Συνοπτική περίληψη του έργου:
Γόνος θεού, αλλά μεγαλωμένος από ανθρώπους, ο Περσέας προσπαθεί μάταια να σώσει την οικογένειά του από τον Άδη, τον εκδικητικό θεό του Κάτω Κόσμου.
Μην έχοντας τίποτε άλλο να χάσει, προσφέρεται να ηγηθεί μιας επικίνδυνης αποστολής, με σκοπό να κατατροπώσει τον Άδη, πριν εκείνος καταφέρει να ανατρέψει τον Δία και να σπείρει το χάος στον κόσμο.
Επικεφαλής μιας γενναίας ομάδας πολεμιστών, ο Περσέας θα ξεκινήσει ένα παράτολμο ταξίδι σε απαγορευμένους κόσμους.
Αντιμαχόμενος ανίερους δαίμονες και τρομερά τέρατα, θα καταφέρει να επιβιώσει, μόνο αν αποδεχθεί τη δύναμή του ως θεός, αψηφήσει τη μοίρα του κι αγκαλιάσει το πεπρωμένο του.

Προσωπική άποψη:
Θεωρώ τον εαυτό μου ένα αρκετά ισσοροπημένο και συνειδητοποιημένο άτομο, κινηματογραφικά τουλάχιστον. Όταν επιλέγω να δω μια ταινία, το κάνω με γνώμονα του τι ακριβώς πρόκειται να παρακολουθήσω. Αυτός είναι ένας καλός και συνάμα, ασφαλής τρόπος να αντιμετωπίσω, θετικά ή αρνητικά κατά περίπτωση, αυτό που με περιμένει στο κινηματογραφικό πανί. Χάρη λοιπόν σ' αυτή μου την ικανότητα, δεν βρέθηκα προ δυσσάρεστων εκπλήξεων βλέποντας την "Τιτανομαχία", μια ταινία που κατά πάσα πιθανότητα, θα ανήκει μελλοντικά, στις αδιάφορες κατά γενική ομολογία που προκάλεσαν παράλληλα μια σχετική αντιπάθεια σε μεγάλη μερίδα κοινού.

Συγκριτικά με το πρωτότυπο, το οποίο μπορεί να μην διακατέχεται από μεγάλη αισθητική ικανότητα έχει όμως καλή διάθεση, το remake μοιάζει να υστερεί σχεδόν σε όλους τους τομείς. Δεν θέλω να εστιάσω στο γεγονός ότι τα μυθολογικά και όχι μόνο γεγονότα της δικιάς μας Αρχαίας Ελλάδας και ιστορίας, για μια ακόμη φορά γίνονται θύματα του μανιερισμού του Hollywood. Πρόκειται άλλωστε για συνηθισμένο φαινόμενο το οποίο, μοιάζει σχεδόν λάθος να μας καταβάλει και να μας προκαλεί σύγχιση για τον οποιονδήποτε λόγο. Αποτελεί φυσικό επόμενο μιας gadget ψηφιακής εποχής όπου τα πάντα κινούνται και εξελίσσονται σε μυστήριους και γρήγορους ρυθμούς.

Ο Louis Leterrier ίσως να έχει κρυμμένα μέσα του όλα τα φόντα εκείνα που χρειαζόντουσαν προκειμένου μια παραγωγή σαν κι αυτή να ξεχωρίσει. Το ερώτημα είναι, αν κι εφόσον υπάρχουν, γιατί δεν τα άφησε να βγουν προς τα έξω. Όπου υπάρχει δράση αυτή είναι έντονη και δυνατή, ικανοποιώντας την δίψα μας για περιπέτεια. Όταν όμως η υπόθεση ξεπερνάει τα στενά όρια της δράσης αυτής, η ταινία μοιάζει να βαλτώνει. Μπορεί σεναριακά να μην υπάρχουν κενά, βάση πάντα της δομής η οποία ακολουθείται όμως, οι χαρακτήρες είναι τόσο πεζοί και καρικατουρίστικοι που, σε συνδυασμό με ένα αλλοπρόσαλο και μπερδεμένο υπόβαθρο των πράξεών τους, μοιάζουν σαν να μην έχουν λογική, νόημα, ακόμα και ισχυρό κίνητρο για να δικαιολογηθούν όλα αυτά.

Και αν θεωρεί κάποιος πως το 3D είναι ένας καλός λόγος για να επιλέξεις να δεις την ταινία, υπάρχουν δύο διαφορετικά πρίσματα μέσω των οποίων μπορείς να κοιτάξεις και να επιλέξεις. Ναι, όπου υπάρχει δράση το 3D δρα καταλυτικά και το αποτέλεσμα χορταίνει το μάτι και ικανοποιεί τις λοιπές αισθήσεις. Όταν όμως ξεπερνάμε τα στενά της όρια, τότε το παιχνίδι χάνεται ακόμα μια φορά, όπως ακριβώς και με το σενάριο που αναφέρθηκε παραπάνω. Στα χρονικά αυτά όρια, το 3D μοιάζει τόσο ακανόνιστο και άχρηστο που καταλήγει να περάσει σχεδόν απαρατήρητο. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που ξεχνιέσαι, κατεβάζοντας τα γυαλιά σου προκειμένου να χορτάσει το μάτι σου λίγο χρώμα παραπάνω.

Μπορεί πάντως ο Sam Worthington να μην αντιπροσωπεύει τον Περσέα της παιδικής μου φαντασίας όμως, οφείλω να ομολογήσω πως, αν και δεν επέδειξε τίποτα ιδιαίτερες ερμηνευτικές ικανότητες, όχι πως προσφερόταν φυσικά και η ταινία για κάτι τέτοιο, είναι μια ωραία παρουσία και τουλάχιστον, σε θέμα οφθαλμόλουτρου οι γυναίκες θα χορτάσουν. Ο Neeson φαντάζει κάπως γελοίος στο ρόλο του χαζοπηδίκουλα Δία όμως, όχι τόσο όσο ο φυματικός Άδης του Fiennes. Και μπορεί η Ανδρομέδα αδίκως να μένει με το μαράζι αφού η ιστορία άλλα έχει γράψει όμως, η Ιώ, Gemma Arterton, της κλέβει εκτός από τον άντρα, και την παράσταση και μάλιστα, με απλή, λιτή και απέριττη προσπάθεια.

Τελικά, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ίσως, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας να είναι η διάρκειά της. Για όνομα του θεού, μιλάμε για ένα από τα πιο πολυαναμενώμενα blockbusters της χρονιάς. Θα μπορούσε ο κύριος Leterrier να μην είναι τόσο τσιγγούνης αλλά, να μας δώσει κάτι παραπάνω. Τα trailers άλλωστε μας προδιαθέταν για κάτι καλύτερο και ειλικρινά, είναι κρίμα που μια παραγωγή που θα μπορούσε να τσακίζει κόκκαλα, καταλήγει να αναλώνεται στην κινηματογραφική μετριότητα, ακροβατώντας επικίνδυνα πάνω στην διαχωριστική γραμμή που την κρατάει λίγο πιο μακριά από άλλους, πιο δυσσάρεστους χαρακτηρισμούς.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Τιτανομαχία
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Louis Leterrier
Πρωταγωνιστές: Sam Worthington, Liam Neeson, Ralph Fiennes, Gemma Arterton, Alexa Davalos, Jason Flemyng, Mads Mikkelsen, Natalia Vodianova
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 106'

Επίσημο site:
http://clash-of-the-titans.warnerbros.com/