"Καπιταλισμού εγκώμιον και άλλες σάτιρες" του Νίκου Δήμου

Οι πολύκροτες σάτιρες του Νίκου Δήµου για πρώτη φορά όλες µαζί, σε νέα έκδοση.
Το «Καθηµερινό ξύρισµα» ήταν για χρόνια το πιο διαβασµένο (και κλεµµένο) ελληνικό κείµενο στο Διαδίκτυο. Το «Καπιταλισµού εγκώµιον» το ανατύπωσε κάποτε η Νέα Δηµοκρατία σε 10.000 αντίτυπα – αλλά µετά κατάλαβε και δεν το µοίρασε. Ο «Μπούφος», το 1987, έκανε το «Βήµα της Κυριακής» να εξαντληθεί σε λίγες ώρες. Ο «Πλους», το 1990, έδωσε την πιο καθαρή εικόνα για τα αίτια της κρίσης του 2009…
Σε ένα άρθρο του ο Γ. Π. Σαββίδης αναρωτήθηκε αν ο Νίκος Δήµου είναι «ο εξυπνότερος Έλληνας µετά τον Ροΐδη». Ίσως να ευθύνεται κάποιο κοινό γονίδιο, µια και υπάρχει µακρινή συγγένεια από την πλευρά της Συριανής µητέρας του Ν.Δ.


"Μουσική και άλλα πεζά [1973 - 1995]" του Αχιλλέα Κυριακίδη

Από τους κλειστοφοβικούς διαδρόµους του Κάφκα στις εξαγωνικές στοές της Βιβλιοθήκης της Βαβέλ, ή πίσω στις απαρχές της πεζογραφίας του Αχιλλέα Κυριακίδη, όταν το φανταστικό και το παράλογο ανέτρεχαν παραβολικά στην προϊστορία της χώρας ή αλληγορούσαν τη ρηµαγµένη γη της. Κάφκα και Καµύ υποτονθορύζουν κάτω απ’ τις γραµµές, Μπέκετ και Ιονέσκο υποφώσκουν στα κείµενα του πρώτου Κυριακίδη [Διαφάνεια (1973), [Στοιχεία ταυτότητος (1977)]. Στα σταυροδρόµια των λαβυρίνθων συναντώνται η Ιστορία και ο Μύθος: διηγήµατα που δεν γράφτηκαν ποτέ, επιστολές που αυτοχειριάζονται [Ο πληθυντικός µονόλογος (1984)] και έπειτα, ο Παρασκευάς σκοτώνει τον Ροβινσώνα, και η Πηνελόπη γυρίζει επιτέλους στον καρτερικό Οδυσσέα [Διεστραµµένες ιστορίες (1988)]. Όσο για τα πεζά της Μουσικής (1995), αυτά διαψεύδουν την αποφθεγµατική ρήση που θέλει τη Μουσική να ’χει σταµατήσει στον Μπαχ, και τη Ζωγραφική στις «Μενίνας» του Βελάσκεθ. Ποιος ο λόγος να γράψεις ένα πολυσέλιδο µυθιστόρηµα, όταν µπορείς να γράψεις την περίληψή του, υποστήριζε ο Μπόρχες. Ο Κυριακίδης προσυπογράφει, και στις αστραπιαίες ιστορίες του προσέρχεται στην υψηλή παράδοση µε διαθέσεις νόµιµης ασέλγειας.