Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Σιγοβρέχει.
―Ξημερώνει…
―Σ’ αγαπώ.
―Σςςςςςςςς.
―Εσύ δεν μ’ αγαπάς;
―Θα σ’ αγαπώ κάθε που το χώμα θα μυρίζει βροχή.
Ξεκίνησε βροχή. Έβρεχε ασταμάτητα. Τριάντα έξι ώρες βροχής. Αλλιώτικης βροχής. Όχι σαν εκείνη που είχε ενώσει κάποτε τη Φαίδρα με τον Θησέα. Ήταν άλλη βροχή αυτή. Τριάντα έξι ώρες βροχής, τριάντα έξι ώρες ενοχής.
Στις εκδοχές του μύθου της Φαίδρας και του Ιππόλυτου, όπως αυτές παρουσιάστηκαν από τους δημιουργούς της τέχνης, ο έρωτας παρουσιάστηκε μιαρός, ενοχικός, χωρίς ηθική. Έχει όμως ο έρωτας ηθική; Άραγε, έχει φτάσει ο καιρός να δικαιωθεί ο έρωτας της Φαίδρας; Σε ποιο δικαστήριο όμως και με ποιους δικαστές; Μέσα από μια ιστορία σύγχρονη τα πρόσωπα του μύθου ζωντανεύουν ξανά και μας παρασύρουν στη δίνη του έρωτά τους, που αν και απαγορευμένος είναι αμοιβαίος.

Προσωπική άποψη:
Ο μύθος του Ιππόλυτου και της Φαίδρας, αλλά και του παράφορου έρωτα της δεύτερης για τον γιο του ίδιου της του άντρα, είναι από τους πλέον γνωστούς, ενώ ενέπνευσε τον Ευριπίδη να συγγράψει μία απ' τις κορυφαίες τραγωδίες, κατ' εμέ, της αρχαιότητας, μα και πολλούς άλλους καλλιτέχνες και ποιητές της εποχής. Μάλιστα, μόλις πέρσι εξιστορούσα τον μύθο στον γιο μου, με αφορμή τον μύθο του Θησέα και του Χρυσόμαλλου δέρατος, και αναρωτιόμουν για ποιον λόγο τα σχολικά βιβλία μένουν πλέον μόνο στην επιφάνεια, ή στην αρχή, αν προτιμάτε, των μύθων και δεν εμβαθύνουν περισσότερο σε αυτούς. Γιατί η διδασκαλία ορισμένων πραγμάτων είναι επηρεασμένη από δήθεν ηθικοπλαστικούς κανόνες και γιατί πιστεύουμε πως τα παιδιά μας δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με πράγματα ανίερα, εκτός κι αν τα διαστρεβλώσουμε, όπως πάρα πολλές συμβαίνει. Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία.

Για όσους δεν θυμούνται, λοιπόν, η Φαίδρα, αδερφή της Αριάδνης, που βοήθησε τον Θησέα να βγει απ' τον λαβύρινθο, και κόρη του βασιλιά Μίνωα, παντρεύτηκε τον τότε βασιλιά της Αθήνας, ενώ ένιωσε έναν βαθύ πόθο, έναν ανεξέλεγκτο έρωτα για τον γιο του άντρα της άντρα της, τον Ιππόλυτο. Ένας έρωτα μιαρός, δίχως ηθική. Ένας έρωτας χωρίς αντίκρυσμα που οδήγησε τη Φαίδρα, τυφλωμένη από την οργή της, να τον κατηγορήσει στον πατέρα του πείθοντάς τον ότι προσπάθησε να την βιάσει, με αποτέλεσμα αυτός να εξοριστεί και να βρει, εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος, φρικτό θάνατο. Έναν θάνατο που η Φαίδρα δεν άντεξε και που, σε συνδυασμό με τις ενοχές της, την έσπρωξε στο να τερματίσει τη ζωή της. Αυτόν τον μύθο έρχεται, στο σήμερα, να ξαναπεί ο Πασχάλης Πράντζιος, μέσα, όμως, από ένα άλλο πρίσμα, προσφέροντάς μας μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων, αλλά και μια διαφορετική πιθανότητα, μια άλλη εκδοχή, γιατί καμία ιστορία δεν έχει μόνο μία, ανάλογα τις συνθήκες και τα δεδομένα.

Γνωρίζοντας πολύ καλά πως η συγγραφή ενός σύγχρονου μυθιστορήματος που είναι εμπνευσμένο από μια τόσο κλασική ιστορία, με την οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, φέρει πολύ μεγάλη ευθύνη, ο κύριος Πράντζιος δημιουργεί μια δικιά του ιστορία που χαίρει άκρα σεβασμού και τιμιότητας απέναντι στο υλικό που την "γέννησε", χωρίς να την αντιγράφει, αλλά "υιοθετώντας" τον πυρήνα της για να λειτουργήσει ως μήτρα μέσα από την οποία αναδύεται κάτι άλλο, τόσο όμοιο με το πρωτότυπο μα και τόσο διαφορετικό συνάμα, σαν να βλέπουμε το ίδιο νόμισμα απ' τις δύο διαφορετικές πλευρές του. Άραγε, είχατε ποτέ αναρωτηθεί, μέχρι σήμερα, τι θα συνέβαινε αν ο Ιππόλυτος δεν είχε απορρίψει την Φαίδρα; Αν ο έρωτάς τους ήταν αμοιβαίος; Θα παρέμενε στα μάτια των ανθρώπων τόσο ανίερος και λάθος; Κι αν ναι, ποιος πραγματικά μπορεί να κρίνει το ανθρώπινο συναίσθημα και το πως αυτό λειτουργεί, το πως μας κυριεύει, το πως μας κατευθύνει;

Ο έρωτας είναι το συναίσθημα εκείνο που έχει λατρευτεί και μισηθεί, άλλο τόσο, μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Οι άνθρωποι τον έχουν υμνήσει και τον έχουν καταραστεί. Τον έχουν δικαιολογήσει και τον έχουν καταδικάσει. Έχουν αφεθεί στα χέρια του και άλλες φορές, πάλι, έχουν προσπαθήσει με μανία ν' αποτραβηχτούν μακριά από αυτά, είτε για να προστατεύσουν τον εαυτό τους είτε κάποιον άλλον. Όπως και να τον έχει βιώσει, όμως, κανείς, ένα είναι το μόνο σίγουρο. Ο έρωτας είναι από τα πλέον ισχυρά συναισθήματα που έχει νιώσει, αυτό που τον έχει ανεβάσει στα ουράνια μα και τον έχει στείλει στις πιο σκοτεινές γωνιές της Κόλασης. Γιατί, εκεί που τελειώνουν οι ανθρώπινοι νόμοι, αυτοί που ορίζουν το σωστό και το λάθος, το ηθικό και το ανήθικο, εκεί είναι που ξεκινάνε οι νόμοι της καρδιάς, εκείνοι που δεν αναγνωρίζουν φραγμούς και σύνορα ή που κι αν το κάνουν, δεν τα αποδέχονται, όχι τουλάχιστον χωρίς να έχουν πολεμήσει για τα θέλω τους κόντρα στα πρέπει των άλλων. 

Σαν να αναδύονται μέσα από τα σπλάχνα μιας αρχαίας τραγωδίας, οι ήρωες του Πασχάλη Πράντζιου ζουν τον παράνομο μεν, τον απόλυτο έρωτα δε. Έναν έρωτα που κάνει την καρδιά μας να σκιρτά, είτε γιατί θα θέλαμε να τον ζήσουμε κι εμείς, είτε γιατί τον έχουμε ζήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας και καθώς γινόμαστε μάρτυρες της ιστορίας κάποιων άλλων, τόσο οικείων σε εμάς, η τραγικότητά τους πληγώνει τη θύμησή μας και ζεσταίνει το είναι μας, γιατί ακόμα και το λίγο κάποιων ανθρώπων είναι πολύ για εμάς, έστω και μόνο γιατί το ζήσαμε. Μια ιστορία με τόσο όμορφη αφήγηση, με την πάντα ονειρική, τρυφερή και λυρική γραφή του συγγραφέα να μας ταξιδεύει, όπως κάνει κάθε φορά, και που μέσα στα στενά όρια του τι είναι αποδεκτό ή μη, του τι μπορεί να χαρακτηριστεί ηθικό ή ανήθικο, μας θυμίζει πως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, πως δεν υπάρχει μονάχα ένας δρόμος, μα πάνω απ' όλα πως εκεί που η καρδιά μας χτυπά πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά, δεν μπορεί να υπάρχει σωστό ή λάθος, ηθικό ή ανήθικο, επιτρεπτό ή κατακριτέο, παρά μονάχα αυτό που οι παλμοί εκείνης ορίζει.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Πράντζιος Πασχάλης
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 264
ISBN: 978-960-461-951-1