Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Γιάννης είναι ένας εμφανίσιμος νέος, με γονείς και φίλους που τον αγαπάνε και που στο ερωτικό παιχνίδι δεν περνάει απαρατήρητος. Κάτι όμως τον βασανίζει, κάτι που κάνει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις να διαφέρουν με τα πρότυπα της κοινωνίας
Βλέπετε, είναι ερωτευμένος με τη Σοφία. Πού είναι το περίεργο; Ο Γιάννης ζει σ’ έναν κόσμο όπου το να βρίσκεσαι σεξουαλικά με άτομα του ίδιου φύλου και να παντρεύεσαι είναι φυσιολογικό, ενώ το να είσαι ετεροφυλόφιλος είναι άξιο κατακραυγής.
Φυσικά, αν κάτι τέτοιο γίνει αντιληπτό από τους... πατεράδες του και τον κοινωνικό του περίγυρο, όλη του η ζωή θα έρθει τούμπα.

Προσωπική άποψη:
Πριν από 10 χρόνια ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης κι η Έφη Μουρίκη, καθώς περπατούσαν στο δρόμο είδαν ένα gay ζευγάρι να περπατάει χέρι-χέρι και τον κόσμο γύρω τους να κοιτάει σκανδαλισμένος. Αμέσως οι δυο τους σκέφτηκαν “για φαντάσου να ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι”! Ακριβώς αυτή τους την ιδέα μετέφεραν τον περασμένο Δεκέμβρη στους κινηματογράφους και πρέπει να πω ότι το είχα απολαύσει κι είχα διασκεδάσει με όλη μου την ψυχή.

Η υπόθεση της ταινίας κινείται στα ίδια πλαίσια με τις περισσότερες gay-themed ταινίες, μόνο που εδώ οι ρόλοι είναι αντεστραμμένοι. Κι αυτό είναι το ενδιαφέρον, που σε συνδυασμό με το αναμενόμενο, δημιουργούν ένα ευχάριστο κλίμα. Προκλητικές straight σκηνές, παράνομοι έρωτες, περιθωριακοί ετεροφυλόφιλοι χαρακτήρες οι οποίοι παρ’ όλα ταύτα μπορούν κι αυτοσαρκάζονται, χαβαλές και τρέλα, συνθέτουν ένα πανηγύρι κωμικών (μέχρι δακρύων ορισμένες φορές) καταστάσεων.

Ευτυχώς, οι... “δημιουργικές” βρισιές και χυδαιολογίες που μας έχει συνηθίσει ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια, απουσιάζουν. Κι αυτό εμένα ήταν κάτι που μου άρεσε. Γιατί δεν προσπάθησα να γελάσω με γελοιότητες! Αντιθέτως... Γέλασα με την ψυχή μου κι απολάμβανα την κάθε στιγμή. Βέβαια, απ’ τη μία δε νιώθω καλά, γιατί γέλαγα με κάποιους ανθρώπους με ιδιαιτερότητα, ενώ αν η ταινία ήταν γυρισμένη υπό άλλο μοτίβο ίσως να μην το έκανα.

Το marketing της ταινίας πρέπει να ομολογήσω πως λειτούργησε καλά κι ότι οι δημιουργοί και παραγωγοί, κατάφεραν να πλασάρουν και να πουλήσουν αυτό που ήθελαν. Δεν είναι τυχαία ότι το τραγούδι των C-Real “Επικίνδυνα σε θέλω”, έγινε αμέσως επιτυχία κι ακουγόταν παντού -να σημειώσω βέβαια ότι κατά την διάρκεια της ταινίας ακούγονται κι άλλα αξιόλογα τραγούδια τους, όπως το "Κάθε μου σκέψη"- (εγώ ακόμα το έχω ως ήχο κλήσης στο κινητό μου), αλλά ότι και τα καταιγιστικά κι απολαυστικά trailer εκτόξευσαν το ενδιαφέρον των θεατών στα ύψη.

Βέβαια, εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι ήταν μέγα λάθος να “κάψουν” μερικές απ’ τις πιο δυνατές στιγμές του έργου και πόσο μάλλον την κορυφαία σεκάνς των γκεστ Συσσοβίτη – Αθερίδη, από τα trailer. Ο πρωταγωνιστής Άνθιμος Ανανιάδης, άλλοτε να κοιτάζει ως πληγωμένο κουταβάκι κι άλλοτε ως παθιασμένος γόης, δεν πείθει ιδιαίτερα, αλλά ποιος νοιάζεται... Δεν περίμενα να δω τον Jack Nicholson και στο κάτω-κάτω ένα του χαμόγελο φτάνει να ξεχάσεις τις όποιες ατέλειες στην ερμηνεία του. Η Κανελλίνα Μενούτη, ως Σοφία είναι... α-π-α-ρ-ά-δ-ε-κ-τ-η. Εντελώς αγγούροβα και δεν σε πείθει με τίποτα. Είτε το παίζει απελπισμένη, είτε ερωτευμένη, είτε θυμωμένη, είτε μεθυσμένη, έχει ακριβώς το ίδιο ύφος και στυλ. Του UFO! Απορώ τι έκανε και την πήρανε στο Εθνικό. Είπαμε... ο ρόλος της δεν ήταν ικανός και για υποψηφιότητα στα Oscar, αλλά όχι κι έτσι.

Και πέραν αυτού, σαν ζευγάρι με τον Άνθιμο δεν δένουν καθόλου, αφού υπάρχει μηδέν χημεία. Οι μοναδικές ίσως καλές στιγμές τους να είναι ο χορός στο straight-bar όπου είναι ιδιαίτερα ερωτικός και σεξουαλικός, κάτι στο οποίο ίσως παίζει ρόλο η επιλογή του "Επικίνδυνα σε θέλω", το οποίο το παρουσιάζουν κι οι ίδιοι οι C-Real (και καλά) σε συναυλία τους και η πρώτη τους φορά στο κρεββάτι. Άντε, επειδή είμαι καλός άνθρωπος κι η τελαυταία τους σκηνή (με ελαστικότητα διευκρινίζω). Κατά τ' άλλα... αλλού πάταγε ο ένας, αλλού ο άλλος. Αντίθετα, η Μένη Κωνσταντινίδου ως Ζέτα, με τις υστερίες της, την τρέλα και το τσαμπουκαλίκι της, κάνει σαφώς καλύτερη εντύπωση και καταφέρνει να της κλέψει την παράσταση. Επίσης, πολύ καλός και πολύ αστείες οι σκηνές του Χρήστου Γιάνναρη. Όλα τα λεφτά όμως είναι οι απολαυστικοί Κυριακίδης και Χατζηπαναγιώτης. Μιλάμε... τα ρέστα μου! Συγκλονιστικοί, απολαυστικοί, φυσικοί κι ίσως οι μόνοι που είναι τόσο πειστικοί. Ειδικά ο Χατζηπαναγιώτης δίνει τον καλύτερό του εαυτό και το αποτέλεσμα είναι άκρως χορταστικό.

Και σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο ήρωάς μας, μας κάνει να συμπονάμε μαζί του γιατί μπορεί να είναι “ανώμαλος”, αλλά straight. Άραγε θα νιώθαμε το ίδιο αν ήταν gay κι όχι straight; Κι ίσως εκεί αποσκοπεί το τέλος της ταινίας. Σε κάποιους μπορεί να μην άρεσε το τέλος, αλλά για ‘μένα ήταν το ιδανικό. Αν τελείωνε αλλιώς, μπορεί να προκαλούσε περισσότερο απ’ ότι προκάλεσε τώρα. Έτσι έχουμε μια ανατροπή, η οποία μας περνάει με άκομψο τρόπο, αυτό που η ταινία προσπαθεί με κομψό τρόπο να μας περάσει καθ’ όλη της τη διάρκεια. Ότι ο ρατσισμός κι η προκατάληψη είναι άσχημο πράγμα και πρέπει να δεχόμαστε τον άλλο έτσι όπως είναι. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε δικαιώματα και πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα. Σουρεαλιστικά κωμική κι ανατρεπτική, και παρά τις όποιες αδυναμίες της, σίγουρα είναι μια ταινία που αν δεν έχεις κόμπλεξ, σίγουρα θα τη δεις, θα την απολαύσεις και θα γελάσεις. Πολύ περισσότερο από κάτι άλλες ταινίες αυτού του στυλ όπως το “Ριζότο” ή το “Safe Sex”. Ευχάριστο και κατά προτίμηση παρείστικο φιλμ.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
 Ελλ. τίτλος: Straight Story
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Έφη Μουρίκη
Πρωταγωνιστές: Άνθιμος Ανανιάδης, Κανελλίνα Μενούτη, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Μένη Κωνσταντινίδου
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 92’

Επίσημο site:
http://www.straightstory.gr/