Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Οι γυναίκες της οικογένειας Τζάκσον, η Ιντιάνα και η Αμάντα, είχαν πάντα η μία την άλλη. Παρότι ο δεσμός τους είναι πολύ δυνατός, διαφέρουν μεταξύ τους σαν τη μέρα με τη νύχτα. Η Ιντιάνα είναι ελεύθερο πνεύμα, μια όμορφη μποέμ γυναίκα που ασχολείται με τις ολιστικές θεραπείες. Χωρισμένη εδώ και χρόνια από τον πατέρα της Αμάντα, αρνείται να δεσμευτεί με κάποιον από τους άνδρες που την πολιορκούν – τον Άλαν, γόνο μιας από τις επιφανέστερες και πλέον εύπορες οικογένειες του Σαν Φρανσίσκο, και τον Ράιαν, τον αινιγματικό και πληγωμένο πρώην πεζοναύτη.
Και ενώ η μητέρα της πάντα ψάχνει το καλό στους ανθρώπους, η Αμάντα γοητεύεται από τη σκοτεινή φύση του ανθρώπου, ακριβώς όπως κι ο πατέρας της, αρχηγός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Σαν Φρανσίσκο. Πανέξυπνη κι εσωστρεφής, η τελειόφοιτη μαθήτρια και μελλοντική φοιτήτρια του ΜΙΤ είναι γεννημένη ντετέκτιβ, εθισμένη στα αστυνομικά μυθιστορήματα και στο διαδικτυακό παιχνίδι μυστηρίου Ripper, που παίζει με τον πολυαγαπημένο της παππού και τους φίλους της απ’ όλο τον κόσμο.
Με αφορμή μια σειρά παράξενων δολοφονιών που σημειώνονται σε όλη την πόλη, η Αμάντα ξεκινά τη δική της έρευνα και ανακαλύπτει πριν από την αστυνομία ότι οι θάνατοι πιθανώς να συνδέονται μεταξύ τους. Η υπόθεση, όμως, γίνεται ακόμη πιο προσωπική όταν εξαφανίζεται ξαφνικά η Ιντιάνα. Μπορεί η εξαφάνιση της μητέρας της να συνδέεται με τον κατά συρροή δολοφόνο; Με τη ζωή της μητέρα της σε κίνδυνο, η νεαρή ντετέκτιβ θα κληθεί να λύσει το πιο περίπλοκο μυστήριο που έχει αντιμετωπίσει ποτέ προτού να είναι αργά.

Προσωπική άποψη:
Η Isabel Allende είναι μία από τις πιο γνωστές συγγραφείς του πλανήτη. Παράλληλα, είναι μία συγγραφέας που προκαλεί πολύ έντονα συναισθήματα με τα έργα της, είτε αυτά είναι συμπάθειας είτε αντιπάθειας. Είτε θα την αγαπήσεις είτε θα την λατρέψεις. Τουλάχιστον, αυτός είναι ο κανόνας καθώς, όσον αφορά εμένα, πιστεύω πως ανήκω σ' εκείνο το απειροελάχιστο ποσοστό αναγνωστών που ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους τα συναισθήματά τους. Δεν μπορώ να ισχυριστώ, σε καμία περίπτωση, πως η Allende είναι μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, ωστόσο, δεν θα την χαρακτήριζα και υπερεκτιμημένη. Ίσως, απλά, να μην ταιριάζει απόλυτα στη δική μου αισθητική, αν και ορισμένα της έργα είναι πιο κοντά σε αυτό που εμένα μου αρέσει να διαβάζω, αλλά και σ' αυτό που η ίδια θεωρώ πως αποδίδει και λειτουργεί καλύτερα. Όσον αφορά "Το παιχνίδι του αντεροβγάλτη", τα αισθήματά μου είναι ανάμεικτα και αρκετά μπερδεμένα.

Ιντιάνα και Αμάντα! Δύο γυναίκες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, που εκτός από το δεσμό μάνας-κόρης, τις δένει η μεγάλη αγάπη που νιώθουν η μία για την άλλη. Η Ιντιάνα ζει μια μποέμικη ζωή, ψάχνοντας πάντοτε να βρει το καλό μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, ενώ η κόρη της, που μοιάζει περισσότερο στον πατέρα της, ο οποίος είναι αρχηγός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίες του Σαν Φρανσίσκο γοητεύεται από τα σκοτάδια τους. Εθισμένη στα αστυνομικά μυθιστορήματα και στο διαδικτυακό παιχνίδι μυστηρίου Ripper, μα και ούσα απίστευτα ευφυής και εύστροφη, η Αμάντα έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν έναν καλό ντετέκτιβ. Όταν μια σειρά δολοφονιών λάβει χώρα στην πόλη της, η Αμάντα θ' αρχίσει τη δική της, προσωπική έρευνα πάνω στην υπόθεση, για ν' ανακαλύψει πριν από την ίδια την αστυνομία πως οι θάνατοι συνδέονται μεταξύ τους. Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο περίπλοκα όταν η Ιντιάνα εξαφανιστεί, κάτι που μπορεί να σημαίνει πως έχει πέσει στα χέρια του δολοφόνου και πως η Αμάντα δεν έχει πολύ χρόνο προκειμένου ν' αποκαλύψει την απόλυτη αλήθεια και να την σώσει.

Το βιβλίο, γενικότερα, δεν έχει λάβει πολύ καλές κριτικές, τουλάχιστον από τους αναγνώστες στο εξωτερικό. Εν μέρει μπορώ να καταλάβω το γιατί, αφού οι περισσότεροι που επέλεξαν να το διαβάσουν είχαν στο μυαλό τους πως πρόκειται για ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα. Και πράγματι, αν έπρεπε να το κατατάξουμε σε κάποια κατηγορία, αυτή θα ήταν πιθανότατα του αστυνομικού, τουλάχιστον με μια πρώτη βιαστική σκέψη. Αν το σκεφτούμε, όμως, σ' ένα δεύτερο επίπεδο, το πιθανότερο είναι πως θα το κατατάσσαμε στα θρίλερ μυστηρίου. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, το πρόβλημα εντοπίζεται σε μια κάποια αφηγηματική ασυνέπεια που χαρακτηρίζει το σύνολο του βιβλίου, γεγονός που οδηγεί την ιστορία στο να έχει ορισμένα κενά. Βέβαια, τα κενά αυτά δεν είναι τόσο τραγικά ώστε να επηρεάζουν σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό και την αφηγηματική ροή, αν και επηρεάζουν την ένταση η οποία και μειώνεται τη λάθος στιγμή στα λάθος σημεία.

Και μετά τα αρνητικά, ας περάσουμε στα θετικά του βιβλίου. Το μεγαλύτερο κατ' εμέ, ταλέντο της Allende είναι ο τρόπος που εισάγει, και αξιοποιεί, μέσα στις ιστορίες της, τον μαγικό ρεαλισμό. Ως τεχνική είναι ιδιαίτερη γοητευτική, όταν διαβάζεις το αποτέλεσμα, κατά την διάρκεια της συγγραφής, όμως, μπορεί ν' αποδειχθεί μεγάλη παγίδα, αφού η γραμμή που χωρίζει το αποδεκτό από το υπερβολικό είναι πάρα πολύ λεπτή, αλλά η Allende φαίνεται να έχει βρει τις ιδανικές ισορροπίες. Το αμέσως επόμενο θετικό στοιχείο της συγγραφικής της ταυτότητας, στοιχείο που ξεδιπλώνεται και στο εν λόγω μυθιστόρημα, είναι η δημιουργία ολοκληρωμένων χαρακτήρων με ενδιαφέρον. Σε προσωπικό πάντα επίπεδο, αυτό που με κερδίζει στα βιβλία της Allende δεν είναι τόσο οι ιστορίες της, όσο οι πρωταγωνιστές αυτών, που πάντα κάτι έχουν να πουν και να προσφέρουν. Έτσι κι εδώ, έχουμε καλογραμμένους χαρακτήρες, κάτι που οδηγεί σε εξίσου καλογραμμένους διαλόγους, ένα συνδυασμός που προσδίδει ρεαλισμό στο κείμενο, μα και δυνατότητα ταύτισης μαζί τους.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στο παιχνίδι Ripper που αναφέρεται στο βιβλίο, και από το οποίο έχει πάρει και τον τίτλο του, το οποίο, ως ιδέα αλλά και ως εκτέλεση αυτής, βρήκα εξαιρετικά ευφάνταστο κι ενδιαφέρον. Προσωπικά, πολύ θα μου άρεσε να υπήρχε όντως μια τέτοια διαδικτυακή προοπτική κι αν τυχόν ήδη υπάρχει και δεν το γνωρίζω, παρακαλώ να ενημερωθώ πάραυτα. Όπως και να 'χει, "Το παιχνίδι του αντεροβγάλτη" δεν είναι ένα καθηλωτικό θρίλερ, ωστόσο έχει τις στιγμές του, αν και θα ήθελα η ένταση να είναι πιο σταθερή και να κορυφώνεται στα σωστά σημεία, εντείνοντας έτσι περισσότερο την αγωνία μας. Το κείμενο διακρίνεται μεν από μια κάποια ισορροπία, όχι όμως συνολικά, παρά μονάχα μεμονωμένα και σε δεδομένες στιγμές, κάτι που το καθιστά αδύναμο σε σχέση με τις προοπτικές που θα μπορούσε να έχει αν είχε γίνει λίγο καλύτερος χειρισμός στην διατήρηση μιας πιο άρτιας αφηγηματικής ροής. Παρ' όλα ταύτα, πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα κι ευχάριστα, μα και για μια ιστορία που έχει να σας συστήσει πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες, με την Αμάντα να είναι, δικαίως, αυτή που θα λατρέψετε.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Isabel Allende
Μεταφραστής: Κνήτου Βασιλική
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 504
ISBN: 978-618-01-1914-5