"Πριγκίπισσα Αθηνά: Μα τι κάνουν οι πριγκίπισσες όλη μέρα;" της Στέλλας Κάσδαγλη

Η πριγκίπισσα Αθηνά έχει µια απορία. Μια πολύ σοβαρή απορία: Πώς περνάνε άραγε τη µέρα τους οι πριγκίπισσες; Έτσι, αποφασίζει να ταξιδέψει µε µια παραµυθοµηχανή στον χρόνο. Εκεί θα βρει τις απαντήσεις που ζητάει: χτενίζουν τα µαλλιά τους, πηγαίνουν σε χορούς, δίνουν φιλιά σε βατραχάκια ή τσακώνονται για το ποια είναι η πιο όµορφη. Τι βαρετό! Εκείνη θέλει να φτιάχνει σπίτια, βιβλία και µηχανές, όπως τόσες γυναίκες που έχουν ζήσει στ’ αλήθεια. Και θα τα καταφέρει! Το πρώτο βιβλίο µιας θαρραλέας σειράς, που µας θυµίζει πως µία αληθινή πριγκίπισσα δεν επαναπαύεται στα φορέµατα και στα βατραχάκια της. Η Αθηνά είναι η πιο ευρηµατική κι αντισυµβατική πριγκίπισσα που έχετε ποτέ διαβάσει! Μια πριγκίπισσα που ζει στο σήµερα. Για ανήσυχες πριγκίπισσες!

"Τα θέλω όλα δικά μου" του Fabrizio Silei

Ο κύριος και η κυρία Σμιρθ έχουν κάνει τα πάντα για να εμπνεύσουν στον Πρώτο, τον γιο τους, τις πραγματικές αξίες της ζωής: την απληστία και τον εγωισμό. Άλλωστε, γι’ αυτό τον έφεραν στον κόσμο: για να γίνει αντάξιος διάδοχός τους. Μόνο που ο Πρώτος αποδεικνύεται πραγματική συμφορά. Χαρίζει λεφτά στον κόσμο, καλεί τους άστεγους της περιοχής στο πάρτι του, ξεσκεπάζει κομπίνες! Με λίγα λόγια, είναι ένα καλό παιδί, ή μάλλον όχι, είναι το πιο καλοσυνάτο παιδί! Πώς θα τον φέρουν όμως οι γονείς του στον σωστό δρόμο; Χρειάζεται το κατάλληλο σχολείο, με έναν αυταρχικό διευθυντή, στριμμένους δασκάλους και απαίσιους συμμαθητές για πρότυπο. Μα καλά, υπάρχει τέτοιο σχολείο; Και βέβαια. Η Ακαδημία Όλα-Δικά-Μου.




"Η μέρα που μεταμορφώθηκα σε πουλί" της Ingrid Chabbert

Τη μέρα που άρχισα το σχολείο ερωτεύτηκα για πρώτη φορά. Κι αφού εκείνη αγαπούσε τα πουλιά, μεταμορφώθηκα σε πουλί. Κι ας ήταν δύσκολο να παίζω μπάλα και να σκαρφαλώνω στα δέντρα. Κι ας γελούσαν μαζί μου. Εγώ ήθελα να είμαι ένα από τα πουλιά που αγαπούσε. Μια όμορφη και τρυφερή ιστορία για τη δύναμη της αγάπης που μας μεταμορφώνει και μας απελευθερώνει.









"Λιβερίνος και Ρικάρντα" της Αγαθής Δημητρούκα

«Για να σε βρω, γιγάντισσα, τη γη µε δάκρυ ράντισα» εξοµολογείται στη Ρικάρντα ένα ξωτικό µικρό, µικρούλικο και µικροτοσοδούλικο, ο Λιβερίνος. Κι ο έρωτας, απρόσµενος κι αληθινός, καταργεί σιγά σιγά τις αντιθέσεις, ενώνει ζωές και όνειρα, ώσπου η Ρικάρντα, ίση προς ίσον πια, τραγουδάει: «Γλυκέ µου Λιβερίνε µου, φιλιά κι αγάπη δίνε µου!». Μια γλυκιά ιστορία αγάπης µε υπέροχη εικονογράφηση, που λειτουργεί µυητικά για τα παιδιά και ευφραντικά για τους µεγάλους.








"Τυχερό" του Κώστα Καβανόζη

Το Τυχερό είναι ένα µυθιστόρηµα συγκροτηµένο από γεγονότα· αφηγείται µια αληθινή, τραγική ιστορία. Η εκκένωση της Ανατολικής Θράκης το 1922 και η εγκατάσταση του νεαρού Βαγγέλη Βολοβότση στο χωριό Τυχερό του Έβρου, ο χωρισµός του από τον επτάχρονο γιο του εξαιτίας του Εµφυλίου, η ανοικοδόµηση από Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες του ουγγρικού χωριού Μπελογιάννης και η επιστροφή στην πατρίδα συνθέτουν –µε άξονα το πρώτο θανατηφόρο δυστύχηµα της Ολυµπιακής Αεροπορίας– έναν µυθιστορηµατικό κόσµο δηµιουργηµένο αποκλειστικά από αυτούσια στοιχεία του υπαρκτού. Το Τυχερό εισχωρεί στην πραγµατικότητα χρησιµοποιώντας ως αφηγηµατικό υλικό πηγές, συµβάντα και µαρτυρίες και αναζητεί τη λογοτεχνική της διάσταση ενδίδοντας χωρίς δισταγµό στις ψευδαισθήσεις της Ιστορίας.


"Σώμα" του Αχιλλέα Κυριακίδη

«Η πιο χρωµατιστή ταινία που είδα ποτέ είναι ο ασπρόµαυρος Καθρέφτης, εγώ όµως είµαι της Θυσίας, εγώ είµαι εκείνου του θανάτου που αναβάλλεται, που ακυρώνεται γιατί ο αφέτης έσφαλε στον πυροβολισµό, εγώ είµαι εκείνης της ζωής που επιµένει, πείσµων, τούτο το σώµα θέλω να περάσει άβροχο την ερυθρά του θάλασσα, να φτάσει απέναντι µε όλες τις µνήµες του άτρωτες. Το σώµα µου. Τι θα θυµάται όταν ξεχάσω;»
Μετά την πύκνωση της πολύπαθης ελληνικής Ιστορίας στην τρισυπόστατη Κωµωδία (2010) και το µατωµένο σταυροδρόµι του 360 (2013), ο Κυριακίδης επιστρέφει µε άλλη µία, επίσης σύντοµη, νουβέλα. Η ζωή ενός ανθρώπου περιγράφεται µε σταθµούς τα πάθη του σώµατός του, δοµείται γύρω από τις περιπέτειες της υγείας του και τα ψυχρά ιατρικά ιστορικά του, και συµβαδίζει µε την εµµονική αναζήτηση µιας παράξενης και ξεχασµένης σήµερα γλώσσας στα βάθη των Βαλκανίων που οµνύει στο σώµα και υπηρετεί µόνο τις ανάγκες του.

"Η καλλιγραφία των ονείρων" του Juan Marsé

Ο Ρίνγκο, ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος, σκοτώνει τις ώρες του στο κρασοπουλειό της κυρίας Πακίτα, απογοητευμένος που η φτώχεια των γονιών του τον αναγκάζει να σταματήσει τα μαθήματα του πιάνου και να παραιτηθεί από το όνειρό του να γίνει διάσημος πιανίστας.
Καθισμένος στο αγαπημένο του τραπέζι δίπλα στο παράθυρο, γίνεται ακούσιος μάρτυρας του απελπισμένου έρωτα της αφελούς κυρίας Μιρ, μιας μεσόκοπης και τροφαντής θεραπεύτριας, για τον κύριο Αλόνσο, έναν ευπαρουσίαστο κουτσό πενηντάρη, αλλά και όσων συμβαίνουν στη συνοικία της Γράσια, στη μεταπολεμική Βαρκελόνη, υπό την απειλητική σκιά της δικτατορίας του Φράνκο.
Μέσα από τα μάτια του Ρίνγκο, που ακούει, διαβάζει και τελικά θα αρχίσει να συγγράφει, θα φωτιστεί ολόκληρη η ζωή μιας γενιάς που έθρεψε τα όνειρά της στα συνοικιακά σινεμά και στους δρόμους μιας πόλης όπου το μέλλον έμοιαζε αδιανόητο.