά με αποτέλεσμα, να απαγορευτεί η προβολή και κυκλοφορεία της σε αρκετές χώρες μέχρι το 1982. Το 1999 η ταινία ξανακυκλοφόρησε σε μια ειδική έκδοση που περιελάμβανε τις κομμένες σκηνές ενώ, το 2003 είχαμε το remake της το οποίο έκανε αρκετά μεγάλη επιτυχία. Χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο καλλιτεχνικές και ατμοσφαιρικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών με έναν κακό που πολλές φορές τον χρησιμοποιούμε για να προσωποποιήσουμε ακραίους χαρακτήρες.

Monster (2003): Η Aileen Wuornos είναι η γυναίκα εκείνη που κατόρθωσε από το 1989 μέχρι το 1990, να ξυπνήσει τον τρόμο στους άντρες της Φλόριντα, ιδιαίτερα σε εκείνους που ‘ψώνιζαν’ γυναίκες με σκοπό το sex. 8 συνολικά άντρες τα θύματά της που βρήκαν βίαιο θάνατο από τα χέρια της προκειμένου να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της νεαρής συντρόφου της Selby. Η αληθινή αυτή ιστορία αυτοκαταστροφής και μανιασμένης οργής βγήκε στις αίθουσες και έκανε, ακόμα και εκείνους που πολύ θα ήθελαν να περάσουν μια νύχτα στο κρεβάτι της Theron, να το ξανασκεφτούν. Ένας από τους λόγους, η τσαλακωμένη εμφάνισή της όμως, υπήρχε κι ένας ακόμα ίσως πιο σημαντικός. Ποιος είναι αυτός; Μια παραλαγή του φόβου του πέους γιατί κακά τα ψέματα, στους άντρες παίζει μεγάλο ρόλο. Η Patty Jenkins κέντισε με την πρώτη της μόλις ταινία, αναζωπυρώνοντας για τους άντρες έναν ξεχασμένο αλλά πάντα δυνατό κι έντονο φόβο.

Zodiac (2006): Βασισμένος στις προσωπικές του μνήμες αφού, ως παιδί ο Fincher ένιωσε στο πετσί του τον τρόμο που είχε σκορπίσει ο Zodiac με την εμμονή του ότι ο άνθρωπος είναι θήραμα, στις γειτονιές του San Francisco, καρφιτσώνοντας παράλληλα στο πέτο απ’ το αρκουδάκι με το οποίο κοιμόταν μια κονκάρδα με την πιο διάσημη ατάκα της εποχής: “Δεν είμαι ο Paul Avery”, αλλά και στα δύο βιβλία του Graysmith, επιδίωξε την προσωπική, ψυχική του κάθαρση γυρίζοντας μια ταινία βασισμένη στην δράση ενός serial killer που προκάλεσε τον τρόμο. Η τρομακτική δράση ενός ευφυέστατου ανθρώπου δοσμένα με υπέρ του δέοντος ατμοσφαιρικό τρόπο σε μια ταινία που σε καθηλώνει. Αν συμπεριλάβει κανείς δε το γεγονός ότι ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο πραγματικός ένοχος συλλήφθηκε, το ρίγος που νιώθουμε είναι δικαιολογημένο κάνοντας την ταινία αν και πολύ σύγχρονη, να αξίζει να βρίσκεται στην λίστα μας. Τελικά η δεκαετία ’60-’70 ήταν δύσκολη για την αμερικάνικη ήπειρο.

All time classic δολοφόνοι

Psycho (1960): Ο μετρ του τρόμου, Alfred Hitchcock, κάνει την εμφάνισή του με μια ασπρόμαυρη ταινία τρόμου, εμπενυσμένη από το βιβλίο του Bloch, που έμελλε να ταράξει τα κινηματογραφικά νερά και να αποτελεί μέχρι σήμερα, και πιθανότατα δια βίου, σημείο αναφοράς. Ο Norman Bates είναι ο άντρας εκείνος που στοίχειωσε κάθε ντουζιέρα, κάνοντας τις γυναίκες να ξανασκεφτούν το ενδεχόμενο να πάρουν το μπάνιο τους χωρίς συντροφιά. Ένας γοητευτικός άντρας υπεράνω πάσης υποψίας που στην πραγματικότητα έκρυβε ένα από τα πιο αρρωστημένα μυαλά που συνάντησε ποτέ ο κινηματογραφικός φακός. Χρησιμοποιώντας οχταγωνική λήψη, ο Hitchcock ακολουθεί την πορεία του δράματος, κορυφώνοντάς την χωρίς καμίς δυσκολία. Όλοι ουρλιάξαμε έστω και από μέσα μας, συνοδεία της κραυγής της Janet Leigh και όλοι μας ανριγήσαμε στην θέα του ευλαβικά φυλαγμένου κρανίου της νεκρής μητέρας του τρελαμμένου Bates. Ηθικό δίδαγμα; Μην μένετε στο πρώτο ξενοδοχείο που θα βρεθεί στον δρόμο σας.

The Shining (1980): Δύο τέρατα του σύγχρονου κινηματογράφου ένωσαν τις δυνάμεις τους για να έχουμε την δυνατότητα να θαυμάζουμε αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα. Ο Stephen King, η νουβέλα του οποίου ενέμπνευσε την ταινία και ο Stanley Kubrick ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Παρακολουθούμε λοιπόν μια πραγματικότητα η οποία κρύβει δύο διαφορετικές διαστάσεις με κοινά στοιχεία τα οποία και καλούμαστε να ανακαλύψουμε. Εκείνα της ανθρώπινης ψυχολογίας αλλά και του ινδιάνικου στοιχείου που ξυπνάει ένα αιματοβαμμένο και βίαιο παρρελθόν. Ο Jack από την τρέλα της απομόνωσης οδηγείται σε μια δολοφονική μανία, φωνές του παρελθόντος που των καλούν στο ιερό του καθήκον, που καταφέρνει να γίνει τρομακτική απλά και μόνο βλέποντας τα πορτρέτα του προσώπου του, χωρίς να αναγκάζεται να αιματοκυλιστεί. Ο Jack Nicholson στο πιο τρομακτικό και συνάμα, σε έναν από τους πιο έντονους κι εκφραστικούς ρόλους της καριέρας του αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά, πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι.

The Silence Of The Lamps (1991): Ο Hannibal Lecter μας βοήθησε να ανακαλύψουμε και να κατανοήσουμε τον κανιβαλισμό και παράλληλα, να τρομοκρατηθούμε από την ύπαρξη τόσο βίαιων, και έξω από τα ανθρώπινα δεδομένα, ενστίκτων. Για πρώτη φορά μετά το 1941 και το “Ρεβέκκα” ένα ψυχολογικό θρίλερ κατάφερε να κερδίσει τη μεγαλύτερη διάκριση, αυτή της Καλύτερης Ταινίας, βασισμένη στο δεύτερο βιβλίο του Thomas Harris. Επιπλέον ήταν η τρίτη ταινία στα χρονικά που κατάφερε να διακριθεί και σ’ όλες τις υπόλοιπες κορυφαίες κατηγορίες, αυτές του Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερων Πρώτων Ρόλων και Σκηνοθεσίας. Δικαίως θεωρήθηκε μία απ’ τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, μία απ’ τις κορυφαίες του είδους της αφού ο φόβος, δεν προκλήθηκε από τον ελεύθερο κι εν δράση δολοφόνο αλλά, από εκείνον τον ευφυή άνθρωπο που βρισκόταν κλεισμένος πίσω από ένα τζάμι ασφαλείας που δεν έμοιαζε αρκετό να σε προστατέψει από τις περίεργες ορέξεις του. Ο Hopkins στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του μας σαγήνεψε την ίδια στιγμή που μας τρομοκράτησε με το παγωμένο και σπιρτόζο βλέμμα του.

Φοβάστε να ζήσετε την εμπειρία του απόλυτου τρόμου; Οι παραπάνω ιστορίες και οι χαρακτήρες που τις υποστηρίζουν, όσο ψυχανώμαλο κι αν ακούγεται αυτό, ίσως σας κάνουν να αλλάξετε γνώμη. Άλλωστε πρόκειται για τις πιο ξεχωριστές, δημιουργικές και cult ταινίες του είδους από τότε που έκαναν την εμφάνισή τους στο σινεμά. Ακολουθήστε τους στο τρομακτικό τους ταξίδι και δεν θα είστε χαμένοι!