Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Steven Taylor είναι ένας ψυχρός, ριψοκίνδυνος και φιλόδοξος χρηματιστής από τη Νέα Υόρκη του οποίου όμως οι δουλείες το τελευταίο διάστημα δεν πάνε καλά. Είναι παντρεμένος με την Emily Taylor, που πέραν από μια ωραία γυναίκα, είναι και μια πάμπλουτη κληρονόμος.
Η Emily εργάζεται ως διερμηνέας στα γραφεία των Ηνωμένων Εθνών και δυστυχισμένη από τον έγγαμο βίο της με τον Steven, βρίσκει το ρομαντισμό και το πάθος που της λείπει στην αγκαλιά του David Shaw, ενός ζωγράφου που ζει στο Brooklyn.
Ο Steven ανακαλύπτοντας πως η γυναίκα του τον απατά ψάχνει και μαθαίνει για το σκοτεινό παρελθόν του εραστή. Τότε πάει και τον βρίσκει και του προτείνει μια αρρωστημένη συμφωνία. Να σκοτώσει την Emily έναντι ενός μεγάλου ποσού, κάτι που σημαίνει πως θα κληρονομήσει την περιουσία της και θα βγει από το οικονομικό του αδιέξοδο.

Προσωπική άποψη:
Η ταινία αποτελεί remake του “Dial M For Murder” του μετρ του τρόμου, Alfred Hitchcock το οποίο και γυρίστηκε το 1954, η οποία με τη σειρά της βασίστηκε στο ομώνυμο με την τωρινή ταινία θεατρικό έργο του Frederick Knott. Ποια η διαφορά ανάμεσα σε όλα αυτά; Ότι η κινητήρια δύναμη πάνω στην οποία στηρίζεται ο Kelly είναι το χρήμα κι όχι ο έρωτας, το δώσε για να λάβεις κι όχι η απογοήτευση που δέχεσαι από τον άλλο.

Πολλοί ίσως να βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν την ταινία ως ένα ιερόσυλο προϊόν σε σύγκριση μ’ αυτό που παρουσίασε ο Hitchcock τη δεκαετία του ’50. τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι καθώς, ναι μεν η ταινία βασίζεται στην κεντρική ιδέα της χωρίς όμως να την αντιγράφει. Τι εννοώ μ’ αυτό; Ότι μπορεί η θεματολογία να είναι η ίδια, όμως διαφέρει το κίνητρο. Αυτό από μόνο του προσδίδει άλλο νόημα, χωρίς όμως να υποβιβάζει είναι ν’ αντιμετωπίζει με αλαζονεία των πρωτότυπη παραγωγή.

Κι όπως σ’ όλα τα εγκλήματα χρειαζόμαστε αρχικά ένα θύμα. Αυτό το συναντάμε στο πρόσωπο της Emily. Η διαφορά εδώ σε σύγκριση με άλλες τέτοιες ταινίες είναι ως προς τον θύτη που δεν είναι ένας, αλλά δύο. Είναι αυτός που θέλει περισσότερο απ’ όλους να γίνει η δουλειά αλλά ταυτόχρονα να τη βγάλει καθαρή κι αυτός που καλείται να λερώσει τα χέρια του με αίμα, όχι τόσο γιατί το θέλει αλλά γιατί μοιάζει να μην έχει άλλη διέξοδο.

Όμως αν ένα καλό σενάριο δεν πέσει στα χέρια ενός σκηνοθέτη που να μπορεί να το αξιοποιήσει δεν έχει καμιά αξία. Και ο Davis απέδειξε πως μπορεί να το κάνει και το αποτέλεσμα να καθηλώσει. Εστιάζει ιδιαίτερα στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού του Taylor κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Μπορεί να μιλάμε για ένα υπερπολυτελέστατο διαμέρισμα με μαγευτική θέα το οποίο όμως είναι τρομακτικό και τόσο ψυχρό που σίγουρα κανένας δεν θα ένιωθε άνετα να ζει εκεί. Ίσως γιατί είναι φτιαγμένο στα μέτρα και στα σταθμά του Steven.

Δύσκολα θα με ακούσετε να λέω καλή κουβέντα για τον Douglas. Όχι από θέμα προκατάληψης αλλά γιατί πραγματικά πιστεύω πως ερμηνευτικά δεν έχει να επιδείξει τίποτα το ιδιαίτερο. Όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι κάτι παραπάνω από καλός, ίσως γιατί τα ψυχρά χαρακτηριστικά του προσώπου του καταφέρνουν ν’ αναδείξουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό την σκληρότητα και την άκαρδη προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα. Βέβαια σ’ αυτό συμβάλλουν και οι ενδυματολογικές επιλογές που βοηθάνε την υπόθεση.

Επίσης δεν θα με ακούσετε εύκολα να λέω καλά λόγια για την Paltrow. Επίσης όχι από προκατάληψη. Κατάφερε όμως σ’ αυτόν της το ρόλο να με κερδίσει απόλυτα. Έχει αποβάλλει από πάνω της εκείνο το δήθεν τεθλιμμένο ύφος που πλασάρουν συνήθως οι πλούσιες κι απελπισμένες κληρονόμοι και έχει καταφέρει να ντύσει την ηρωίδα της με μια πραγματικά εύθραυστη προσωπίδα, γεμάτη μιζέρια και δυστυχία. Η Kelly παρά την ομορφιά και τα πλούτη της ζει ως μια γυναίκα τρόπαιο στο πλευρό ενός άντρα που δεν αντέχει καν να τον βλέπει στα μάτια. Τελικά το χρήμα δεν είναι αυτό που φέρνει την ευτυχία κι αυτό αποδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο.

Όμως και ο Viggo Mortensen, ψιλοάγνωστος μέχρι τότε αφού δεν είχε έρθει ακόμα στη ζωή του ένας απ’ τους πιο κεντρικούς ρόλους στον “Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών”, αποδίδει παραπάνω από λειτουργικά στο ρόλο του. Ακόμα και να η παρουσία του αρχικά δεν φαίνεται να είναι σημαντική, είναι εκείνη που τελικά θα κινήσει τα νήματα προς την τελική κατάληξη της υπόθεσης. Κι ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για έναν γοητευτικό άντρα που ταίριαξε απόλυτα με το προφίλ του μοναχικού και ρομαντικού ζωγράφου. Ότι δηλαδή θα μπορούσε να προσελκύσει μια δυστυχισμένη κληρονόμο όπως την Emily.

Με άλλα λόγια έχουμε να κάνουμε με ένα θρίλερ Χιτσοκικών προδιαγραφών. Ένα ενδιαφέρον σενάριο που μετατράπηκε σ’ ένα καλογυρισμένο με αγωνία και σασπένς θρίλερ. Ο ρόλος γάτας – ποντικιού συνεχώς αλλάζει κι εσύ απλά περιμένεις να δεις ποιος είναι εκείνος που τελικά θα πιαστεί στη φάκα. Πολύ δυνατές ερμηνείες, άψογη σκηνογραφία και φωτογραφία μυστηρίου σε μια ταινία που δύσκολα θα ξεχάσετε.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ένας Τέλειος Φόνος
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Andrew Davis
Πρωταγωνιστής: Michael Douglas, Gwyneth Paltrow, Viggo Mortensen, David Suchet, Sarita Choudhury
Παραγωγή: 1998
Διάρκεια: 107’

Επίσημο site:
http://aperfectmurder.warnerbros.com/