Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το όνομά μου είναι Στέισι Γουντς και με έχουν βιάσει.
Η Στέισι έπεσε θύμα βιασμού. Δεν έχει, όμως, το κουράγιο να το καταγγείλει στην αστυνομία ή να μιλήσει γι’ αυτό σε κανέναν άλλο παρά μόνο στην κολλητή της, την Πατρίς. Η Πατρίς, εξοργισμένη, εφόσον δεν μπορεί να την πείσει να πάει στην αστυνομία, την ενθαρρύνει να καταγράψει ό,τι της συνέβη. Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία της Στέισι.
Η δυνατή, σκληρή και άκρως συγκινητική ιστορία ενός κοριτσιού που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις του βιασμού της.

Προσωπική άποψη:
Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να καταγράψω την άποψή μου για ένα μυθιστόρημα, σκέφτομαι τι εισαγωγή θα μπορούσα να κάνω, ποια θα μπορούσε να είναι η πιο ταιριαστή στο εκάστοτε θέμα ή υπόθεση, μα και ποια θα έπρεπε να είναι η προσέγγισή μου απέναντι σε αυτό. Σε βιβλία όπως το "Δε θέλω" της  Anne Cassidy, οι προβληματισμοί και οι σκέψεις μου αυτές γίνονται ακόμα πιο περίπλοκες, αφού ο κεντρικός τους άξονας είναι πολύ ευαίσθητος και απαιτεί ανάλογη ευαισθησία στην αποτύπωση των συναισθημάτων και των σκέψεων που αυτά προκαλούν. Πόσο μάλλον σε μία εποχή όπου το θέμα ενός τέτοιου βιβλίου δεν αποτελεί απεικόνιση μιας πραγματικότητας που αφορά ένα πολύ μικρό μέρος του ανθρώπινου συνόλου, αλλά μιας σύγχρονης πραγματικότητας που όλο και διογκώνονται και που τα φαινόμενα αυτής όλο και αυξάνονται.

Η Στέισι Γουντς πέφτει θύμα βιασμού και όλος της ο κόσμος καταρρέει. Αν και βαθιά μέσα της θέλει να μιλήσει γι' αυτό που της συνέβη, ο φόβος και η ανασφάλεια που της προκαλεί τόσο το ίδιο το συμβάν όσο και η κοινωνική κατακραυγή που μπορεί να φέρει η αποκάλυψη αυτού, δεν την βοηθούν στο να πάει στην αστυνομία και να καταγγείλει το περιστατικό. Η καλύτερή της φίλη, η Πατρίς, προσπαθεί να την πείσει να κάνει αυτό που πρέπει, και εξοργίζεται με την άρνηση της φίλης της, χωρίς όμως να χάνει τη διάθεσή της να την βοηθήσει. Έτσι, της προτείνει να καταγράψει σε μια μορφή ημερολογίου αυτό που της συνέβη, έτσι ώστε να το βγάλει από μέσα της και, ίσως, να βρει το κουράγιο που χρειάζεται για να το αντιμετωπίσει. Και η Στέισι, ακολουθώντας τη συμβουλή της φίλης της, εξιστορεί όσα της συνέβησαν και εκφράζει τις πιο κρυφές της σκέψεις σε μια προσπάθεια να μαζέψει τα κομμάτια της, ν' αντιμετωπίσει το προσωπικό της δράμα και να βρει το κουράγιο και τη δύναμη να προχωρήσει με τη ζωή της.

Πριν πω οτιδήποτε άλλο, θα ήθελα να τονίσω πως το συγκεκριμένο βιβλίο χρειάζεται αρκετά γερά νεύρα για να το διαβάσει κανείς. Δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετά λεπτομερείς αναφορές και περιγραφές του βιασμού της Στέισι, αντιλαμβανόμαστε πως η Cassidy δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να μας κάνει να νιώσουμε άνετα με την ιστορία της. Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, δεν είναι αυτός ο σκοπός του εν λόγω βιβλίου και, πραγματικά, δεν χρειάζεται να προσπαθήσει η συγγραφέας να πετύχει κάτι που δεν θα οδηγούσε πουθενά. Είναι ξεκάθαρο πως αυτό που θέλει να κάνει είναι να μας φέρει αντιμέτωπους με μία συνθήκη, την οποία ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βιώσει, αφού σε μια σύγχρονη, σάπια κοινωνία είμαστε όλοι μας εν δυνάμει θύματα, αλλά και ν' αφυπνίσει, ίσως και να δώσει δύναμη κι έμπνευση σε όσους έχουν βιώσει ανάλογες καταστάσεις και δεν είχαν κάποιον να τους στηρίξει, ή που δεν βρήκαν τον σωστό τρόπο να διαχειριστούν αυτό που βίωσαν. 

Ο βιασμός της Στέισι χαρακτηρίζεται από μια ωμή βιαιότητα που προκαλεί ρίγη ανατριχίλας, όμως, αποτυπώνει την σκληρή αλήθεια χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Και αυτό, φίλοι μου, ονομάζεται ρεαλισμός, ένα στοιχείο που αν απουσίαζε από ένα βιβλίο με τέτοιο θέμα, σίγουρα θα το έκανε να μοιάζει φτηνό και ηθικοπλαστικό. Όμως, τίποτα ηθικοπλαστικό δεν μπορεί να υπάρξει σε μία υπόθεση βιασμού, καμία δικαιολογία, κανένα ελαφρυντικό. Σίγουρα, μετά το πέρας της ανάγνωσης, έστω της σκηνής του βιασμού, θα νιώσετε βαθιά οργή μέσα σας και την ανάγκη να τιμωρήσετε εσείς οι ίδιοι κάποιον. Όχι απαραίτητα τον θύτη, ή μόνο αυτόν, αφού πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχεις πράξει κάτι για να είσαι ένοχος. Αρκεί να έχεις συμμετάσχει σε ένα συμβάν επιτρέποντάς το να συμβεί, ή βοηθώντας με όποιον τρόπο, που απ' όποια οπτική γωνία κι αν τον εξετάσεις θα είναι λάθος. 

Αυτό που εγώ εισέπραξα διαβάζοντας το "Δε θέλω", είναι η βαθιά και ειλικρινής προσπάθεια της Cassidy, μιλώντας με τη φωνή της Στέισι, να φωνάξει σε όλα τα σεξουαλικά θύματα εκεί έξω πως δεν φταίνε γι' αυτό που τους συνέβη, πως δεν θα έπρεπε να βασανίζονται από ενοχές και πως πρέπει να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν γι' αυτό, σώζοντας πιθανότατα κάποιον άλλον στο μέλλον. Η παρουσία της Πατρίς, στη ζωή της Στέισι, και η συμμετοχή της στην εξέλιξη της ιστορίας είναι καταλυτική, γιατί, ακόμα κι αν φαίνεται να είναι σκληρή με την στάση της κάποιες φορές, είναι η φωνή της λογικής που χρειάζεται να υψωθεί και ν' ακουστεί, πάνω από τις φωνές του τρομαγμένου υποσυνείδητου, ταρακουνώντας το θύμα να πράξει αυτό που πρέπει, τόσο για να σώσει τον εαυτό του από ένα κατεστραμμένο μέλλον που δεν του αξίζει, όσο και για να σώσει κάποιους άλλους, ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση να τ' αντιληφθεί σε μια δεδομένη στιγμή. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα βιβλίο που με ταρακούνησε, και του οποίου τη συνέχεια περιμένω με μεγάλη αγωνία.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Anne Cassidy
Μεταφραστής: Δεληγιάννη Αναστασία
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 192
ISBN: 978-618-01-2061-5