Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το 1981, πολύ πριν ξεκινήσει να γράφει τη μελέτη Περί συγγραφής, ο Στίβεν Κινγκ αποφάσισε να αναλύσει την έννοια του τρόμου. Ο Μακάβριος Χορός δεν είναι άλλο από μια ανατομία του τρόμου, δομημένη σε δέκα κεφάλαια με γερή δόση χιούμορ και με παραδείγματα αντλημένα από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο· από τον «Φρανκενστάιν» και τον «Δράκουλα» μέχρι τον «Εξορκιστή», τη «Ζώνη του Λυκόφωτος» και το «Μωρό της Ρόζμαρι».
Σύμφωνα με τον Κινγκ, τα μυθιστορήματα, οι ταινίες, οι ραδιοφωνικές εκπομπές –ακόμα και τα κόμικ– που έχουν ως θέμα τους τον τρόμο, κινούνται πάντα σε δύο επίπεδα. Στην κορυφή βρίσκεται το επίπεδο της φρίκης, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί με λιγότερη ή περισσότερη καλλιτεχνική μαεστρία. Όμως σε ένα άλλο, πιο βαθύ επίπεδο, το έργο τρόμου είναι στην πραγματικότητα ένας χορός – μια ρυθμική αναζήτηση.
Το έργο τρόμου δεν ενδιαφέρεται για την πολιτισμένη «επίπλωση» της ζωής μας. Ένα τέτοιο έργο διασχίζει χορεύοντας τα δωμάτια που έχουμε επιπλώσει ένα ένα, με το καθένα να εκφράζει –ελπίζουμε!– τον κοινωνικά αποδεκτό και ευχάριστα ανοιχτόμυαλο χαρακτήρα μας.

Προσωπική άποψη:
Ήταν το 1981, πολύ καιρό προτού ξεκινήσει να γράφει τη μελέτη του «Περί συγγραφής», ο Stephen King, έπειτα από πρόταση του τότε εκδότη Bill Thompson -ο άνθρωπος πίσω από σχεδόν όλα τα πρώτα βιβλία του King, όπως τα "Carrie", "Salem's Lot", "The Shining", "Night Shift" και "The Stand"-, αποφάσισε ν' ασχοληθεί με την ανάλυση της έννοιας του τρόμου, να προβεί σε μια ανατομία αυτής και σε μια εκ βαθέων μελέτη και αποτύπωση των μικρών και μεγάλων λεπτομερειών που την χαρακτηρίζουν και την αντιπροσωπεύουν, δίνοντας έμφαση στην περίοδο από το 1950 μέχρι και το 1980, μην μένοντας μόνο στον λογοτεχνικό τρόμο, αλλά επεκτείνοντας την ανάλυσή του αυτή και στον κινηματογράφο, στις τότε ραδιοφωνικές εκπομπές, ακόμη και στα comics, που φαινομενικά είναι πιο αθώα, χωρίς αυτό να ισχύει στην πραγματικότητα.

Όπως αντιλαμβάνεστε, το "Ο μακάβριος χορός" δεν είναι ένα μυθιστόρημα από τον βασιλιά του τρόμου, αλλά μια εκτενής ανάλυση της ίδιας της έννοιας του τρόμου, από τον άνθρωπο εκείνο που τον αναδιαμόρφωσε, τον έπλασε ανάμεσα στα χέρια του δίνοντάς του ένα σχήμα που εμπνέει και βρίσκει μιμητές μέχρι και σήμερα, και που τον έχει καθιερώσει ως ένα απ' τα κορυφαία -αν όχι το κορυφαίο- ονόματα που είναι συνυφασμένο με τις λέξεις τρόμος, φόβος, μακαβριότητα, επιστημονική φαντασία, θρίλερ -τόσο στο λογοτεχνικό χαρτί, όσο και στο πανί της μεγάλης οθόνης. Αν είστε fans του King, τότε αναμφίβολα το βιβλίο αυτό θα το απολαύσετε, γιατί ακόμα και σε ένα τέτοιο κείμενο, θα μπορέσετε να διακρίνετε με μεγάλη ευκολία όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον King να ξεχωρίζει και το κοινό του να τον αγαπάει. Αν πάλι ανήκετε στην άλλη άκρη του debate, τότε αυτό το βιβλίο πολύ πιθανόν να μην είναι για εσάς, όχι μόνο γιατί δεν δηλώνετε πίστη στον King, αλλά γιατί πράγματι, σε ορισμένα σημεία, υπάρχει μια κάποια δόση φλυαρίας -ή υπερανάλυσης, αν θέλετε να το θέσουμε πιο κομψά-, που κι εγώ πιστεύω πως θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί.

Παρ' όλα ταύτα, και αφήνοντας στην άκρη την προαναφερόμενη παράμετρο, δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει στον King την βαθιά αγάπη και αφοσίωση που έχει στο είδος που υπηρετεί όλες αυτές τις δεκαετίες, αλλά και το πόσο βαθιά το έχει ψάξει, το έχει μελετήσει και το έχει αναλύσει, με τον ίδιο να διατείνεται χαρακτηριστικά πως κάθε ιστορία τρόμου, με όποιον τρόπο και σε όποιο μέσο κι αυτή αποτυπώνεται, κινείται πάντοτε ανάμεσα σε δύο επίπεδα, εκείνο της φρίκης όπου θέλει να προκαλέσει αυτή στον θεατή/ακροατή/αναγνώστη, άσχετα από το πόσο έξυπνα και μαεστρικά μπορεί να οδηγηθεί κάποιος στο επιθυμητό επίπεδο, αλλά και σε ένα βαθύτερο και ουσιαστικότερο, που έχει να κάνει με την αναζήτηση στην πορεία της διαδρομής μας μέσα από μία ιστορία, μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε αυτής, με εμάς να κινούμαστε ρυθμικά, σαν να χορεύουμε στον ρυθμό ενός σκοπού που δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε ακόμα κι αν το θέλαμε, αλλά που στην πραγματικότητα δεν το θέλουμε, επειδή το "τραγούδι" του μας έχει πάρει μαζί του.

Το βιβλίο, παρά τα κάποια φλύαρα σημεία του, όπως προείπα, είναι καλογραμμένο, μελετημένο και πολύ όμορφα δομημένο, χωρισμένο σε δέκα κεφάλαια, με το καθένα απ' αυτά να εξυπηρετεί τον δικό του σκοπό. Οι αναφορές σε αγαπημένα βιβλία και ταινίες ξυπνούν μια νοσταλγική διάθεση μέσα μας -ίσως, ακόμα, και να μας προκαλέσουν τη διάθεση να ανατρέξουμε σε αυτά βιώνοντας την εμπειρία της ανάγνωσης ή της θέασης με μια διαφορετική διάθεση αυτή τη φορά-, ενώ το χιούμορ του συγγραφέα είναι διακριτό σε πολλά σημεία και δοσμένο με τέτοιον τρόπο που δεν φανερώνει καμία διάθεση υπεροψίας, ενώ εύκολα θα μπορούσε να πέσει σε αυτή την παγίδα, αλλά αντίθετα κάνοντας το σύνολο του κειμένου ιδιαίτερα απολαυστικό κι ευχάριστο στην ανάγνωσή του. Σίγουρα, διαβάζοντας το βιβλίο αυτό 41 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, τα γραφόμενα του King έχουν άλλη βαρύτητα απ' ότι είχαν όταν δεν είχε ούτε καν δέκα τίτλους βιβλίων στο βιογραφικό του, αλλά σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα και ενδοσκοπική εμπειρία.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stephen King
Μεταφραστής: Μακρόπουλος Μιχάλης
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Μελέτες
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 622
ISBN: 978-960-645-327-4