"Το παιδί που μετρούσε τον κόσμο" του Metin Arditi

Στο ρηµαγµένο από την κρίση Γλαρονήσι, τρεις άνθρωποι ζουν κοντά ο ένας στον άλλον, χαµένοι στα βάθη της µοναξιάς τους. Ο µικρός Γιάννης, εγκλωβισµένος στη σιωπή του, µετράει χίλια πράγµατα, συγκρίνει τους αριθµούς µε τους αντίστοιχους της προηγούµενης µέρας και υπολογίζει την τάξη του κόσµου. Η Μαριώ, η µητέρα του, σηκώνεται αχάραγα και κερδίζει τον επιούσιο ψαρεύοντας µε παραγάδι. Ο Έλιοτ, συνταξιούχος αρχιτέκτονας που έχει χάσει την κόρη του, συνεχίζει τη µελέτη που είχε ξεκινήσει εκείνη, διασχίζει όλη την Ελλάδα αναζητώντας τον Χρυσό Αριθµό και αφηγείται στον Γιάννη τους µεγάλους µύθους της αρχαιότητας, τη ζωή των θεών, τα πάθη και τις µηχανορραφίες τους… Το σχέδιο ανέγερσης ενός ξενοδοχείου θα προκαλέσει αναταραχή µεταξύ των κατοίκων του νησιού… Αίφνης, πέφτει η ιδέα µιας σχολής, που θα συγκέντρωνε λαµπρά µυαλά και θα εφοδίαζε νέους ανθρώπους µε γνώση και σοφία. Μήπως αυτή η ιδέα θα ήταν καλύτερη;
Ποιο από τα δύο σχέδια θα επικρατήσει; Ενώ στο νησί όλοι αναρωτιούνται ως προς τη σωστή επιλογή, η συγκλονιστική φιλία που δηµιουργείται ανάµεσα στο αυτιστικό παιδί και τον ηλικιωµένο άντρα θα επαναπροσδιορίσει την πραγµατικότητα της ζωής τους.

"Όταν φιλούσαμε το ψωμί" της Almudena Grandes

Με ποιον τρόπο αντιστέκονται, στο μάτι του κυκλώνα, ζευγάρια και άνθρωποι μονάχοι, γονείς και παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι στα πλήγματα της κρίσης; Το Όταν φιλούσαμε το ψωμί διηγείται, με διεισδυτικό και συγκινητικό τρόπο, τη ζωή καθημερινών ανθρώπων της διπλανής πόρτας: μιας οικογένειας που επιστρέφει από διακοπές αποφασισμένη να συνεχίσει απαράλλαχτη την καθημερινή της ρουτίνα, ενός διαζευγμένου που ακούγεται πίσω απ' τη μεσοτοιχία να κλαίει, της γιαγιάς που στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο μήνες νωρίτερα για να δώσει κουράγιο στους δικούς της, μιας γυναίκας που αποφασίζει να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξή της και επιστρέφει στην ύπαιθρο για να ζήσει στη γη που έθρεψε τους προγόνους της... Στο κομμωτήριο, στο μπαρ, στα γραφεία ή στο Κέντρο Υγείας, οι ήρωες σ' αυτό το σπονδυλωτό μυθιστόρημα θα ζήσουν γλυκόπικρες στιγμές μιας απρόσμενης αλληλεγγύης, στιγμές αγανάκτησης και οργής, αλλά και τρυφερότητας και επιμονής. Και θα καταλάβουν γιατί οι παππούδες τους τους έμαθαν, όταν ήταν μικρά παιδιά, να φιλούν το ψωμί.

"Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά" του Orhan Pamuk

Πόσο καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή µας είναι η πρώτη ερωτική εµπειρία; Ή µήπως αυτό που ορίζει τη µοίρα µας είναι η δύναµη της ιστορίας και των µύθων; Στα µέσα της δεκαετίας του 1980, ενώ ο πηγαδάς µάστορας Μαχµούτ και ο έφηβος βοηθός του Τζεµ σκάβουν ένα πηγάδι σ’ ένα δύσκολο κοµµάτι γης για να βρουν νερό, µια µυστηριώδης γυναίκα, ηθοποιός ενός περιοδεύοντος θιάσου, κάθε βράδυ στο υπαίθριο θέατρό της αφηγείται στους θεατές παλιά παραµύθια και ιστορίες.
Η Γυναίκα µε τα κόκκινα µαλλιά, µε άξονα τον έρωτα του Τζεµ, µας παρασέρνει στη δίνη ενός µεγάλου ανθρώπινου εγκλήµατος. Μας αφηγείται τη γνωριµία του νεαρού ήρωα µε τον έρωτα, τη ζήλια, την υπευθυνότητα, την ανεξαρτησία, πραγµατεύεται θέµατα σχέσης πατέρα και γιου, «αυταρχισµού», διαµόρφωσης της προσωπικότητας. Δύο θανάσιµα µαρτήµατα, η πατροκτονία και η παιδοκτονία, θα απασχολήσουν τον αναγνώστη, που για άλλη µια φορά θα συναντηθεί µε δύο θεµελιώδη έργα του δυτικού και ανατολικού κόσµου, τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή και το Ρουστέµ και Σουχράµπ του Ιρανού Φιρντουσί, και θα αναρωτηθεί πόσο η συνηθισµένη ζωή µας επηρεάζεται από τα παλιά κείµενα.