"Εσύ, η ζωώδης μηχανή. Η Χρυσή Ελληνίδα" της Ελένης Σικελιανού

H ιστορία της Χρυσής Ελληνίδας, της Ελένης Παπαμάρκου, που παντρεύτηκε πέντε φορές, έκανε τρία παιδιά, ήταν χορεύτρια μπουρλέσκ με το ψευδώνυμο Μελένα, το Κορίτσι Λεοπάρδαλη, αλλά και «η πιο σκληροτράχηλη γυναίκα που έφαγε σίδερο και μάσησε ατσάλι επί προσώπου γης».
Αντλώντας από την ιστορία και τη μνήμη, η Σικελιανός γράφει για τη γιαγιά της, έναν κρίκο μιας ευρύτερης οικογενειακής αλυσίδας, που περικλείει μορφινομανείς και ηρωινομανείς, πρόσφυγες, ρεμπέτες, αριστοκράτες από το Ιόνιο, μια από τις πλουσιότερες οικογένειες των Ηνωμένων Πολιτειών που εξάντλησε την περιουσία της επιχειρώντας να αναβιώσει το αρχαιοελληνικό θέατρο, Εβραίους από τη Λιθουανία, μουσικούς, γκαρσόνες, έναν ζωγράφο, αρκετούς ποιητές (έναν υποψήφιο για Νόμπελ), διακινητές οπίου και έναν νάνο (τον έναν από τους πέντε συζύγους της Ελένης).
Μετεωριζόμενη ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, συνδυάζοντας το χρονικό με την ποίηση, το ντοκουμέντο και το δοκίμιο με τη μυθοπλαστική επινόηση, η Σικελιανός θέτει με αριστοτεχνικό τρόπο το ζήτημα της ταυτότητας όπως αναδύεται μέσα από την εμπειρία μιας γυναίκας ελληνικής καταγωγής, δεύτερης γενιάς μετανάστριας στην Αμερική.

"Καθαρμοί" του Αλέξανδρου Μ. Ασωνίτη

17 Ιουλίου 2011, χαράματα: Στα κατεχόμενα της Κύπρου βρίσκονται δολοφονημένα τα 94 παιδιά που είχαν απαχθεί δυο μέρες πριν. 17 Ιουλίου 2011, απόγευμα: Φορώντας ένα κατακόκκινο ματωμένο κουστούμι παραδίδεται ως αυτουργός των φόνων ο Βραζιλιάνος ιδιοκτήτης ξενοδοχείων Κάρλος Λόπεζ Εντίνιο Αλβάρο. Τι σχέση έχει με την φρικιαστική αυτήν εκατόμβη ο νοσηλευόμενος του Δρομοκαΐτειου Διονύσης Ταλλανδιανός, ο Βήτα (όπως αυτοαποκαλείται), που περιπλανιέται στο όρος Αιγάλεω την Πρωτομαγιά του 2017;
Οι Καθαρμοί αφηγούνται την ιστορία του Διονύση Ταλλανδιανού, που 37 χρόνια μετά την εξολόθρευση της οικογένειάς του κατά την τούρκικη εισβολή το 1974 επιστρέφει στα κατεχόμενα με βραζιλιάνικο όνομα, αγοράζει ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο στην Κερύνεια και οργανώνει τους φόνους των παιδιών. Αλλά θύμα του είναι και ο νοσηλευόμενος του Δρομοκαΐτειου. Οι Καθαρμοί αποτελούν το τελευταίο μέρος της μυθιστορηματικής τριλογίας «Πένθος και έξαρση», που ο Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης έγραφε επί δέκα και πλέον χρόνια.

"Ακριβώς σαν εσένα" του Nick Hornby

Ένα συνηθισµένο σαββατιάτικο πρωινό σ’ ένα κρεοπωλείο στο Βόρειο Λονδίνο, η Λούσυ και ο Τζόζεφ συναντιούνται στον πάγκο, εκείνη απέξω, αυτός από µέσα. Η Λούσυ είναι καθηγήτρια και µητέρα δύο παιδιών, µε ένα παρελθόν που προσπαθεί να ξεχάσει· ο Τζόζεφ είναι φέρελπις ντιτζέι µε αβέβαιο µέλλον, στο οποίο ίσως πρέπει να αρχίσει να συγκεντρώνεται περισσότερο. Μπορεί να φυτρώσει σε τελείως διαφορετικό έδαφος ένας σπόρος καθοριστικής σηµασίας για τις ζωές τους;
Στο Ακριβώς σαν εσένα ο Νικ Χόρνµπυ στοχεύει στην καρδιά του τι σηµαίνει να ερωτεύεσαι παράτολµα το καλύτερο δυνατό άτοµο – κάποιον που µπορεί να µην είναι καθόλου σαν εσένα. Και το κάνει µε τρόπο έξοχα παρατηρητικό, τρυφερό και τροµακτικά διασκεδαστικό.

"Μικρή ιστορία της Ρωσίας. Από τον παγανισμό στον Πούτιν" του Mark Galeotti

Γρίφος, περιβεβλημένος με μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα. Η περιγραφή της Ρωσίας από τον Τσόρτσιλ έχει μείνει ιστορική. Στα σταυροδρόμια της Ευρώπης και της Ασίας, η Ρωσία είναι για όλους «ο άλλος». Και όμως είναι ένας από τους ισχυρότερους λαούς στη γη και ένας κορυφαίος παίκτης στη διεθνή σκηνή (πράγμα που αποδεικνύεται, οδυνηρά, για άλλη μια φορά στις μέρες μας). Στη Μικρή ιστορία της Ρωσίας, ο κορυφαίος ιστορικός Μαρκ Γκαλεόττι μάς αφηγείται τους 12 αιώνες της πολυτάραχης ιστορίας της: πολύνεκρες μάχες, θρίαμβοι, τραγωδίες, εθνικά όνειρα, ερωτηματικά και διλήμματα. Η ιστορία της Ρωσίας μοιάζει συχνά με ένα παλίμψηστο, καθώς οι αφηγήσεις γράφονταν η μια πάνω στην άλλη ανάλογα με την εκάστοτε πολιτική και πολιτισμική συνθήκη.
Ο Γκαλεόττι σηκώνει την κουρτίνα του μύθου και μας οδηγεί στην καρδιά της ρωσικής ιστορίας: στη διαμόρφωση ενός έθνους και στις προσωπικότητες της Ιστορίας, στον Ιβάν τον Τρομερό και στη Μεγάλη Αικατερίνη, στην άνοδο και στην πτώση των Ρομάνοφ, στη Ρωσική Επανάσταση, στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, στο Τσερνόμπιλ και στο τέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Και από την ανάδειξη και επικράτηση του Βλαντίμιρ Πούτιν ως το σημερινό καθεστώς και τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας.

"Οι δέκα παππούδες, η θάλασσα κι εγώ" του Fabio Genovesi

Ο Φάμπιο είναι έξι χρονών, έχει δύο γονείς και καμιά δεκαριά παππούδες. Έτσι ακριβώς, καθώς είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας Μαντσίνι. Οι παππούδες του, δηλαδή τα αδέρφια του πραγματικού του παππού, είναι άνθρωποι παράξενοι, νευρικοί, ιδιόρρυθμοι σε βαθμό επικίνδυνο, που μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει μαζί του τον Φάμπιο στο κυνήγι, στο ψάρεμα και σε ένα σωρό άλλες, συχνά ακατάλληλες για μικρό παιδί, δραστηριότητες.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο Φάμπιο μεγαλώνει χωρίς να συναναστρέφεται συνομηλίκους του. Η πρώτη μέρα στο σχολείο θα είναι γεμάτη εκπλήξεις: υπάρχουν στον κόσμο κι άλλα παιδιά στην ηλικία του, που έχουν πολλούς φίλους και λίγους παππούδες, που διασκεδάζουν μεταξύ τους παίζοντας παιχνίδια με παράξενα ονόματα: κρυφτό, μαντιλάκι, τυφλόμυγα. Ευτυχώς πλάι του έχει έναν στοργικό πατέρα, που δε μιλάει, τα μαγικά του χέρια όμως επιδιορθώνουν ό,τι χαλάει, μια μαμά έτοιμη πάντα να προστατεύσει τον Φάμπιο από τις απογοητεύσεις της ζωής, μια γιαγιά που διευθύνει τα πάντα και μια σοφή φίλη που κυκλοφορεί με στολή πασχαλίτσας.
Μια μεγάλη χαοτική οικογένεια που μοιάζει αήττητη, παρά τη φοβερή «κατάρα» που θέλει τους άντρες της να τρελαίνονται αν δεν έχουν παντρευτεί ως τα σαράντα (απόδειξη οι παππούδες). Κάτι απρόοπτο, όμως, ανατρέπει τα πάντα...
Μέσα από μεγάλες δυσκολίες, ξαφνικούς έρωτες και σημαντικές γνωριμίες, σε μια ροκαμβολική διαδρομή, τρυφερή, συγκινητική και ταραγμένη, ο Φάμπιο θα συνειδητοποιήσει ότι η διαφορετικότητά μας είναι ο θησαυρός που μας κάνει μοναδικούς.

"Το σμαραγδένιο βουνό" της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου

Το Σµαραγδένιο Βουνό είναι όλα όσα δεν τόλµησα, όσα δεν µπόρεσα, όσα φοβήθηκα. Είναι το Ανεξήγητο και το Ακατανόητο, όπως το έζησα ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους αιώνες, να βρω κοµµάτια από τις περασµένες µου ζωές. Σαν να επιστρέφω στο σπίτι µου ύστερα από αιώνων οδοιπορία...
Όµως πού είναι το σπίτι µου;
"Ποτέ δεν φαντάστηκα πως, τελειώνοντας το κάθε µου µυθιστόρηµα, τα πρόσωπα θα συνέχιζαν να υπάρχουν σε έναν δικό τους κόσµο, αόρατο και µαγικό, χωνεµένο µέσα στον υλικό κόσµο, θα συνέχιζαν να δουλεύουν, να σπρώχνουν τα µόρια της ύλης για να βρουν µια δική τους δικαιοσύνη. Και όµως, έτσι έγινε. Και ήρθαν όλα µαζί να µε βρουν. Να µου ζητήσουν αυτό που τους στέρησα, είπαν, για να υπάρξει η δικαιοσύνη. Όσο και αν φανεί παράλογο ή ακατανόητο, έτσι έγινε. Μου έφεραν τις δικές τους ιστορίες, έτοιµες, αυτές που ολο­­κλήρωναν, είπαν, το µυθιστόρηµα, κι εγώ έπρεπε να τους δώσω άλλη µια φορά το αίµα µου – σαν να ζούσαν σε οµηρική ραψωδία. Και αναρωτιέµαι µήπως αυτό που λέµε Ζωή και Χρόνο και Κτίση δεν είναι αφηρηµένες έννοιες αλλά οντότητες υπαρκτές και πέρα για πέρα πραγµατικές µέσα στις διαστάσεις του δικού τους χωροχρόνου, σε κόσµους παράλληλους ή επάλληλους. Σε κόσµους µαγικούς, ίσως, σµαραγδένιους".
Μ. Λ. Π.