Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μέσα σε ένα ερειπωμένο σπίτι βρίσκεται το πτώμα ενός άντρα.
Κάποιος του έχει ξεριζώσει την καρδιά και την έχει στείλει πακέτο στη γυναίκα και στα παιδιά του.
Ο άντρας αυτός είναι το πρώτο θύμα και η επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις ξέρει ότι δεν θα είναι το τελευταίο. Τι δουλειά, όμως, είχε ένας ευτυχισμένος παντρεμένος άντρας να βρίσκεται νυχτιάτικα τόσο μακριά από το σπίτι του;
Οι εφημερίδες αποκαλούν τον δολοφόνο Τζακ Αντεροβγάλτη στο αντίστροφο: ένας καθ’ έξη δολοφόνος που τιμωρεί οικογενειάρχες, οι οποίοι κάνουν κρυφή διπλή ζωή.
Η Έλεν διαισθάνεται τη λυσσαλέα οργή που κρύβεται πίσω από αυτούς τους φόνους. Αυτό, όμως, που ίσως δεν μπορεί να μαντέψει είναι πόσο απρόβλεπτος είναι αυτός ο δολοφόνος – ή τι την περιμένει στο τέλος αυτής της καταδίωξης…
Προσωπική άποψη:
Η Έλεν Γκρέις, αφού διαλεύκανε την προηγούμενη υπόθεσή της, επιστρέφει με μία νέα, εξίσου αιματηρή και περίπλοκη, που αυτή τη φορά έχεις ως στόχο της την οικογένεια. Θύματα του νέου αιμοσταγή δολοφόνου που έχει να αντιμετωπίσει, άντρες κάθε ηλικίας, άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας, οικογενειάρχες, οι καρδιές των οποίων ξεριζώνονται και στέλνονται ως άλλο δώρο στους οικείους τους, στις συζύγους και στα παιδιά τους. Άραγε, ποιος διαπράττει αυτά τα φρικαλέα εγκλήματα και ποια είναι τα κίνητρά του; Με ποια κριτήρια επιλέγει τα θύματά του και που αποσκοπεί; Και οι ίδιοι οι ήρωές μας, σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρίσκονται μετά το πέρας της προηγούμενης αποστολής τους;
Ο M. J. Arlidge, πιστός στο συγγραφικό ύφος με το οποίο μας συστήθηκε στο πρώτο του βιβλίο με ηρωίδα την Έλεν Γκρέις, κάνει ένα δυνατό come back με μια ιστορία που μπορεί να μην έχει το προσωποκεντρικό ενδιαφέρον της πρώτης, αλλά που και πάλι, έστω και με διαφορετικό τρόπο, εστιάζει στην ανθρώπινη ηθική και του πως αυτή εκφράζεται μέσα από τα σύγχρονα κοινωνικά πρότυπα, αλλά και του πως αυτή αξίζει -ίσως- να τιμωρείται όταν ξεπερνάει τα όρια και τους φραγμούς που ισχύουν, ή που θα έπρεπε να ισχύουν και ν' ακολουθούνται ευλαβικά. Φαίνεται πως ο συγγραφέας έχει μια τάση να επιμένει στην ηθική και του ορισμού αυτής στο σήμερα, σε σχέση πάντα με το πως αυτή θα μπορούσε να τιμωρηθεί η παραβίαση των κανόνων που αυτή φέρει μαζί της, έστω και μέσα από ένα πρίσμα ακραίας παραβατικότητας και αυτοδικίας.
Όλα τα θύματα της ιστορίας αυτής είναι άντρες, όχι όμως επειδή ο συγγραφέας έχει εμμονική αντιπάθεια στο αντρικό φύλο -κάτι που σίγουρα πολλοί θα ισχυρίζονταν αν το βιβλίο αυτό είχε γραφτεί από γυναίκα-, αλλά επειδή, αντικειμενικά να το δούμε, οι στατιστικές πιθανότητες ν' απατήσει ένας άντρας τη γυναίκα του είναι μεγαλύτερες από το να συμβεί το αντίθετο. Δεδομένου αυτού, λοιπόν, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η οπτική του συγγραφέα, πολύ μεγαλύτερη απ' ότι θα είχε σε μια αντίθετη περίπτωση, ίσως γιατί στον πυρήνα της, και παρά το παρανοϊκό του όλου πράγματος, είναι πιο ειλικρινής και αντικειμενική στην προσέγγισή της, ίσως και πιο ξεγυμνωτική σε σχέση με την παραδοχής μιας αλήθειας που όλοι γνωρίζουμε αλλά για την οποία δεν μιλάμε.
Κι εδώ περνάμε στο πραγματικά κεντρικό θέμα του βιβλίου που όχι, δεν είναι το ότι υπάρχουν άντρες που δεν σέβονται το στεφάνι τους -αυτός είναι απλά ένας παράγοντας, έστω κι αν το ανακαλύπτουμε στην πορεία-, αλλά στο ότι υπάρχουν άντρες που κακοποιούν τις γυναίκες της ζωής τους, αδερφές, συντρόφους, ερωμένες, καταδικάζοντάς σε μια ζωή που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επέλεγαν, και πως οι ίδιοι άντρες, αλλά και χιλιάδες άλλοι στον κόσμο, είναι πρόθυμοι να συνεχίζουν να κακοποιούν τις ίδιες γυναίκες για το υπόλοιπο της ζωής τους, στερώντας τους το δικαίωμα να ξεφύγουν από τον προσωπικό του εφιάλτη, απλά και μόνο για να τονώνουν τα εγωιστικά, διεστραμμένα θέλω τους, που αντλούν ικανοποίηση από τον πόνο και την δυστυχισμένη υποταγή κάποιων άλλων. Ως εκ τούτου, το "Γύρω γύρω όλοι" δεν είναι απλά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά αντίθετα, στον πυρήνα του, έχει βαθιά κοινωνικές ρίζες, κάτι που προσφέρει τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Για το τέλος, άφησα τους χαρακτήρες της ιστορίας αυτής, και αυτό γιατί, ο Arlidge, τους χειρίζεται με τρόπο εξαιρετικό. Μπορεί να θεωρούμε δεδομένο, καμιά φορά, πως ένας συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά τον ήρωά του, άρα και το πως να τον χειριστεί, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κανόνας. Το να δημιουργεί κανείς ψυχογραφήματα ρεαλιστικά, πιστά στην πρωτότυπη μορφή τους αλλά παράλληλα, να επιτυγχάνει να τα εξελίξει και να τα πάει ένα βήμα παραπέρα, δεν είναι πάντοτε δεδομένο. Κι όμως, ο Arlidge το πετυχαίνει στον απόλυτο βαθμό, και όχι μόνο ως προς την παρουσίαση κι απεικόνιση της Έλεν. Ακόμα και οι δεύτεροι χαρακτήρες του είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένοι, ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, αλλά χωρίς κανείς τους να είναι ιδανικός -σε καμία των περιπτώσεων-, και που σε συνδυασμό με την σφιχτοδουλεμένη πλοκή της ιστορίας του, προσφέρουν ένα μυθιστόρημα που δεν του λείπει απολύτως τίποτα και που σε καθηλώνει χωρίς καν να το προσπαθήσει.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Μέσα σε ένα ερειπωμένο σπίτι βρίσκεται το πτώμα ενός άντρα.
Κάποιος του έχει ξεριζώσει την καρδιά και την έχει στείλει πακέτο στη γυναίκα και στα παιδιά του.
Ο άντρας αυτός είναι το πρώτο θύμα και η επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις ξέρει ότι δεν θα είναι το τελευταίο. Τι δουλειά, όμως, είχε ένας ευτυχισμένος παντρεμένος άντρας να βρίσκεται νυχτιάτικα τόσο μακριά από το σπίτι του;
Οι εφημερίδες αποκαλούν τον δολοφόνο Τζακ Αντεροβγάλτη στο αντίστροφο: ένας καθ’ έξη δολοφόνος που τιμωρεί οικογενειάρχες, οι οποίοι κάνουν κρυφή διπλή ζωή.
Η Έλεν διαισθάνεται τη λυσσαλέα οργή που κρύβεται πίσω από αυτούς τους φόνους. Αυτό, όμως, που ίσως δεν μπορεί να μαντέψει είναι πόσο απρόβλεπτος είναι αυτός ο δολοφόνος – ή τι την περιμένει στο τέλος αυτής της καταδίωξης…
Προσωπική άποψη:
Η Έλεν Γκρέις, αφού διαλεύκανε την προηγούμενη υπόθεσή της, επιστρέφει με μία νέα, εξίσου αιματηρή και περίπλοκη, που αυτή τη φορά έχεις ως στόχο της την οικογένεια. Θύματα του νέου αιμοσταγή δολοφόνου που έχει να αντιμετωπίσει, άντρες κάθε ηλικίας, άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας, οικογενειάρχες, οι καρδιές των οποίων ξεριζώνονται και στέλνονται ως άλλο δώρο στους οικείους τους, στις συζύγους και στα παιδιά τους. Άραγε, ποιος διαπράττει αυτά τα φρικαλέα εγκλήματα και ποια είναι τα κίνητρά του; Με ποια κριτήρια επιλέγει τα θύματά του και που αποσκοπεί; Και οι ίδιοι οι ήρωές μας, σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρίσκονται μετά το πέρας της προηγούμενης αποστολής τους;
Ο M. J. Arlidge, πιστός στο συγγραφικό ύφος με το οποίο μας συστήθηκε στο πρώτο του βιβλίο με ηρωίδα την Έλεν Γκρέις, κάνει ένα δυνατό come back με μια ιστορία που μπορεί να μην έχει το προσωποκεντρικό ενδιαφέρον της πρώτης, αλλά που και πάλι, έστω και με διαφορετικό τρόπο, εστιάζει στην ανθρώπινη ηθική και του πως αυτή εκφράζεται μέσα από τα σύγχρονα κοινωνικά πρότυπα, αλλά και του πως αυτή αξίζει -ίσως- να τιμωρείται όταν ξεπερνάει τα όρια και τους φραγμούς που ισχύουν, ή που θα έπρεπε να ισχύουν και ν' ακολουθούνται ευλαβικά. Φαίνεται πως ο συγγραφέας έχει μια τάση να επιμένει στην ηθική και του ορισμού αυτής στο σήμερα, σε σχέση πάντα με το πως αυτή θα μπορούσε να τιμωρηθεί η παραβίαση των κανόνων που αυτή φέρει μαζί της, έστω και μέσα από ένα πρίσμα ακραίας παραβατικότητας και αυτοδικίας.
Όλα τα θύματα της ιστορίας αυτής είναι άντρες, όχι όμως επειδή ο συγγραφέας έχει εμμονική αντιπάθεια στο αντρικό φύλο -κάτι που σίγουρα πολλοί θα ισχυρίζονταν αν το βιβλίο αυτό είχε γραφτεί από γυναίκα-, αλλά επειδή, αντικειμενικά να το δούμε, οι στατιστικές πιθανότητες ν' απατήσει ένας άντρας τη γυναίκα του είναι μεγαλύτερες από το να συμβεί το αντίθετο. Δεδομένου αυτού, λοιπόν, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η οπτική του συγγραφέα, πολύ μεγαλύτερη απ' ότι θα είχε σε μια αντίθετη περίπτωση, ίσως γιατί στον πυρήνα της, και παρά το παρανοϊκό του όλου πράγματος, είναι πιο ειλικρινής και αντικειμενική στην προσέγγισή της, ίσως και πιο ξεγυμνωτική σε σχέση με την παραδοχής μιας αλήθειας που όλοι γνωρίζουμε αλλά για την οποία δεν μιλάμε.
Κι εδώ περνάμε στο πραγματικά κεντρικό θέμα του βιβλίου που όχι, δεν είναι το ότι υπάρχουν άντρες που δεν σέβονται το στεφάνι τους -αυτός είναι απλά ένας παράγοντας, έστω κι αν το ανακαλύπτουμε στην πορεία-, αλλά στο ότι υπάρχουν άντρες που κακοποιούν τις γυναίκες της ζωής τους, αδερφές, συντρόφους, ερωμένες, καταδικάζοντάς σε μια ζωή που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επέλεγαν, και πως οι ίδιοι άντρες, αλλά και χιλιάδες άλλοι στον κόσμο, είναι πρόθυμοι να συνεχίζουν να κακοποιούν τις ίδιες γυναίκες για το υπόλοιπο της ζωής τους, στερώντας τους το δικαίωμα να ξεφύγουν από τον προσωπικό του εφιάλτη, απλά και μόνο για να τονώνουν τα εγωιστικά, διεστραμμένα θέλω τους, που αντλούν ικανοποίηση από τον πόνο και την δυστυχισμένη υποταγή κάποιων άλλων. Ως εκ τούτου, το "Γύρω γύρω όλοι" δεν είναι απλά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά αντίθετα, στον πυρήνα του, έχει βαθιά κοινωνικές ρίζες, κάτι που προσφέρει τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Για το τέλος, άφησα τους χαρακτήρες της ιστορίας αυτής, και αυτό γιατί, ο Arlidge, τους χειρίζεται με τρόπο εξαιρετικό. Μπορεί να θεωρούμε δεδομένο, καμιά φορά, πως ένας συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά τον ήρωά του, άρα και το πως να τον χειριστεί, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κανόνας. Το να δημιουργεί κανείς ψυχογραφήματα ρεαλιστικά, πιστά στην πρωτότυπη μορφή τους αλλά παράλληλα, να επιτυγχάνει να τα εξελίξει και να τα πάει ένα βήμα παραπέρα, δεν είναι πάντοτε δεδομένο. Κι όμως, ο Arlidge το πετυχαίνει στον απόλυτο βαθμό, και όχι μόνο ως προς την παρουσίαση κι απεικόνιση της Έλεν. Ακόμα και οι δεύτεροι χαρακτήρες του είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένοι, ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, αλλά χωρίς κανείς τους να είναι ιδανικός -σε καμία των περιπτώσεων-, και που σε συνδυασμό με την σφιχτοδουλεμένη πλοκή της ιστορίας του, προσφέρουν ένα μυθιστόρημα που δεν του λείπει απολύτως τίποτα και που σε καθηλώνει χωρίς καν να το προσπαθήσει.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: M. J. Arlidge
Μεταφραστής: Τάπα Σοφία
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-960-364-936-6
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου