"Είδες να μαδάνε την κότα" του Γιώργου Δενδρινού

Κεφαλλονιά, Κέρκυρα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η περιπετειώδης διαδρομή δύο αδελφιών από τη γέννησή τους στις αρχές του 20ού αιώνα έως τη δεκαετία του 1980: βαλκανικοί θρίαμβοι, Εθνικός Διχασμός, Μικρασιατική Καταστροφή, ριζοσπαστικές κοινωνικές μεταλλάξεις, μεταξική νιρβάνα, αλβανικό έπος, κατοχική πείνα, παρεξηγημένη Αντίσταση, μισαλλόδοξος Εμφύλιος... Ένα πολυπρόσωπο αφήγημα για τους ανθρώπους που η ζωή τους έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγάλη Ιστορία, για τις μεγάλες και τις μικρές προσδοκίες, για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τα ανθρώπινα πάθη, την τυφλή βία, τις ολέθριες πολιτικές επιλογές. Όπως συμβαίνει σε κάθε εποχή κρίσης, αθώοι και φταίχτες ρίχνονται στο ίδιο καζάνι.

"Μαύρο φως" του Μίμη Ανδρουλάκη

«Εγώ το έκανα· τον εμπρησμό στο “Μινιόν”».
Προικισμένος. Όμως στο εσωτερικό του «ρολόι» παρεισφρέουν μερικά αλλόκοτα δευτερόλεπτα. Τότε βγαίνει από τον εαυτό του και γίνεται κατά συρροήν εκδικητής με ή χωρίς αιτία. Τόσο παράλογος, τόσο αληθινός. Οι πικροί καρποί της εφηβείας του τον ωθούν στην πρώτη τραγωδία: «Εγώ ή αυτός», για τον σάτυρο ταχυδρόμο στον γενέθλιο τόπο.
Ελένη, η αρραβωνιαστικιά της εφηβείας. Οι τρεις μοιραίες γυναίκες του: Γκρέτα, Μαργαρίτα, Μάρθα. Εκεί που φαίνεται να κλείνει τον τελευταίο λογαριασμό του με το παρελθόν –την τιμωρία για τον στραγγαλισμό της «Καλόγριας»–, ανοίγει έναν καινούργιο. Αποκαλύπτει τη σκοτεινή πλευρά της Art Market που μεταμορφώνει τους «Πικάσο» σε κράχτες για γκρίζες μπίζνες δισεκατομμυρίων. Ρίχνει μια βόμβα στη δικτύωσή της με τη διεθνή κλεπτοκρατία, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και την πλαστογραφία.
Ένα ειρωνικό παιχνίδι της τύχης από την Άμφισσα και τους Δελφούς του ’60, την Αθήνα του ’70, ως το Αμβούργο, τη Γενεύη και το Μανχάτταν του καιρού μας.

"Η καταγωγή της λύπης" του Ηλία Παπαμόσχου

«Τον έρωτα τον πεθύµησε σαν ξαναγέννηµα και τον βίωσε σαν αρρώστια. Αρρώστια, από τα πρώιµα συµπτώµατα (εκείνη τη γλυκιά, την παραπλανητική αδυναµία) ως το ξέσπασµά της, ως τη διάλυση· ξαναγέννηµα, απ’ το κενό ονειροπόληµα ως την ενέργεια που απελευθερώνει η έκρηξη ενός µπουµπουκιού, µυριάδες µπουµπούκια, ένας κήπος της Εδέµ, του εαυτού άνοιξη».
Η βιαιότητα της ζωής στην παιδική ηλικία, µεταµφιεσµένη σε παιχνίδι, αποκαλύπτεται ως τραύµα µε την ενηλικίωση, µε τον έρωτα, µε τον θάνατο των αγαπηµένων, λαµπρύνοντας και σκοτεινιάζοντας τον κόσµο, ως αρρώστια, ως πόνος ατοµικός και συλλογικός. Αυτά τα στάδια διέρχεται ο ήρωας του µυθιστορήµατος, µέσα από κύκλους, ευθείες και τεθλασµένες πορείες, που αρχίζουν από την καρδιά και καταλήγουν στο µυαλό, µέσα από βιώµατα και µνήµες που ανασταίνονται µεταµορφωµένα.

"Πίσω από τζάμια θολά" του Δημήτρη Καταλειφού

Ζωές περίκλειστες, που γλίστραγαν σαν τη δική του, ρυάκια και ποτάµια να χυθούν στη θάλασσα. Πόσο ξένοι ερχόµαστε και φεύγουµε, ενώ θα µπορούσαµε ίσως να ξανοιχτούµε. Πίσω από τα θολά τζάµια προσπάθησα να «κόψω κίνηση» τόσο εντός µου όσο και εκτός. Με βάση τον πυρήνα µου, εκεί που κάθε τόσο επιστρέφω, επιχειρώ ένα άνοιγµα στην ανθρώπινη συνθήκη και πέραν του δικού µου µικρόκοσµου.
Δ. Κ.

"Έλγκαρ - Είκοσι τέσσερις παραλλαγές" του Αχιλλέα Κυριακίδη

Είκοσι τέσσερις «Παραλλαγές Αίνιγµα», όσα και τα γράµµατα της αλφαβήτου, σύντοµες και παράξενες ιστορίες, είκοσι τέσσερις µικρές ραψωδίες, είκοσι τέσσερα αστραπιαία µικροδιήγηµατα, µεγάλης έντασης και εξαιρετικής συµπύκνωσης που, κουβαλώντας στις πλάτες τους σελίδες µυθιστορηµάτων, συνοµιλούν µε την αλληγορία ή την παραβολή, ερωτοτροπούν µε τον κινηµατογράφο και τη χιµαιρική υλικότητα της µουσικής.
Από τον «Αθάνατο» (α) που ανοίγει τη συλλογή έως την «Παράλληλη δράση» (ω) που την «κλείνει», δαγκώνοντας την ουρά της και ανοίγοντάς τη στην απεραντοσύνη, ο αναγνώστης καλείται να παρακολουθήσει –µε οδηγό τα διπλά λογοτεχνικά και κινηµατογραφικά µότο και τις αφιερώσεις που λειτουργούν ως τροχιοδεικτικά του νοήµατος– ένα υπόγειο δίκτυο αναφορών και αντικατοπτρισµών που αγκαλιάζουν το σύνολο της τέχνης, δηλαδή της ανθρώπινης ζωής.