Ποιος σκότωσε τον σερ Μάγκνους Πάι;
Όταν εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ η υπεύθυνη έκδοσης Σούζαν Ράιλαντ
άρχιζε να διαβάζει το χειρόγραφο ενός αστυνομικού μυθιστορήματος, με
πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Άττικους Πυντ, δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι
θα έπρεπε η ίδια να γράψει το τέλος…
Ο συγγραφέας Άλαν Κόνγουεϊ ήταν το μεγαλύτερο όνομα στον εκδοτικό οίκο
και όλοι στηρίζονταν στην επιτυχία του νέου βιβλίου του. Η ένατη υπόθεση
του διάσημου ντετέκτιβ αφορούσε τον ύποπτο θάνατο μιας οικονόμου και
τον φόνο του μεγαλοκτηματία εργοδότη της σε μια βρετανική επαρχία, το
1955.
Καθώς πλησίαζε στον επίλογο, η Σούζαν διαπίστωσε ότι έλειπαν οι
τελευταίες σελίδες. Τι νόημα είχε να διαβάσει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα
που δεν αποκάλυπτε τη λύση του μυστηρίου; αναρωτήθηκε και πέταξε το
χειρόγραφο στην άκρη. Η απάντηση ήρθε από τη φωνή του ραδιοφώνου. Ο
συγγραφέας του βιβλίου είχε βρεθεί νεκρός. Το χειρόγραφο σημείωμα
αυτοκτονίας βρισκόταν ήδη επάνω στο γραφείο του εκδότη της, Τσαρλς
Κλόβερ.
Από εκείνη τη στιγμή η Σούζαν ήξερε ότι από αναγνώστης θα γινόταν ντετέκτιβ…
Προσωπική άποψη:
Το βιβλίο "Οι φόνοι της Κίσσας" βρίσκεται 7ο στην κατηγορία Best Mysteries and Thrillers of 2017 στο Amazon, αναφέρει, μέσα σ' όλα τ' άλλα, το Δελτίου Τύπου των εκδόσεων Διόπτρα, για το νέο τους αστυνομικό best seller. Και συνήθως, αυτά τα βαρύγδουπα λόγια δε με βρίσκουν και πολύ σύμφωνη, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μου δημιουργούν προσδοκίες εκεί που δεν υπάρχει λόγος, με αποτέλεσμα ν' απογοητεύομαι οικτρά -πολύ περισσότερο απ' ότι αν δεν είχαν διθυραμβολογήσει ευθύς εξαρχής. Ε, λοιπόν, το εν λόγω βιβλίο δημιούργησε προσδοκίες, πολύ υψηλές μάλιστα, και όχι απλά κατάφερε να τις ξεπεράσει, αλλά μ' έκανε ν' αναρωτηθώ: "Γιατί μόνο 7η θέση;", καθώς, μια τέτοια ευφυής ιδέα θα έπρεπε να βρίσκεται πολύ ψηλότερα;
Βέβαια, ίσως κάποιοι να πείτε: "Ναι, αλλά μια καλή ιδέα, από μόνη της, δεν είναι αρκετή για να σκαρφαλώσει ένα βιβλίο ψηλά στις λίστες των αγαπημένων των αναγνωστών", και δεν θα διαφωνήσω μαζί σας. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια απίστευτα έξυπνη ιδέα -μια λαμπρή ιδέα-, αλλά και με μια εξαιρετικά καλοεκτελεσμένη ιδέα. Γιατί, ευφυείς σκέψεις μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς, αλλά να τις τοποθετήσει με τέτοια σειρά και τρόπο όπου να οδηγήσουν, όλες μαζί και η κάθε μία χωριστά, σε μια πορεία όπου το κάθε τι λειτουργεί σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, για να φτάσουμε τελικά στην απόλυτη κορύφωση, μα και στη λύση όχι ενός, αλλά δύο μυστηρίων που μας κράτησαν καθηλωμένους από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της ανάγνωσης, δεν είναι απλά επίτευγμα, αλλά άθλος.
Ο Anthony Horowitz, ξεκάθαρα εμπνευσμένος από την αφηγηματική τέχνη της Agatha Cristie, δημιουργεί ένα ιδιαίτερο και πρωτότυπο μυθιστόρημα, το οποίο στηρίζει τις βάσεις του στην τεχνική του εγκιβωτισμού. Η αφηγηματική αυτή τεχνική αφορά μία αφήγηση η οποία εμπεριέχει μία άλλη ως διακριτό τμήμα της -αλλά μ' έναν τρόπο, στην προκειμένη περίπτωση, πιο σύγχρονο απ' ότι, π.χ., στην "Οδύσσεια" του Ομήρου, ένα από τα πλέον κλασσικά -και σημαντικά- έργα της λογοτεχνίας όπου αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό. Ουσιαστικά, ο Horowitz, παντρεύει το κλασσικό με το μοντέρνο, το παρελθόν με το παρόν, τη ματιά του συγγραφέα με τη ματιά του αναγνώστη, και μέσα από ένα βιβλίο, που αφηγείται μία συγκεκριμένη ιστορία, ξεπηδάει η ιστορία ενός ακόμα βιβλίου η οποία, μάλιστα, έχει όχι μονή, αλλά διπλή διάσταση, με την εγκληματική δράση να παίζει όχι σε ένα, αλλά σε δύο ταμπλό.
Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με δύο βιβλία που το εξελίσσονται σε παράλληλους χρόνους και το ένα μέσα στο άλλο, και μέσα απ' την εξέλιξη αυτών, βλέπουμε τον τρόπο σκέψης της επιμελήτριας, του συγγραφέα, του αναγνώστη, του ντετέκτιβ, με τον καθέναν απ' αυτούς να καλείται ν' απαντήσει σε καθολικά ερωτήματα, σ' ερωτήματα προσωπικά, ερωτήματα ζωής, ερωτήματα οι απαντήσεις των οποίων θα οδηγήσουν σταδιακά στη λύση μυστηρίων και γρίφων που έντεχνα έχουν δημιουργηθεί για να μας παρασύρουν σε μονοπάτια, όχι δύσβατα, αλλά σίγουρα περίπλοκα. Όλοι μοιάζουν ένοχοι, όλοι έχουν κίνητρα, ο καθένας τους θα μπορούσε να είναι ο ένοχος, ο δράστης, ο καθοδηγητής των εμπλεκόμενων που ώρες ώρες φαντάζουν σαν μαριονέτες στα χέρια του. Ποιος, όμως, είναι στ' αλήθεια αυτός που θα μπορούσαμε να του αποδώσουμε όλες αυτές τις ταυτότητες; Τόσο στην περίπτωση του "Οι φόνοι της Κίσσας" όσο και του "Άγριες Κίσσες", η απάντηση είναι διαφορετική απ' αυτήν που πιθανότατα θα δίναμε εμείς.
Πέραν, όμως, της αστυνομικής πλοκής, ο Horowitz, ως άνθρωπος, συγγραφέας, δημιουργός, δεν θέτει μόνο ερωτήματα που σχετίζονται με αυτήν, αλλά και με την ψυχοσύνθεση κάποιου που βρίσκεται στην ίδια θέση μ' αυτόν. Και ποια είναι, άραγε, η θέση κάποιου που μοιράζεται ένα κομμάτι του ψυχισμού του, παράλληλα με το έργο του, με τον κόσμο εκεί έξω, που ναι μεν τον διαβάζει αλλά ίσως να μην τον κατανοεί απόλυτα; Τι σημαίνει, τελικά, το να δημιουργείς, και πόσο εφήμερη ή εικονική μπορεί να είναι η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα που σου προσφέρει η δουλειά σου; Ζει αυτή μέσα από 'σένα ή συμβαίνει το αντίθετο; Η Τέχνη σ' απελευθερώνει ή, στην πραγματικότητα, σ' εγκλωβίζει μέσα σε στεγανά απ' τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις ακόμα κι αν το θες; Ένα άκρως έξυπνο, ευρηματικό, γεμάτο νεύρο και σασπένς, βιβλίο, που θεωρώ αδύνατον το να μην το λατρέψει κανείς, όποιας αστυνομικής σχολής κι αν είναι φανατικός αναγνώστης. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, απλά... διαβάστε το!
Βαθμολογία 10/10
Ο Anthony Horowitz, ξεκάθαρα εμπνευσμένος από την αφηγηματική τέχνη της Agatha Cristie, δημιουργεί ένα ιδιαίτερο και πρωτότυπο μυθιστόρημα, το οποίο στηρίζει τις βάσεις του στην τεχνική του εγκιβωτισμού. Η αφηγηματική αυτή τεχνική αφορά μία αφήγηση η οποία εμπεριέχει μία άλλη ως διακριτό τμήμα της -αλλά μ' έναν τρόπο, στην προκειμένη περίπτωση, πιο σύγχρονο απ' ότι, π.χ., στην "Οδύσσεια" του Ομήρου, ένα από τα πλέον κλασσικά -και σημαντικά- έργα της λογοτεχνίας όπου αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό. Ουσιαστικά, ο Horowitz, παντρεύει το κλασσικό με το μοντέρνο, το παρελθόν με το παρόν, τη ματιά του συγγραφέα με τη ματιά του αναγνώστη, και μέσα από ένα βιβλίο, που αφηγείται μία συγκεκριμένη ιστορία, ξεπηδάει η ιστορία ενός ακόμα βιβλίου η οποία, μάλιστα, έχει όχι μονή, αλλά διπλή διάσταση, με την εγκληματική δράση να παίζει όχι σε ένα, αλλά σε δύο ταμπλό.
Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με δύο βιβλία που το εξελίσσονται σε παράλληλους χρόνους και το ένα μέσα στο άλλο, και μέσα απ' την εξέλιξη αυτών, βλέπουμε τον τρόπο σκέψης της επιμελήτριας, του συγγραφέα, του αναγνώστη, του ντετέκτιβ, με τον καθέναν απ' αυτούς να καλείται ν' απαντήσει σε καθολικά ερωτήματα, σ' ερωτήματα προσωπικά, ερωτήματα ζωής, ερωτήματα οι απαντήσεις των οποίων θα οδηγήσουν σταδιακά στη λύση μυστηρίων και γρίφων που έντεχνα έχουν δημιουργηθεί για να μας παρασύρουν σε μονοπάτια, όχι δύσβατα, αλλά σίγουρα περίπλοκα. Όλοι μοιάζουν ένοχοι, όλοι έχουν κίνητρα, ο καθένας τους θα μπορούσε να είναι ο ένοχος, ο δράστης, ο καθοδηγητής των εμπλεκόμενων που ώρες ώρες φαντάζουν σαν μαριονέτες στα χέρια του. Ποιος, όμως, είναι στ' αλήθεια αυτός που θα μπορούσαμε να του αποδώσουμε όλες αυτές τις ταυτότητες; Τόσο στην περίπτωση του "Οι φόνοι της Κίσσας" όσο και του "Άγριες Κίσσες", η απάντηση είναι διαφορετική απ' αυτήν που πιθανότατα θα δίναμε εμείς.
Πέραν, όμως, της αστυνομικής πλοκής, ο Horowitz, ως άνθρωπος, συγγραφέας, δημιουργός, δεν θέτει μόνο ερωτήματα που σχετίζονται με αυτήν, αλλά και με την ψυχοσύνθεση κάποιου που βρίσκεται στην ίδια θέση μ' αυτόν. Και ποια είναι, άραγε, η θέση κάποιου που μοιράζεται ένα κομμάτι του ψυχισμού του, παράλληλα με το έργο του, με τον κόσμο εκεί έξω, που ναι μεν τον διαβάζει αλλά ίσως να μην τον κατανοεί απόλυτα; Τι σημαίνει, τελικά, το να δημιουργείς, και πόσο εφήμερη ή εικονική μπορεί να είναι η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα που σου προσφέρει η δουλειά σου; Ζει αυτή μέσα από 'σένα ή συμβαίνει το αντίθετο; Η Τέχνη σ' απελευθερώνει ή, στην πραγματικότητα, σ' εγκλωβίζει μέσα σε στεγανά απ' τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις ακόμα κι αν το θες; Ένα άκρως έξυπνο, ευρηματικό, γεμάτο νεύρο και σασπένς, βιβλίο, που θεωρώ αδύνατον το να μην το λατρέψει κανείς, όποιας αστυνομικής σχολής κι αν είναι φανατικός αναγνώστης. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, απλά... διαβάστε το!
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Anthony Horowitz
Μεταφραστής: Σακελλαροπούλου Χριστιάννα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 600
ISBN: 978-960-605-415-0
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου