Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μες στη σιγαλιά της νύχτας ακόμα και η παραμικρή υποψία ανέμου ήταν βάλσαμο στην αδιάκοπη ζέστη και ξηρασία της Τζαϊπούρ. Πολλές φορές ανεβαίναμε στις στέγες του Παλατιού του Φεγγαριού και στρώναμε εκεί να κοιμηθούμε. Κι έτσι όπως αγνάντευα τ’ άστρα, άκουγα το γλυκό, πανέμορφο τραγούδισμα. Και τότε καταλάβαινα πως κάποιος που αγαπώ έφευγε από τη γη κι ανέβαινε σιγά σιγά…
Ινδία, 1911…
Στο μεσουράνημα της βρετανικής αποικιοκρατίας στην Ινδία, η εντεκάχρονη Αναχίτα, ξεκινά μια δυνατή φιλία που θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή με την πεισματάρα πριγκίπισσα Ίντιρα, κόρη της ινδικής βασιλικής οικογένειας.
Η Αναχίτα γίνεται η επίσημη συνοδός της πριγκίπισσας και μαζί της ταξιδεύει στην αριστοκρατική Αγγλία λίγο πριν από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Η γνωριμία της με τον νεαρό Ντόναλντ Άστμπερι και τη ραδιούργα μητέρα του θα σημαδέψει για πάντα την καρδιά της.
Αγγλία, ογδόντα χρόνια μετά…
Η Ρεμπέκα Μπράντλεϊ, μια νεαρή Αμερικανίδα σταρ ζει έναν πολυτάραχο έρωτα με τον εξίσου διάσημο σύντροφό της. Η σχέση τους παίρνει μια αναπάντεχη πορεία, όταν η Ρεμπέκα υποδύεται τον ρόλο μιας νεαρής αριστοκράτισσας του 1920, γεγονός που της δίνει την ευκαιρία να ταξιδέψει μέχρι το Ντάρτμουρ της Αγγλίας. Λίγο μετά την έναρξη των γυρισμάτων στο ετοιμόρροπο πλέον αρχοντικό των Άστμπερι, καταφτάνει απρόσμενα ο Άρι Μαλίκ, ο δισέγγονος της Αναχίτα, που ψάχνει στοιχεία για το παράξενο παρελθόν της προγιαγιάς του. Μαζί θα ανακαλύψουν τα σκοτεινά μυστικά που στοίχειωναν για χρόνια την αριστοκρατική οικογένεια των Άστμπερι…

Προσωπική άποψη:
Εν αναμονή της κυκλοφορίας του τέταρτου βιβλίου της σειράς των "Επτά αδελφών" της Lucinda Riley, οι εκδόσεις Διόπτρα μάς έφεραν ένα νέο βιβλίο της αγαπημένης συγγραφέως, αρκετά διαφορετικό απ' ότι μας έχει συνηθίσει, με την ίδια, όμως, δυναμική κι ένταση συναισθημάτων. Ένα βιβλίο που μας ταξιδεύει ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, που συνδέει δύο ιστορίες που σ' ένα πρώτο επίπεδο μοιάζουν να μην έχουν κάποιο κοινό σημείο επαφής και που, όμως, το πάντρεμά τους γίνεται με τρόπο μαγικό και ονειρεμένο, παρασύροντάς μας σε μια βόλτα που θυμίζει περισσότερο roller coaster και που δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Ένα βιβλίο για το οποίο θες να πεις πολλά, και που την ίδια στιγμή, δεν θες να πεις τίποτα γι' αυτό, για να μην καταστρέψεις τη μαγεία που καλείται να βιώσει ο αναγνώστης διαβάζοντάς το.

Δεδομένου ότι η περίληψη του οπισθόφυλλου είναι αρκετά αναλυτική, δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, για να μην κινδυνέψω να σας αποκαλύψω πράγματα που καλό είναι να τ' ανακαλύψετε μόνοι σας. Οπότε, θα σταθώ στην ανάλυση όσων μπορούν να ειπωθούν, έτσι όπως τα βίωσα και τα ένιωσα εγώ. Και, πραγματικά, αυτά είναι πάρα πολλά! Τα συναισθήματά μου χτύπησαν κόκκινο, οι σκέψεις μου έτρεχαν σαν τρελές, και σε κάθε νέο δεδομένο δεν ήξερα πως πρέπει ν' αντιδράσω. Χαρά, λύπη, φόβος, ενθουσιασμός, αγωνία, θυμός, είναι μόνο μερικά από τα εντελώς κόντρα συναισθήματα που αισθάνεται κανείς διαβάζοντας την ιστορία αυτή, και κυρίως την ιστορία της Αναχίτα, ο χαρακτήρας με τον οποίο, σε προσωπικό επίπεδο, ταυτίστηκα περισσότερο, νιώθοντας συμπόνοια και τρυφερότητα απέναντί της, αφού είναι εκείνη που κλήθηκε να σηκώσει στις πλάτες της το μεγαλύτερο βάρος όλων, μα και να πληρώσει το πιο βαρύ τίμημα. Ένα τίμημα που ίσως να μην άξιζε, αλλά που δεν μπορούσε να εναντιωθεί απέναντί του, αφού υπάρχουν οι φορές εκείνες που η μοίρα και το καθήκον στέκονται πιο δυνατά από τα θέλω μας.

"Το ρόδο του μεσονυχτίου" είναι, κυρίως, μια ιστορία χαρακτήρων. Είναι μια διαδρομή που εστιάζει στις δυσκολίες της ζωής, σε διαφορετικές περιόδους και συνθήκες, και το πως οι άνθρωποι καλούνται να τις αντιμετωπίσουν, να σταθούν απέναντί τους και να διεκδικήσουν τη θέση τους στον κόσμο. Είναι μια ιστορία ωρίμανσης, αυτογνωσίας και γνώσης. Μια ιστορία που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες, να εξηγήσει το σωστό και το λάθος, την τιμή και το καθήκον, την αγάπη και το πως την βιώνει κανείς μέσω των προσωπικών του επιλογών που μπορεί να σημαδέψουν όχι μόνο τον ίδιο και τους γύρω του, αλλά και όσους θα τον διαδεχτούν στην πορεία της ζωής, αφού θ' αποτελούν, έμμεσα ή άμεσα, προέκταση του δικού τους εαυτού, έναν αντικατοπτρισμό τους στο πέρασμα του χρόνου που περνά και χάνεται, αλλά αφήνει ανεξίτηλα σημάδια να θυμίζουν τι κερδήθηκε και τη χάθηκε στη διαδρομή αυτή.

Είναι εμφανές πως η Riley έχει κάνει μια μελέτη εις βάθος, τόσο της εποχής όπου τοποθετείται η παρελθοντικής της ιστορίας, όσο και των ηθών και των εθίμων της Ινδικής κοινότητας του τότε. Αυτό προσδίδει έναν ωμό ρεαλισμό στην αφήγησή της, που μπορεί να θέτει το συναίσθημα σε δεύτερη μοίρα, αλλά αυτό είναι μόνο η επιφάνεια, γιατί, κάτω απ' αυτήν, σιγοβράζουν όλα εκείνα τα πάθη και οι επιθυμίες που μπορούν να σε κάψουν και να σε διαλύσουν, να σε αλλάξουν και να σε κάνουν να μην είσαι ποτέ ο ίδιος. Βέβαια, το στοιχείο αυτό, κάνει την ιστορία του σήμερα, που είναι σαφέστατα φρέσκια και σύγχρονη, να φαντάζει συγκριτικά λίγο πιο αδύναμη, όχι επειδή της λείπει το νεύρο και ένταση, αλλά γιατί στερείται κάτι από τη μαγεία και τη διαφορετικότητα που, αβανταδόρικα, συνοδεύει κάθε ιστορία εποχής, ειδικά όταν αυτή έχει μελετηθεί, δομηθεί και αποδοθεί με τον αρτιότερο τρόπο που θα μπορούσε.

Οι πρώτες εκατό σελίδες του βιβλίου δεν είναι εκείνες που σε κερδίζουν, αφού σου προκαλούν έναν εκνευρισμό που μπορεί να σε αποσπάσει, ξεπερνώντας, όμως, τον σκόπελο αυτό, παραδίνεσαι στην ανάγνωση μιας ιστορίας που έχει να προσφέρει πολλά, και που απαιτεί από τον αναγνώστη χρόνο, συγκέντρωση και αφοσίωση. Αγάπησα τη Ρεμπέκα, θύμισα πολλές φορές με τον Άρι -αν και οφείλω να παραδεχτώ πως είναι ο χαρακτήρας με την μεγαλύτερη εξέλιξη, καθώς κάνει μια τεράστια διαδρομή και ωριμάζει εξαιρετικά μέσω αυτής-, όμως η αγαπημένη μου, όπως προείπα, παραμένει η Αναχίτα, όχι μόνο για το πρότυπο γυναίκας και ανθρώπου που παρουσιάζει, αλλά γιατί μέσω αυτής αποτυπώνεται η εικόνα μιας ολόκληρης εποχής, μιας ολόκληρης κουλτούρας, φιλοσοφίας και νοοτροπίας, τόσο ως προς τον προσδιορισμό της ταυτότητας του φύλου σε μια κοινωνία διαφορετικής από το σήμερα, όσο και ως προς την ηθική την οποία ακολουθεί.

Η γραφή της Riley μάς ταξιδεύει, όπως κάθε φορά, με την αφήγησή της να ρέει σαν νερό παρασύροντάς μας σε μια δίνη εικόνων, συναισθημάτων, και την εναλλασσόμενη απεικόνιση ενός παρελθόντος κι ενός παρόντος που έρχονται σε πλήρη αντίθεση, προκαλώντας μας κοινωνικούς, μα και εσωτερικούς, προβληματισμούς και σκέψεις. Η διαδρομή αυτή ολοκληρώνεται μ' ένα φινάλε ανατρεπτικό, απ' αυτά που σίγουρα δεν θα περίμενε κανείς σε μια ιστορία όπως αυτή, που ναι μεν δικαιώνει ορισμένα πράγματα σ' έναν βαθμό, αλλά δεν χαρίζει την ολοκληρωτική, την απόλυτη λύτρωση. Ίσως το στοιχείο αυτό να ενοχλήσει κάποιους, εμένα, όμως, με κέρδισε με την ιδιαιτερότητά του, αντίθετα με το ρομαντικό στοιχείο που είναι κάπως επιφανειακό, στο σήμερα, και όχι τόσο δυνατά και ισορροπημένα αναπτυγμένο, όσο θα μπορούσε. Αν εξαιρέσουμε, όμως, αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, το βιβλίο αυτό σίγουρα πρέπει να διαβαστεί, όχι μόνο από τους fans της Riley, αλλά κι απ' όσους αγαπούν τα ιστορικά μυθιστορήματα που πραγματεύονται την αγάπη, την δικαίωση, την πίστη και την αφοσίωση, μα και την ανακάλυψη του ποιοι πραγματικά είμαστε.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Lucinda Riley
Μεταφραστής: Τάπα Σοφία
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 760
ISBN: 978-960-605-289-7