Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Οδός Ισαύρων…
Εκεί αρχίζει τη ζωή της η Φρειδερίκη Ρένεση· κόρη του Βασίλη και της Λουίζας, αδελφή του Φώτη.
Οδός Ασκληπιού…
Στο παλιό αρχοντικό ζει ο μοναδικός άνθρωπος που γνωρίζει το σκοτεινό παρελθόν του Βασίλη Ρένεση, πριν μάθει το αποτρόπαιο παρόν του.
Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται· από την οδό Ισαύρων, που κρύβει τόση βία, κυλάει ανάμεσα στα στενά της Τρούμπας, γυρίζει πίσω στην Κατοχή και σταματάει στη Χούντα…
Στο κατώφλι του Αναμορφωτηρίου Θηλέων… Εκεί όπου έγινε το μεγάλο κακό… Τη χρονική στιγμή όπου άλλαξε το παρόν και το μέλλον. Πίσω από τους ψηλούς τοίχους του, μπήκαν τα θεμέλια για να πληρώσουν οι ένοχοι.
Μόνο που ο δρόμος είναι μακρύς, το αίμα ρέει και τα σημάδια πονούν…

Προσωπική άποψη:
Πάνε πολλά χρόνια από την πρώτη μου επαφή με την ιστορία του Αναμορφωτηρίου Θηλέων, αρχικά μέσα της ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη "Στεφανία" και αργότερα μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής "Η μηχανή του χρόνου", η οποία με είχε συγκλονίσει και με είχε βάλει στη διαδικασία να ψάξω περισσότερες πληροφορίες γύρω απ' αυτήν -που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σκοτάδι έκρυβε μέσα της. Ένας τόπος συνέτισης για τα κορίτσια εκείνα που είχαν φύγει από τον δρόμο της αρετής και των αξιών -με τους ίδιους τους γονείς τους, πολλές φορές, να τις στέλνουν εκεί-, στα μάτια της κοινωνίας που τόσο εύκολα κρίνει, κατακρίνει και καταδικάζει, ένας τόπος μαρτυρίου για τις τρόφιμους, ένα ζωντανό κολαστήριο απ' το οποίο έμελλε να φύγουν στιγματισμένες για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους, με το ίδιο το σύστημα να έχει καταδικάσει τις περισσότερες απ' αυτές στην ίδια τη ζωή απ' την οποία ήθελε να τις απομακρύνει.

Βλέποντας το εξώφυλλο του νέου βιβλίου της κυρίας Μαντά, και χωρίς καν να έχω διαβάσει την περίληψη, ο νους μου έτρεξε στις αληθινές ιστορίες εκείνων των κοριτσιών που είχα διαβάσει ή ακούσει κάποτε, με τον ήχο της σφραγίδας που χτυπάει με βία πάνω σε μια επιφάνεια αφήνοντας το στίγμα της, φορώντας ταμπέλες σε ζωές κι ανθρώπους, ν' αντηχεί στ' αφτιά μου. Γιατί υπάρχουν ορισμένα σημάδια που δεν σβήνουν εύκολα, όσο κι αν περάσουν τα χρόνια, ακόμα κι αν δεν φαίνονται με γυμνό μάτι κάποιες φορές. Γιατί τα σημάδια εκείνα που μπαίνουν σαν σφραγίδα σε ψυχές, συναισθήματα, μνήμες, είναι ανεξίτηλα περισσότερο από κάθε άλλο, γιατί έχουν τις ρίζες τους σε ένα παρελθόν που δεν χάνεται, αλλά που υπάρχει πάντα εκεί, στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού μας, έτοιμο να μας κατασπαράξει σε κάθε ευκαιρία.

Η κυρία Μαντά επιστρέφει μ' ένα καθαρόαιμο κοινωνικό μυθιστόρημα, το οποίο μας ταξιδεύει σε μια εποχή που μπορεί να φαντάζει πολύ μακρινή στα μάτια μας, που στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι τόσο όσο θέλουμε να πιστεύουμε -και το κυριότερο, είναι μια εποχή όπου έχει αφήσει σημάδια που, δυστυχώς, έχουν αντίκτυπο μέχρι και στις μέρες μας. Μια ιστορία στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η πατριαρχία, καταδεικνύοντας το πόσο άρρωστη και μολυσματική ήταν τόσο η ίδια όσο και όλα τα δεινά που προκαλούνται απ' αυτήν. Μια πατριαρχία που ακόμα και στις μέρες μας καλά κρατεί, σε πολλές περιπτώσεις, θυμίζοντάς μας πως η αλλαγή δεν έρχεται μεμονωμένα, αλλά όταν αυτή λειτουργεί ως ένα κύμα που παρασέρνει τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά της. Μια πατριαρχία που λειτουργούσε πολλές φορές ως μια μάσκα, ως η τέλεια κάλυψη απέναντι στη σκληρότητα και στη διαστροφή ανδρών, που στα μάτια που κόσμου ήταν ευυπόληπτοι και οικογενειάρχες παράδειγμα προς μίμηση, αλλά που πίσω απ' τις κλειστές πόρτες μεταμορφωνόντουσαν σε τέρατα έτοιμα να ξεσκίσουν σάρκες.

Η συγγραφέας αποτυπώνει με ρεαλισμό και αληθοφάνεια την εποχή εκείνη, που όσο ρομαντική μπορεί να φαντάζει στα μάτια ορισμένων σήμερα, τόσο σκληρή υπήρξε απέναντι σε κάποιους άλλους που είτε δεν στάθηκαν αρκετά τυχεροί στη ζωή τους, είτε δεν είχαν τη δύναμη να σηκώσουν το κεφάλι τους και να προσπαθήσουν να ξεφύγουν. Δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει καταστάσεις -αν και για μένα θα μπορούσε να είχε χτυπήσει ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο-, δεν κάνει εύκολα τα πράγματα για τους χαρακτήρες της -ούτε και για τους αναγνώστες της-, θίγοντας πολλά ζητήματα που ανθίζουν μέσα απ' τον προαναφερόμενο πυρήνα, όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία, η κακοποίηση -σωματική και ψυχική- και η σκληρή αντιμετώπιση της γυναίκας μέσα στα πλαίσια μιας συντηρητικής κοινωνίας που τροφοδοτεί μια κανονικότητα που δεν θα έπρεπε να υφίσταται, επιχειρώντας να την πλασάρει ως κάτι το φυσιολογικό και το κοινωνικά αποδεκτό.

Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στα σκιαγραφήματα των χαρακτήρων, με τη συγγραφέα να εμβαθύνει αρκετά σε κάθε έναν απ' αυτούς, και με τον καθένα τους ν' αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική πλευρά ενός πρίσματος. Σίγουρα, δεν είναι η παρουσία όλων τους ευχάριστη στα μάτια μας, όμως ο καθένας υπηρετεί κι εξυπηρετεί έναν σκοπό κι ακόμα κι αν μας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα, αυτό κάπου στοχεύει. Δεν θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στην πλοκή και ν' αποκαλύψω πράγματα που θα ήταν καλύτερο να τ' ανακαλύψετε μόνοι σας, αλλά θ' αρκεστώ να πω πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι στο ύφος εκείνο που ταιριάζει περισσότερο στη Λένα Μαντά, έχει πολλές πτυχές και προεκτάσεις και σίγουρα θέλει να μας μιλήσει για πολλά πράγματα, κάτι που επιτυγχάνει με αρκετή αμεσότητα.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Μαντά Λένα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 528
ISBN: 978-618-01-4258-7